Διάσταση ηγεσίας-λαού

[Αρχίατρος]

Ακριβώς αυτή ειναι και η δική μου αίσθηση.

Andreas Stalidis

Διάσταση ηγεσίας - λαού.
Εστία, 21 Αυγούστου 2018.

Στην Ελλάδα υφιστάμεθα μία διχοτόμηση, αδιόρατη στην πρώτη ματιά. Όχι από αυτές που έχουμε συνηθίσει, δηλαδή να κόβει το πολιτικό φάσμα στα δύο και να χωρίζει τους ανθρώπους σε δεξιούς και αριστερούς ή προοδευτικούς και συντηρητικούς. Ούτε από αυτές που κόβει την κοινωνία με οικονομικά κριτήρια σε οικονομικές τάξεις, όπως συμβαίνει έντονα σε άλλες χώρες: σε φτωχούς και πλούσιους ή έχοντες και μη έχοντες. Η διχοτόμηση δεν τέμνει ισομερώς και σχετίζεται με την ανθρώπινη απόσταση από την λεγόμενη «πολιτική τάξη».

Σχετίζεται με το μάκρος των διαδρομών και διαύλων, έως τους ανθρώπους της πραγματικής εξουσίας. Δίπλα τους στέκεται η υποτιθέμενη διανόηση, καθηγητές, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, άνθρωποι του πνεύματος. Όσοι από αυτούς όταν χρειάζονται κάτι για τον εαυτό τους ή άλλο πρόσωπο, ή ζητούν την εφαρμογή μίας ιδέας, διαθέτουν τις κατάλληλες συνδέσεις να το υλοποιήσουν ή προσθέτουν την φωνή τους με άλλους, ώστε το αθροιστικό κύρος με το οποίο τους περιβάλλει η ελληνική κοινωνία, να αρκεί για την επιτυχία.

Στην απέναντι όχθη έχουμε ανθρώπους σε σχετικά μεγάλη απόσταση από την εξουσία. Ενδεχομένως ελλιπώς ενημερωμένοι, υποχρεώνονται να εμπιστευθούν τους ανθρώπους της άλλης πλευράς ως ηγεσία τους, για να αντλήσουν δεδομένα με τα οποία να διαμορφώσουν άποψη. Το οπτικό τους πεδίο είναι μικρότερο από τους πρώτους. Όχι όμως κατ' ανάγκην μικρό. Είναι οπωσδήποτε πολυπληθέστεροι και αποτελούν το αίμα και την σάρκα της χώρας. Απαρτίζουν το σώμα της ελληνικής παράδοσης.

Σε πρόσφατο άρθρο διάβασα μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση περί του αιωνίου ελαττώματος των Ελλήνων: την έλλειψη ενότητας. Ισχυρίζεται ο αρθρογράφος ότι στο «Μακεδονικό» ζήτημα υπήρξε «σπάνια ενότητα», αλλά παρόλ' αυτά «οι 25ετείς διπλωματικές μάχες κατέληξαν σε μία στρατηγική ήττα: η Ελλάδα δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την χρήση του ονόματος Μακεδονία». Το άρθρο περιέχει εύστοχες παρατηρήσεις, γι' αυτό το σχολιάζω. Δεν ανήκει στα στρατευμένα, προπαγανδιστικά άρθρα.

Είμασταν πράγματι ενωμένοι τόσα χρόνια σ' αυτό το θέμα; Θαρρώ πως όχι. Ο λαός ναι, ήταν και παραμένει ενωμένος. Την άρνηση να μοιραστούμε την μακεδονική ταυτότητα με Σλάβους την βρίσκουμε εξίσου ισχυρή σε όλο το πολιτικό φάσμα αδιακρίτως. Συμβαίνει το ίδιο με την λεγόμενη διανόηση;

Δεν ήταν οφθαλμοφανές ότι η ηγεσία σύρθηκε σε κάτι που δεν πίστευε, δεν ένιωθε, δεν αντιτάχθηκε; Πόσες φορές δεν ειπώθηκε από υψηλά χείλη ότι η μάχη «είναι χαμένη»; Πόσες φορές δεν έμειναν άφωνοι όταν άκουγαν το σκέτο «Μακεδονία»; Πόσες φορές δεν αρνήθηκαν να το ξεκαθαρίσουν, από φόβο μήπως παρεξηγηθούν;

Εάν επρόκειτο για το μοναδικό ζήτημα της διάστασης αυτής διανόησης - λαού, ίσως δεν θα είχε σημασία να αναφερθεί. Δεν είναι όμως. Μία νοητή δημοσκόπηση για μία σειρά ζητημάτων της τελευταίας 20ετίας μεταξύ των δύο αυτών μερών της διχοτόμησης, θα διαπίστωνε με σχετική ευκολία ότι εκεί που ο λαός ήταν ενωμένος σε μία γνώμη, η «πνευματική και πολιτική ηγεσία» ήταν στριμωγμένη στην αντίθετη άποψη. Η μία πλευρά μοιράζεται 80%-20% σε ένα θέμα και η άλλη 20%-80%. Παραδείγματα, το Σχέδιο Ανάν, το βιβλίο Ιστορίας, τα θρησκευτικά στα σχολεία, και ασφαλώς το Μακεδονικό.

Με μία φράση: η ηγεσία μας όλων των αποχρώσεων πάσχει από ηττοπάθεια, έλλειμμα φρονήματος και βρίσκεται σε διάσταση ιεράρχησης προτεραιοτήτων σε σχέση με τον λαό.

Α, να μην ξεχνάμε ότι ο Κούλης συναινεί με την Συμφωνία και απλά άλλαξε γνώμη όταν του διεμείφθη από κομματάρχες στην Βόρεια Ελλάδα ότι αν συνεχίσει, θα βρούν μόνο τις ψήφους τους στις κάλπες στην Μακεδονία...