Ωστόσο η αλήθεια είναι κάπου κοντά:
Αυτός που γράφει την συνταγή έχει την ευθύνη. Όποια ειδικότητα και να έχει, έχει τελειώσει ιατρική. Εάν νιώθει σίγουρος για τις γνώσεις του μπορεί να βγει και σε χωράφια εκτός της ειδικότητας του αλλά με δική του ευθύνη. Και αυτό εισήγαγε ο νόμος για την φαρμακευτικη μεταρρύθμιση: Ότι ο ιατρός εάν το επιθυμεί, δύναται να συνταγογραφήσει και φάρμακα εκτός της ειδικότητας του όταν υπάρχει γνωμάτευση από σχετικής ειδικότητας με τα φάρμακα ιατρό. Μην μπερδεύετε το "δύναται" με το "υποχρεούται". Δεν υποχρεούται. Όταν το κάνει έχει ακέραια την ευθύνη.
Ο ελεγκτής οφείλει να τον αντιμετωπίζει σαν να τα έδωσε αυτός που υπογράφει την συνταγή. Ότι και να γράφετε πάνω δεν έχει καμιά αξία.
Δεν υποχρεούται λοιπόν αλλά έχει την δυνατότητα να γραφεί συνταγή εκτός πεδίου ειδικότητας κατά γνωμάτευση άλλου και δεν είναι υποχρεωτικό να συνοδεύει την συνταγή η γνωμάτευση και φέρει αυτός την ευθύνη. Αυτό βέβαια μόνο για τους γενικούς, γιατί οι άλλες ειδικότητες δεν το κάνουν και ας έχουν την δυνατότητα.
Ο ελεγκτής εάν ελέγξει την συνταγή σαν να την έγραψε από μόνος του ο συνταγογράφος τότε πρέπει να την ακυρώσει σαν συνταγή εκτός πεδίου αρμοδιότητας. Εάν την ελέγξει ως συνταγή κατά γνωμάτευση άλλου, αφού αυτό αναγράφεται πάνω, μάλλον απαιτείται να έχει την γνωμάτευση για να μπορεί να δει το αληθές αυτού που επικαλείται ο εκδώσας την συνταγή. Τελικά εάν δεν συνοδεύεται η συνταγή από την γνωμάτευση τότε πως τεκμηριώνεται ότι ο ελεγκτής έκανε σωστά την δουλεία του?
Εάν η γνωμάτευση λέει ΣΝ ή ρευματοειδή αρθρίτιδα και δεν είναι, ή η δοσολογία είναι σε υψηλές επιτρεπόμενες δόσεις, ο συνταγογράφος πως μπορεί να το δει αυτό και να αποφύγει την συμμετοχή στην υπερσυνταγογράφηση?? εάν αμφιβάλει ή διαφωνεί θα μου πείτε να μην αντιγράψει την συνταγή. Τότε δεν θα πρέπει να αντιγράφει καμία συνταγή εκτός πεδίου ειδικότητάς του. Άρα καταλήγουμε σε αυτό που λέει και το ΠΔ 121/2008 «συνταγογραφεί μόνο αφού εξετάσει και μόνο για νόσημα της ειδικότητάς του».
Όπως ορίζει ο νόμος περί φαρμακευτικής μεταρρύθμισης ( Ν 3457/2006 αρθρ.8 ) μπορεί να γράφει κατά γνωμάτευση άλλου*** , σε αυτήν την περίπτωση είναι υποχρεωτικό την συνταγή να την συνοδεύει φωτοτυπία της γνωμάτευσης , με την διαφορά ότι εδώ το άρθρο μιλάει για συγκεκριμένα νοσήματα που καθορίζονται από τον υπουργό (ομολογώ ότι αυτό το άρθρο παραγ.3 αδυνατώ να το καταλάβω γιατί αυτοαναιρείται. Μελετήστετο ). Στην παραγρ 4 ξεκάθαρα αναφέρετε ότι την ευθύνη για την διάγνωση τις ενδείξεις και την δοσολογία την φέρει ο θεράπον και όχι ο συνταγογράφος .
Κάνοντας λοιπόν μια ανάλυση για τον τρόπο συνταγογραφίας, βλέπει τελικά κανείς ότι ο καθένας μπορεί να γράφει στον ΟΓΑ ότι θέλει, εάν το θέλει και σε ποσότητες που αυτός θέλει, εάν το θέλει και τελικά την ευθύνη να την πλασάρει σε άλλον.Στον γενικό ιατρό.
Κατά την γνώμη μου η συνταγή πρέπει να είναι συγχρόνως και γνωμάτευση για το τι πρόβλημα έχει ο ασθενής και για τον τρόπο που ο θεράπον ενεργεί για να το αντιμετωπίσει, για να τεκμηριώνεται και το πιθανό ιατρικό λάθος και όχι μόνο το ταμειακό σκέλος, και άρα καταλήγουμε πάλι ότι συνταγογραφεί μόνο αφού εξετάσει και για το αντικείμενο της ειδικότητας του, γιατί τότε κανένας ιατρός δεν θα τολμούσε να βάλει διάγνωση εκτός των γνώσεων του, γιατί θα κινδυνεύει από κατηγορία για ιατρικό λάθος, η ψευδή γνωμάτευση.
*** Εννοεί χρησιμοποίει την διάγνωση που την ευθύνη έχει άλλος και γράφει φάρμακα που επιλέγει αυτός?? Άρα δεν αντιγράφει.. άλλος την διάγνωση και άλλος την θεραπεία