Αξιόλογο, κατά την γνώμη μου, κείμενο του Γενικού Ιατρού
Panagiotis-Sokratis Loumakis που το δημοσίευσε στις 22/04/2020 σε Ιατρική Ομάδα του facebook:
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ – ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ;
Τώρα που τα κρούσματα και οι θάνατοι έχουν πάρει αργά, αλλά σταθερά, κατιούσα πορεία, είναι καιρός να αναθεωρηθεί, κατά την ταπεινή γνώμη μου, η ακολουθούμενη πολιτική στην αντιμετώπιση τής επιδημίας στη χώρα μας.
Κατ’ αρχάς είναι σαφές ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζεις πολιτική lockdown, δηλαδή καθολικού οίκοι εγκλεισμού και αναστολής κάθε οικονομικής δραστηριότητας επ’ αόριστον. Εάν είχαμε την τύχη να είμαστε χώρα με άφθονες πλουτοπαραγωγικές πηγές οι οποίες να ανήκουν στο κράτος, πχ περίπου σαν την Νορβηγία ή τα Αραβικά πετρελαιοπαραγωγά κράτη, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Η χώρα μας θα πούλαγε στο εξωτερικό το πετρέλαιο και τα έσοδα θα πήγαιναν στους πολίτες της, που θα μπορούσαν να κάθονται επ’ αόριστον.
Εκτός όμως από την οικονομική διάσταση του μακροχρόνιου εγκλεισμού, υπάρχει και η ψυχολογική. Για πόσο μπορεί να μένει κανείς έγκλειστος, ειδικά στη χώρα μας, χωρίς να αρχίσει το μυαλό του να παίρνει “ανάποδες” και το συναίσθημα του να σκοτεινιάζει;
Από την άλλη, το να χαλαρώνεις τα μέτρα καθολικά για όλους και, όταν βλέπεις ότι κρούσματα και θάνατοι παίρνουν την “ανιούσα”, να τούς ξανακλείνεις όλους μέσα, εκτός τού ότι είναι “σπαστικό”, είναι και αντιπαραγωγικό από άποψη τόσο οικονομίας, όσο και δημόσιας υγείας.
Η άποψη μου λοιπόν είναι η ακόλουθη. Χωρίζεις τον πληθυσμό σε δύο τμήματα. Το πρώτο αποτελείται από τις ομάδες υψηλού κινδύνου, δηλαδή ηλικιωμένους (το όριο ηλικίας συζητητέο, εάν θα είναι τα 60 ή 65 έτη ), υπερτασικούς, χρόνιους καρδιοπαθείς, πνευμονοπαθείς, ανοσοκατεσταλμένους κλπ. Αυτούς συνεχίζεις να τους κρατάς σε απομόνωση.
Το δεύτερο τμήμα, απαρτιζόμενο από τα νέα και υγιή άτομα, το αφήνεις να κυκλοφορήσει ελεύθερα και να επιστρέψει στην εργασία του. Ανοίγεις μάλιστα και τα σχολεία, όσο προλαβαίνουν μέχρι τις θερινές διακοπές, αδιαφορώντας ή και ενθαρρύνοντας την διασπορά τού ιού, ώστε να έχεις κρούσματα με ελαφρά, κατά κανόνα, νόσηση και ταυτόχρονα αύξηση τής ανοσίας αγέλης, η οποία είναι πολύ χρήσιμη μακροπρόθεσμα. Διαφορετικά ζείς πάντα με τον διαρκή φόβο τών αναζωπυρώσεων.
Το πρόβλημα πλέον μετατοπίζεται στο πώς διαχειρίζεσαι τις λειτουργικές ανάγκες και την επαφή τού ευάλωτου και έγκλειστου πρώτου τμήματος τού πληθυσμού με το δεύτερο, το οποίο είτε νοσεί, είτε είναι συνεχώς επίνοσο. Εδώ έχει τεράστια σημασία η εκπαίδευση των ατόμων που θα έρχονται σε επαφή μαζί τους για την εξυπηρέτηση των καθημερινών αναγκών (προσκομιδή τροφής, φαρμάκων κλπ. ) και η εφαρμογή αυστηρών μέτρων (χρήση μάσκας προσώπου και από τα δύο μέρη, χρήση ίσως γαντιών μιάς χρήσης κλπ. ) πέραν των ήδη γνωστών (πλύσιμο χεριών, απολύμανση επιφανειών κλπ. )
Τα ευπαθή άτομα μπορούν να παραμένουν σε απομόνωση στο σπίτι, εάν υπάρχει δυνατότητα (πχ ξεχωριστό δωμάτιο ), εξυπηρετούμενα από άλλα άτομα τής οικογένειας, κατάλληλα εκπαιδευμένα μέσω εκστρατείας ενημέρωσης από την τηλεόραση και το Ίντερνετ για τους τρόπους ασφαλούς επαφής.
Για όσα ευπαθή άτομα δεν υπάρχει δυνατότητα ασφαλούς κατ’ οίκον περιορισμού, θα μεταφέρονται σε κρατικές δομές φιλοξενίας, όπου οι ανάγκες τους θα εξυπηρετούνται από προσωπικό, το οποίο θα τηρεί τους παραπάνω αυστηρούς τρόπους προσέγγισης. Η επιλογή του προσωπικού θα γίνεται με κριτήρια που επαυξάνουν το επίπεδο ασφαλείας (πχ άτομα που έχουν ήδη νοσήσει, άρα είναι πλέον άνοσα, ή που έχει αποδειχθεί το ιστορικό νόσησης τους μέσω ελέγχου αντισωμάτων).
Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να εκμεταλλευθούμε το διάστημα τουλάχιστον μέχρι το ερχόμενο φθινόπωρο (αλλά και πέραν αυτού ) για προώθηση τής ανοσίας αγέλης, μέσω διασποράς τού ιού στον νέο και υγιή πληθυσμό, με ελαφρές νοσήσεις.
Αυτός ο πληθυσμιακός διαχωρισμός και η διαφορική αντιμετώπιση είναι, κατά τη γνώμη μου πάντα, η μόνη στρατηγική που διασφαλίζει ταυτόχρονα την προστασία των ευπαθών ομάδων, την μεγέθυνση τής ανοσίας αγέλης, την ψυχολογική υγεία τού πληθυσμού, αλλά και την επανεκκίνηση τής οικονομίας.