Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων > Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα

Ο Γιατρός ως Ασθενής.

(1/3) > >>

Argirios Argiriou:
27/04/2009
Της Ευγενίας Ηλιοπούλου.

ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ ! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.
 
   Είναι γνωστό ότι οι γιατροί είναι οι χειρότεροι ασθενείς. Αμφισβητούν τις διαγνώσεις και τις θεραπείες (αυτοί ξέρουν καλύτερα). Παρουσιάζουν του κόσμου τις παράξενες ασθένειες, δηλαδή αυτές που στατιστικά συναντιούνται σπάνια. Καπάκι εμφανίζουν τις πιο απίθανες επιπλοκές. Και όταν αρρωσταίνουν σε ταλαιπωρούν με υπέρμετρες απαιτήσεις και ναζάκια. Καταντάνε γραφικοί όταν αλλάζουν ρόλο δηλαδή όταν πέφτουν στο κρεβάτι . Εκεί ανακαλύπτουν ότι είναι τρωτοί στον πόνο και στην αρρώστια. Βιώνουν, από πρώτο χέρι, το γεγονός ότι ο πόνος πράγματι σε καθηλώνει και σου κάνει τα νεύρα κουρέλι. Μόνο τότε αντιλαμβάνονται πόσο υπερβολικοί ήτανε όταν συνιστούσαν, στους ασθενείς τους, να μην δώσουν σημασία στους πόνους και να μην γίνουνε …κότες. Υποκύπτεις λόγω συναδελφικότητας αλλά μέσα στο μυαλό σου εύχεσαι να ..πάει σε κάποιον άλλον για θεραπεία. Όπως και οι απλοί άνθρωποι πολλοί συνάδελφοι φεύγουν γρήγορα και άδοξα ενώ δεν έχουν προλάβει να δείξουν έργο και ικανότητες. Πληρώνουν τον φόρο τιμής της έντονης και κουραστικής  ιατρικής εργασίας. Το λειτούργημα μετράει πολλά θύματα κυρίως σε ειδικότητες όπως η καρδιολογία, αναισθησιολογία και  χειρουργική.

   Τα χρόνια περνάνε, φτάνουν τα 50 τους και αρχίζουν και βγάζουν στην επιφάνεια διάφορες ασθένειες. Μερικές σοβαρές και  άλλες ασήμαντες. Μερικές απορριπτικές για την ποιότητα ζωής, που είχανε μέχρι τώρα, και άλλες συμβατές με την φυσιολογική ζωή αλλά με κάποιους περιορισμούς. Όσο ο συνάδελφος είναι σε καλή σωματική κατάσταση και το πρόβλημα υγείας είναι περιορισμένο προτιμάει να το κρύψει. Αντιμετωπίζει ΄΄λεβέντικα΄΄ την κατάσταση και την γνωστοποιεί μόνο στους κολλητούς του . Για να μην διαρρεύσει και χαλάσει την επαγγελματική του εικόνα. Προσπαθεί να κάνει υπομονή και δυστυχώς υποτιμάει την ασθένεια σε βάθος χρόνου σαν έκταση και επιπλοκές. Τα παραδείγματα ποικίλουν από σακχαρώδης διαβήτης, αρτηριακή υπέρταση έως αυχενικό σύνδρομο, ισχιαλγία και σύνδρομο  καρπιαίου σωλήνα. Μέσα στο νοσοκομείο ΄΄πετάει΄΄ και στο σπίτι σέρνεται με φάρμακα και ειδικές θεραπείες. Μόνο ανάμεσα στα τέσσερα ντουβάρια του σπιτιού του δεν ντρέπεται να αναγνωρίσει ότι πονάει και υποφέρει. Μόνο εκεί αφαιρεί τους τίτλους και τα αξιώματα και γίνεται ένα απλώς θνητός. Όταν το πρόβλημα υγείας είναι σοβαρό και δεν θεραπεύεται αναγκαστικά θα αποτραβηχτεί από την ενεργό δράση και θα συνταξιοδοτηθεί.

   Στην πορεία ο επιστήμονας θυμάται ότι είναι και άνθρωπος άρα δεν είναι στο απυρόβλητο. Κοντά στον ανθρώπινο φόβο της αρρώστιας και του θανάτου εμφανίζεται η φυσική φθορά του οργανισμού .Ο ιατρός ανακαλύπτεί ότι έχει να κάνει με σύνολο παθολογικών καταστάσεων που τον αποδυναμώνουν. Όταν απειλείται η ζωή του επιστρατεύει τα μεγάλα μέσα. Μπαίνουν στην πρίζα όλες οι γνωριμίες και οι διασυνδέσεις. Τότε μετράει πάρα πολύ η συναδελφικότητά των γιατρών και η μεγάλη ευαισθησία που δείχνουμε όταν ένας συνάδελφος παθαίνει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Δεν κοιτάζουμε σειρές αναμονής και προγράμματα και γινόμαστε θυσία για να τον βοηθήσουμε. Θεωρούμε αυτονόητη την εξαίρεση σειράς αναμονής και όταν έρχεται η σειρά μας να αρρωστήσουμε και ο συνάδελφος δεν κάνει το ίδιο για μας πολύ μας κακοφαίνεται. Ο ιατρός άνω των 60 μοιάζει με ένα σαλιγκάρι που κουβαλάει αρρώστιες στην πλάτη και σταματάει επειδή δεν έχει πλέον σάλιο για να περπατήσει .Δεν μπορεί άλλο επειδή έχει εξαντλήσει όλα τα αποθέματα ενέργειας του. Βγάζει στην φόρα όλα τα προβλήματα υγείας που συσσωρεύτηκαν ,τόσα χρόνια, στα κιτάπια του. Παραδέχεται ότι δεν είναι καλά. Δεν μπορεί άλλο. Επιβάλλεται να δηλώσει ασθένεια και να ζητήσει την συνδρομή συναδέλφων άλλων ειδικοτήτων. Αρχίζει τα check up και περιμένει όπως περιμένουν τόσοι άλλοι απλοί θνητοί στα ταμεία για τις εγκρίσεις. Βιώνει την αγωνία και την ταλαιπωρία του απλού κοσμάκη.Καταλαβαίνει πόσο άδικος ήταν όταν ,κατά την διάρκεια της επαγγελματικής του καριέρας, απέδειξε έπαρση και αλαζονεία. Μερικοί εξαντλημένοι και καταπονημένοι ιατροί φτάνουνε στα άκρα και προχωράνε στην πρόωρη συνταξιοδότηση για λόγους υγείας. Άλλοι σφίγγουνε τα δόντια και υποφέρουνε σιωπηλά. Δουλεύουνε μέχρι τελικής πτώσεως διατηρώντας τους ίδιους ρυθμούς. Με ψηλά τα κεφάλια τους μετράνε ημέρες. Για την θριαμβευτική έξοδο!


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

 

orfeo:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Argirios Argiriou:
Η Καθημερινή, 10/01/2010.

Του Δημητρη Tριχοπουλου*

Κατά τη γνώμη μου, στο πλαίσιο της ιατρικής επιστήμης και τέχνης, οι ιατροί θεραπεύουν τους ασθενείς με τον ίδιο τρόπο, ανεξαρτήτως αν οι ασθενείς είναι ανώνυμοι ή επώνυμοι. Δείτε το κι έτσι: νομίζετε ότι ένας καλλιτέχνης, π.χ. μία σοπράνο, θα τραγουδήσει διαφορετικά ανάλογα με το ακροατήριό της; Να προσθέσω και μία προσωπική εμπειρία. Οταν χειρουργήθηκα για σοβαρή νόσο, ο διαπρεπής χειρουργός μου είπε στην ομάδα του: ξεχάστε τώρα ότι είναι καθηγητής μας, θα τον χειρουργήσουμε σαν έναν οποιονδήποτε ασθενή, για να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας.

Η διαφοροποίηση η οποία υπάρχει αφορά την εξάντληση όλων των δυνατοτήτων για την παροχή των καλύτερων δυνατών συνθηκών νοσηλείας με την ξενοδοχειακή έννοια (θάλαμος, κρεβάτι κ.λπ.) και όχι την ιατρική αντιμετώπιση της νόσου του ασθενούς.

Συζητείται το ενδεχόμενο της εφαρμογής της αμυντικής ιατρικής για την ελαχιστοποίηση ευθυνών σε περίπτωση αρνητικής εξέλιξης της πορείας ενός ασθενούς. Η αμυντική ιατρική δεν είναι ευτυχώς συχνή στη χώρα μας και, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί ανάλογα με το «επώνυμο» ή «ανώνυμο» ενός ασθενούς, αφού η συλλογιστική της αφορά τις λεγόμενες αστικές ευθύνες.

Θα ήθελα να καταλήξω με την επισήμανση ότι ουδείς ασθενής είναι «ανώνυμος». Εχουν όλοι την προσωπικότητά τους και τους ανθρώπους που τους αγαπούν και τους νοιάζονται. Και οι ιατροί δεν ξεχνούν ή, σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι, νωρίτερα ή αργότερα, θα είναι και οι ίδιοι ασθενείς.

* Ο κ. Δημ. Τριχόπουλος είναι καθηγητής στο Harvard.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Argirios Argiriou:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή ΕίσοδοςΗ Καθημερινή, 10/01/2010.

.......
.............
Η διαφοροποίηση η οποία υπάρχει αφορά την εξάντληση όλων των δυνατοτήτων για την παροχή των καλύτερων δυνατών συνθηκών νοσηλείας με την ξενοδοχειακή έννοια (θάλαμος, κρεβάτι κ.λπ.) και όχι την ιατρική αντιμετώπιση της νόσου του ασθενούς.
................
.......................

--- Τέλος παράθεσης ---

Νομίζω ότι πρέπει να στοχεύουμε στο ίδιο καλές συνθήκες νοσηλείας για όλους του Ασθενείς ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, ή κοινωνικής θέσης.

Κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα.

timex:
Πάντως εγώ έχω το σύνδρομο της λευκής μπλούζας...   :-\

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα