Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα
Που θα είχε φτάσει ;
Αρχίατρος:
Σας έλλειψε ο Alex ? :D
Manolis Chatzimanolis
--- Παράθεση ---Μέγας Αλέξανδρος: Η ανατολική εκστρατεία
Mέρος Α'
Μετά τον θρίαμβο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα Γαυγάμηλα (Oκτώβριος 331 π.Χ) είχε γίνει κοινός τόπος στο ελληνικό στρατόπεδο πως η αυτοκρατορία των Περσών είχε διαλυθεί. Έτσι, ως μέρος των επινίκιων εορτασμών, ο Μακεδόνας βασιλιάς ανακηρύχθηκε "κύριος της Ασίας" από τους ενθουσιασμένους στρατιώτες του· γενναιόδωρες διανομές "πλούτου, κτημάτων και επαρχιών" έγιναν στους υψηλόβαθμους αξιωματικούς, ενώ αγγελιοφόροι στάλθηκαν στην Ελλάδα για να αναγγείλουν μαζί με την είδηση της νίκης την κατάργηση όλων των τυραννιών και την απόδοση αυτονομίας στο σύνολο των ελληνικών πόλεων.
Την ίδια ώρα στο στρατόπεδο του Δαρείου Γ' κυριαρχούσαν η ηττοπάθεια και η κατήφεια. Παρόλα αυτά, μην όντας διατεθειμένος να εγκαταλείψει τον αγώνα και έχοντας στο πλευρό του τους επιζήσαντες της βασιλικής σωματοφυλακής, περίπου 2.000 Έλληνες μισθοφόρους και το αξιόμαχο ιππικό των ανατολικών σατραπειών, ο Πέρσης ηγεμόνας πήρε τον ορεινό ανατολικό δρόμο προς την Μηδία, υπολογίζοντας πως όσο το ελληνικό στράτευμα θα ήταν απασχολημένο με την κατάληψη των πλούσιων πόλεων της Μεσοποταμίας και του νοτίου Ιράν, εκείνος θα είχε αρκετό χρόνο στην διάθεσή του για να συγκεντρώσει έναν νέο στρατό στην πρωτεύουσα της σατραπείας, Εκβάτανα.
Πράγματι, θεωρώντας τα κυριότερα αστικά κέντρα της αυτοκρατορίας και τους θησαυρούς τους πολύ σημαντικά έπαθλα για να τα προσπεράσει, ο Αλέξανδρος έστειλε μία δύναμη υπό τον στρατηγό Φιλόξενο νότια για να καταλάβει τα Σούσα, ενώ ο ίδιος ξαναπέρασε στην δυτική όχθη του ποταμού Τίγρη και κατευθύνθηκε στην Βαβυλώνα, περίπου 480 χλμ μακριά στο νότο. Η πόλη παραδόθηκε αναίμακτα από τον σατράπη της Μαζαίο με αντάλλαγμα την παραμονή του στη θέση του και εντός της εγκαταστάθηκαν μακεδονική φρουρά και Μακεδόνας φοροεισπράκτορας, υφιστάμενος του βασιλικού θησαυροφύλακα Αρπάλου. Αφού περίμενε ένα μήνα στην πόλη για να ξεκουραστεί το στράτευμά του και να δροσίσει το θερμό, αποπνικτικό για άντρες και υποζύγια κλίμα της νότιας Μεσοποταμίας, ο Μακεδόνας βασιλιάς ξεκίνησε στα μέσα Νοεμβρίου για τα Σούσα, όπου ο τοπικός σατράπης Αβουλίτης είχε επίσης συνθηκολογήσει αμαχητί. Εκεί ο Αλέξανδρος παρέλαβε το βασιλικό θησαυροφυλάκιο, ενώ κάθισε για πρώτη φορά στον κοσμημένο με χρυσό θόλο περσικό θρόνο διεκδικώντας και επισήμως με αυτή την υπολογισμένη πολιτική κίνηση την ιδιότητα του Μεγάλου Βασιλιά των Περσών από τον ηττημένο Δαρείο.
Στην Μικρά Ασία. την Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία, ο Μακεδόνας στρατηλάτης είχε καταφέρει να παρουσιαστεί ως απελευθερωτής· μόλις το 334 π.Χ άλλωστε είχε καταπνιγεί η τελευταία εξέγερση στην Αίγυπτο, ενώ στη Βαβυλώνα ο ναός του Μαρδούκ, που ήταν το κέντρο της θρησκευτικής και πολιτικής ζωής αυτής της μεγαλούπολης της Ανατολής, λεηλατήθηκε και κατεδαφίστηκε μετά από επανάσταση που είχαν υποκινήσει οι Χαλδαίοι ιερείς το 482 π.Χ και δεν ξαναχτίστηκε έκτοτε. Εν μέρει λοιπόν, η σε πολλές περιπτώσεις αμαχητί ως τότε προσχώρηση πόλεων και σατραπειών στο ελληνικό στρατόπεδο είχε να κάνει και με την επιθυμία αποτίναξης της επαχθούς περσικής επικυριαρχίας. Οι συνθήκες άλλαξαν όμως, όταν οι ηγεμονικές φιλοδοξίες του Αλέξανδρου επιτέλους αποκρυσταλλώθηκαν και η σύλληψη ή εξουδετέρωση του έκπτωτου Αχαιμενίδη βασιλιά έγινε πλέον επιτακτική. Η εισβολή στα βάθη του Ιράν και των σατραπειών της Ανατολής, προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, απαιτούσε ένα νέο αφήγημα. Πλέον διακηρυγμένος σκοπός της εκστρατείας στην πατρίδα και στο στράτευμα θα ήταν η εκδίκηση για τα δεινά που είχαν επισύρει τα Μηδικά και εν γένει η περσική παρεμβατικότητα στην Ελλάδα. Παράλληλα, η εδραίωση του Αλεξάνδρου ως ηγεμόνα της Ασίας καθώς και η έλλειψη ικανού αριθμού έμπειρων αξιωματούχων και γραφειοκρατών που θα διαχειρίζονταν την οικουμενική αυτοκρατορία που οραματιζόταν, καθιστούσαν αναγκαία την προσπάθεια συμφιλίωσης με την ιρανική αριστοκρατία, κάτι όμως που αναπόφευκτα θα τον έφερνε σε τροχιά σύγκρουσης με τους συντηρητικούς Μακεδόνες διοικητές του. Τις συνέπειες αυτής της υποβόσκουσας δυσαρέσκειας, που γινόταν ακόμα περισσότερο έντονη λόγω του παρατεταμένου χαρακτήρα που αποκτούσε η εκστρατεία, έσπευσε να προλάβει ο βασιλιάς με τις δωρεές προς τους Μακεδόνες του, καθώς και με μια ευρεία διοικητική αναδιοργάνωση στο στράτευμα που έλαβε χώρα με αφορμή την άφιξη στα Σούσα ενισχύσεων από την πατρίδα υπό τον στρατηγό Αμύντα του Ανδρομένους.
Οι 1.500 ιππείς και οι 13.500 πεζοί (εκ των οποίων το ένα τρίτο περίπου Μακεδόνες) που αφίχθηκαν, κατανεμήθηκαν στα ήδη υπάρχοντα τάγματα, ανεξαρτήτως όμως τοπικής καταγωγής όπως συνηθιζόταν ως τότε. Στην περίπτωση του πεζικού δημιουργήθηκε ακόμα μία έβδομη τάξη, ενώ όσον αφορά ειδικά το ιππικό, οι ίλες χωρίστηκαν σε δύο λόχους, με δικό του διοικητή ο καθένας. Επιπρόσθετα, οι προαγωγές των αξιωματικών πλέον θα γίνονταν όχι με κριτήριο την αρχαιότητα, αλλά με βάση τις ικανότητες και την πίστη στον βασιλιά, πράγμα που τού έδινε στενότερο έλεγχο όλων των στρατιωτικών διορισμών. Τελικός στόχος του Αλέξανδρου ήταν η δημιουργία ενός επαγγελματικής κατάρτισης και κυρίως πιστού στον ίδιο βασιλικού στρατού με υψηλό βαθμό αποτελεσματικότητας και αφοσίωσης των αξιωματικών του.
Ο Αμύντας εκτός από ενισχύσεις έφερε και ανησυχητικά νέα από την πατρίδα. Ο βασιλιάς Άγις της Σπάρτης είχε ξεσηκώσει την Πελοπόννησο εναντίον της μακεδονικής επικυριαρχίας, ενώ προβλήματα αντιμετώπιζε ο αντιβασιλιάς Αντίπατρος και στην Θράκη. Ο Αλέξανδρος από την πλευρά του έστειλε τον νέο διοικητή Κιλικίας, Συρίας και Φοινίκης Μένη με 3.000 τάλαντα στα παράλια, με εντολή να ενισχύσει οικονομικά τον Αντίπατρο, ενώ φρόντισε να καταστήσει τους Αθηναίους, αν όχι θετικά διακείμενους, τουλάχιστον ουδέτερους ως προς την επικείμενη σύγκρουση· το σύμπλεγμα των τυραννοκτόνων, που είχαν πάρει ως λάφυρο οι Πέρσες κατά την εκστρατεία του Ξέρξη το 480 π.Χ, στάλθηκε ως δώρο πίσω στην πόλη της Παλλάδας, ενώ μεγάλα ποσά δαπανήθηκαν σε δωροδοκίες προς εξέχοντες Αθηναίους πολίτες.
Στα μέσα Ιανουαρίου του 330 π.Χ, και ενώ τα όρη του Ζάγγρου που χώριζαν τα Σούσα από το Ιράν ήταν ακόμα χιονισμένα, ο Αλέξανδρος ξεκίνησε εκ νέου την πορεία του, για την Περσέπολη αυτή τη φορά, θέλοντας να εκμεταλλευτεί τη νίκη του στα Γαυγάμηλα πριν προλάβει ο Δαρείος να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. Αφού υπέταξε κατά την πορεία του την ορεσίβια φυλή των Ουξίων, χώρισε τις δυνάμεις του στα δύο· έχοντας πληροφορίες πως ο σατράπης της Περσίδας Αριοβαρζάνης συγκέντρωνε ισχυρές δυνάμεις για να του αντιταχθεί (ο Αρριανός αναφέρει 40.000 πεζούς και 700 ιππείς), έστειλε τον Παρμενίωνα μαζί με τις σκευοφόρους, τους συμμάχους και τους μισθοφόρους να πάρουν τον ομαλότερο νότιο δρόμο προς την Περσέπολη, ενώ ο ίδιος μαζί με το ιππικό των εταίρων, τη μακεδονική φάλαγγα και τους ελαφρά οπλισμένους στρατιώτες επιχείρησε να εισβάλει δια μέσου της συντομότερης, αλλά δύσβατης οδού μέσα από τα βουνά.
Ο Αριοβαρζάνης όμως, που είχε αντιληφθεί τους σκοπούς του Μακεδόνα βασιλιά για μια κεραυνοβόλο ορεινή εκστρατεία μέσα στην καρδιά του χειμώνα, είχε φροντίσει να καταλάβει έγκαιρα ένα δυσπρόσιτο φαράγγι από όπου περνούσε η ορεινή οδός που θα ακολουθούσε ο Αλέξανδρος, γνωστό ως Περσίδες Πύλες, και έκτισε εγκαρσίως ένα αμυντικό τείχος, το οποίο ενίσχυσε και με καταπέλτες. Μια πρώτη μακεδονική επίθεση κατέληξε σε αιματηρή ήττα, καθώς εκτός από τα βλήματα που εκτοξεύονταν από το τείχος, οι Μακεδόνες δέχονταν επίσης βροχή τοξευμάτων και λίθων από Πέρσες πεζούς που είχαν καταλάβει τις απόκρυμνες πλαγιές του φαραγγιού. Η προοπτική να παραμείνει το τακτικό συγκρότημα του Αλεξάνδρου αποκλεισμένο και χωρίς προμήθειες στα χιονισμένα όρη πρόβαλε εφιαλτική. Παρά την αρχική αποτυχία όμως, οι Μακεδόνες κατάφεραν να συλλάβουν κάποιους αιχμαλώτους, εκ των οποίων έναν ντόπιο βοσκό, οποίος προσφέρθηκε να τους οδηγήσει μέσω μιας δύσβατης οδού πίσω από τη θέση του Αριοβαρζάνη.
Πράγματι, αφού άφησε τον Κρατερό επικεφαλής δύο τάξεων σαρισοφόρων και τεσσάρων λόχων ιππικού (500 ιππείς) και έχοντάς του δώσει εντολές να επιτεθεί στο τείχος μόλις δει το προκαθορισμένο σινιάλο, ο ίδιος ξεκίνησε νύχτα με τις υπόλοιπες δυνάμεις. Αφού βάδισε για 100 στάδια και βγήκε στην πεδιάδα πίσω από το πέρασμα, διέταξε τον Αμύντα, τον Φιλώτα και τον Κοίνο να κατευθυνθούν με τον όγκο του συγκροτήματος προς τον παρακείμενο ποταμό Άραξη και να κατασκευάσουν γέφυρα· ο ίδιος με τους Υπασπιστές, την τάξη του Περδίκκα, τους τοξότες, τους Αγριάνες πελταστές, την βασιλική ίλη και μια ιππαρχία των εταίρων (τέσσερις λόχοι) συνέχισε την πορεία μέσα από τα κακοτράχαλα φαράγγια και την αυγή της τρίτης μέρας έφτασε ανενόχλητος στο εχθρικό στρατόπεδο. Αφού ειδοποίησε τον Κρατερό να ξεκινήσει από την πλευρά του την επίθεση στο τείχος, ο ίδιος έπεσε αιφνιδιαστικά πάνω στους αγουροξυπνημένους Πέρσες, σκορπίζοντας τον όλεθρο· πάνω στον πανικό τους, οι περισσότεροι κατευθύνθηκαν προς το τείχος, για να πέσουν όμως πάνω στους Μακεδόνες του Κρατερού που ήδη το είχαν καταλάβει, ενώ άλλοι προσπάθησαν να αναρριχηθούν τις απότομες πλαγιές, όπου βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια δύναμη 3.000 ανδρών υπό τον Πτολεμαίο που είχε τοποθετηθεί εκεί εκ των προτέρων. Το σύνολο των στρατιωτών του Αριοβαρζάνη εξοντώθηκε στην εκ του συστάδην μάχη ή πέφτοντας στους γκρεμούς, ενώ ο ίδιος μόλις που διέφυγε ανοίγοντας δρόμο με λίγους ιππείς και εξαφανίστηκε στα βουνά.
Μετά τη μάχη στις Περσίδες Πύλες και αφού διέβη τον ποταμό Άραξη από τη γέφυρα που είχαν κατασκευάσει ήδη ο Αμύντας, ο Φιλώτας και ο Κοίνος, ο ελληνικός στρατός συνέχισε την πορεία του εν μέσω χαράδρων, κοιτών ποταμών και σφοδρών χιονοθυέλλων· τότε ήταν που έφτασε στον βασιλιά αντιπροσωπεία από τον Τιριδάτη, τον διοικητή της φρουράς της Περσέπολης, ο οποίος υποσχόταν να παραδώσει την πόλη αν οι Μακεδόνες έφταναν εκεί πριν το θησαυροφυλάκιό της λεηλατηθεί από την σε κατάσταση διάλυσης φρουρά. Διατάζοντας το πεζικό του να ακολουθήσει όσο γινόταν γρηγορότερα, ο Αλέξανδρος, μετά από φρενήρη καλπασμό, έφτασε στην Περσέπολη στις 31 Ιανουαρίου του 330 π.Χ. Η πόλη λεηλατήθηκε ως αντίποινα για τις περσικές ωμότητες που είχαν διαπραχθεί έναντι των Ελλήνων, όμως το θησαυροφυλάκιο και το αχαιμενιδικό ανάκτορο Απαντάνα παρέμειναν, καθόλου τυχαία, άθικτα.
Η Περσέπολη, πέρα από παραδοσιακός χώρος ταφής των Αχαιμενιδών και χώρος φύλαξης των θησαυρών τους, ήταν και η θρησκευτική πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Εδώ τον Απρίλιο λάμβαναν χώρα οι εορτασμοί του Νάουρουζ, της περσικής πρωτοχρονιάς· κατά τη διάρκεια τους, ο Μεγάλος Βασιλιάς υφίστατο μια τελετουργική δοκιμασία που αναπαριστούσε την πάλη του με έναν τερατώδη Δαίμονα του Χειμώνα και αναδεικνυόταν "νικητής", με την θητεία του ως επίγειος αντιπρόσωπος του Αχούρα Μάζντα, της δεσπόζουσας θεότητας του Ζωροαστρισμού, να ανανεώνεται. Αν ο Αλέξανδρος επιθυμούσε να εμφανιστεί ως διάδοχος των Αχαιμενιδών στα μάτια των Ιρανών υπηκόων του, η εορτή θα έπρεπε να διεξαχθεί κανονικά με εκείνον να επαναλαμβάνει τον τελετουργικό κύκλο και να αναγορεύεται ως ο νέος "εκλεκτός" του θεού. Όμως, αν και πολλοί τυχοδιώκτες Ιρανοί ευγενείς δεν δίστασαν να συνεργαστούν μαζί του, η περσομηδική ιερατική κάστα, οι Μάγοι, παρέμεναν από ό,τι φαίνεται ανένδοτοι. Ο Αλέξανδρος δεν ήταν ζωροαστριστής, ούτε άνηκε στον οίκο των Αχαιμενιδών ή σε κάποια από τις ιρανικές ευγενείς οικογένειες. Για τους γέροντες του ιερατείου, η αξίωση αυτού που αντιλαμβάνονταν ως έναν βάρβαρο εισβολέα από την δύση να αναγορευτεί σε αντιπρόσωπο του Αχούρα Μάζντα επί της γης ισοδυναμούσε με βλασφημία. Αυτή η αδιάλλακτη εχθρότητα των Μάγων προς τον Μακεδόνα βασιλιά, θρησκευτική κατά βάση στην προέλευσή της, θα είχε δραματικές συνέπειες για την Περσέπολη.
Αφού διόρισε τον Φρασαόρτη, γιο του Ρεομίθρη, ως νέο σατράπη και πέρασε το διάστημα μέχρι τα τέλη Μαϊου αποκαθιστώντας την ηρεμία στην επαρχία, ο Αλέξανδρος επέστρεψε στην Περσέπολη έχοντας πάρει τις αποφάσεις του· αν η αχαιμενιδική "Μέκκα" δεν τον αγκάλιαζε, θα την έσβηνε από τον χάρτη. Συμβόλιζε αιώνες εξουσίας των Αχαιμενιδών· μόλις ο Μακεδόνας βασιλιάς συνέχιζε προς τα ανατολικά, θα αποτελούσε πόλο συσπείρωσης για κάθε κίνημα αντίστασης. Παρά τις παραινέσεις του στρατηγού Παρμενίωνα για το αντίθετο (καθώς θεωρούσε πως μια τέτοια επίδειξη αγριότητας θα αποξένωνε τους νέους υπηκόους του βασιλιά), τα ανάκτορα απογυμνώθηκαν από κάθε πολύτιμο αντικείμενο, μεταξύ των οποίων και το περίφημο χρυσό κλήμα που στην ιρανική κοσμοθεωρία συμβόλιζε το Δέντρο της Ζωής και την νόμιμη αρμόζουσα συνέχεια της αχαιμενιδικής διοίκησης υπό τον Αχούρα Μάζντα, και πυρπολήθηκαν. Μετά από αυτά το μόνο που απέμενε ήταν η σύλληψη ή η εξουδετέρωση του Δαρείου.
--- Τέλος παράθεσης ---
Βλέπουμε ότι ο Αλέξανδρος ελάμβανε μια συνεχή ροή ενισχύσεων σε όλη την διάρκεια της εκστρατείας του, σε αντίθεση π.χ με το ξαδερφάκι του τον Πύρρο αργότερα.
Άλλες οι δυνατότητες της Μακεδονίας, και άλλες της Ηπείρου φυσικά !
Αρχίατρος:
Ο άνθρωπος (αν και με τέτοια κατορθώματα για πολλούς δεν ήταν άνθρωπος!), υπέτασσε φυλές που αδυνατούσαν να υποτάξουν για αιώνες πριν από αυτόν οι Πέρσες...
--- Παράθεση ---Σε προηγούμενη ανάρτηση (βλέπε: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος) αναφερθήκαμε, πολύ συνοπτικά για λόγους οικονομίας χώρου, στην υποταγή της ληστρικής φυλής των Ουξίων από τον Μέγα Αλέξανδρο καθ'οδόν προς την σατραπεία της Περσίδος. Η επιχείρηση αυτή αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα κεραυνοβόλου εκστρατείας εναντίον ορεσίβιου λαού, από αυτές που χαρακτήρισαν ολόκληρη την στρατιωτική σταδιοδρομία του Μακεδόνα βασιλιά και είναι άξια λεπτομερούς αναφοράς.
Οι Ούξιοι ήταν ένας μάλλον προ-ιρανικός λαός που διήγε ημινομαδικό ποιμενικό βίο στις ορεινές κοιλάδες της οροσειράς του Ζάγγρου που χώριζε την Μεσοποταμία από το ιρανικό υψίπεδο. Σύμφωνα με τον Νέαρχο, την μαρτυρία του οποίου διασώζει ο Αρριανός, αποτελούσαν ένα από τα ληστρικά έθνη της περιοχής που μαζί με τους Μάρδους, τους Σουσίους και τους Ελυμαίους εκτελούσαν επιδρομές εναντίον των γειτονικών εγκατεστημένων λαών και επέβαλαν στους Πέρσες βασιλείς να πληρώνουν τέλη διέλευσης προκειμένου να περάσουν με τους στρατούς τους μέσα από την επικράτειά τους. Σύγχρονοι ιστορικοί αμφισβητούν αυτές τις μαρτυρίες, θεωρώντας πως στην πραγματικότητα οι Πέρσες διατηρούσαν μια μάλλον συμμαχική σχέση μαζί τους, με τον Μεγάλο Βασιλιά να παρέχει δώρα στους φυλάρχους και τους Ούξιους και τους λοιπούς ορεσίβιους από την πλευρά τους να παρέχουν τοξότες και σφενδονήτες για τον βασιλικό στρατό (στα Γαυγάμηλα πχ αναφέρονται Μάρδοι τοξότες). Το γεγονός μάλιστα πως η μητέρα του Δαρείου Γ' Σισύγαμβις διαμεσολάβησε μετά τη μάχη εκ μέρους των Ουξίων, ώθησε πολλούς να θεωρήσουν πως και η ίδια καταγόταν από την φυλή τους.
Όποια κι αν είναι η αλήθεια, όταν ο Αλέξανδρος κατά την διάρκεια της εισβολής του στην Περσίδα έφτασε στα σύνορά τους, ο Ούξιος φύλαρχος Μαδάτης έστειλε αγγελιοφόρο μέσω του οποίου απαίτησε φόρο διέλευσης ίσης αξίας με αυτόν που του κατέβαλλε ο Μεγάλος Βασιλιάς. Αφού τον άκουσε, ο Μακεδόνας βασιλιάς τον έστειλε με μήνυμα πίσω στους Ουξίους καλώντας τους να έρθουν να τον βρουν στο πέρασμα που έλεγχαν, ώστε "να παραλάβουν την πληρωμή από τα χέρια του". Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς το σαρδόνιο χαμόγελο του Αλέξανδρου καθώς παρακολουθούσε τον αγγελιοφόρο να απομακρύνεται...
Αφού πήρε μαζί του την βασιλική ίλη, τους υπασπιστές και άλλους 8.000 άνδρες (πιθανότατα τους Αγριάνες, τους τοξότες και τάξεις των σαρισοφόρων), προέλασε την νύκτα υπό την καθοδήγηση ντόπιων οδηγών δια μέσου μιας δύσβατης ατραπού και την αυγή της επόμενης μέρας επιτέθηκε στα αφύλακτα χωριά των Ουξίων, σκοτώνοντας πολλούς από αυτούς και αρπάζοντας άφθονα λάφυρα, κυρίως αιγοπρόβατα και ίππους. Στη συνέχεια, αφού άφησε τον Κρατερό με τάξεις της φάλαγγας και λίγους ελαφρά οπλισμένους στα υπερκείμενα υψώματα, έσπευσε με ταχεία πορεία προς το φαράγγι, όπου κατευθύνονταν και οι Ούξιοι πρεσβύτεροι με τους πολεμιστές τους για να παραλάβουν την υπεσχημένη πληρωμή. Αντί για χρήματα όμως, οι ορεσίβιοι βρήκαν τον Αλέξανδρο να τους περιμένει ήδη με τους "καταδρομείς" του πάνω στην οχυρή θέση που υπολόγιζαν να καταλάβουν και πανικόβλητοι άρχισαν να διασκορπίζονται άτακτα· πολλοί σκοτώθηκαν από τους άνδρες του Αλέξανδρου ή έχασαν τη ζωή τους πέφτοντας από τις χαράδρες, ενώ άλλοι κατακερματίστηκαν από τους άνδρες του Κρατερού που ενέδρευαν στα υψώματα.
Έχοντας λάβει τα επίχειρα που τους άρμοζαν από τον Αλέξανδρο, οι Ούξιοι τελικά όχι μόνο εξαναγκάστηκαν σε υποταγή, αλλά συμφώνησαν να πληρώνουν οι ίδιοι βαρύτατο φόρο- 100 άλογα, 500 βόδια και 30.000 πρόβατα ετησίως-
προκειμένου να μην εκτοπιστούν από την γη τους...
--- Τέλος παράθεσης ---
Αρχίατρος:
Όταν πολεμούσαμε τους... Κινέζους, War of the Heavenly Horses που βάλαμε προηγούμενα, στα ελληνικά:
--- Παράθεση ---Ο πόλεμος των «Ουρανίων αλόγων»… Απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου κατά Κίνας
26/03/2019 08:13
Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε μεταφέρει τον ελληνικό πολιτισμό στις εσχατιές της Ασίας. Στην κοιλάδα της Φεργκάνα, στο σημερινό Τατζικιστάν, είχε ιδρύσει την Αλεξάνδρεια Εσχάτη, στον ποταμό Ιαξάρτη (σημερινό Σιρ Νταριά) την οποία αποίκησε με Έλληνες.
Οι εκεί Έλληνες και ντόπιοι τελούσαν υπό το ελληνιστικό βασίλειο της Βακτρίας μέχρι το 160 π.Χ. περίπου, όταν βαρβαρικά φυλές κατέκτησαν τη γύρω περιοχή και τους απομόνωσαν. Οι Έλληνες τον 3ο αι. π.Χ. είχαν εκστρατεύσει μέχρι το κινεζικό Τουρκμενιστάν και την περιοχή του Γιουνάν. Το βασίλειο των Ελλήνων και των απογόνων τους στη Φεργκάνα ήταν γνωστό στους Κινέζους ως Νταγιουάν που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «μεγάλοι Ίωνες», δηλαδή Έλληνες.
Οι Έλληνες της Αλεξάνδρειας Εσχάτης (σημερινή Χουζάντ) διατηρούσαν σχέσεις με την Κίνα και στην περίοδο της αυτοκρατορίας των Χαν. Σύμφωνα με Κινέζο περιηγητή που είχε μεταβεί στο βασίλειο περί το 130 π.Χ. η χώρα των Νταγιουάν είχε πρωτεύουσα την Αλεξάνδρεια Εσχάτη, υψηλό πολιτισμό και στρατό 60.000 ανδρών.
Ο πόλεμος
Η σύγκρουση μεταξύ της Κίνας των Χαν (202 π.Χ. – 9 μ.Χ. & 25 μ.Χ. – 220 μ.Χ.) και του ελληνιστικού βασιλείου, σύμφωνα με την κινεζική παράδοση, προκλήθηκε από τη άρνηση των Ελλήνων να πουλήσουν στους Κινέζους πολεμικούς ίππους που διέθεταν για τις ανάγκες του στρατού του Κινέζου αυτοκράτορα.
Αυτό θεωρήθηκε μεγάλη προσβολή και ο αυτοκράτορας Γου διέταξε τον στρατηγό του Λι Γκουάνγκ Λι να εκστρατεύσει κατά των αλαζόνων Νταγιουάν, διαθέτοντάς του 6.000 ιππείς και 20.000 πεζούς στρατολογημένους από τα κατακάθια της κινεζικής κοινωνίας.
Το 104 π.Χ. η κινεζική στρατιά ξεκίνησε. Οι Κινέζοι ήταν υποχρεωμένοι να διασχίσουν το Σινγιάνγκ και την έρημο Τακλαμακάν υπολογίζοντας ότι θα προμηθεύονταν τα αναγκαία από τους τοπικούς φυλάρχους στις εκεί οάσεις. Ωστόσο οι τελευταίοι αποδείχθηκαν απρόθυμοι και οι Κινέζοι χρειάστηκε αρκετές φορές να πολεμήσουν, να κάψουν και να λεηλατήσουν.
Συνεχίζοντας την επίπονη πορεία τους οι Κινέζοι έφτασαν στα σύνορα των Νταγιουάν αλλά μέχρι τότε ο στρατός τους είχε υποστεί τρομακτική φθορά. Σαν να μην έφτανε αυτό οι Κινέζοι ηττήθηκαν κατά κράτος στη μάχη του Γιουκτσένγκ και κακήν – κακώς υποχώρησαν. Η κινεζική στρατιά καταστράφηκε ολοσχερώς.
Παρόλα αυτά ο αυτοκράτορας δεν απογοητεύτηκε. Το 102 π.Χ. συγκρότησε μια τεράστια στρατιά 60.000 πεζών και 30.000 ιππέων την οποία ακολουθούσαν 100.000 βοοειδή και 20.000 υποζύγια. Οι Κινέζοι, υπό τον στρατηγό Λι και πάλι, ακολούθησαν το ίδιο δρομολόγιο, αλλά αυτή τη φορά η ισχύς των δυνάμεών τους δεν άφηνε περιθώρια στους φυλάρχους. Έτσι πέρασαν χωρίς σοβαρά προβλήματα από το Σινγιάνγκ και την έρημο.
Η τεράστια κινεζική στρατιά έφτασε στην Αλεξάνδρεια Εσχάτη που οι Κινέζοι αποκαλούσαν Ερσί και την πολιόρκησαν. Οι αμυνόμενοι επιχείρησαν έξοδο αλλά αποκρούστηκαν. Η πολιορκία δεν εξελισσόταν ευχάριστα για τους Κινέζους, μέχρι που κατάφεραν να κόψουν την τροφοδοσία της πόλης με νερό.
Παρόλα αυτά μόνο ύστερα από 40 ημέρες άγριων τειχομαχιών οι Κινέζοι κατάφεραν να προκαλέσουν ρήγμα στο εξωτερικό τείχος και να εισέλθουν σε τμήμα της πόλης. Υποχωρώντας στο εσωτερικό τείχος μερίδα ευγενών ζήτησε συνθηκολόγηση υπό όρους.
Οι Κινέζοι, εξαντλημένοι και οι ίδιοι δέχτηκαν ζητώντας όμως το κεφάλι του βασιλιά της πόλης που στα κινεζικά κείμενα αναφέρεται ως Γουγκουά το οποίο οι προδότες ευγενείς του το παρέδωσαν. Επίσης ζήτησε την παράδοση 3.000 πολεμικών ίππων.
Αποχωρώντας, χωρίς να έχει εκπορθήσει την πόλη, ο Κινέζος στρατηγός Λι Γκουάνγκ Λι ενθρόνισε έναν εκ των ευγενών τους βασιλείου, τον αποκαλούμενο στα κινεζικά κείμενα Μικάι και αποχώρησε.
Από τους 90.000 άνδρες τους όμως μόνο 11.000 επέστρεψαν λόγω της φθοράς κατά την πολιορκία κυρίως, αφού στη δεύτερη εκστρατεία τους οι Κινέζοι είχαν μαζί τους τρόφιμα, τρόφιμα τους δόθηκαν και από τους Νταγιουάν, μετά την συνθήκη και δεν παρενοχλήθηκαν από τοπικούς φυλάρχους παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις.
Ωστόσο η κινεζική εκστρατεία απέτυχε ουσιαστικά. Το 101 π.Χ. οι ευγενείς Νταγιουάν σκότωσαν τον βασιλιά Μικάι που θεωρήθηκε μαριονέτα των Κινέζων και ανέβασαν στο θρόνο τον αδερφό του νεκρού βασιλιά Γουγκουά. Οι Κινέζοι δεν αντέδρασαν και περιοριστήκαν να αποκαταστήσουν τις εμπορικές και διπλωματικές τους σχέσεις με το βασίλειο του Νταγιουάν. Ο πόλεμος των «ουράνιων αλόγων» έληξε με στρατηγική ήττα των Κινέζων.
--- Τέλος παράθεσης ---
Πηγή: Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
- Ο Αλέκος αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη των Κινέζων...
Αρχίατρος:
Άλλα 2 βίντεο που αξίζουν της προσοχής μας !
Λογιστική υποστήριξη, ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΟΥΣ σημασία για μια εκστρατεία όπως του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με γραμμές εφοδιασμού χιλιάδων χιλιομέτρων.
Οι Ειδικές Δυνάμεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αξίζει να σημειωθεί η τεράστιας σημασίας συμβολή του θεσσαλικού ιππικού το οποίο χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις μάχες στην Ασία.
Η ρομβοειδής διάταξη μάχης του ήταν ανίκητη...
Αξίζει να σημειωθεί ότι η λογιστική υποστήριξη του Μεγάλου Αλεξάνδρου διδάσκεται στο West Point, καθως αν δείτε το βίντεο, ΚΑΙ ΕΔΩ επέδειξε ΜΝΗΜΕΙΩΔΗ ΕΥΕΛΙΞΙΑ και ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ στις εκάστοτε συνθήκες.
Το μοναδικό φάουλ που του καταλογίζεται είναι η διάβαση της Γεδρωσίας Ερήμου, αλλά εκεί υπάρχουν διάφορες ερμηνείες (κατ' εμέ η πιθανότερη είναι η μεγάλη καθυστέρηση του Νέαρχου να τον ακολουθήσει με τον στόλο)
Αρχίατρος:
Άγνωστα επεισόδια μιας ΕΝΔΟΞΗΣ Ιστορίας που δεν μας έμαθαν στο σχολείο... :P
--- Παράθεση ---Ilias Angnostakis
November 29, 2018
Ακτιο, 31 πΧ. Εκπληκτοι ηταν ολοι, οσοι ηταν στη γεφυρα της γιγαντιας Δεκαεξηρους του Μαρκου Αντωνιου, οταν ειδαν ενα κοντοστουπη μεσηλικα με καραφλα, που φορουσε εξωτικα ρουχα και μιλουσε απταιστα Ελληνικα, να στεκεται διπλα στον υψηλοσωμο Μαρκο Αντωνιο: Δεν ηταν αλλος απο τον Βασιλια του Ελληνοινδικου κρατους των Σαγαλων, ( Sialkot, Punjub) ....Ζωιλο Β' τον " Σωτηρα" (55-29πΧ) που ειχε σπευσει με τις μικρες του δυναμεις, να συνδραμει τον Ελληνοφωνο, αλλα εν πολλοις αγνωστο για αυτον Ρωμαιο ηγετη, στην τιτανια συγκρουση του κατα του Οκταβιανου. Πραγματι, ο Μαρκος Αντωνιος, μετα το καζο της Παρθικης εκστρατειας (36 πΧ) οπου εχασε 15(!) περιπου λεγεωνες (80.000 ανδρες), στην συντριπτικη τους πλειοψηφια Ιταλους, ειχε ξεμεινει απο στρατευματα, και μαζευε οτι μπορουσε. Ρωμαικες φρουρες στην Ελλαδα, Ιταλους φυγαδες του Οκταβιανου, Παρθους αιχμαλωτους, καθως και Ελληνες επιστρατους, που κατατασσοταν στις Λεγεωνες " κλωτσηδον" και αφου υφισταντο εντατικη εκπαιδευση απο Ρωμαιους αξιωματικους, στελνοταν κατευθειαν στις ακτες της Αιτωλιας που "εβριθαν" απο στρατευματα του Αντωνιου. Στα πλαισια λοιπον του καλεσματος του, αγνωστο πως, ο Ελληνας ηγεμονας, απογονος τεραστιου μεγεθους ηγετων, οπως οι Ευκρατιδης ο Μεγας, Δημητριος Α' και Μενανδρος ο Μεγας, πηρε την αποφαση και ξεκινησε απο το μικρο του βασιλειο, που ηδη απειλουταν απο νομαδες Yueh- Chih στα ΒΔ, Ινδο- Σκυθες στα ΝΔ, και την ολοενα αυξανομενη Ινδικη πιεση, και ηρθε πιθανοτατα μεσω της Δημητριαδος ( Saketa, Veluhistan) δια θαλασσης(!) αφου οι Παρθοι ειχαν κοψει καθε διοδο προς τα Δυτικα μεσω του Ιρανικου υψιπεδου, και μεσω Αιγυπτου(!) εφθασε στην Δυση, στην Ελλαδα, για την οποια ειχε ακουσει τοσα αλλα ποτε δεν την ειχε δει: Η εκπληξη που προκαλεσε ηταν τεραστια, και ο Βιργιλιος στην "Αινειαδα" ( Βκ Viii 688) το αναφερει καθαρα: "Hinc ope barbarica variisque Antonius armis, Victor ab aurorae populis et litore Rubro, Aegyptum viresque Orientis et Ultima secum Bactra vehit" ( O Αντωνιος, με βαρβαρο πλουτο και περιεργα οπλα, κατακτητης των ανατολικων λαων και Ινδικων ακτων (sic) εφερε μαζι του την Αιγυπτο, την δυναμη της Ανατολης και την ακομα πιο μακρινη Βακτρια). Σε καθε περιπτωση, ο καραφλακος πενηνταρης συμμετειχε στην κοσμοιστορικη ναυμαχια του Ακτιου, και επεστρεψε παλι στο Βασιλειο του στο μακρινο Punjub. Λιγοι ομως ειχαν παρει χαμπαρι, οτι αυτος ο ηγεμονας, και ειδικα οι διαδοχοι του Στρατων o Α' (29-25) και Στρατων o Β' (25πΧ-10μΧ) θα ηταν οι ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ Ελληνες ανεξαρτητοι ηγετες της Αρχαιοτητας, και οχι η μαχητικη Κλεοπατρα, που ειδε τα ονειρα της να καταποντιζονται στα νερα του Αμβρακικου...Λιγες δεκαετιες μετα, το 10 μΧ, ενω η κυριως Ελλαδα και η Ελληνιστικη Αιγυπτος ηταν παρελθον, οι Ελληνες της Ινδιας με επικεφαλης τον ηρωικο Στρατωνα Β' επεφταν μαχομενοι κατα αμετρητων ορδων Yueh- Chih βαζοντας τελος σε μια αγνωστη, αλλα λαμπρη περιοδος της Ελληνικης Ιστοριας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Θα το ξαναπούμε, 10 μόλις χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού και είχαμε ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ στα βάθη της Ινδίας...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση