Το ΤΕΠ του Νοσοκομείου, σε ρόλο Γενικού Οικογενειακού Ιατρού. Μια άλυτη εξίσωση.

[Argirios Argiriou]

Το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (Τ.Ε.Π.) του Νοσοκομείου, σε ρόλο Γενικού - Οικογενειακού Ιατρού. Μία άλυτη εξίσωση.

Του Αργύρη Αργυρίου
Ιδιώτη Γενικού - Οικογενειακού Ιατρού.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Βλέπω συχνά - πυκνά ανθρώπους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το Νοσοκομείο, και ιδιαίτερα το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ( Τ.Ε.Π.) ως Γενικό - Οικογενειακό Ιατρό.

Πόνεσε το χέρι μου; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Πόνεσε το κεφάλι μου; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Έχω πυρετό; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Έτσουξα στο κατούρημα;  Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι). Νιώθω άσχημα Ψυχολογικά; Τρέχω στα Επείγοντα (τζάμπα είναι).

Η πλάκα είναι ότι αυτή την τακτική την χρησιμοποιούν όχι μόνο άποροι συμπολίτες μας αλλά και ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό π.χ. Δημοσίων Υπαλλήλων και συνταξιούχων του Δημοσίου, που θεωρούν τους εαυτούς τους οικονομικά «ψαγμένους» και νομίζουν ότι έτσι θα κάνουν οικονομία, λόγω του ότι η επίσκεψη στα ΤΕΠ είναι δωρεάν.

Μόνο που κάνουν λάθος:

Τα Νοσοκομεία και τα Τ.Ε.Π. ειδικότερα, ναι μεν είναι πολύτιμα αλλά δεν είναι για να τα επισκέπτεται κανείς για πράγματα που μπορούν να λυθούν και εκτός Νοσοκομείου.

Στα Τ.Ε.Π. είναι φύσει αδύνατον να υπάρξει μια συνέχεια στην σχέση μεταξύ Ιατρού - Ασθενούς. Και όμως αυτή η συνέχεια μπορεί να σώσει ζωές. Είναι πολύ πιο εύκολο για τον Ιατρό να κάνει σωστή διάγνωση, εάν γνωρίζει καλά τον ασθενή του. Επίσης στα Τ.Ε.Π. είναι αδύνατον να γίνει follow up του ασθενούς από τον Ιατρό. Αυτό το follow up ( δηλαδή η παρακολούθηση, έστω και τηλεφωνική, του Ασθενούς από τον Ιατρό μετά από λίγες ημέρες, εβδομάδες ή και μήνες ), είναι πολύτιμο πράγμα και για τον Ιατρό, όχι μόνο για τον ασθενή. Όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα αυτή τότε ο Ιατρός για να είναι καλυμμένος παραγγέλνει πιο πολλές και πιο ακριβές εξετάσεις και δίνει πιο πολλά και πιο βαριά φάρμακα, μη έχοντας γνώση και για τις παρενέργειες που πιθανώς να βρήκαν τον ασθενή (μια και δεν τον ξαναβλέπει). Αυτό, εκτός από επιπτώσεις στην Υγεία του ασθενούς (που είναι και το σημαντικότερο τελικά), έχει και οικονομικές επιπτώσεις για τον ασθενή. Έτσι το δωρεάν βγαίνει συχνά πολύ ακριβό. Όταν επίσης κάτι δεν πάει καλά με την θεραπεία που δόθηκε, τότε ο Ασθενής δεν μπορεί να αποτανθεί στον ίδιο Ιατρό (που, έτσι κ' αλλιώς, ο ασθενής δεν γνωρίζει συνήθως ούτε καν το όνομά του). Έτσι πρέπει να επισκεφτεί ξανά τα Επείγοντα, να περιμένει, συχνά με τις ώρες, διακινδυνεύοντας να κολλήσει και καμιά λοίμωξη, και να ξαναπεί όλη την ιστορία του από την αρχή σε έναν άλλο άγνωστο Ιατρό.

Ταυτόχρονα με την τακτική αυτή μπλοκάρουμε τα Τ.Ε.Π. για αυτούς που τα έχουν πραγματικά ανάγκη και που πραγματικά μπορεί να σωθεί η ζωή τους σε αυτά. Π.χ. ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Θα με ρωτήσει κανείς: Και πως θα ξέρουμε πότε χρειάζεται πραγματικά να απευθυνθούμε στο Νοσοκομείο; Η απάντηση είναι: Ρωτήστε (έστω και τηλεφωνικά) τον Οικογενειακό σας Ιατρό. Όταν πραγματικά θα χρειαστεί να πάτε στο Νοσοκομείο αυτός θα σας το πει να είστε σίγουροι. Αφενός έχει Ιατρικές γνώσεις αφετέρου δεν τον συμφέρει να βγάλει άσχημο όνομα. Υπάρχουν πολλοί κρατικοί Οικογενειακοί Ιατροί (στα Κέντρα Υγείας ή στα Περιφερειακά Ιατρεία των χωριών αλλά και στις ΤΟΜΥ ή τα πρώην ΙΚΑ των πόλεων) που είναι δωρεάν. Ακόμη όμως και αν επιλέξετε έναν ιδιώτη Οικογενειακό Ιατρό (όπου θα διαπιστώσετε ότι είναι πιο εύκολα προσβάσιμος από τους Κρατικούς) το οικονομικό κόστος, για τους πιο πολλούς συμπολίτες μας τουλάχιστον, δεν είναι τραγικό: Σύμφωνα με υπολογισμούς του Ξανθιώτη Παθολόγου Βασίλη Παπαδόπουλου, κατά μέσο όρο χρειάζεται να επισκεφτεί κανείς τον ιδιώτη Οικογενειακό του Ιατρό 1,4 φορές τον χρόνο, οπότε αν υποθέσουμε ότι η επίσκεψη σε έναν ιδιώτη Οικογενειακό Ιατρό είναι 30 € τότε βγαίνει συνολικά για το ημερολογιακό έτος 42 € / έτος που δεν νομίζω ότι είναι τραγικό ποσό όταν πρόκειται για το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε στην ζωή μας, δηλαδή την Υγεία μας. Άσε που πολλοί ιδιώτες Οικογενειακοί Ιατροί, αν χρειάζεται να τους επισκέπτεται κανείς συχνότερα και συζητήσει ανοιχτά το οικονομικό ζήτημα μαζί τους, μπορούν να κάνουν και καλύτερες προσφορές.

Επιγραμματικά:

Έχεις ένα Ιατρό; = Έχεις έναν Ιατρό.

Έχεις δύο Ιατρούς; = Έχεις μισό Ιατρό.

Έχεις πολλούς Ιατρούς; = Δεν έχεις κανέναν Ιατρό.

[Δ. Κουναλάκης]

Αργύρη, το 1,4 επισκέψεις πως βγαίνει;
Η παγκόσμια βιβλιογραφία δεν αναφέρει τόσο χαμηλό μέσο όρο. Ακόμη και το Ηνωμένο Βασίλειο που είναι σύστημα τύπου integrated Care που μεγάλος αριθμός περιστατικών διεκπεραιώνεται από επαγγελματίες υγείας μη γιατρούς, μιλάει για 4-5 επισκέψεις μέσο όρο το χρόνο σε γιατρό.
Το 1,4 επισκέψεις προφανώς αφορά επισκέψεις που έγιναν σε ιδιώτη ιατρό επί πληρωμή και εφόσον είχαν εξαντληθεί όλες οι προσπάθειες πρόσβασης σε ΤΕΠ ή κρατικές δομές όπως περιγράφεις. Υπό τέτοιες συνθήκες όμως αυτό είναι ένα συστηματικό λάθος στην μέτρηση και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα

[Denominator]

Αργύρη, το 1,4 επισκέψεις πως βγαίνει;
Η παγκόσμια βιβλιογραφία δεν αναφέρει τόσο χαμηλό μέσο όρο. Ακόμη και το Ηνωμένο Βασίλειο που είναι σύστημα τύπου integrated Care που μεγάλος αριθμός περιστατικών διεκπεραιώνεται από επαγγελματίες υγείας μη γιατρούς, μιλάει για 4-5 επισκέψεις μέσο όρο το χρόνο σε γιατρό.
Το 1,4 επισκέψεις προφανώς αφορά επισκέψεις που έγιναν σε ιδιώτη ιατρό επί πληρωμή και εφόσον είχαν εξαντληθεί όλες οι προσπάθειες πρόσβασης σε ΤΕΠ ή κρατικές δομές όπως περιγράφεις. Υπό τέτοιες συνθήκες όμως αυτό είναι ένα συστηματικό λάθος στην μέτρηση και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα

Δημήτρη τις μετρήσεις τις έδωσα εγώ, έχεις δίκιο να λες ότι είναι biased διότι βλέπω και μεγάλο αριθμό οξέων περιστατικών. Στους χρόνιους ασθενείς μου η συχνότητα είναι 2,4 φορές/έτος.