Ειναι 3.20 το βραδυ και το αρθρο αυτο πραγματικα με ταραξε, ξυπνησε, στεναχωρησε......!
Ταχω ζησει ολα αυτα που περιγραφονται και στα δυο αρθρα της δημοσιογραφου!
Ταχω ζησει απο την πλευρα του ιατρικου προσωπικου!
Στην αρχη της καριερας μου ειχα δουλεψει σε ιδιωτικες κλινικες στην Αθηνα και τον Πειραια!
Εχω νιωσει την απογνωση των συγγενων, την απελπισμενη και συναμα παρακλητικη ματια του ασθενη! Νεος γιατρος τοτε ενιωθα ασχημα που δεν μπορουσα να βοηθησω! Που οτι εκανα ηταν λιγο, ειτε αρκουσε για λιγο!
Ειδα αυτο το "μπαλακι" νοσοκομειου - ιδιωτικης κλινικης! Εζησα αυτο το αδιεξοδο, χωρις να εχω τι να απαντησω στον συγγενη που με ρωτουσε!
Ο ασθενης, οπως σε βλεπει ενα τρομαγμενο χτυπημενο και αβοηθειτο κουταβι, ετσι με εβλεπε! Ηλπιζε, παρακαλουσε, ικετευε........
Δεν θα το κρυψω, υπηρχαν φορες που παρακαλουσα να ξημερωσει να φυγω απο την εφημερια!
Εγω θα εφευγα, ο ασθενης και οι συγγενεις του, οι οικογενεια του, θα παρεμενε εκει........
Ολα αυτα με στοιχιωσαν!
Και φτανω στην εποχη της ειδικοτητας.
Στην περιοδο της παθολογιας, μια Κυριακη μεσιμερι στην εφημερια στο φαγητο στην τραπεζαρια ετυχε και καθισα με τους ογκολογους. Εκει ανεφερα αυτα που περασα τοτε στις κλινικες....., αποτελεσμα : βρεθηκα να κανω εφημεριες στην ογκολογικη κλινικη για 3 χρονια, παραλληλα με τις αλλες στις κλινικες που ημουν καθε φορα!
Ειχα ενταχθει κανονικα στο τιμ της κλινικης, μονο εξωτερικα δεν πηγαινα!
Εκει ειδα την αλλη πλευρα! Την πρωτη διαγνωση, την ελπιδα που σιγα σιγα εξανεμιζεται, την πτωση μετα την θεραπεια, την απογοητευση, την απομπομπη του ασθενους στα επιγοντα, την εξοδο σε 2-3 μερες μετα την εισαγωγη.
Δεν εχουμε να προσφερουμε λεγανε, να τον διωξεις το απογευμα! Ελα ομως που θελει δυναμη, αδιαλαξια και δεν την ειχα, ειτε δεν την ειχα αποκτησει.
Ηρθα πολλες φορες σε δυσκολη θεση, στεναχωρηθηκα, δεθηκα με καποιους ασθενεις, πιο πολυ με καποιους συγγενεις, παρατυπισα εν γνωση μου για να προσφερω μια τοσο μικρη βοηθεια, που εκεινη την στιγμη ηταν απαραιτητη σε αυτους!
Ειναι δυσκολες οι κλινικες αυτες και μια οκα παυσιπονα και ναρκωτικα δεν δινουν την λυση!
Εφυγα ξαφνικα απο εκει μετα απο μια τρομαχτικη για μενα εμπειρια!
Ηταν Κυριακη, μια ηλιολουστη μερα! Στην ενημερωση μου ειπαν οτι οι περισσοτεροι ασθενοις ειναι σταθεροι και ησυχοι! Ομως υπαρχει ενας που το ca πνευμονα πιεζει εντονα την πνευμονικη αρτηρια. Δεν παιρνει τιποτα αλλο απο θεραπεια, ουτε χειρουργειο πια! Υπαρχει το ενδεχομενο να κανει ρηξη! ΔΕΝ μπορεις να κανεις τιποτα μου ειπαν!
ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΡΗΞΗ ΚΑΤΑ ΤΙΣ 3 ΤΟ ΜΕΣΙΜΕΡΙ! Τυχαια ημουν στο θαλαμο!
Ξεκινησε απο ενα εντονο, πολυ δυνατο και επιμονο βηχα με αιμοπτυση! ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΠΑΩ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ! Δ Ε Ν ΜΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΤΟ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΠΟΤΑΜΙ ΑΙΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΕ ΜΟΥΣΚΕΨΕ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΕΣΩΡΟΥΧΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΜΕ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ΤΟ ΒΛΕΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ! ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΓΑΝΕ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΠΟΣΟ ΕΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΜΙΛΑΓΑΝΕ! ΑΠΟΓΝΩΣΗ, ΗΤΑΝ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ! ΜΕ ΠΑΡΚΑΛΟΥΣΕ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΝΑΣΑ, ΤΙ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ??? ΒΟΗΘΑΜΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ....., ΑΚΟΥΓΑ ΝΑ ΛΕΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ! ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΜΟΥ ΕΔΙΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΩ, ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ ΛΙΓΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ! ΓΙΑΤΙ ΗΞΕΡΕ ΟΤΙ ΠΙΑ ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!
Ηταν και η τελευταια εφημερια εκει! Αποσυρθηκα!
Περασε πολυ καιρος για να παροπλισω το βλεμα και τα ματια του ανθρωπου αυτου! ΤΟ ...ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ!
Και σημερα ελαχε να τα θυμηθω ξανα, σαν να εγιναν τωρα, πριν λιγο, εδω διπλα!
Δεν μπορω να τον ξεχασω ποτε!
Συχγωσεστε με για καποια ορθογραφικα λαθη και λαθη στιξεως που μπορει να υπαρχουν, αλλα ετσι μουρθε να γραψω τα συναισθηματα μου τωρα δα!
ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΙΛΗΣΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ!