Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Χαλαρή κουβέντα

Επάγγελμα καντηλανάφτης

(1/1)

Raptor:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος


Όταν ήμουν μικρός είχαμε στην τάξη μας ένα παλικάρι, Λάμπρο το λέγανε θαρρώ, που όταν τον ρωτούσες τι ήθελε να γίνει, απαντούσε καντηλανάφτης. Οι υπόλοιποι χλευάζαμε, έχοντας ίσως στο μυαλό μας την Παναγία των Παρισίων και τον θρυλικό καμπούρη. Ε ρε κούνια που μας κούναγε! Δεν ξέρω αν ο Λάμπρος έγινε τελικά καντηλανάφτης, αλλά κάποιος ιδιώτης αγόρασε πρόσφατα την δραστηριότητα στο νεκροταφείο του Σχιστού για δύο χρόνια πληρώνοντας 1,6 εκατ. ευρώ!

Η είδηση δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Παρόν". Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα υπήρχε επιχειρηματίας που θα προσδοκούσε να βγάλει περισσότερα από 1,6 εκατ. ευρώ σε δύο χρόνια από τα καντήλια ενός νεκροταφείου. Μόνο και μόνο για να βγάλει τα έξοδα του διαγωνισμού θα πρέπει να έχει έσοδα περίπου 2.200 την ημέρα. Δηλαδή, χρειάζεται έσοδα 66.666 ευρώ τον μήνα για να καλύψει τα έξοδα του διαγωνισμού, δίχως να υπολογίζουμε εργατικό και λοιπό λειτουργικό κόστος. Αν υπολογίσουμε ότι στο νεκροταφείο του Σχιστού υπάρχουν 35.000 τάφοι, αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να βρει τρόπο να εισπράττει 1,90 ευρώ τον μήνα ανά τάφο για να πληρώσει τα «δικαιώματα».

Επιχειρηματίας είναι ο άνθρωπος, σίγουρα θα έχει κάνει καλά τους λογαριασμούς του. Το εντυπωσιακό είναι ότι την προηγούμενη διετία ο εργολάβος είχε κερδίσει τον σχετικό διαγωνισμό καταβάλλοντας 1,3 εκατ. ευρώ. Άρα, οι δουλειές με τον άλλο κόσμο πάνε καλά και έτσι ο νέος εργολάβος αποφάσισε να προσφέρει κατιτίς παραπάνω.

Το νεκροταφείο του Σχιστού είναι από τα μεγαλύτερα της χώρας και ανήκει σε σύνδεσμο Δήμων του Πειραιά και της Δυτικής Αττικής. Με τα έσοδα που παίρνει από τα καντήλια και το κυλικείο καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος των λειτουργικών του εσόδων, καθώς απασχολεί περισσότερους από 90 υπαλλήλους. Πάμε τώρα στην ουσία!

Πριν από περίπου δέκα χρόνια ο διευθυντής του νεκροταφείου αποφάσισε να βάλει μία τάξη στο θέμα των καντηλιών. Κι έτσι καθιέρωσε τον ανοικτό διαγωνισμό. Κάθε δύο χρόνια, λοιπόν, συγκεντρώνονται οι υποψήφιοι εργολάβοι και σε μία ανοικτή σε όλους διαδικασία και κάνουν τις προσφορές τους. Σαν να αγοράζουν ένα έργο τέχνης από έναν οίκο δημοπρασιών. Προσέξτε! Η διαδικασία έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν γίνεται διαγωνισμός με κλειστούς φακέλους. Δεν υπάρχουν περιθώρια να γίνει κάτι άλλο πέρα από αυτό που βλέπουν όλοι να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους. Όποιος προσφέρει τα περισσότερα χρήματα κερδίζει και το έργο. Έτσι, συμβαίνουν τρία πράγματα: Το νεκροταφείο κερδίζει τα περισσότερα χρήματα που θα μπορούσε να κερδίσει, το κοινό απολαμβάνει οργανωμένες υπηρεσίες και ταυτόχρονα δεν υπάρχουν περιθώρια για ύποπτες συναλλαγές στο διαγωνισμό.

Σε άλλα νεκροταφεία την αφή των καντηλιών την κάνουν δημοτικοί υπάλληλοι.  ;)Το ερώτημα είναι αν σε αυτή την περίπτωση το νεκροταφείο, δηλαδή οι Δήμοι, έχουν έσοδα ή έχουν αναλάβει μόνο τα έξοδα. Υπάρχουν κι άλλα πολλά που μπορούμε να πούμε σχετικά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι ότι ο οποιοσδήποτε φορέας, η οποιαδήποτε υπηρεσία του κράτους μπορεί -αν θέλει- να λειτουργήσει με πλήρη διαφάνεια και σε όφελος του κοινωνικού συνόλου. Οι λύσεις είναι απλές, αρκεί να θελήσει κάποιος να τις εφαρμόσει. Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία. Θέληση χρειάζεται.

Όσο για τον Λάμπρο; Να είναι καλά ο άνθρωπος, όπου κι αν βρίσκεται. Κι αν κάτι μάθαμε, ακόμη, απ’ όλη αυτή την ιστορία είναι ότι υπάρχουν δουλειές που αποδίδουν και δεν τις πιάνει το... μάτι μας!

Θανάσης Μαυρίδης

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων