Γενικά > Νομικά θέματα
Ποιοί μπορούν να συνταγογραφούν στον ΟΓΑ;
D-Michalis:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή ΕίσοδοςΠοια η γνώμη σας κ. Μιχάλη για αυτό που γράφω Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδος
--- Τέλος παράθεσης ---
Δημήτρη, προσωπικά με έχει κουράσει αυτή η κρησάρα που συνέχεια ψαχνόμαστε για αυτονόητα, γι’ αυτό και δεν γράφω εδώ ιδιαίτερα, παρά μόνο –κυρίως- για να παραθέσω διατάξεις (όπως λίγο πρίν που παρέθεσα τις σχετικές διατάξεις της φαρμακευτικής μεταρρύθμισης, μεμονωμένα, μιας και εσύ τις είχες μεν, αλλά πολύ φοβάμαι ότι όσοι τις διάβασαν, πρόσεξαν τα οξύαιχμα σχόλιά σου και όχι τόσο τις διατάξεις).
Εν πάσει περιπτώσει, ποια είναι η γνώμη μου? Μα –θαρρώ- τα αυτονόητα. Δηλαδή: 1. Γιατί να έχει ο νομοθέτης τον οφθαλμίατρο στο νού του? Πόσες φορές χρειάστηκε να δώσει αλλονών θεραπεία? Σαφώς έχει κατά νού αυτούς που έτσι και αλλιώς στη σημερινή πραγματικότητα, κάνουν ανανέωση αγωγών διαφόρων άλλων ειδικοτήτων. Ποιοι? Μα α) οι ανειδίκευτοι και αγροτικοί, β) οι Γ.Γ. και γ) όσοι είναι στην ελεύθερη αγορά και λειτουργούν σα οικογενειακοί γιατροί. Και τέτοιοι υπάρχουν μυριάδες από παθολόγους. Άρα, σαφώς, αυτοί είναι στο μυαλό του «ρυθμιστή»
2. Αυτός που συνταγογραφεί, είναι αυτός που τελικά δίδει στον ασθενή την οδηγία για το τι και πώς της αγωγής. Αν ήταν διοικητικός που απλά τακτοποιούσε διαδικαστικά –Ταμειακά τον ασθενή, τότε, ουδέν πρόβλημα. Την ευθύνη θα την είχε ο γιατρός που σύστησε την αγωγή. Όμως, όταν αναγράφει ένας γιατρός μία συνταγή, αφού είναι γιατρός, είναι αδιανόητο να μη την περνάει από επιστημονική κρίση. Αν έχει λοιπόν τις κατά την εκπαίδευση προϋποθέσεις γνώσης για να το κάνει, είναι υπόλογος μαζί με αυτόν που σύστησε την αγωγή για τον απλό λόγο ότι, ως επιστήμων, αν αυτό που έβλεπε στην συνταγή ήταν επισφαλές, λάθος ή επικίνδυνο για τον ασθενή, όφειλε να το επισημάνει –και άρα να μην γράψει –δώσει- στον ασθενή την θεραπεία. Τώρα, αν αυτός ο γιατρός λειτουργούσε απλά σα διοικητικός διεκπεραιωτής του Ταμείου (όπως ένας που δεν έχει εκπαίδευση για το αναγραφόμενο νόσημα), τότε σαφώς αντιμετωπίζεται ως τέτοιος και όχι ως επιστήμων έχων την δυνατότητα να έχει άποψη για την αναγραφόμενη θεραπεία. Ήγουν, ήταν απλά διοικητική πράξη η συνταγογραφία και δεν μπορείς να ζητάς από αυτόν θέση –άποψη –οδηγία.
Με αυτό το βλέμμα, σαφώς και δεν θα ζητήσει ποινικές ευθύνες ο δικαστής από τον παθολόγο που δεν έκανε καρδιολογία -αν δεν έκανε-, αλλά θα ζητήσει σίγουρα από τον Γ.Γ., αφού αυτός εκπαιδεύτηκε π.χ. για το χειρισμό του στεφανιαίου ασθενή.
Εν κατακλείδι για μένα τα πράγματα είναι απλά: Όποιος γράφει και αντιγράφει είναι υπόλογος αν το νόσημα που αντιγράφει εμπίπτει στα γνωστικά του αντικείμενα.
Ο ελεγκτής είναι υπόλογος για την αγωγή που εγκρίνει, αφού ο ρόλος του είναι «δεύτερη επιστημονική» και διοικητική ματιά στην προτεινόμενη αγωγή.
Αν δεν μπορεί, ας μην το εγκρίνει και να παραπέμψει σε άλλον ελεγκτή με συναφή ειδικότητα.
Το έχω κάνει προσωπικά αυτό και κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει γι’ αυτό.
ΑΥΤΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΕΓΩ ΟΤΙ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ
Γ.Κτιστάκης:
Για να καταλάβετε τον λόγο που ξεκίνησα την αλληλογραφία (η οποία και θα συνεχιστεί από ότι βλέπω), είναι το ότι μετά τις περιβόητες εγκύκλιους περί ευθύνη του συνταγογράφου βάσει του ΠΔ 121/2008 και τηλ επιπλήξεις που έκαναν σε αγροτικούς για δήθεν παράτυπη συνταγογραφία με μειωμένη συμμετοχή ασθενούς , άρχισα ως ελεγκτής να ζητώ την γνωμάτευση που επικαλείτο σε φωτοτυπία και να σφραγίζω μαζί με την συνταγή και την γνωμάτευση του θεράποντα. Τότε μου είπαν ότι αυτό δεν είναι απαιτούμενο για τις θεωρήσεις. Φαντάζεστε βεβαίως το τι άκουσα από τους φαρμακοποιούς, οι οποίοι έσκιζαν ή πετούσαν την θεωρημένη γνωμάτευση αφού το ΟΓΑ δεν την ζητούσε (γιατί φυσικά μετά μειωνόταν το περιθώριο του ξεπλύματος).
Υπό τέτοιες συνθήκες ποιος διασφαλίζει το αληθές που επικαλείται ο συνταγογράφος ή ο ελεγκτής??? Παραβιάζεται κάποια νομοθεσία(Ν.3457. ΦΕΚ:93Α’, 8-5-2006, άρθρο 8, παράγραφος 3 & 5 κατά λέξη αναφέρεται ότι «… δικαίωμα συνταγογράφησης έχουν και ιατροί άλλων ειδικοτήτων, εφόσον η συνταγή συνοδεύεται από γνωμάτευση ειδικού ιατρού που διέγνωσε την πάθηση» ) εδώ ή όχι?
Το ερώτημα το επικέντρωσα στις αντιγραφές από ειδικευμένο, για να αναγκαστεί να επικαλεστεί αυτόν ακριβώς το νόμο 3457/2006 (γιατί το ΠΔ 121/2008 δεν το προβλέπει) και να παραδεχτεί την υποχρέωση ότι την συνταγή την συνοδεύει η γνωμάτευση του θεράποντος.
Αφού εντέχνως απέφυγε να τον επικαλεστεί, τώρα με νέο ερώτημα μου θα το θέσω ευθέως για ποιον λόγο δεν συνοδεύουν τις συνταγές οι γνωματεύσεις αφού αυτό προβλέπεται από την νομοθεσία σε περίπτωση αντιγραφής από ειδικευμένο ?
Από ότι κατάλαβα μας έχουν (τους Γεν/Ιατρους ) το ίδιο με τον ανειδίκευτο και τον αγροτικό και άρα μπορούμε να γράφουμε «τα φάρμακα που λένε οι γιατροί στους ασθενείς» όπως μου απάντησε πάλι τηλ. η προϊστάμενη του ΙΚΑ σε παρόμοιο ερώτημα που τους έκανα.
Η απορία μου: πως γίνεται να συνταγογραφώ κατά γνωμάτευση άλλου (αφού αυτό γράφω πάνω στη συνταγή) και μετά να αποδέχομαι ότι ως ειδικευμένος έχω εγώ ευθύνη για την συνταγογραφία? Τότε να μην αναγράφω πάνω στην συνταγή « γνωμάτευση του τάδε». Μιλώ πάντα για τα εκτός αντικειμένου Γ.Ι νοσήματα ,εκτός και εάν θεωρείται ότι εμείς είμαστε για όλα τα νοσήματα αφού είμαστε ΓΕΝΙΚΟΙ.
EzeΤΡΟΛ:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή Είσοδοςπως γίνεται να συνταγογραφώ κατά γνωμάτευση άλλου (αφού αυτό γράφω πάνω στη συνταγή) και μετά να αποδέχομαι ότι ως ειδικευμένος έχω εγώ ευθύνη για την συνταγογραφία? Τότε να μην αναγράφω πάνω στην συνταγή « γνωμάτευση του τάδε». Μιλώ πάντα για τα εκτός αντικειμένου Γ.Ι νοσήματα ,εκτός και εάν θεωρείται ότι εμείς είμαστε για όλα τα νοσήματα αφού είμαστε ΓΕΝΙΚΟΙ.
--- Τέλος παράθεσης ---
Τώρα τελευταία, και μέχρι να βρεθεί κάποιος ελεγκτής του ΟΓΑ ή του ΙΚΑ να ανακινήσει ζήτημα, αναγράφω φαρδιά πλατιά πάνω στη συνταγή (παράδειγμα) "ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΧΕLOΝ ΕΙΝΑΙ Η Κ. ΜΑΓΔΑ ΚΟΛΟΚΥΘΟΠΟΥΛΟΥ ΑΦΜ 1******** Β΄ΔΟΥ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ).
Αυτό το κάνω σε κάθε "παχυλή" αγωγή από ειδικό, για την οποία συντρέχουν 3 από τα 3:
- δεν έχω την ίδια εξειδίκευση/πιστοποίηση με τον "ειδικό" σχετικά με το συγκεκριμένο νόσημα (π.χ. Άνοια-Νευρολόγος, Ρευματικά Νοσήματα - Ρευματολόγος, Αναιμία επί ΧΝΑ - Νεφρολόγος κ.α.)
- διατηρώ διαφωνία ή επιφυλάξεις σχετικά με το cost-effectiveness της αγωγής
- ο ασφαλισμένος αρνείται πεισματικά να διακόψει/τροποποιήσει την αγωγή του ειδικού και επιμένει στην αναπαραγωγή της συνταγής του ειδικού
Νομίζω ότι είναι μέγα ολίσθημα να μην αναγνωρίσουμε ελαφρυντικά σε έναν ιατρό (ανειδίκευτο ή ειδικευμένο) που συνταγογραφεί κάτω από την πίεση που του προκαλεί ένας άλλος ιατρός, κατά τεκμήριο πιο διαπιστευμένος / πιο ειδικός για ένα συγκεκριμένο / μια συγκεκριμένη ομάδα νοσημάτων. Σε αυτή την περίπτωση, ας μη μας διαφεύγει ότι ο ασφαλισμένος καταφεύγει στον ιατρό της ΠΦΥ μόνο και μόνο επειδή:
- βρίσκεται πιο κοντά του (ΠΙ, ΚΥ), ενώ ο "ειδικός" είναι πιο απροσπέλαστος (ραντεβού σε Νοσοκομείο, επίσκεψη σε ιατρείο της πρωτεύουσας του Νομού κ.λπ.)
- του βγαίνει πιο οικονομικό από το να ξαναπληρώνει επίσκεψη στον "ειδικό".
Μη λησμονούμε δε, ότι πολλές φορές σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ασφαλισμένος δεν αναγνωρίζει στον ιατρό της ΠΦΥ την ιδιότητα του θεράποντα (αλλά μόνο του συνταγογράφου-πλύστη). (" Τί να μου πεις και σύ, τα φάρμακα αυτά μου τα έδωσε ο Δ/ντής Ρευματολόγος κ. Ψηλομυτίδης / η Νευρολόγος-Ανοιολόγος κα. Πληθωρικοπούλου και τα θέλω! ")
Νομίζω ότι μια ανοιχτόμυαλη σύνθεση ενός δικαστηρίου, δεν θα μπορούσε να θεωρήσει άμοιρο ευθυνών τον θεράποντα ιατρό και θα λάμβανε πολύ σοβαρά υπόψη το ρόλο της γνωμάτευσης/συνταγής του θεράποντα ιατρού, ειδικά αν αυτή υπάρχει θεωρημένη-συννημένη στη συνταγή (ακόμη και ως non-paper αν προτιμάτε), και θα επιμέριζε, όπως άλλωστε είναι δίκαιο και ηθικό, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. (Και ας λέει ο κος Κουναλάκης "Έλα να σε παρηγορήσω" => μτφ. Μ΄αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, κ.α.)
Θα ήθελα επίσης να δώ τί θα έλεγε στο δικαστήριο ο ίδιος ο θεράπων-"ειδικός" (δλδ αν θα υπεραμυνόταν των επιλογών του ή αν θα προσπαθούσε να αποποιηθεί των ευθυνών του κ.λπ.). Η κλήτευση του "ειδικού" στο δικαστήριο, είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο το όνομά του πρέπει να φιγουράρει οπωσδήποτε πάνω στη συνταγή μας με τα φάρμακά του.
Denominator:
Πάνω στο θέμα της αντιγραφής φαρμάκων από συναδέλφους Π.Ι., Κ.Υ. και Ε.Ι. των Νοσοκομείων νομίζω ότι σε όλους ταιριάζει μία καλή τη πίστει συνεργασία υπό προϋποθέσεις. Τι εννοώ: Πρώτον, ο ιατρός που καλέιται να αντιγράψει θα πρέπει να πάρει ένα minimum ιστορικό και να πραγματοποιήσει μία minimum εξέταση, τουλάχιστον την πρώτη φορά και εν συνεχεία ανά όσο συχνά κρίνει ο ίδιος. Δεύτερον, ο εν λόγω συνάδελφος, καλό είναι, εφόσον προέκυψαν διαφωνίες ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης σε σχέση με τον υπογράφοντα τη γνωμάτευση ("ειδικό"), να έλθει με κάποιο τρόπο σε επικοινωνία μαζί του (τηλέφωνο, ιατρικό σημείωμα κ.λ.π.) ώστε να μπορέσει να ανταλλάξει απόψεις. Τρίτον, μπορεί να προσφύγει ση λύση του τύπου "θα σου τα γράψω αυτή τη φορά, αν και έχω κάποιους ενδοιασμούς, αλλά σε παρακαλώ να με διευκολύνεις στο να έλθω σε επαφή με το γιατρό σου, εφόσον προτίθεσαι να απευθύνεσαι σε μένα για τη συνταγογράφηση (και άρα να με καθιστάς τρόπον τινά συνυπεύθυνο κατά ένα ποσοστό)". Από την (όχι και τόσο μεγάλη) πείρα μου έως τώρα (τελείωσα την Ιατρική το 1995 και την Παθολογία το 2004) μπορώ να πω ότι τα καλύτερα αποτελέσματα τα είχα στις περιπτώσεις που εγκατέστησα πραγματική συνεργασία με τους "ειδικούς" γιατί είχα ερεθίσματα να μάθω, αλλά και ευκαιρίες να βρω αρωγούς και φίλους, ακόμη και σε αφιλόξενες γειτονιές... Το αποτέλεσμα ήταν όχι βέβαια να τονωθεί το εγώ μου, αλλά ο ασθενής να κάνει τη δουλειά του με τρόπο ομαλό και αποτελεσματικό. Και φυσικά όσο ήμουν αγροτικός ή ειδικευόμενος έγραφα σε όλους ατούς τους ανθρώπους τις εξετάσεις των ειδικών και θυμάμαι μόνο μία ή δύο περιπτώσεις που αυτό δεν έγινε, καθώς είχα ενστάσεις και ο "ειδικός" ήταν απαξιωτικός απέναντί μου. Τότε είχα ξηγήσει ατον άρρωστο ότι οι δύο γιατροί (δηλαδή ο "ειδικός" και ο "συνταγογράφος" θα πρέπει να συνεργάζονται διότι έχουν από κοινού - αν και όχι στη μέση - την ευθύνη της αντιμετώπισης του ασθενούς. Και τα εισαγωγικά τα βάζω διότι πιστεύω πως τα όρια του "ειδικού" και του "συνταγογράφου" πολλές φορές αλληλοεπικαλύπτονται, καθώς έχω γνωρίσει 6-7 γενικούς γιατρούς στη ζωή μου που ήταν Ιατροί με όλο το νόημα της λέξης και έβαζαν κάτω σε γνώσεις και εμπειρίες πολλούς "ειδικούς" με παρωπίδες. Αυτός φυσικά είναι και ο λόγος που αγαπώ το forum το οποίο το παρακολουθώ περιστασιακά εδώ και δύο χρόνια.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση