Forum Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας
Άλλες κατηγορίες μηνυμάτων => Πολιτική και Κοινωνικά Θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Loumakis στις 4 Οκτωβρίου 2010, 23:15:48
-
Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι η οικονομική κρίση που βιώνουμε ως χώρα είναι αποτέλεσμα μιάς ηθικής και πνευματικής κρίσης που προϋπήρχε επι πολλά χρόνια και κατέληξε μετα από μακρό λανθάνοντα "χρόνο επώασης" να εκδηλωθεί και ως οικονομική. Ανοίγω αυτό το νήμα (thread) συζήτησης για να καταγράφουμε προσωπικά σχόλια, απόψεις ή αποσπάσματα από τον τύπο κλπ. πάνω σε αυτό θέμα και στην ευκαιρία ανάνηψης και ανάκαμψης που έχουμε ως χώρα και ως κοινωνία από την πνευματική και ηθική παρακμή στην οποία εχουμε περιπέσει.
Ως πρώτη δημοσίευση επιλέγω ένα ποίημα του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά, που διάβασα πρόσφατα, και που με εντυπωσίασε γιατί, παρα το ότι εχει γραφεί το 1908, παραμένει, έναν αιώνα αργότερα, εντυπωσιακά επίκαιρο και αντιπροσωπευτικό της Ελληνικής πραγματικότητας. Μέσα από την καυστική, μαστιγωτική κριτική της Ελληνικής κοινωνίας διαφαίνεται η οδύνη του ποιητή για την κατάντια της πατρίδας μας, οδύνη που συμμερίζονται πολλοί Ελληνες που βλέπουν και τη σύγχρονη Ελλάδα να "πατιέται από στέρφους μανταρίνους" και τους περισσότερους συμπατριώτες μας να έχουν υιοθετήσει συμπεριφορά ανοχής και ραγιαδισμού, αντι για αντίσταση στη διαφθορά και το ψέμα.
ΓΥΡΙΖΕ (Κ.Παλαμά)
Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο νά σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής τής χώρας τα μουράγια.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός κα δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, ΄Ολυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η ΄Οσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
κα Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!
-
Εγραψα στο προηγούμενο μήνυμα οτι εντυπωσιάσθηκα απο την επικαιρότητα ενός ποιήματος του Κωστή Παλαμά, που γράφτηκε πριν ένα αιώνα. Δοκίμασα πολύ μεγαλύτερη έκπληξη όταν διάβασα ενα άρθρο σε ενα blog και, έχοντας παραβλέψει τον τίτλο του, νόμισα οτι ήταν σχόλιο-κατηγορητήριο τού blogger πάνω στην ηθική κρίση της σύγχρονης Ελλάδας. Οταν όμως έφτασα στο τέλος, όπου αναφερόταν η πηγή του κειμένου (για την ακρίβεια ήταν συρραφή αποσπασμάτων), έπαθα "πλάκα". Διαβάστε το κι εσείς.
Απο το http://www.homefood.gr/blogs/blog.asp?cat=1&id=22&txt=1075 (http://www.homefood.gr/blogs/blog.asp?cat=1&id=22&txt=1075)
Οι ελληνικές πόλεις νοσούν. Οι πολιτευόµενοι και διαχειριστές των κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται. Κι όσο για τη µεγάλη µάζα των πολιτών, είτε δεν αντιλαµβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες, είτε τα αντιλαµβάνονται αλλά δεν αντιδρούν, βυθισµένοι όπως είναι στη ραστώνη και την άνεση της καθηµερινότητας. Από τούτη την αρρώστια έχουν προσβληθεί παντού οι πάντες - απλώς, ο καθένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συµφορά δεν θα χτυπήσει τη δική του πόρτα, αλλά θα διασφαλίσει τα δικά του συµφέροντα εκµεταλλευόµενος τους κινδύνους των άλλων (...)
Κι ενώ κανονικά όλες οι συζητήσεις γίνονται πριν απ’ τα όποια γεγονότα, εσείς διαβουλεύεστε πάντα κατόπιν εορτής.
Αφήσατε όλον αυτό τον καιρό να κυλήσει µε συνεχείς αναβολές, µετάθεση των ελπίδων σας σε άλλους, αλληλοκατηγορίες και καταγγελίες. Αυτά συνεχίζετε να κάνετε και σήµερα (...)
Φρονώ λοιπόν ότι απαιτείται να καταβάλλετε τους φόρους, να στρατεύεστε αγόγγυστα και να µην κατηγορείτε κανέναν πριν γίνετε κύριοι της κατάστασης (...)
Ολοι πρέπει να εξοργίζεστε εξίσου όταν βλέπετε ότι πολύ εύκολα κινδυνεύουν να κακοποιηθούν οι πιο φτωχοί και αδύναµοι πολίτες, ενώ οι βδελυροί και πλούσιοι µπορούν να αδικοπραγούν ατιµωρητί και να εξαγοράζουν πρόσωπα για να εκβιάζουν καταστάσεις (...)
Στρέψτε το βλέµµα προς τους σηµερινούς πολιτικούς: άλλοι από φτωχοί έγιναν πάµπλουτοι, άλλοι από άσηµοι χόρτασαν τιµές, ορισµένοι έφτιαξαν σπίτια δίπλα στα οποία τα δηµόσια οικοδοµήµατα είναι πιο σεµνά, κι όσο ο πλούτος της πόλης ελαττωνόταν, τόσο ο δικός τους αύξανε.
Δεν είναι ασφαλώς ένα και δύο τα αίτια ένεκα των οποίων έφθασαν τα πράγµατα εδώ. Αλλά την κύρια αιτία, θα τη βρείτε στο πρόσωπο εκείνων που προτιµούν να σας είναι ευχάριστοι παρά να σας συµβουλεύουν ορθά. Απ’ αυτούς, πολλοί προσπαθούν να συντηρούν τη σηµερινή κατάσταση γιατί αντλούν από αυτή δηµοτικότητα και εξουσία -κι έτσι ούτε οι ίδιοι προνοούν για το αύριο, ούτε νοιάζονται για το αν εσείς προνοείτε.
Βρίσκονται σε τέτοια εγκατάλειψη και σε τέτοια χάλια τα πράγµατα, ώστε ακόµη όσοι µιλούν από τούτο το βήµα πρότειναν συνειδητά τα πιο βλαβερά µέτρα κι εσείς τα ψηφίζατε, πάλι δεν θα µπορούσαµε να βρεθούµε σε χειρότερη θέση.
Τα κείµενα αυτά είναι αποσπάσµατα από τους λόγους του Δηµοσθένη προς τους αθηναίους πολίτες τον πολύπαθο 4ο αιώνα π.Χ. Είναι παρµένα από το «Δηµοσθένης - Ισοκράτης, Η Παρακµή του Δήµου» (εκδ. Ροές. Επιλογή - απόδοση: Αλέξανδρος Βέλιος)
-
Αυτός είναι ο πανηγυρικός της 28ης Οκτωβρίου του θεολόγου του Γυμνασίου Σαγεΐκων.
Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι
«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»
Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου (malfasg@gmail.com)
Εβδομήντα χρόνια μετά.
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.».
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;
«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»
Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.
«Τα καράβια μου καίω
δεν θα πάω πουθενά.
Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ
από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα
της ανάστασης φως».
(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)
Πάτρα, Οκτώβριος 2010
-
αυθόρμητα παραθέτω λόγια φίλου που χρόνια πολλά έχουμε να ανταμώσουμε:
πολέμους στήνωντας, η μετριότητα
ότι να φθάσει δεν μπορεί καταδικάζει
αλλιώς υποχρεωμένη θα ήταν σε ταπεινωτική συγκατάβαση
καλύτερα εχθρός και ελεύθερος παρά φίλος και υποδεέστερος
ποτέ δεν ρώτησα τι ήθελε να πει
ποτέ δεν ρώτησα ποιανού λόγια είναι αυτά
-
Καταχωρώ και εδώ ανάρτηση του Αργύρη Αργυρίου σε άλλο σημείο του φόρουμ, επειδή πιστεύω ότι έχει σχέση με το παρόν θέμα. Επι τη ευκαιρία, συμφωνώ εν μέρει, όχι απόλυτα, με τη θέση του Ν.Δήμου.
http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,2404.msg15786/topicseen.html#msg15786 (http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,2404.msg15786/topicseen.html#msg15786)
-
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στην τοπική Λαρισαϊκή εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" στις 30/1/2011. Με εκφράζει σχεδόν απόλυτα. Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μου.
Αμέριμνοι νεόπτωχοι
Από τον Νίκο Νάκο
«Όταν έκοψαν τις συντάξεις δεν διαμαρτυρήθηκα μαζί με τους συνταξιούχους γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος. Όταν ανέβασαν τα όρια ηλικίας των γυναικών και των νέων εργαζομένων, με τις ρυθμίσεις του Ασφαλιστικού, δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν γυναίκα, ούτε νέος. Όταν έκοψαν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων αδιαφόρησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος. Όταν άρχισαν να αυξάνουν τους φόρους τον έναν μετά τον άλλον, δεν έδωσα σημασία γιατί δεν με έθιγαν άμεσα. Όταν άρχισαν να απολύουν συναδέλφους μου αδιαφόρησα γιατί εγώ κρατούσα τη θέση μου. Όταν ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί εγώ προτίμησα την ηρεμία του καναπέ μου. Όταν τελικά ήρθε η σειρά μου να μου κόψουν τον μισθό και στη συνέχεια να με απολύσουν, δεν βρέθηκε κανένας να με συμπαρασταθεί και να διαμαρτυρηθεί μαζί μου...».
Με την παραπάνω παράφραση ενός κειμένου του Μπρεχτ θέλησε ο φίλος αναγνώστης μου να εκφράσει την πικρία του και τη μεταμέλεια του, για την αδιαφορία που επέδειξε τόσο καιρό που οι κυβερνητικές «μεταρρυθμίσεις» έφερναν τα πάνω - κάτω στον εργασιακό τομέα και στην κοινωνική ζωή και εξωθούσαν χιλιάδες εργαζόμενους να βγουν στους δρόμους.
Του είπα ότι ποτέ δεν είναι αργά και του θύμισα ότι δυστυχώς δεν είναι ο μόνος που στέκει αδιάφορος μπροστά σ' αυτές τις αλλαγές που θα μας φέρουν όλους σε δυσχερή θέση τα επόμενα χρόνια. Η πλειοψηφία των πολιτών ή δεν έχει συνειδητοποιήσει το τι μας συμβαίνει, είτε ακόμη, αν το έχει συνειδητοποιήσει αδιαφορεί γιατί νομίζει ότι τα όσα συμβαίνουν δεν την αφορούν.
Μια άλλη μερίδα, εκείνη της «σιωπηρής πλειοψηφίας» του Καραμανλή του Α', υπομένει στωικά τα αντιλαϊκά μέτρα που διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι διαμαρτυρίες που εκφράζονται με διαδηλώσεις, απεργίες και πορείες, συγκεντρώνουν μόνο μια μειοψηφία εκείνων που πλήττονται από την ακρίβεια και τις αντεργατικές ρυθμίσεις.
Η ανεκτική αυτή στάση των πολιτών εκλαμβάνεται ως ανοχή και ως «ψήφος εμπιστοσύνης» στις αποφάσεις που εκπορεύονται από τις εντολές της Τρόικας, με συνέπεια να μας φορτώνουν με νέα βάρη, φορολογικά, ασφαλιστικά, εργασιακά και άλλα.
Σκέφτομαι ότι η πιο ανησυχητική εξέλιξη είναι αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή η ελληνική κοινωνία έχει πλέον συμβιβαστεί. Έχει συνθηκολογήσει. Και μάλιστα με τον πιο άθλιο και υποκριτικό τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν εξηγείται αλλιώς η απάθεια με την οποία δεχόμαστε τα απάνθρωπα μέτρα που αλλάζουν τη ζωή μας και θα τινάξουν στον αέρα το μέλλον των παιδιών μας.
Η χειρότερη μορφή τυραννίας είναι να σου επιβάλλεται κάτι κι εσύ να νομίζεις πως το κάνεις με τη θέληση σου. Μας έχουν πείσει τελικά πως ό,τι γίνεται πρέπει να το δεχτούμε για το καλό μας... Και το δεχόμαστε χωρίς αντίδραση. Δεχτήκαμε την εξαθλίωση μας τη στιγμή που ξέρουμε πως κάποιοι θα κερδίσουν απ' αυτήν. Η συναίνεση στα μέτρα που παίρνονται σε βάρος μας είναι η απεχθέστερη μορφή συμβιβασμού.
Διότι συμβιβασμός και συναίνεση είναι να σε ρωτούν πώς σου φαίνονται τα κυβερνητικά μέτρα κι εσύ να απαντάς:
- Δύσκολα είναι, αλλά εντάξει.
Συμβιβασμός και συναίνεση είναι να σου κόβουν το μισθό ή τη σύνταξη κι εσύ να γελάς σαν ηλίθιος όταν σε ρωτούν πώς τα βγάζεις πέρα.
Συμβιβασμός και συναίνεση είναι να ψηφίζεις και να ξαναψηφίζεις πολιτικούς που οργίασαν και οργιάζουν σε βάρος σου.
Όλα αυτά τα χρόνια μιας πλασματικής ευμάρειας, όπου το κλέψιμο και η σπατάλη δημιούργησαν έναν νέου τύπου άνθρωπο, μας έπεισαν πως είμαστε πλούσιοι κι εμείς θέλαμε να αισθανόμαστε έτσι και δεχόμασταν ευχαρίστως το «δούλεμα»... Σήμερα δεν μπορούμε να δεχθούμε το αναντίρρητο γεγονός ότι γίναμε φτωχότεροι, ότι από νεόπλουτους μας μετέτρεψαν σε νεόπτωχους, γι' αυτό και δεν είμαστε ακόμα σε θέση να καταλάβουμε τι μας κάνουν και τι μας συμβαίνει.
Βλέπουμε τους λαούς άλλων χωρών που αντιμετωπίζουν ίσως λιγότερα προβλήματα από τα δικά μας κι όμως ξεσηκώνονται σύσσωμοι ενάντια σ' εκείνους που τους τα φορτώνουν. Εκφράζουν την οργή τους με μαχητικότητα και αποφασιστικότητα χωρίς ψευτοδιλήμματα και μικροαστικούς φραγμούς. Κι εμείς μπροστά σε όλα αυτά και στα χειρότερα που μας περιμένουν, δείχνουμε μια παχυδερμική απάθεια καθώς λιαζόμαστε στις καφετέριες και στα μπαράκια.
Ο βαρύς εργασιακός χειμώνας που καλύπτει όλη την Ευρώπη, δεν μας άγγιξε ή τουλάχιστον εμείς δεν το συνειδητοποιήσαμε ακόμα. Εξακολουθούμε να διατηρούμε τη νοοτροπία ενός νεόπλουτου λαού που αδιαφορεί για τα συμβαίνοντα γύρω του. Η αποβλακωτική επίδραση των τηλεοπτικών φερέφωνων της κυβέρνησης και της Τρόικας, κάνει τη δουλειά της σε βάρος μας, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.
Η περίεργη αυτή ανεκτικότητα του νεοέλληνα δεν δίνει μόνον άλλοθι στους ντόπιους και ξένους εξουσιαστές μας, αλλά τους ενθαρρύνει προς νέες αντεργατικές και αντικοινωνικές αποφάσεις, ως το σημείο να αφαιρεθεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα των πολιτών αυτής της χώρας. Άλλωστε αυτός είναι ο στόχος και όχι η πληρωμή των χρεών. Με τη συναίνεση μας φτιάχνουμε μια κοινωνία όπου οι πολίτες θα έχουν μόνον υποχρεώσεις προς μια ανεξέλεγκτη και αχόρταγη εξουσία. Είναι λυπηρό ότι η σημερινή γενιά δεν το συνειδητοποιεί επαρκώς, αλλά είναι σίγουρο ότι όλες αυτές οι αλλαγές στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά, τα φορολογικά, θα πέσουν στις πλάτες των επόμενων γενεών, θα πέσουν στα κεφάλια των παιδιών μας.
Ζούμε στην Ελλάδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κι όχι πλέον στη χώρα των τραπεζικών δανείων και των ρουσφετολογικών παροχών προς άγραν ψήφων. Τώρα τις ψήφους οι πολιτικοί μας τις αποσπούν με τσαμπουκά. Τράπεζες, πολιτικοί και τραπεζικό κεφάλαιο σε μια ανίερη διαπλοκή και συνεργασία με τους έξαλλους πιστωτές μας, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να αποσπάσουν από τον πολίτη, όχι μόνον ό,τι του έδιναν ως τώρα, αλλά και ό,τι δεν του έδιναν.
Ίσως τώρα να ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε κι εμείς τι μας συνέβη τελικά. Ότι ένας πεινασμένος και καταπιεσμένος λαός βελτίωσε προσωρινά το βιοτικό του επίπεδο με δανεικά και φέρθηκε σαν νεόπλουτος. Επίδειξη πλούτου, αλόγιστη κατανάλωση, υπερχρέωση, αδιαφορία για την Παιδεία και την εργασία, επικράτηση του πλούτου ως μοναδικής αξίας στη ζωή. Οι νεόπλουτοι όμως κάποια στιγμή πτωχεύουν και σ' αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Το ερώτημα είναι: Πώς φέρεται ο νεόπλουτος που γίνεται ξαφνικά νεόπτωχος; Στην αρχή αντιδρά με άρνηση της πραγματικότητας και σ' αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Στη συνέχεια την αποδέχεται και στο τέλος επανέρχεται στις παλαιότερες αξίες, δηλαδή τη μόρφωση, τη σύνεση, στον περιορισμό της αλόγιστης σπατάλης, στον αγώνα για την επανάκτηση των χαμένων ανθρώπινων δικαιωμάτων του για τη βελτίωση του κατεστραμμένου βιοτικού του επιπέδου.
Όσο πιο γρήγορα φτάσουμε σ' αυτή τη φάση, τόσο καλύτερο για όλους μας.
-
Αναδημοσιεύω ενα θαυμάσιο κείμενο του εκλεκτού συνάδελφου Αλέξη Πολίτη, που στηλιτεύει τον συλλογικό εθνικό ναρκισσισμό, την αλαζονεία και την αυταρέσκεια που χαρακτηρίζει, δυστυχώς, πολλούς συμπατριώτες μας όταν συγκρίνουν εμας τους Ελληνες με τους ξένους. Λέω δυστυχώς γιατί, κατα τη γνώμη του αρθρογράφου αλλά και τη δική μου, τα παραπάνω χαρακτηριστικά βρίσκονται πίσω απο πολλά δεινά της σύγχρονης Ελλάδας. Και επιπλέον διότι, όπως η ψυχολογία διδάσκει, η αλαζονεία, η οίηση και η κομπορρημοσύνη ουσιαστικά δηλώνουν υποκρυπτόμενο σύμπλεγμα κατωτερότητας (μηχανισμοί υπεραναπλήρωσης). Εάν ως λαός δεν πετύχουμε την αυτογνωσία και την αυτοεκτίμηση, πολύ δύσκολα θα τα βγάλουμε πέρα με τις πολλαπλές κρίσεις που μας ταλανίζουν.
http://www.aixmi.gr/index.php/kathrefti-kathreftaki-mas-poso-gamatoi-eimaste/#comment-9683 (http://www.aixmi.gr/index.php/kathrefti-kathreftaki-mas-poso-gamatoi-eimaste/#comment-9683)
Καθρέφτη – καθρεφτάκι μας, πόσο γ@μ@τοι είμαστε;
Έλαβα τις προάλλες στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα mail, η ανάγνωση του οποίου αρχικά με διασκέδασε, εν συνεχεία μου έδωσε τροφή για σκέψη και στο τέλος με προβλημάτισε σφόδρα. Επρόκειτο για ένα χειμαρρώδες κείμενο δοσμένο με τη δέουσα νεοελληνική μάγκικη απόχρωση και μια μπλαζέ απολυτότητα, που απαριθμούσε τους 100+1 λόγους, για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι που ανήκουμε στην εκλεκτή φυλή των απανταχού Ελλήνων.
Κάποιοι από αυτούς δεδομένοι και αδιαπραγμάτευτοι: Εννοείται ότι γουστάρουμε τα κατορθώματα των αρχαίων προγόνων μας και εξυπακούεται ότι η χώρα μας είναι βασανιστικά σαγηνευτική, μια πανδαισία ήλιου, απέραντου γαλάζιου (όχι κομματικού ρε…) και μαγευτικών τοπίων. Κάποιοι άλλοι αδιαμφισβήτητα διασκεδαστικοί, παρότι γαρνιρισμένοι με μια αβάσταχτη ελαφρότητα, όπως για παράδειγμα ότι για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο ή ότι όταν οι άλλοι φορούσαν αρκουδοτόμαρα, εμείς υφαίναμε αραχνοΰφαντους χιτώνες!
Περνώντας στην ταμπακιέρα, σας παραθέτω μερικά από τα ευφυολογήματα του εν λόγω κειμένου που κονιορτοποίησαν κάθε εύθυμη ατμόσφαιρα και ξεγύμνωσαν τον ψωνισμένο και ημίγυμνο βασιλιά. “Πας μη Έλλην βάρβαρος” λοιπόν γιατί:
-Δεν το παίζουμε ψευτοπουριτανοί. Τις «λαδιές» μας τις κάνουμε με θράσος.
-Τα καταφέρνουμε πάντα… έστω και την τελευταία στιγμή.
-Αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο.
-Η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους.
-Ξέρουμε καλύτερα να ξοδεύουμε παρά να αποταμιεύουμε.
Τελειώνω με αποκορύφωμα τα αμίμητα τσιτάτα – αποδείξεις μαγκιάς, παντελονιών και διαφορετικότητας από τους «αλλόθρησκους»:
-Ξέρουμε να «κλέβουμε» αλλά και να μην «καρφώνουμε» αυτόν που «κλέβει»(!!!)
-Κατά μέσο όρο ο καθένας από εμάς παραβιάζει το νόμο 22 φορές τη μέρα. Και οι φυλακές είναι γεμάτες μόνο με αλλοδαπούς. (!!!)
Με αυτά τα τελευταία ας υποκλιθούμε όλοι στο νεοελληνικό τρίπτυχο μαγκιά, φιλαρέσκεια και πουστιά (“με την καλή έννοια” που λέει και ο Ηλίας..), η καθολική επικράτηση του οποίου για ακόμα μια φορά είναι γεγονός! Ετούτο το αποκύημα ευστροφίας (τρομάρα μας) θα μπει στο πάνθεον και άλλων τέτοιων, όπως η τύφλωση του Κύκλωπα από τον Κανένα – Οδυσσέα, τα διφορούμενα “ήξεις αφήξεις” της Πυθίας, η λύση του γόρδιου δεσμού από τον Μεγαλέξανδρο, η ευφυής αντιμετώπιση του πολυπληθούς στρατού του Ξέρξη από τους 300, στο κλειστοφοβικά στενό «Στενό των Θερμοπυλών», το πιο πρόσφατο κόλπο των Χιωτών που προκειμένου να μην φορτώνονται στις πλάτες τους τον κάθε θρασύ δυνάστη Τούρκο, που τους έβλεπε σα μέσο μεταφοράς, φορτωνόταν ο ένας τον άλλο, μένοντας στην ιστορία, και το ακόμα πιο πρόσφατο τρικ του Καποδίστρια με το οποίο η «σατανική» πατάτα μπήκε στην ημερήσια διαιτολογική διάταξη και του πιο δύσπιστου πολίτη.
Στοιχηματίζω ότι ένα χρόνο πριν, σχεδόν όλοι θα προσυπέγραφαν με υπερηφάνεια και υποχθόνια χαμόγελα αυτό το μανιφέστο. Μέσα από την ανάγνωση εκατό αράδων, εμπνευσμένων φανερά από την π.Χ (προ Χρεοκοπίας) εποχή, διαπιστώνει κανείς πόσο λάθος πορεύτηκε το τρένο 30 χρόνια τώρα, που με καύσιμο το αυτοπαραμύθιασμα και τη ντόπα, έτρεχε σαν το Eurostar, ενώ ήταν ένας πολύ καλά μασκαρεμένος καρβουνιάρης.
Με σύμμαχο την απαράμιλλη μαγκιά, τον εξυπναδικισμό και τον ξερολισμό, χτίσαμε μια κοινωνία που κατήργησε τη νομιμότητα, μετατρέποντάς τη σε δακτυλοδεικτούμενη αδυναμία ή και μαλακία. Μια κοινωνία εκ των πραγμάτων καταδικασμένη να χορέψει το χορό του Ζαλόγγου. Καταλύσαμε οτιδήποτε στον υπόλοιπο κόσμο θεωρείται υγιές και αυτονόητο, φτιάξαμε δικούς μας κανόνες, πορευτήκαμε με αυτούς, καταστώντας την κομπίνα και το ναρκισσισμό εθνικά σπορ.
Μετά τον Αδάμ και την Εύα, αυτοχριστήκαμε ετσιθελικά και αυθαίρετα οι δεύτεροι αναντικατάστατοι στην ιστορία. Προμηθευτήκαμε ως έθνος τον καθρέφτη της μητριάς της Χιονάτης, να μας υπενθυμίζει καθημερινά πόσο γαμάτοι είμαστε και πόσο κορόιδα τους έχουμε πιάσει όλους. Νυχθημερόν κοιτάζαμε λάγνα το παραμορφωμένο είδωλό μας και ηδονιζόμασταν με τα κατορθώματά μας. Κατορθώματα ασύλληπτα που λάμβαναν διαστάσεις αστικών μύθων στις καθημερινές μας συζητήσεις.
Ένας τέτοιος αστικός μύθος θέλει κάποιον Ελληνάρα να οδηγεί σουρωμένος πίνοντας ούζο, παρέα με τον 3χρονο γιο του, που πίνει κι αυτός από το μπουκάλι κατόπιν προτροπής του πατέρα του. Στο μπλόκο της τροχαίας για αλκοτέστ, ο αστυνομικός ετοιμάζεται να κόψει βαρύ πρόστιμο στο μεθυσμένο ήρωα της ιστορίας μας, καθώς τον βρίσκει κατά πολύ πάνω από το επιτρεπτό όριο, αλλά εκείνος επιμένει: «Δεν είμαι εγώ μεθυσμένος, το μηχάνημα είναι χαλασμένο. Αν δε με πιστεύεις κάνε αλκοτέστ και στο μωρό!». Ο τροχονόμος κάνει αλκοτέστ και στο μωρό, το οποίο και βρίσκει αισθητά πάνω από το όριο. Ο τροχονόμος έντρομος και ντροπιασμένος ζητά συγγνώμη, παραδέχεται το λάθος του, και αφήνει πατέρα και γιο να συνεχίσουν, ως θριαμβευτές πλέον, απρόσκοπτα το ταξίδι τους.
Βάλτε στη θέση του πατέρα το λαμογιόφρων μεταπολιτευτικό Ελληνικό κράτος και την πολιτική του «ιντελιγκέντσια», βάλτε στη θέση του παιδιού το Νεοέλληνα που μέθυσε κι αυτός μέσα στο γενικότερο κλίμα αλκοολούχας πλαστής ευδαιμονίας, και στη θέση του αστυνόμου την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους «κουτόφραγκους» εταίρους μας, τον κόσμο ολόκληρο, που όταν ανακάλυπταν την κρεατοφαγία, εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη.
Αν κάνουμε μία και μοναδική προσθήκη σε τούτη εδώ τη χαβαλεδιάρικη ιστορία νεοελληνικής καθημερινής τρέλας, αυτή μετατρέπεται ως δια μαγείας σε μια σύγχρονη καθόλα διδακτική και εύστοχη παραβολή για την Ελλάδα της χρεοκρατίας. Που λίγα έχει να ζηλέψει από τους ρηξικέλευθους αλληγορικούς μύθους του Αισώπου. Μια προσθήκη, φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, που επιτηδευμένα φροντίσαμε να παραλείψουμε, γιατί η αλήθεια πονάει, δεν μας συμφέρει και ουδέποτε θελήσαμε να την αντιμετωπίσουμε κατάμουτρα.
Σήμερα που οι μάσκες έπεσαν, δεν έχουμε κανένα λόγο πια να στρουθοκαμηλίζουμε. Είναι καιρός να πούμε την ιστορία ολόκληρη. Ο μπαμπάς με το παιδί λίγο αργότερα όντας τύφλα στο μεθύσι τράκαραν και σκοτώθηκαν.
*Ο Αλέξης Πολίτης είναι ιατρός του Ε.Τ.Α.Α. στη Λάρισα και σύντομα θα ξεκινήσει την ειδίκευσή του στην πνευμονολογία – φυματιολογία.
-
Προμηθευτήκαμε ως έθνος τον καθρέφτη της μητριάς της Χιονάτης, να μας υπενθυμίζει καθημερινά πόσο γαμάτοι είμαστε...
-
Απο παλαιό άρθρο του Πασχου Μανδραβέλη στην "Καθημερινή" http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_09/08/2009_325153 (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_09/08/2009_325153)
που όμως παραμένει επίκαιρο. Για να μας βοηθήσει λίγο στην αυτογνωσία του συλλογικού μας "εγώ".
Κοινωνική συνοχή, ανοχή και συνενοχή
Του Πασχου Mανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Δεν έχουμε συγκεκριμένο ορισμό της «κοινωνικής συνοχής» και συνεπώς ούτε κάποια μέθοδο να τη μετράμε. Ολοι όμως γνωρίζουμε ότι η «κοινωνική συνοχή» είναι καλό πράγμα. Οσο περισσότερη έχουμε, τόσο καλύτερα. Αυτό, εξάλλου, διακηρύσσει η κυβέρνηση, (όλα τα νομοθετήματά της προάγουν την «κοινωνική συνοχή») η αντιπολίτευση (όλες οι προτάσεις της θα βελτιώσουν την «κοινωνική συνοχή»), οι συνδικαλιστικοί φορείς (οι οποίοι σε κάθε απεργία πρώτα θέλουν «να μην τραυματιστεί η κοινωνική συνοχή» και μετά ζητούν αυξήσεις), διανοούμενοι, αρθρογράφοι και λοιποί· γενικώς, όποιος προλαβαίνει, ανησυχεί για την κοινωνική συνοχή.
Η «κοινωνική συνοχή» ιεραρχείται τόσο ψηλά στο αξιακό μας σύστημα που γίνονται διαδηλώσεις στο όνομά της. Ετσι τουλάχιστον δηλώνουν όσοι «σηκώνουν τα πανό και ξεκινάνε». Βέβαια, αυτές οι διαδηλώσεις δεν τηρούν τους στοιχειώδεις κανόνες ευπρέπειας προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Για παράδειγμα: πενήντα νοματαίοι μπορούν να κλείσουν για ώρες το κέντρο της Αθήνας ταλαιπωρώντας εκατομμύρια συμπολίτες τους, και αυτό το κάνουν στο όνομα της κοινωνικής συνοχής (και παρεμπιπτόντως του συντεχνιακού τους προβλήματος).
Ενα άλλο φαινόμενο που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις σχετικά με το επίπεδο της κοινωνικής συνοχής είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι Ελληνες μπορεί να μαλώσουν για μια διαφορά των 10 ευρώ τον λογαριασμό -δεν θέλουν να τους κλέβει ο μαγαζάτορας- αλλά αδιαφορούν για τα 20 ή 30 ευρώ ΦΠΑ που κλέβει ο ίδιος μαγαζάτορας από τον ίδιο λογαριασμό όταν δεν κόβει διάτρητη απόδειξη. Σύμφωνοι: η κοινωνική συνοχή δεν είναι μετρήσιμη για να ξέρουμε πόση έχουμε, αλλά πάλι... Δεν πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι σε μια χώρα που όλοι θέλουν να προάγουν την κοινωνική συνοχή, οι πολίτες της μπορούν να σκοτώσουν άνθρωπο για μια γρατσουνιά στο αυτοκίνητό τους, αλλά αδιαφορούν όταν καταστρέφεται ένα πανεπιστήμιο;
H κοινωνική συνοχή έχει από καιρό διαρραγεί στο φαντασιακό επίπεδο από συνθήματα του είδους «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», δηλώσεις όπως «κανένας θεσμός, μόνο ο λαός» νομοθετικές πράξεις και χαριστικές συμβάσεις που έμπρακτα δείχνουν ότι «νόμος είναι το δίκιο του επιχειρηματία, του ισχυρού ή του κολλητού». Οταν, για παράδειγμα, κάποιοι καλόγεροι μπορούν να αποκτούν περιουσία δισεκατομμυρίων κάνοντας μερικές επισκέψεις σε ανθρώπους ταυ πρωθυπουργού, γιατί να μην αυθαιρετήσει κάποιος πολίτης, όταν γνωρίζει τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και ξέρει ότι με το κατάλληλο φακελάκι η παρανομία του δεν θα τιμωρηθεί;
Οταν γίνει αποδεκτό ότι «νόμος είναι το δίκιο του αγρότη» ποιος μπορεί να πείσει τον φορτηγατζή να μην κλείσει την εθνική οδό ώστε να κάνει και το δικό του δίκιο νόμο; Kι αν όλοι πεισθούμε ότι νόμος είναι το δικό μας δίκιο και η πολιτεία δεν μπορεί ή δεν θέλει να το επιβάλει, ποιος μπορεί να μας εμποδίσει ώστε να επιβάλουμε μόνοι μας τον δικό μας νόμο; Περί ποίας κοινωνικής συνοχής μιλάμε, όταν οι αρμοί της κοινωνίας μας (κανόνες συμβίωσης θεσπισμένοι ή μη) κόβονται και ράβονται σύμφωνα με τα αυταπόδεικτα «δίκια» του καθενός;
Στο πραγματικό επίπεδο η κοινωνική συνοχή γίνεται κουρέλι όταν κάθε είδους «δίκιο» γίνεται νόμος εκτός πολιτικής διαδικασίας. Aυτή είναι και η ελληνική περίπτωση τα τελευταία χρόνια. Zούμε σε μια «κοινωνία κολλητών» και η παράβαση κάθε νομιμότητας μένει κατά κανόνα ατιμώρητη. Xαριστικές συμβάσεις και διαφθορά πολιτικών σε μακρο-επίπεδο, «ο φίλος εφοριακός» σε μικρο-επίπεδο έφτιαξαν μια κοινωνία που ο μόνος συνεκτικός της ιστός είναι η συνενοχή. Ενα αυθαίρετο κτίσμα δεν πρόκειται ποτέ να καταγγελθεί γιατί όλοι μας έχουμε αυθαιρετήσει στη ζωή μας ή σκοπεύουμε σύντομα να αυθαιρετήσουμε. H ανοχή προς τον παρανομούντα είναι ανοχή προς τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για την ελληνική περίπτωση μάλλον δεν πρέπει να αναφερόμαστε σε «κοινωνική συνοχή», αλλά μάλλον πρέπει να προσέξουμε την κοινωνική ανοχή στην παρανομία, που χρόνια τώρα επιβιώνει και ένα αόρατο πλέγμα κοινωνικής συνενοχής που δημιουργεί την ψευδαίσθηση «κοινωνικής συνοχής». Είναι χαρακτηριστικό ότι για πολλά χρόνια η καταγγελία στις αρχές κάποιας παρανομίας εθεωρείτο «ρουφιανιά», δηλαδή αμάρτημα βαρύτερο από την καταγγελθείσα παρανομία.
Τώρα όμως το έλλειμμα της πραγματικής κοινωνικής συνοχής γίνεται ορατό. Τα «Δεκεμβριανά των δεκαεξάρηδων» έδειξαν δύο πράγματα. Από τη μια μεριά είχαμε ένα ξέσπασμα της νεολαίας που ξεπερνούσε τη διαμαρτυρία για τον φόνο ενός μαθητή. Με πράξεις και συνθήματα αμφισβήτησαν κάθε κρατική, αλλά και κοινωνική, δομή. Αρα υπάρχει μια τομή της κοινωνικής συνοχής σε επίπεδο γενεών, το οποίο δεν είχαμε προσέξει. Από την άλλη μεριά είδαμε την αμηχανία της κυβέρνησης και της αστυνομίας να επιβάλλει την τάξη. Κατανοητή: εν ονόματι ποιας κοινωνικής ευταξίας μπορεί η πολιτεία να επιβάλει την τάξη στους νεαρούς βλαστούς της που παραβιάζουν τους νόμους;
Οι πληγές στο σώμα της κοινωνικής συνοχής είναι βαθιές και απλώς τώρα κακοφορμίζουν. Τώρα αρχίζουν και φαίνονται οι πραγματικές διαιρέσεις στην κοινωνία. Υπήρχαν και παλιότερα, αλλά απλώς η ελληνική πολιτεία αντί να συνθέτει τις αντιθέσεις, τις έθαβε κάτω από βουνά επιδοτήσεων. Μέχρι τώρα το δίκιο του καθενός επιδοτούνταν. Oι πληγέντες της α΄ κινητοποίησης ήξεραν ότι η αυριανή (δική τους) κινητοποίηση όχι μόνο θα «πληρώσει τα σπασμένα» αλλά μπορεί να τους βγάλει και κάτι τι παραπάνω. Η μεγάλη διαφθορά δεν φαινόταν τόσο αποκρουστική· μάλλον έμοιαζε με «ελευθέρας» για τη μικρότερη διαφθορά. Ολόκληρη η κοινωνία, από τους επιχειρηματίες μέχρι τους αγρότες και τους εργάτες, απευθυνόταν σε ένα αδιαφανές πράγμα που λέγεται Δημόσιο και ήξεραν ότι το «δίκιο» τους θα αμειφθεί με το παραπάνω. Στο όνομα, πάντα, της «κοινωνικής συνοχής»...
Ομως το πλεόνασμα που υπήρχε για να επιδοτείται αυτή η πλασματική κοινωνική συνοχή, εξανεμίστηκε. Χτίσαμε ό,τι ήταν ελεύθερο, τα κοινοτικά κονδύλια δεν παρέχονται πλέον χωρίς εγγυήσεις παραγωγής πραγματικού έργου, το μαύρο χρήμα δεν ξεπλένεται τόσο εύκολα, η παραγωγική δομή της χώρας εξανεμίστηκε. Το σύστημα όπως το φτιάξαμε έχασε τους πόρους χρηματοδότησής του. Δεν μπορεί να συντηρήσει την «κοινωνική συνοχή», όπως μέχρι σήμερα την ξέραμε. Και το έλλειμμα πραγματικής «κοινωνικής συνοχής» είναι πολύ κακό νέο για εποχές ύφεσης...
-
http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,3425.msg26606/topicseen.html#msg26606 (http://www.pfy.gr/forum/index.php/topic,3425.msg26606/topicseen.html#msg26606)
-
Θαυμάστε αφίσα που βγάλανε ο Λούρυ μαζί με κάτι άλλους...
Έχουν την εντύπωση ότι δεν είναι απλοί σύμβουλοι του κράτους, αλλά ότι μπορούν να επιβάλλουν τις πολιτικές τους, καταλύοντας τη Μνημονιακή Αυτοκρατορία
Αλλά κούνια που τους κούναγε...
Οι σιδηρόφρακτοι Μνημονιακοί Ιππότες Papadimos - Loverdos - Thomsen εκδικούνται πάντα τους εχθρούς τους
Αγνό χάος
-
Για να αναστηθει καποιος θα πρεπει πρωτα να πεθανει.
Εμεις σαν κρατος δεν εχουμε πεθανει ακομη.Ειμαστε στην ενταντικη.
Όταν πεθανουμε(οταν χρεοκοπησουμε κανονικα ομως) τοτε ισως καποια στιγμη να αναστηθουμε.
Αν δε γινει αυτο θα ειμαστε για χρονια στην ενταντικη, σε μηχανικη υποστηριξη...
-
Για να αναστηθει καποιος θα πρεπει πρωτα να πεθανει.
Εμεις σαν κρατος δεν εχουμε πεθανει ακομη.Ειμαστε στην ενταντικη.
Όταν πεθανουμε(οταν χρεοκοπησουμε κανονικα ομως) τοτε ισως καποια στιγμη να αναστηθουμε.
Αν δε γινει αυτο θα ειμαστε για χρονια στην ενταντικη, σε μηχανικη υποστηριξη...
Δεν έχουμε πεθάνει, δεν εχουμε χρεωκοπησει ακόμα απο οικονομική άποψη, γιατί πνευματικά και ηθικά εχουμε χρεωκοπήσει προ πολλού.
Επι τη ευκαιρία να παραθεσω ενα αλλο ενδιαφέρον κείμενο σχετικό με το θέμα απο εδώ (http://www.liantinis.org/content.php?id=171).
Ο άνθρωπος χρεοκόπησε.
Γενιές και γενιές ελληνοπαίδων μεγάλωσαν με πρότυπα παιδείας την αποταμίευση και την οικονομία. Οι εικόνες – εντός και εκτός σχολείων - με τα εργατικά μυρμήγκια και τις εργάτριες μέλισσες ενάντια στο ράθυμο τζίτζικα και το λάγνο κηφήνα, και οι προτροπές τύπου «φασούλι το φασούλι…», άφησαν το στίγμα τους σε μια εποχή που ταλανίστηκε από εθνικές καταστροφές, πείνα, κατοχή και εθνικό διχασμό. Ο εθνικός κορμός, ή αλλιώς η μεσαία τάξη, σφυρηλάτησε τις αντοχές της σε αντίξοες συνθήκες και φαίνεται ότι βγήκε με ισχυρότερα αντισώματα. Μια-δυό γενιές ανθρώπων που έζησαν με σύνδρομα άγνωστα στους νεώτερους, κατάφεραν όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να δημιουργήσουν...
Η εικόνα της γιαγιάς ή της μάνας που καθάριζε το πιάτο της με το ψωμί γιατί «είναι αμαρτία να μείνει το λαδάκι», δείχνει το μέτρο που συγκρότησε ο Έλληνας στα μεταπολεμικά χρόνια. Αν η εικόνα αυτή φαντάζει σήμερα σε κάποιους γραφική, η απάντηση είναι στον ίδιο βαθμό αποστομωτική: κάποτε το στερήθηκε. Αυτή η στέρηση, όσους δεν σκότωσε (ηθικά), δημιούργησε στους περισσότερους ένα αίσθημα φόβου και ανασφάλειας που ωστόσο ενθάρρυνε μικρές ή μεγάλες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες στα χρόνια που ήρθαν. Το φαινόμενο του φτωχού μετανάστη που σήμερα είναι μέλος της οικονομικής ελίτ σε Νέα Υόρκη, Τορόντο και Μελβούρνη, γεννήθηκε εν πολλοίς από το βίωμα της στέρησης που έζησαν αυτοί ή οι πατεράδες τους. Σε περιπτώσεις όπως η χώρα μας όπου το στρεβλό οικονομικό περιβάλλον δεν επέτρεψε τη δημιουργία υγιούς επιχειρηματικής συνείδησης, το κέρδος ήταν (όπου ήταν) ηθικό. Μάθαμε, δηλαδή, να καθορίζουμε τις ανάγκες μας μέχρι εκεί που μπορούμε να απλώσουμε το ζωνάρι μας, και όχι το αντίθετο!
Όμως ο Εφιάλτης περίμενε στη γωνία για να δείξει το δρόμο στους βαρβάρους. Και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τη ρίζα της ανθρώπινης φύσης που αναζητεί την άκρατη ευδαιμονία, άρα την χωρίς όρια κατανάλωση υλικών αγαθών, σε συνδυασμό με την αποφυγή οποιουδήποτε κόστους. Όλα αυτά πρωταγωνιστές σε έναν θίασο κυβερνητών διεφθαρμένων, ανοργάνωτων, χωρίς ίχνος αγάπης για τη χώρα.
Πιο πεζά. Η δαπάνη, και η σπατάλη περισσότερο, υπηρετεί το περίφημο ακόρεστο των αναγκών, που αντιμάχεται τον περιορισμό των πόρων, τη φειδώ, τη λελογισμένη χρήση στο διαθέσιμο εισόδημα. Αυτή η διαμάχη δημιουργεί το περίφημο Οικονομικό Πρόβλημα. Πώς να φτάσεις στο βέλτιστο αλλά και έντιμο συμβιβασμό των δύο; Με ποιο τρόπο θα γίνει το νεγκότσιο, που έγραφε ο Λασκαράτος;
Και πιο απλά. Στον homo economicus, το ζήτημα έγκειται στο να ικανοποιήσει στο μεγαλύτερο βαθμό τις απαιτήσεις της ευημερίας του, έχοντας πεπερασμένα μέσα. Στο σύνθετο αυτό και δυσεπίλυτο πρόβλημα, οι Έλληνες απάντησαν ελληνικά. Ακολούθησαν, όπως πάντα, την οδηγητική προσταγή που όριζε, ανάμεσα στην Ανάγκη και την Ελευθερία να πορεύεται ο έλλογος άνθρωπος, με γνώμονα το Μέτρο και κριτή τη Δίκη. Η λύση που πρότειναν οι Έλληνες δεν μπορούσε παρά να υπακούει στη λογική, και συνακόλουθα στη διαλεκτική της φύσης, την ίδια «επαγωγική» λύση, που πρότεινε αιώνες μετά ο Ρουσσώ στο πεδίο της παιδαγωγικής λέγοντας: «Να μειώνεις τις ανάγκες σου σημαίνει να αυξαίνεις τη δύναμή σου».
«Μηδέν χρημάτων ένεκα, πράττειν» τονίζει το Δελφικό παράγγελμα, μη κάνεις τίποτε, δηλαδή, για χάρη των χρημάτων, γιατί η μοίρα μάς έπλασε να δοκιμάζουμε την αντοχή μας, χρημάτων ένεκα, στο σταυροδρόμι της Αρετής με την Κακία, να τριβόμαστε σε διλήμματα ζωής και συνθήκες αντίξοες, ανυπόδητοι στην κόψη του σπαθιού, όπως όρισε ο Λιαντίνης, να αξιωθούμε τέλος να υψωθούμε στην οντολογική μοναδικότητα του Εσθλού.
Αν δοκιμάζαμε, σήμερα, να εξηγήσουμε τη συγγένεια που κατ΄ευφημισμό και τόσο αυτάρεσκα λέμε πως μας ενώνει με την κλασική Ελλάδα, θα έπρεπε πρώτα να πιούμε μπάφους και να παίξουμε pro που λέει και το σύγχρονο άσμα, γιατί αν η ορθή πολιτική αποτελεί λειτούργημα που αναζητάει κανόνες ορισμού στη διάκριση του δικαίου από το άδικο, του αγαθού από το κακό, του ηθικού από το αξιοκατάκριτο - όπως απαιτεί ο Πλατωνικός Ευθύφρων - εμείς, επευφημήσαμε την πολιτική σαν τέχνη επιβολής των επιτηδείων στο θέαμα και το ακρόαμα.
Χειροκροτήσαμε και επιδοκιμάσαμε αυτούς που έταζαν αγαθά ανέφικτα αλλά προκλητικά στη φαντασία, βλέποντας ταυτόχρονα στο «τελεβίζιο» το δικό μας είδωλο στον καθρέφτη. Γιατί αντί να οπλίσουμε την Πολιτεία με «αγρυπνίες» ατομικών συνειδήσεων μέσα στην κοινωνική κονίστρα, εδραιώνοντας έτσι τη Δημοκρατία, επιλέξαμε την αδράνεια του καναπέ και τη θαλπωρή της εφησύχασης.
Αναζητήσαμε την ισότητα, όχι στο πλαίσιο της «ισηγορίας», και της «ισονομίας» που δίδαξαν ο Σόλωνας κι ο Κλεισθένης, αλλά στη φενάκη της μόστρας, της επίδειξης πλούτου και χλιδής, στη λαρτζ βερσιόν της εικόνας των νεόπλουτων οικογενειών, που πλάσαραν τη δεκαετία του '60, ευτελείς ταινίες, ευτελών παραγωγών. Ξέρετε τι συνθέτει την κράση αυτών των «ηρώων»; Οκνηρία, θρασυδειλία και πριαπισμός. Αν προσθέσει κάποιος τον ζαμανφουτισμό, τη λαιμαργία και την πώρωση, έχει περιγράψει επακριβώς τον Νεοέλληνα.
Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν στην αντινομία της παραοικονομίας και του υγιούς ανταγωνισμού, της εισφοροδιαφυγής και της απαίτησης του κράτους Πρόνοιας, του φοροφυγά και του κράτους Δικαίου, του μεταπράτη και του ρέκτη, του λουφαδόρου και του επιμελούς εργαζόμενου στο Δημόσιο.
Υπακούοντας σε παράταιρα κελεύσματα της νεόκοπης πάλαι ποτέ δημοκρατίας μας, εμπιστευτήκαμε δημαγωγούς και όχι δημεγέρτες, γιατί η φωνή τους ήταν λάγνα μουσική και οι εξαγγελίες τους ικανοποιούσαν δικά μας απωθημένα. Στο τέλος δεν ξεχωρίζαμε οι θύτες από τα θύματα, αν και η ανέχεια ήταν δική μας αποκλειστικά, καθώς οι άλλοι θεσμοθετούσαν στα μέτρα τους, την ασυδοσία και ασυλία.
Ίσως γι’ αυτό ο Λιαντίνης έγραψε:
«Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη».
Υπακούοντας ακόμη στο συρμό του εύκολου κέρδους, εκχωρήσαμε αστόχαστα τον πλούτο μας, στον πρώτο τυχόντα αεριτζή, σπεκουλαδόρο και ντίλερ, επιδιώκοντας κέρδος ανέφικτο, που όμως με εκπληκτική ευφράδεια μας πλάσαρε και μας υποσχόταν.
Αυτόν τον «κακόσημο» (λαμόγιο τον είπανε), θεωρήσαμε πρότυπο εμπιστοσύνης, και ενδώσαμε στις προτροπές των φερέφωνων (παπαγαλάκια τα βάφτισε ο λαός) που τόσο ύπουλα και μπαμπέσικα, μας πλάνεψαν ως άλλες σειρήνες, ξεχνώντας πως ο αλήτης από την Ιθάκη, είχε κερώσει τα αυτιά του περνώντας από τον κάβο των πειρασμών.
Σαν έγινε ο πρώτος χαλασμός και χάθηκε το βιός μας μυαλό δεν βάλαμε, γιατί γευτήκαμε έστω για λίγο το μέλι, ανεβήκαμε σε ανώτερο επίπεδο ευημερίας, σα να λέμε από το ισόγειο στο ρετιρέ αλλά μόνο για επίσκεψη, όχι για κατοικία. Κι αυτό μας χαλούσε, μας πλήγωνε, κι ας γνωρίζαμε πως είχε πάει στράφι η μονέδα μας. Όμως το μέλι είχε γεύση γλυκιά, και μας έλειπε, όπως το σύνδρομο στέρησης στον τοξικομανή. Και σαν δεν είχαμε πλέον χρήματα, αποφασίσαμε να δανεισθούμε ακόμα και χωρίς αντίκρυσμα, αρκεί να έχουμε τις διακοπές, το αυτοκίνητο, την εξάρτιση του σκι και το λίφτινγκ της σύνευνης.
Κι όπως δανειζόμασταν εμείς, έτσι έκανε και η χώρα, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας, ώσπου μία μέρα, η χοντρή γυναίκα του παιδικού τραγουδιού, βγήκε και φώναξε: Νιξ φαί !!! Που σημαίνει:
Το κράτος δεν έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Παύσις πληρωμών-στάσις εμπορίου, σύμφωνα με το Εμπορικό Δίκαιο. Και από κοντά οι «σύμμαχοι»: «Αν θέλετε χρήματα θα σας δώσουμε, αλλά με τους δικούς μας όρους. Μειώστε μισθούς, συντάξεις…». Γιατί έτσι γίνεται πάντα σε όλους τους χρόνους και σε όλες τις κοινωνίες. Από τη δημοκρατία του Περικλή μέχρι τη δικτατορία του Στάλιν, ο δανειστής βάζει τους όρους.
Και τότε τα παιδιά σηκώθηκαν και βγήκαν στους δρόμους, όπως έλεγε το τραγούδι της αντίστασης. Όχι με κάποιο όραμα, όπως το ’74 στην Πλατεία Συντάγματος, καταγγέλλοντας το φασισμό στη Χιλή και τον ιμπεριαλισμό στην Κύπρο, αλλά με μίσος, τυφλή οργή και ενίοτε με τρικυμία στο κρανίο να αποφαίνονται «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», ρίχνοντας Λυκούργο και Σόλωνα στην πηγάδα της ασημαντότητας. Βέβαια, αυτή η τρικυμία που στις μέρες μας έχει πάρει τη μορφή έκνομης πολιτικής αλητείας (ανυπακοή στους νόμους και στις αποφάσεις των δικαστηρίων) αλλά και ανοησίας («όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις επιλογές μας, φταίει η πραγματικότητα») έχει τις ρίζες της πολύ πίσω, τότε που «η ανεμυαλιά των λογίων φύτεψε στη χώρα έναν σοσιαλισμό ασύνταχτο στα ελληνικά μέτρα» όπως θα πει με αφοβία απέναντι στην «αριστερίλα» της διανόησης ο Λιαντίνης. Είναι η ίδια τρικυμία που χάρισε τον ελληνοκεντρικό πολιτικό στοχασμό σε χώρους ξένους (επίσης) προς το ελληνικό μέτρο (βλ. άκρα δεξιά).
Γιατί αφού λαθέψαμε στη ζωή μας και πάθαμε, δεν είδαμε τον ξένο και τον εχθρό στον καθρέφτη, που λέει ο Σεφέρης. Τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στο πρόσωπο του βουλευτή, λές και κάθισε με το ζόρι στο σβέρκο μας, λες και δεν τον ψηφίσαμε. Τον είδαμε ακόμη στο πρόσωπο του αργόσχολου και χαραμοφάη του Δημοσίου, λες και εμείς δεν περάσαμε κάποτε πόρτες και πύλες για να διορισθούμε. Κι ακόμη τον είδαμε απρόσωπα, να διαχέεται στο ανθρώπινο πλήθος, ως εργαζόμενος, εισοδηματίας, εργάτης και μεταπράτης, ενώ εμείς τυφλωμένοι από την Άτη, πάντα άσπιλοι και αγνοί στην ηδυπάθειά μας, εκτονωθήκαμε, παραδίδοντας στην πυρά όχι πια βιβλία και ιδέες αλλά ανθρώπινες υπάρξεις, νέες στιβαρές και εύμορφες. Μπορεί να μη μετείχαμε στο ανοσιούργημα, αλλά και δεν στέρξαμε στην αποφυγή του.
Τούτη την ώρα ανακαλούμε στη μνήμη μας τα λόγια του Λιαντίνη στο Ηρώδειο όπου, ως άλλος «αιματολόγος» του πολιτισμού μας, ερμήνευσε χρόνους πολλούς πριν, το «Τέθνηκε ο μέγας Παν» που αναφώνησε ο Θαμούς:
«Όχι δεν πέθανε ο θεός, ο άνθρωπος πέθανε», έκρινε πικρά ο έλληνας δάσκαλος.
Ακολούθησε στερνός λόγος, προφητικός, προς το παιδί του, προς όλους μας:
«Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.»
Πόσο ζωντανά που ηχούνε αυτά τα λόγια σήμερα... Που το πλήθος γαβγίζει τη φωνή του πότε με πλακάτ στην οδό Σταδίου και πότε με σφηνάκια στα ορθάδικα της παραλιακής. Που πολιτικοί, συνδικαλιστές, καλλιτέχνες, γιατροί, δικηγόροι και δημοσιογράφοι δεν ακούνε πια εκείνο το αηδονάκι που το λένε ήθος. Γιατί το σκότωσαν. Έτσι πια γίναμε όλοι μας, πρόδρομοι, αφομοιωτές και τελεστές ηθικής δυσανεξίας.
Τα λόγια αυτά απαιτούν σήμερα, αντί για δέηση στους πλείστους ζωντανούς νεκρούς τού σήμερα, να στρέψουμε την προσοχή μας στις αθώες νέες γενιές που έρχονται. Να πάψει το κακό και το έγκλημα σε βάρος τους. Να διδάξουμε στο άγνωστο ελληνόπουλο, στον αυριανό πολίτη και κυβερνήτη, τη φράση του Πλούταρχου στη βιογραφία του Λυκούργου:
τὸ γὰρ ὅλον καὶ πᾶν τῆς νομοθεσίας ἔργον εἰς τὴν παιδείαν ἀνῆψε.
Και αφού μάθει το μέγα καλό και πρώτο της παιδείας, τότε ένα θάχει στο νου του να «λαφοκυνηγήσει στα όρη τη γνώση, την τιμή, την ειλικρίνεια στην πηγή και τη βάση».
Έτσι θα ξεχρεώσει.
-
Αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο απο εδώ (http://risinggalaxy.wordpress.com/2012/09/12/zbutsam/), ελαφρα διασκευασμένο στο τέλος (η τροποποίηση με italics)
“UBUNTU” ή ‘ZBUTSAM’-τα λόγια περιττεύουν...
Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σʼ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σʼ έναν κύκλο για να φάνε τα φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε».
Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.
…Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets. Ύστερα, μερικά παιδάκια κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας.
Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά ‘ZBOUTSAM’, που σημαίνει ‘Στην Πούτσα μου’.
Η λέξη ‘ZBUTSAM’ στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει ‘υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.
Το σχολείο του πειράματος ήταν το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Ελασσόνας και η χώρα του σχολείου, η Ελλάδα, αναμένεται να χρεωκοπήσει επίσημα οσονούπω. Ανεπίσημα εχει ήδη χρεωκοπήσει, ενώ ηθικά και πνευματικά εχει χρεωκοπήσει πολλά χρόνια πριν.
-
"Αν οι Έλληνες του 21 είχαν τηλεόραση δεν θα έκαναν επανάσταση"
-
Μια απωτερη ιστορικη εξηγηση εμπεριέχεται εδω:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_16/09/2012_495495
Βασικά αρχισα να την ψάχνω τη δουλεια πέρα από την "πεπατημένη" οπτική.Κοντολογίς οι λαοκρατικοί θεσμοι της ΠΕΕΑ (υπάρχει σχεικη μελετη στο scribd) κάτι καλο ειχαν να δωσουν στην Ελλαδα αν μας το επετρεπαν οι ισχυροί!
-
Για να μην ειμαστε μεμψίμοιροι και γραφουμε μόνο για οσα στραβά συμβαινουν σ' αυτη τη χώρα (και μας πιανει καταθλιψη), αναρτω στο συνημμενο αρχείο αρθρο απο την "Καθημερινη" της Κυριακης 9/12/2012 που αναφέρεται σε θαυμαστες περιπτωσεις κοινωνικης αλληλεγγύης μεσα στην κρίση που ταλανίζει τη χώρα (κοινωνικά ιατρεία, δωρεάν γεύματα σε άστεγους, δωρεαν φροντιστηρια σε μαθητες κλπ.), που μάλιστα συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Ε, λοιπόν, θέλετε την άποψη μου; Ειμαι αισιόδοξος , παρα την "αντανακλαστική" μελαγχολία που νιώθω κοιτάζοντας γύρω μου. Μια κοινωνία και μια χώρα με τέτοια αποθέματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης δεν πρόκειται να πεθάνει, όσο και να προσπαθούν κάποιοι. Βαράτε κ@ρ..ληδες τροϊκανοί με τους ντόπιους πράκτορες σας. Εμείς θα αντέξουμε, είτε σας αρεσει, είτε όχι.
-
Βαράτε κ@ρ..ληδες τροϊκανοί με τους ντόπιους πράκτορες σας.
Νταξ, τώρα λαϊκίζουμε κάπως βάναυσα.
Δεν θέλουμε τους ακατονόμαστους Τροϊκανούς (αλλά θέλουμε τα δανεικά τους).
-
Βαράτε κ@ρ..ληδες τροϊκανοί με τους ντόπιους πράκτορες σας.
Νταξ, τώρα λαϊκίζουμε κάπως βάναυσα.
Δεν θέλουμε τους ακατονόμαστους Τροϊκανούς (αλλά θέλουμε τα δανεικά τους).
Οχι, δεν θέλουμε ούτε τα δανεικά τους, αν ειναι να στερηθούμε την αξιοπρέπεια μας. Προσωπικά, το εχω πεί και το εχω υποστηρίξει σε αλλο νήμα συζήτησης του φόρουμ, ειμαι προ πολλού υπέρμαχος της εξόδου της χωρας απο την Ευρωζώνη και επιστροφης σε εθνικό νόμισμα, με ταυτοχρονη διαγραφη μέρους του χρέους. Βέβαια, για να γίνει αυτό με τις λιγότερες δυνατες θυσίες, χρειάζεται μια κυβέρνηση που να έχει προετοιμασθεί ανάλογα, αποβλέποντας πάντα στην υπεράσπιση των αναγκών της κοινωνίας και της εθνικης ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας και οχι των συμφεροντων των ευρωτραπεζιτών. Τέτοια κυβερνηση δυστυχως δεν έχουμε και εδώ έγκειται το πρόβλημα.
Υ.Γ. Πάντως εαν προκειται να συνεχισθει αυτη η συζητηση, ισως πρεπει οι διαχειριστες να τη μεταφερουν σε αλλο σημειο του φόρουμ, γιατι εδω θα ειναι εκτος θεματος.
-
εξόδου της χωρας απο την Ευρωζώνη και επιστροφης σε εθνικό νόμισμα, με ταυτοχρονη διαγραφη μέρους του χρέους
Πολύ καλά και εθνικο-λεβέντικα ακούγονται όλα αυτά, αλλά ελλοχεύει ένα προβληματάκι: Ότι θα μας διαφεντεύουν και πάλι διάφοροι εγχώριοι κλεπτο-πολιτικάντηδες (Άκηδες), επιχειρηματίες-λαμόγια (Λαυρέντηδες) και συνδικαλιστές-φεουδάρχες (Φωτόπουλοι, Λυμπερόπουλοι, Λουράντοι).
-
εξόδου της χωρας απο την Ευρωζώνη και επιστροφης σε εθνικό νόμισμα, με ταυτοχρονη διαγραφη μέρους του χρέους
Πολύ καλά και εθνικο-λεβέντικα ακούγονται όλα αυτά, αλλά ελλοχεύει ένα προβληματάκι: Ότι θα μας διαφεντεύουν και πάλι διάφοροι εγχώριοι κλεπτο-πολιτικάντηδες (Άκηδες), επιχειρηματίες λαμόγια (Λαυρέντηδες) και συνδικαλιστές φεουδάρχες (Φωτόπουλοι, Λυμπερόπουλοι, Λουράντοι).
Κατανοώ και αναγνωρίζω οτι ο φόβος σου ειναι εύλογος, αρκεί όμως να μας κάνει να αποδεχθούμε την εξαθλίωση και υποδούλωση του ελληνικού λαού;
-
Δείτε το video πριν το εξαφανίσουν.
Not a valid youtube URL
-
Καλά φοβερό Μάνο ,που το βρήκες ;!
Τα γερμανικά εν τω μεταξύ είναι μητρική μου γλώσσα και έχω πολύ καλή
αντίληψη για τί αφήνεται να εννοηθεί σε επίπεδο πέρα απο το κυριολεκτικό...
Ο Σημίτης πάντως κατέχει τα γερμανικά πολύ καλύτερα απο τα αγγλικά και
μάλιστα στο ίδιο αυτό επίπεδο.Έτσι η τοποθέτηση της κοπελιάς στο βήμα
είναι ένα γερό «χαστούκι» στο πρόσωπό του.Τί να απαντήσει μετά απο αυτό...
Η αμερικάνοι -ακόμα και οι διανοούμενοι- δεν έχουν πραγματική αντίληψη για το τί
ακριβώς συνέβει και εξακολουθεί να συμβαίνει στην χώρα μας.Έτσι ο κάθε «καθηγητής»
οικονομικών επιστημών (τρομάρα του) Γιωργάκης μπορεί να διαβαίνει τα πανεπιστημιακά
ιδρύματα και να καταθέτει την επιστημονική του άποψη με τρόπο ανάλογο του Σιμίτη.
Οι Γερμανοί αντίθετα-τουλάχιστον εκείνοι που πραγματικά ασχολούνται με το θέμα είναι
πολύ πιο κοντά στην ρίζα του κακού,άσχετα με ποιό τρόπο επιλέγουν να αντιδράσουν
ή να λουφάξουν...
-
Mε ακρωτηριασμένες ρίζες, ποια επιβίωση; (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_31/03/2013_491007)
Του Χρήστου Γιανναρά
Είναι ρεαλιστικά δυνατό να επιβιώνει φιλοπατρία σήμερα;
H απάντηση κρίνεται από τα μέτρα ρεαλισμού που έχει ο καθένας μας κατακτήσει. Eίναι κατάκτηση ωριμότητας η ελευθερία από ψευδαισθήσεις.
Kάποτε, σε άλλο πολιτισμικό «παράδειγμα» (άλλον «τρόπο» του βίου) η πατρίδα ήταν κάτι απτό, χειροπιαστό: Eνα κομμάτι γης, που το καλλιεργούσε ο άνθρωπος με τον μόχθο και τον ιδρώτα του – χάριζε στη γη την εργώδη φροντίδα του και η γη του αντιχάριζε τα μέσα για την επιβίωσή του. Πατρίδα ήταν μια δική του «εστία», σπίτι χτισμένο για τον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο και τις ξεχωριστές του ανάγκες. Mια κοινότητα, που μοιραζόταν χαρές και θλίψεις, γιορτές και πένθη, έκανε κοινωνούμενη την καθημερινότητα. Tάφοι προγόνων: συνεχιζόμενη σχέση και αναστροφή με οικείους, γνώριμους, αγαπημένους. «Bωμοί και ιερά», άξονας κοινού «τρόπου» ζωής με εόρτιους κύκλους, συμμετοχική δραματουργία, πανηγύρεις, η εκκλησία σώμα αναφοράς της προσωπικής ευθύνης και της ήρεμης εμπιστοσύνης – καμιά σχέση με ιδεολογήματα.
Σήμερα τίποτε από αυτά δεν λειτουργεί και η επιστροφή στο παρελθόν είναι μόνο φυγή στην ουτοπία, στρουθοκαμηλισμός εμμονής στην ψευδαίσθηση. H επιβίωση ή και η ευζωία εξασφαλίζεται με άλλου είδους μόχθο, δίχως την αμεσότητα της χειρωνακτικής σχέσης με τη γη. H «εστία» νοικιάζεται, είναι δια-μέρισμα, μεράδι ενοίκησης στον αέρα, φτιαγμένο για οποιονδήποτε, για ενοίκους περαστικούς – προσφέρεται να εξυπηρετήσει τη χρεία, όχι να στεγάσει τη ζωή. Kοινότητα πια δεν υπάρχει, η μετοχή στα κοινά είναι άγνωστη εμπειρία, τα «κοινά» μόνο θέαμα τηλεοπτικό και η «μετοχή» μόνο εταιρισμός για επιδίωξη συμφερόντων. Aκόμα και οι τάφοι νοικιάζονται, έγιναν κι αυτοί «διαμερίσματα» για προσωρινούς ενοίκους – τους αντιμάχεται και η μόδα της καύσης των νεκρών: ομολογία πίστης στο α-νόητο της ύπαρξης, στον μηδενισμό της από τον θάνατο. «Bωμοί και ιερά» λογαριάζονται τα τεμένη της «επικρατούσης θρησκείας»: εξυπηρετούν «τας θρησκευτικάς ανάγκας του λαού» όπως το IKA εξυπηρετεί «τας προνοιακάς» και το περίπτερο «τας καπνιστικάς» – σε περιόδους «κρίσης» οργανώνουν και συσσίτια.
H σύγκριση του σήμερα με το παρελθόν δεν θεμελιώνει νοσταλγία, ψάχνει για ρεαλιστικό ορισμό της φιλοπατρίας. Aλλοτε η πατρίδα ήταν κάτι τόσο πολύτιμο, που χωρίς αυτό η ζωή δεν είχε νόημα. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να πεθάνουν, αν χρειαζόταν, για την πατρίδα. Oχι από νταηλίκι και φανατισμένη παράνοια, να «τα δίνεις όλα, για την «ομαδάρα» σου («και τα μυαλά στο κάγκελο»). Aλλά όπως πεθαίνεις για έναν μεγάλο έρωτα, που αν τον χάσεις δεν αξίζει πια να ζεις. H αγάπη για την πατρίδα ήταν τόσο ζωτική όσο και η ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. «Oταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, γράφει ο Σεφέρης, μ’ έκανε να νιώσω πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν».
Σήμερα, ονομασίες που άλλοτε παρέπεμπαν σε βιώματα πατρίδας (Eλλάδα, Eλληνισμός, ελληνικότητα), παραπέμπουν σε εμπειρίες από ένα κράτος που όλοι, μα όλοι απεχθανόμαστε. Tο ζούμε σαν απειλή, σαν αντίπαλο, ντρεπόμαστε γι’ αυτό, μας αηδιάζει. Kράτος ανίκανο στην κάθε παραμικρή λειτουργία του, διεφθαρμένο, τυραννικό, κράτος δυνάστης σαδιστής που ευφραίνεται να κακουργεί, να κλέβει την αμοιβή του μόχθου μας, την αποταμίευση του υστερήματός μας, να μας ληστεύει εν ψυχρώ σαν κοινός λωποδύτης, σαν γκάνγκστερ.
Ποιος πολίτης που έχει τα λογικά του θα ρισκάρει τη ζωή του ή θα την θυσιάσει για να υπερασπίσει, σαν δήθεν πατρίδα, ένα τέτοιο κράτος; Πώς να πολεμήσει ο πολίτης που ξέρει ότι τα κονδύλια για την άμυνα τα κατακλέβουν οι κυβερνήσεις για να καλύπτουν το εξωφρενικό κόστος της προεκλογικής τους διαφήμισης και της κομματικής τους κουζίνας; Mε ποιες γνώσεις στρατηγικής ή πολεμικής τεχνολογίας να οργανωθεί άμυνα, όταν οποιοσδήποτε κομματικός χαρτογιακάς ή πανάσχετος δημοσιογράφος υπουργεύει στις Eνοπλες Δυνάμεις, μόνο σαν αμοιβή για τη βοήθεια στον πρωθυπουργό να αρχηγεύσει στο κόμμα;
O Eλληνισμός απέκτησε κρατική υπόσταση και γεωγραφικά σύνορα μόλις πριν από 192 χρόνια. Πριν από αυτό, επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια, οι Eλληνες δεν είχαν ούτε κράτος ούτε σύνορα. Eίχαν όμως πατρίδα. Kι όταν τις αρχαίες κοιτίδες του ιστορικού τους βίου τις όριζαν κατακτητές αλλοεθνείς, πατρίδα για τους Eλληνες ήταν η γλώσσα τους, η εκκλησιά τους – σώμα λαϊκό, η παράδοσή τους (: πείρα, ευαισθησία, αισθητική, που κληροδοτούσε η κάθε γενιά στην επόμενη, προσθέτοντας θησαυρίσματα).
Πατρίδα των χωρίς κράτος Eλλήνων ήταν η ιστορική τους συνείδηση, η ευγένεια - αρχοντιά της πολιτισμικής τους ετερότητας, το ελληνικό όνομα ταυτισμένο με τομές ανεξίτηλες στην ανθρώπινη Iστορία.
Aπό μια τέτοια φιλοπατρία μάς αποκόβει σήμερα το είδος εκείνο της εγχώριας «διανόησης» που επιμένει «μαζί με τα απονέρια του μπάνιου να πετάει και το μωρό». Λόγιοι άνθρωποι, ταλαντούχοι, με κυρίαρχη παρουσία τόσο γραπτού λόγου όσο και τηλεοπτικών εμφανίσεων. Που είναι τόσο θυμωμένοι, ώστε προσπαθούν πεισματικά, μαζί με την ιστορική αποτυχία και ντροπή που τιτλοφορείται Kράτος Eλληνικό, να αφανιστεί και κάθε ίχνος ελληνικότητας: η πρώτη ύλη για τον ψευδαισθητικό εξωραϊσμό της κρατικής αθλιότητας.
Φτάνει στο σημείο αυτή η θυμωμένη «διανόηση», να ενθουσιάζεται κάθε φορά που η ελληνική κοινωνία (ελλαδική και κυπριακή) οδηγείται σε έσχατες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς από τον παρακμιακό ενδοτισμό και ραγιαδισμό της κρατικής της ηγεσίας. Aντίθετα, εκνευρίζεται στο έπακρο, αν συμβεί κάποτε να αντιδράσει η ελληνική κοινωνία με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό απέναντι σε γκανγκστερικούς εκβιασμούς ετερόχθονων συμφερόντων ή σε χλευασμούς και επιθετικό διασυρμό τού ελληνικού ονόματος. Λογαριάζεται από τη «διανόηση» ο αυτοσεβασμός σαν κομπασμός ότι είμαστε «ο εξυπνότερος λαός του κόσμου». Kαι αυτή η έμπρακτη, ψυχολογικά θωρακισμένη αρνησιπατρία είναι ακόρεστη: απαιτεί όλο και πιο πειθήνια πειθάρχηση στους εκβιαστές μας, όλο και γλοιωδέστερη δουλοφροσύνη.
Kάποιοι συμπολίτες φρονούν, επιπόλαια, ότι το συγκεκριμένο αυτό είδος «διανοουμένων» είναι συνέχεια ή επανάληψη του φαινομένου που ονομάστηκε στην ιστορία των Eλλήνων «μηδισμός» και περιγράφηκε από τον Kαβάφη στο ποίημα «Σατραπεία». Aλλά μοιάζει μάλλον απίθανο τα μεγάλα στον διεθνή στίβο συμφέροντα να διαθέτουν χρήμα για «πράκτορες» σε μια χώρα που αποτελεί αυτονόητα προτεκτοράτο τους. Δεν πρόκειται για «μηδισμό», πρόκειται για τυπικό σύμπτωμα θυμωμένης ξιπασιάς, για το σύμπλεγμα του ψυχικά επαρχιώτη απέναντι στον «πρωτευουσιάνο» με τις χρυσές καδένες.
Aκόμα και αρνησιπατρία βλασταίνει ο παρακμιακός επαρχιωτισμός.
-
Η Εξοδος του Μεσολογγίου και η σύγχρονη Ελλάδα
Γιορτάζουμε, λένε, αύριο, την επέτειο της ηρωϊκής εξόδου των υπερασπιστών του Μεσολογγίου. Θα εκφωνηθούν, για μια ακόμη φορά, δεκάδες πανηγυρικοί λόγοι και θα χυθεί, πάλι, πολύ περισσότερο μελάνι σε άρθρα και δημοσιεύματα που θα εξυμνούν την ηρωϊκή στάση αυτών που προτίμησαν να πεθάνουν ελεύθεροι παρα να συνθηκολογήσουν με τον εχθρό κατακτητή.
Αναλογιζόμενος, όμως, τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη Ελλάδα, την Ελλάδα των μνημονίων, σκέπτομαι: Μήπως οι άνθρωποι εκείνοι δεν ήταν ήρωες, αλλά απλώς ανόητοι ρομαντικοί; Αν είχαν την ικανότητα να προβλέψουν το μέλλον και να ιδούν τη συμπεριφορά μας, ημών των νεοελλήνων, ίσως είχαν ενεργήσει διαφορετικά.
Θα μπορούσαν ,τότε, να διαλέξουν τη φρόνιμη οδό του συμβιβασμού, τη λύση της παράδοσης της πόλης με ταυτόχρονη ασφαλή αποχώρηση τους από αυτήν, όπως συχνά τους προτάθηκε από τους Τούρκους πολιορκητές. Και θα το έκαναν αυτό βλέποντας εμάς, να παραδίδουμε ολόκληρη χώρα, αυτήν που εκείνοι έχυσαν το αίμα τους για να ελευθερώσουν, στους ξένους πιστωτές μας ως ενέχυρο για τα δάνεια που μας έδωσαν. Αυτοί όμως τι απάντησαν, οι ανόητοι και αδιάλλακτοι; «Τα κλειδιά της πόλης είναι κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών της». Αντί να μιμηθούν εμάς, που για να εξασφαλίσουμε την ευμάρεια, ή έστω την επιβίωση, του τομαριού μας, θυσιάσαμε τα πάντα στο βωμό του ευρώ, αυτοί, αυτοεξαπατημένοι από ένα ρομαντικό όνειρο ελευθερίας και ανεξαρτησίας, έφθασαν στο σημείο να πεινάνε ή να τρώνε γάτες και ποντίκια για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Τι ανήκουστη συμπεριφορά, μέχρι που μπορεί να φθάσει ο αρρωστημένος ανθρώπινος ψυχισμός; Και το επίσης εκπληκτικό, ήταν όλοι τους ομόφωνα προσηλωμένοι στο όραμα της ασυμβίβαστης και μέχρις εσχάτων υπεράσπισης της ελευθερίας της πόλης και της πατρίδας τους. Καλά, απορώ. Δεν βρέθηκε ούτε ένας ανάμεσα τους, όμοιος αυτών που αφθονούν στη σημερινή Ελλάδα, να τους πείσει για το μάταιο και ανώφελο της προσπάθειας τους; Δεν βρέθηκε στην πόλη του Μεσολογγίου ούτε ένας ομοϊδεάτης της νεοελληνικής πολιτικο-δημοσιογραφικής ανθρωποπανίδας, των παπαγάλων της αναγκαιότητας των μνημονίων και των τσοπανόσκυλων της στάνης του ευρώ, που αλυχτούν λυσσασμένα προς όποιον τολμήσει να εκφράσει την άποψη για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, να τους μεταπείσει και να τους μεταστρέψει από τον μάταιο και ασύνετο αγώνα τους;
Καλά, τι σόϊ άνθρωποι ήταν αυτοί; Να μη μοιάζουν διόλου ηθικά και πνευματικά στους βιολογικούς απογόνους τους; Να είναι τόσο «υπεράνω» υλικών επιθυμιών και αναγκών; Τι κρίμα που έζησαν στις αρχες του 19ου αιώνα, με τόσο οπισθοδρομικές αξίες και ιδανικά και δεν ζούν στη σημερινή Ελλάδα του 21ου αιώνα. Αν ζούσαν σήμερα, θα τους μαθαίναμε τις δικές μας σύγχρονες αξίες και υψηλούς στόχους της ζωής μας. Θα τους μαθαίναμε να ονειρεύονται ένα πολυτελές σπίτι και ένα εξοχικό με ιδιωτική πισίνα, για να περνάνε άνετα και ανέμελα με τη φαμίλια τους, επιδεικνύοντας το κοινωνικό status των στον κοινωνικό περίγυρο. Θα τους μαθαίναμε να ορέγονται να αποκτήσουν ένα ωραίο αυτοκίνητο, μια BMW, μία Mercedes, ένα SUV 4x4 τελοσπάντων, να το καβαλήσουν και να «πουλήσουν μούρη» στην τοπική κοινωνία, καμαρώνοντας σαν γύφτικα σκεπάρνια με αλαζονική ικανοποίηση από το θαυμασμό και τη ζήλεια του συμπολίτη που δεν κατάφερε να αποκτήσει κι αυτός ακριβό αυτοκίνητο. Θα τους πείθαμε για την αξία να συσσωρεύουν χρήματα σε τραπεζικούς λογαριασμούς, εγχώριους ή φορολογικών παραδείσων του εξωτερικού, ποσότητας ικανής να εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειας των και των απογόνων τους μέχρι τετάρτης γενεάς. Θα τους εμπνέαμε τη φιλοδοξία να εποφθαλμιούν μία θεσούλα στο Δημόσιο ή άλλους επίζηλους οργανισμούς και την προθυμία να ξεπουλήσουν τη συνείδηση και τη ψήφο τους στους πολιτικούς που θα τους «βολέψουν», ακόμα και αν αυτοί οι πολιτικοί θυσιάσουν την πατρίδα τους στο βωμό της «πάσῃ θυσίᾳ» παραμονής στο ευρώ. Θα τους εμφυσούσαμε την αξία της αρπαχτής και της αραχτής, την απόλαυση του να κάθεσαι στον καναπέ σου και να απολαμβάνεις ατάραχα Champions’ League (οι άνδρες), Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή (οι γυναίκες), σερφάρισμα στο Ιντερνετ και το Facebook (η νεολαία), την ώρα που ο κόσμος γύρω σου καίγεται, οικογένειες πεινάνε, βυθίζονται στην εξαθλίωση και την κατάθλιψη, την ώρα που όνειρα για μια αξιοπρεπή ζωή γκρεμίζονται βίαια και άνθρωποι αυτοκτονούν από την απελπισία. Θα τους εκπαιδεύαμε στη δεξιότητα του συμβιβασμού, στην αξία της υποταγής στην εξουσία των ισχυρών, στην τέχνη του να κλείνεις μάτια, αυτιά και στόμα στη διαφθορά, τις απατεωνιές και τις λαμογιές του πολιτικού κατεστημένου και, επιπλέον, θα τους συνιστούσαμε να τους ψηφίζουν κιόλας, ως επιβράβευση για την πολιτική και ηθική αλητεία τους και ως παρότρυνση να ολοκληρώσουν τη λεηλασία και το ξεπούλημα της χώρας. Θα τους συνιστούσαμε τη βολική συμπεριφορά της μοιρολατρικής αντιμετώπισης της κατάστασης, που εκφράζεται είτε με το «δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», είτε με την παθητική προσμονή της σωτηρίας μας από τον Θεό (οι Χριστιανοί) ή από την εξέγερση της εργατικής τάξης (οι αριστεροί), με άλλα λόγια χωρίς εμείς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας για να αντισταθούμε. Θα τους συμβουλεύαμε να έχουν συνετή και ρεαλιστική πολιτική κρίση, να ενστερνιστούν την αξία της σώφρονος υποτέλειας στο εγχώριο και ξένο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο. Θα τους εξηγούσαμε ότι η υποταγή στις εθνικά ατιμωτικές απαιτήσεις των (λυκό)φιλων δανειστών μας είναι μία αναγκαιότητα που υπαγορεύεται από σύνεση και ρεαλισμό. Αλλωστε, αυτό το έχουμε μάθει καλά από τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας, ότι δηλαδή η αρνητική διεθνής γεωπολιτική συγκυρία και η έλλειψη εξωτερικών συμμάχων δεν ευνοούν πατριωτικούς «ηρωϊσμούς».
Βέβαια, εδώ υπήρχε το ενδεχόμενο κάποιος ανεπίδεκτος μαθήσεως και αθυρόστομος Μεσολογγίτης αγωνιστής να ξεσπάσει ως εξής (σε ελεύθερη νεοελληνική απόδοση): «Τι μας τσαμπουνάτε, ρε μ…… γραμματιζούμενοι τού κ…., μήπως ήταν ευνοϊκή η πολιτική συγκυρία το 1821 που ξεσηκωθήκαμε; Από τη μιά είχαμε να πολεμήσουμε μια ισχυρή Οθωμανική αυτοκρατορία , από την άλλη είχαμε τη Χριστιανική Ευρώπη με τις κυβερνήσεις της και την Ιερή Συμμαχία εχθρικές σε κάθε περίπτωση εξέγερσης. Κι όμως, κάναμε την αποκοτιά να επαναστατήσουμε για την ανεξαρτησία μας και στο τέλος τα καταφέραμε».
Σ’ αυτό το σημείο, οργισμένοι έξω φρενών οι ευρωλάγνοι «διανοητές» και υπέρμαχοι της παγκοσμιοποιημένης ελεύθερης αγοράς, ξιφουλκούν και αντεπιτίθενται:
«Σιγά, ρε άξεστα και αμόρφωτα υποκείμενα, που καταφέρατε κάτι. Εμείς οι νεοέλληνες απόγονοι σας, πολύ σοφότεροι και ωριμότεροι απο εσάς, πετύχαμε να διορθώσουμε τα ιστορικά λάθη σας.
«Αντικαταστήσαμε το όραμα σας για ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα από το όραμα για ένταξη και παραμονή στην ευρωζώνη με κάθε τίμημα. Και δεν πειράζει που οι περισσότεροι από εμάς σε λίγο δεν θα διαθέτουμε ούτε ευρώ τσακιστό στην τσέπη μας. Είναι μεγάλη η ηθική ικανοποίηση να σκέφτεσαι ότι κάποιοι συμπατριώτες σου, έστω λίγοι, «τά έχουν χοντρά» και μπορούν να συναλλάσσονται με τους ευρωπαίους στο κοινό ισχυρό νόμισμα. Δίνει άλλο κύρος, άλλο πρεστίζ στη χώρα μας. Ούτε πάλι είναι τόσο τραγικό, όπως το παρουσιάζουν μερικοί υστερικοί αντιφρονούντες, που η χώρα βουλιάζει στην κοινωνική εξαθλίωση και εκχωρεί τον εθνικό της πλούτο για να το πετύχει. Όλα τα υψηλά οράματα και ιδανικά έχουν κάποιο κόστος. Και η παραμονή στο ευρώ είναι το υψηλό όραμα της νέας Ελλάδας, η νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους.
«Διορθώσαμε το λάθος σας να αγωνισθείτε για εθνική απελευθέρωση και κοινωνική δικαιοσύνη. Είχαμε ήδη παραχωρήσει τη νομή της χώρας σε μεγάλα εγχώρια πολιτικά και οικονομικά «τζάκια». Τώρα, με την ευκαιρία των μνημονίων, δίνουμε τη δυνατότητα στους ξένους να εκμεταλλευθούν και αυτοί τις εθνικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, όπως είναι δίκαιο με βάση τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Ετσι κι αλλιώς ο λαός μας έχει συνηθίσει την εκμετάλλευση του φυσικού και ενεργειακού πλούτου της χώρας από γνωστές παραδοσιακές και σεβαστές οικογένειες της εντόπιας πολιτικο-οικονομικής ολιγαρχίας. Ετσι διόλου δεν θα τον πειράξει τώρα που θα προστεθούν δίπλα σ’ αυτές και ξένες οικογένειες, οικονομικής εμβέλειας και επιφάνειας ανάλογων των Σόρος, Ρότσιλντ κλπ., καθώς και αξιοσέβαστοι διεθνείς τραπεζικοί οίκοι. Τώρα, αν αυτοί απομυζούν και λεηλατούν τον εθνικό πλούτο, εμείς τι να κάνουμε; Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και πρέπει να τηρούμε τους κανόνες του fair-play.
«Αλλωστε, οι αγώνες για εθνική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη συνεπάγονται ένα απαράδεκτο για μάς ρίσκο. Διακινδυνεύουν την ατομική υλική ευμάρεια, την ασφάλεια, το «βόλεμα» στην καθημερινότητα μας και, σε ακραίες περιπτώσεις, ακόμα και τη ζωή μας, όπως απέδειξε ο αγώνας ο δικός σας και των άλλων αγωνιστών του ’21. Εσείς ειδικά, τι ζόρι τραβάγατε και από τι ψυχολογικά βίτσια υποφέρατε, που ανταλλάξατε τη φρονιμάδα τής συμβιβαστικής αποχώρησης σας από την πόλη, έχοντας κέρδος τη ζωή σας, με τον παραλογισμό μιάς μάταιας αντίστασης και ενός επίσης μάταιου και μαρτυρικού θανάτου;»
Το μυαλό μου είχε γίνει πεδίο μάχης των δύο αντιδιαμετρικά αντίθετων θέσεων και νοοτροπιών και βούϊζε από τη σφοδρή αντιπαράθεση τους. Εντονότερα όμως αντηχούσε στο νού μου ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός της αντίστασης του Μεσολογγίου από τους «ρεαλιστές» πολέμιους της ως μάταιας. Ηταν πράγματι έτσι; Η Αντίσταση και η Εξοδος του Μεσολογγίου ήταν αναποτελεσματικές, δεν είχαν καμμία θετική επίδραση στην επιτυχή έκβαση της επανάστασης του ’21; Οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής στους μέχρι θανάτου υπερασπιστές του είναι απλώς η συγκαταβατική έκφραση φιλοφροσύνης σε κάποιους ρομαντικούς αυτόχειρες πατριώτες, που θα ήταν προτιμότερο να διάλεγαν άλλο, αποτελεσματικότερο τρόπο αντίστασης;
Ανοιξα τα βιβλία της Ιστορίας για να βρώ την απάντηση. Τη βρήκα και ήταν αδιαμφισβήτητη και αποστομωτική για τους «ρεαλιστές» του συμβιβασμού και του ραγιαδισμού. Η ηρωϊκή Αντίσταση και η Εξοδος ξεσήκωσαν τέτοιο κύμα φιλελληνισμού στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης, που οι κυβερνήσεις τους υποχρεώθηκαν, απρόθυμα βέβαια, να στείλουν συμμαχικό στόλο για έλεγχο της κατάστασης, εξέλιξη που οδήγησε, όπως είναι γνωστό, στην καταλυτική για την επιτυχία της επανάστασης ναυμαχία του Ναυαρίνου. Ούτε ο πιο αισιόδοξος αγωνιστής του ’21 δεν μπορούσε να φανταστεί τέτοια εξέλιξη όταν η Ελληνική επανάσταση έσβηνε, μέρα με τη μέρα, από τις ορδές του Ιμπραήμ πασά.
Άντε τώρα να τα εξηγήσεις αυτά, με όρους ψυχρής και τετράγωνης λογικής, στους εγχώριους συνήγορους της αναγκαιότητας της υποχωρητικότητας μας στις ιταμές αξιώσεις του Ευρω-Διευθυντηρίου και σ΄όλα τα ανθρωπάκια τα προσκυνημένα στη δωσίλογη κυβέρνηση των μνημονίων. Είναι αδύνατον, δεν γίνεται. Διότι όταν ένας λαός παλεύει «ψυχῄ τε και σώματι», με νύχια και με δόντια για την ελευθερία του, ενεργοποιούνται άλλοι, μυστηριώδεις μηχανισμοί που τον βοηθούν, ενάντια σ’όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις και τις αντιξοότητες, να κατορθώσει το ποθούμενο. Ισως είναι ο Θεός, Θεός ελευθερίας και αγάπης ο ίδιος, που συμπαθεί τους ελεύθερους και τολμηρούς ανθρώπους και κινεί αόρατα τα νήματα της Ιστορίας με τρόπο που να πετύχουν το στόχο τους. Ή ίσως ισχύει αυτό που λέει ο Πάουλο Κοέλο στον «Αλχημιστή»: «όποιος θέλει κάτι πάρα πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν για να πραγματοποιηθεί ο στόχος του».
Ανεξαρτήτως τού τί εκ των δύο συμβαίνει, ένα είναι σίγουρο. Αξίζει να μάχεσαι για την ελευθερία σου, αναλαμβάνοντας το ρίσκο να χάσεις. Διότι τελικά, όπως πάλι ο Κοέλο έχει πεί, «ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει, αλλά αυτός που παραιτείται».
-
Αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρο απο e-mail που έλαβα.
"Τι θα προτιμούσατε; Ελευθερία με αγώνες και θυσίες ή καλοπέραση με σκλαβιά;"
Η ερώτηση αυτή έγινε σε Έλληνες φοιτητές και η απάντηση ήταν….
Πριν λίγο καιρό μεταδόθηκε μια εκπομπή ενός ραδιοφωνικού σταθμού. Συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ 100,3. Η εκπομπή ήταν μια συζήτηση του κοινού με τον καθηγητή κ. Χρήστο Γιανναρά, στο κατάστημα Public του Συντάγματος. Εξ αιτίας μιας ερώτησης ενός ακροατή από το κοινό, ο κ. Γιανναράς εξιστόρησε το εξής απίστευτο περιστατικό. Θα προσπαθήσουμε να το μεταφέρουμε περίπου όπως το είπε.
Μετά τα γεγονότα των Ιμίων, ο κ. Γιανναράς άνοιξε μια συζήτηση με τους φοιτητές του στο πανεπιστήμιο σχετική με τα γεγονότα αυτά. Οι περισσότεροι φοιτητές είχαν απόψεις που έδειχναν πλήρη προσωπική αδιαφορία για το θέμα. Η συμπεριφορά αυτή των φοιτητών ανάγκασε τον κ. Γιανναρά να κάνει την εξής περίπου ερώτηση: «Τελικά τι θα προτιμούσατε; Ελευθερία με αγώνες και θυσίες ή καλοπέραση με σκλαβιά;». Η απάντηση που έδωσαν όλοι μαζί οι φοιτητές, μηδενός εξαιρουμένου, ήταν το δεύτερο. Δηλαδή «καλοπέραση με σκλαβιά».
Επομένως όταν οι φοιτητές το 1996 ήταν έτοιμοι να σκλαβωθούν αρκεί να μην χάσουν την καλοπέραση, τότε δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει ο σημερινός καναπές. Και φυσικά δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει και η σημερινή στάση του ονομαζόμενου ακόμα φοιτητικού κινήματος, απέναντι στην σημερινή πτώχευση και τη σκλαβιά της Ελλάδας.
Η άποψη του κ. Γιανναρά ήταν ότι η στάση αυτή του Έλληνα, καλλιεργήθηκε συστηματικά από το σύστημα και έτσι έχουμε φτάσει στο σημερινό κατάντημα, το οποίο (λέμε εμείς) προκαλεί την παγκόσμια απορία.
Πέτρος Χασάπης
Να μη μας ξενίζει λοιπόν και η απάθεια του νεοέλληνα που βρίσκεται σε λήθαργο την ώρα που μπροστά του εκποιείται ή κατεδαφίζεται η χώρα και η κοινωνία....
-
Editorial του ygeianet.gr
Μαζεύτηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στην Καλαμάτα οι ιερές κεφαλές, προεξαρχούσης εκείνης του Ι. Κυριόπουλου, προκειμένου να συζητήσουν την «κρίση και το διέξοδο του ΕΟΠΥΥ».
Αν λάβουμε υπόψη τα ονόματα των εισηγητών και τις θέσεις που εκφράζουν κατά καιρούς υποπτευόμαστε πως μάλλον περί κηδείας του ΕΟΠΥΥ επρόκειτο, η οποία όμως είχε κάτι πρωτότυπο: διεξάγονταν με χορηγούς μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, ενώ τη διοργάνωση της τελετής είχε αναλάβει εταιρεία της οικογένειας Στουρνάρα.
Η κηδεία πραγματοποιήθηκε σε στενό συγγενικό περιβάλλον και σε κλίμα βαθειάς συγκίνησης. Πληροφορίες αναφέρουν ότι δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους οι τέως του ΕΟΠΥΥ κκ Γεράσιμος Βουδούρης και Κ. Σουλιώτης, ενώ ο κ. Μποδοσάκης ήταν εξ ολοκλήρου ντυμένος στα μαύρα.
Στην κηδεία δεν παρέστη ο πατέρας του ΕΟΠΥΥ κ. Α. Λοβέρδος, διότι δεν άντεχε την απώλεια του τέκνου του σε τόσο νεαρή ηλικία.
Κόλλυβα προσέφερε στο στενό συγγενικό κύκλο ο τεθλιμμένος Αδωνις Γεωργιάδης.
Όταν έπεσε η πρώτη φτυαριά χώμα όλοι οι παριστάμενοι αναφώνησαν «καλό κατευόδιο αγαπημένε μας ΕΟΠΥΥ» και αποχώρησαν για τον καθιερωμένο πικρό καφέ της παρηγοριάς.
Το μνημόσυνο θα τελεστεί μόλις επιστρέψει ο Αδωνις από την Αυστρία.
-
Σύνθημα που εξοργίζει έγραψαν έξω από το κτίριο κουφάρι της Μarfin στο Σύνταγμα, όπου κάηκαν 3 άνθρωποι [εικόνες] | iefimerida.gr (http://www.iefimerida.gr/news/126647/t%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CE%AD%CE%BE%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%84%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AC%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BCarfin-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82)
Η Αθήνα Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει αυτό που συνέβη τον Μάιο του 2010 στο κτίριο της Μarfin στην Φιλελλήνων, όπου κάηκαν 3 άνθρωποι εκ των οποίων μια γυναίκα έγκυος μετά από επίθεση με βόμβες μολότοφ. Ενα σύνθημα που γράφτηκε αυτές τις μέρες έξω από το κτίριο προκαλεί ανατριχίλα.
Κάποιοι έγραψαν πάνω στην προστατευτική λαμαρίνα έξω από το κτίριο της Μarfin το σύνθημα «Ο σεβασμός κερδίζεται με όπλα». Προκαλεί έντονες αντιδράσεις ενώ όπως σχολίασε ο Πάσχος Μανδραβέλης που το ανήρτησε στους λογαριασμούς του στα social media «αν δεν ήταν χυδαίο, θα ήταν μαύρο χιούμορ».
-
Εμαθα την είδηση με καθυστέρηση, αλλά αξίζει να δημοσιευθεί οποτεδήποτε. Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, προσωπικότητα ιεράρχη απο τις λίγες, που τιμά την Ελληνική Εκκλησία (εχει εγκαταλείψει λαμπρή επιστημονική καριέρα με διδακτορικά στην Αμερική για να αφοσιωθεί στο εκκλησιαστικό και ποιμαντικό έργο - περισσότερες πληροφορίες για το βιογραφικό του εδώ (http://www.imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=270&Itemid=316)), κατα τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου ύψωσε φωνή αντίστασης στην πολιτική εθνικής ταπείνωσης και κοινωνικής εξαθλίωσης που ακολουθεί η εγχώρια κυβέρνηση-μαριονέτα των δανειστών μας. Δεν ειναι βέβαια καθόλου τυχαίο οτι τα κυβερνητικά παπαγαλάκια της έντυπης και ραδιοτηλεοπτικης δημοσιογραφίας "έθαψαν" την είδηση, μη τυχόν και ξυπνήσει ο εν βαθείᾳ υπνώσει ευρισκόμενος ελληνικός λαός. Αντίθετα, εάν ήταν φωνή στήριξης της καταστροφικής ευρωλαγνικής πολιτικής, όπως π.χ. απο τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμο, θα ειχε διατυμπανισθεί στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Αισθάνομαι παρηγοριά και ανακούφιση που υπάρχουν και τέτοιοι ιεράρχες, που εχουν το θάρρος να πηγαίνουν κόντρα στο μνημονιακό ρεύμα της εθνικής υποταγής, αλλά σύμφωνα με την ιστορική μας παράδοση. Τέτοιες θαρραλέες φωνές αναπτερώνουν τις ελπίδες μας οτι δεν χάθηκαν όλα και αποτελούν αποστομωτική απάντηση στις προτροπές της λογικής της "σώφρονος" υποτέλειας και υποταγής, τις οποίες έχουμε "μπουχτίσει". Το αναδημοσιεύω απο την ιστοσελίδα της Μητρόπολης (http://www.imml.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=945:mhnyma-28hs-2013&catid=114:mhnymata-mhtropolitou), με υπογραμμίσεις δικες μου.
Σήμερα γιορτάζουμε μιὰ μέρα δόξας τῆς ἱστορίας μας, μιὰ μέρα πανηγυρικῆς ἀπόδειξης τῆς ἡρωικῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς μας. Ὅλοι οἱ τότε ἰσχυροί, Γερμανοὶ καὶ Ἰταλοί, ἐναντίον μας. Οἱ γονεῖς μας φτωχοί, μικροί, ἀδύνατοι. Δυνατοὶ ὅμως στὴν ψυχή, μεγάλοι στὰ ὁράματα, πλούσιοι σὲ ἰδανικά. Μὲ κυβερνῆτες ποὺ ἄκουγαν τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς ἱστορίας καὶ ἤξεραν νὰ ἐκφράζουν τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ στὶς ἀπειλὲς τῶν ξένων καὶ ὄχι τὴ λαίμαργη βούληση τῶν ἀδίστακτων δυνάμεων στὸν γονατισμένο καὶ τότε λαό. Τὸ ΟΧΙ δὲν τὸ εἶπε ἕνας• τὸ εἶπε ὁλόκληρος ὁ λαός. Ἁπλά, βρέθηκε αὐτὸς ποὺ συνδύασε τὴν ἁρμοδιότητα τῆς ἐξουσίας του μὲ τὸν παλμὸ τοῦ λαοῦ.
Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σὲ ἰδιότυπη ἐμπόλεμη κατάσταση καὶ ζεῖ σὲ κατοχή. Καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ δυστυχῶς Γερμανική. Καὶ ὄχι μόνον. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, θύματα καὶ τῆς δικῆς μας ἀπερισκεψίας καὶ μικρόνοιας, ξεγελαστήκαμε καὶ παρασυρθήκαμε σὲ ἀνόητη ζωή. Χαλάσαμε ὡς λαός. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες φροντίσαμε νὰ καταστρέψουμε ἕνα-ἕνα τὰ θεμέλιά μας, τοὺς βωμοὺς καὶ τὰ ἱερά μας, πίστη, παιδεία, παράδοση, ἱστορία, γλῶσσα, θεσμούς, ἀξίες. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντέξαμε τὴ σύγχρονη ἐπίθεση. Καὶ νὰ ποῦ φτάσαμε! Μέσα σὲ λίγα χρόνια βλέπουμε τὶς περιουσίες μας νὰ χάνονται, τὴν ἀνεργία νὰ αὐξάνεται, τοὺς νέους μας νὰ ἐκπατρίζονται, τὸν λαό μας νὰ πεινάει, τὴν ἀξιοπρέπειά μας νὰ ἐξανεμίζεται, τὴ χώρα μας νὰ ἀδειάζει. Βουλιάξαμε σὲ χρέη καὶ δάνεια, βυθιστήκαμε σὲ προβλήματα καὶ ἀδιέξοδα, γεμίσαμε συσσίτια.
Ἂν συνεχίσουμε ἔτσι, σὲ λίγο θὰ τρῶμε μπομπότα καὶ κονσερβαρισμένες τροφές. Ἂν τὰ βρίσκουμε κι’ αὐτά. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία δὲν θὰ μονοπωλεῖ τὴν κυριαρχία μας σὲ αὐτὸν τὸν τόπο. Κάποιες ἄλλες ξένες σημαῖες θὰ θυμίζουν τὰ λάθη μας καὶ τὴν κατοχικὴ μανία ἄλλων λαῶν. Κάτι πρέπει νά ἀλλάξει. Τώρα. Ἄμεσα. Χωρὶς δεύτερη σκέψη, δίχως καμία καθυστέρηση. Αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν ψῆφο μας διαχειρίζονται τὶς τύχες μας ἴσως ἀποκατέστησαν τὴν ἀξιοπιστία μας στὸ ἐξωτερικό, ἴσως μείωσαν τοὺς δεῖκτες τῆς ὕφεσης, ἴσως δημιούργησαν πρωτογενὲς πλεόνασμα. Ἔτσι μᾶς λένε. Δὲν θέλουμε νὰ τοὺς ἀδικήσουμε, τοὺς πιστεύουμε. Οἱ ἴδιοι ὅμως φορολόγησαν ἀδυσώπητα τὸν λαό, δημιούργησαν στρατιὲς ἀνέργων, πλήθη πεινασμένων καὶ ἀπελπισμένων, ἑκατομμύρια φτωχῶν καὶ λεγεῶνες αὐτοεξορίστων. Καὶ τὸ χειρότερο, γέννησαν πολιτικὰ μορφώματα καὶ κοινωνικὰ ἐκρηκτικὰ μείγματα πού, ἂν δὲν γίνει κάτι σύντομα, θὰ βρεθοῦμε μέσα σὲ μία κοινωνία ἀνεξέλεγκτης ἀναρχίας καὶ ἀνασφάλειας, βίας καὶ ἐγκλήματος, διάλυσης καὶ καταστροφῆς, διχασμένοι καὶ ἀγριεμένοι, μὲ κυβερνῆτες χωρὶς ἀξίες, δίχως ὑπόληψη καὶ σοβαρότητα, πραγματικὰ ἐπικίνδυνους. Ἀλήθεια, ποιός θὰ πάρει αὐτὴ τὴν εὐθύνη; ποιός θὰ ἀντέξει τὸν αἰώνιο στιγματισμὸ τῆς ἱστορίας;
«Ποτέ ἡ χώρα δὲν ἦταν σὲ χειρότερο σημεῖο», εἶπε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες κάποιος ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Καὶ ἔχει δίκιο. Ἀλλὰ καὶ ποτέ δὲν εἶχε τόσο ἐπικίνδυνες πολιτικὲς ἐναλλακτικὲς λύσεις. Τὸ παρὸν τῆς χώρας εἶναι δραματικό. Ἀλλὰ καὶ τὸ μέλλον της πολὺ ζοφερό. Ὄχι γιατὶ δὲν ὑπάρχουν λύσεις, ἀλλὰ γιατὶ δὲν βρίσκονται πολιτικοὶ μὲ καθαρή σκέψη καὶ ἐξυπνάδα, μὲ ἡρωισμὸ καὶ τόλμη. Τουλάχιστον στὸ ὁρατὸ πολιτικὸ φάσμα.
Δὲν θέλουμε πολιτικοὺς ποὺ μόνο νὰ ψηφίζουν κατὰ παραγγελία νόμους. Θέλουμε ἀνθρώπους νὰ μᾶς κυβερνήσουν, ἴσως νὰ μᾶς διορθώσουν. Ὄχι νὰ μᾶς τιμωρήσουν γιὰ τὰ δικά τους κυρίως λάθη. Τοὺς θέλουμε νὰ ἐκπροσωποῦν τὸν λαό στοὺς δανειστές. Ὄχι τὸ ἀντίστροφο. Δὲν ἀντέχουμε πολιτικὲς συμβιβασμοῦ, γιατὶ ἡ ἀξιοπρέπειά μας δὲν ἐπιδέχεται οὔτε καθυστερήσεις οὔτε καὶ μισὲς λύσεις. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ μᾶς στείψουν στὸ ὄνομα τῆς Εὐρωπαϊκῆς σκοπιμότητας οὔτε γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν πίστη μας στὸν Τριαδικὸ Θεὸ μὲ τὴν ὑποτέλειά μας στὴ μνημονιακὴ Τρόϊκα. Δὲν τοὺς ἐκλέξαμε γιὰ νὰ μᾶς δέσουν μὲ εὐρωπαϊκὲς χειροπέδες οὔτε γιὰ νὰ ὑπογράψουνε τὸν ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμὸ μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐκφράζουν τὴ δόξα τοῦ ἱστορικοῦ λαοῦ μας. Δὲν τοὺς ψηφίσαμε γιὰ νὰ σώσουν τὸ Εὐρώ• τοὺς ἐξουσιοδοτήσαμε νὰ σώσουν τὴν ἱστορία μας, τὴ ζωή μας, τὴν καθημερινότητά μας, τὴν ἀξιοπρέπειά μας, ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.
Χωρὶς ἀμφιβολία, κάτι πρέπει νὰ γίνει. Τὴν πορεία μᾶς τὴν δείχνει ἡ σημερινὴ μέρα. Εἶναι μονόδρομος. Ἡ χώρα μας τὴν ἱστορία της τὴν ἔγραψε στὸ παρελθὸν μὲ ἕνα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, μὲ ἕνα ἡρωικὸ ΟΧΙ, ποὺ τὰ εἴπανε κάποιοι συγκεκριμένοι ἄνθρωποι τὴν κατάλληλη στιγμή. Ὅταν ἔφτασαν οἱ πρόγονοί μας νὰ τρῶνε ποντίκια καὶ γέμισαν μὲ ἀρρώστιες, τότε ἔκαναν τὴν ἔξοδό τους στὸ Μεσολόγγι καὶ ὅταν ἡ κατοχὴ χτυποῦσε τὴν πόρτα τῆς πατρίδας μας τὸ 1941, δυὸ νέοι ὁ Μανώλης Γλέζος καὶ ὁ Λάκης Σάντας τόλμησαν νὰ κατεβάσουν τὴ Γερμανικὴ σημαία ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκρόπολης. Τέτοια πρότυπα κρύβει στὰ σπλάγχνα του ὁ λαός μας. Τέτοια γονίδια ἔχει ἡ ταυτότητά μας.
Θέλουμε πολιτικούς ποὺ νὰ ποῦνε ΟΧΙ στὴν Τρόικα καὶ νὰ δείξουν τὶ σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Θέλουμε ὁδηγοὺς σὲ μία ἔξοδο ἐλεύθερων πολιορκημένων γιὰ νὰ κατεβάσουμε κάθε ξενικὴ σημαία ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη τῆς ἱστορίας, τοῦ τόπου καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἂν δὲν βρεθοῦν ἡγέτες μὲ ἡρωικὰ χαρακτηριστικά, χαθήκαμε. Δώσαμε τὸν ἱδρῶτα μας, δώσαμε καὶ τὸ δάκρυ μας. Δὲν θὰ δώσουμε ὅμως καμιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα μας. Αὐτὸ πρέπει νὰ βρεθεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ τὸ πεῖ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Γιατὶ ἐκεῖ φτάσαμε. Μόνο τὸ αἷμα μᾶς ἔμεινε.
Θὰ μᾶς ποῦνε ὅτι, ἂν τολμήσουμε ἔτσι, θὰ ἔρθουν τὰ χειρότερα. Δὲν ὑπάρχουν πλέον χειρότερα. Ὑπάρχει ἡ εὐκαιρία τοῦ ἡρωισμοῦ. Τὸ ΟΧΙ καὶ τὸ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δὲν τὰ ἀκουλούθησε μιὰ φαινομενικὴ ἧττα• τὰ διαδέχθηκε ἡ δόξα. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς σήμερα γιορτάζουμε. Ἡ μπομπότα μὲ ἀξιοπρέπεια ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σουβλάκι μὲ ὑποτέλεια. Τὴν ὅποια δυσκολία καὶ θυσία, μὲ ἐνθουσιασμὸ θὰ τὴν σηκώσουμε ὡς συνακόλουθο τοῦ ἡρωισμοῦ. Δὲν μποροῦμε ὅμως ἄλλο νὰ τὴν ἀντέξουμε ὡς συνέπεια δουλικότητας καὶ ἐξευτελισμοῦ.
Μέχρι σήμερα ἔχουμε δεῖ μέτρα, συμφωνίες, εἰς βάρος μας ἐκβιασμούς, ἀνεκπλήρωτες ὑποσχέσεις, ἀτέλειωτες ὑποχωρήσεις. Δὲν ἔχουμε δεῖ καμία νίκη, καθόλου τόλμη. Κάνουμε ἔκκληση στὸν πολιτικό μας κόσμο. Ὀφείλουν νὰ φωνάξουνε παντοῦ ὅτι δὲν πεινᾶμε μόνον ὡς πολίτες, κυρίως πονᾶμε ὡς λαός. Ὅποιος ἡγέτης στὴν παροῦσα φάση δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ριψοκίνδυνος, γίνεται ἀπὸ μόνος του ἐπικίνδυνος. Ἀντίθετα, ἂν βρεθοῦν τώρα κάποιοι ποὺ μπορέσουν νὰ κινηθοῦν μὲ συνέπεια στὴν ἱστορία μας, τότε θὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ τοὺς συγχωρέσουμε γιὰ ὅσα κατεργάστηκε εἰς βάρος μας ἡ ὑποτέλεια στὴν ξένη λογικὴ καὶ τὰ ἀλλότρια συμφέροντα. Ἐὰν σιωπήσουν, δὲν θὰ τοὺς συγχωρέσει ἡ ἱστορία. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πλέον ποιός φταίει γιὰ τὴ σημερινή μας κατάσταση. Μᾶς νοιάζει ποιὸς καὶ τὶ θὰ μᾶς σώσει. Ψάχνουμε γιὰ πατριῶτες, ὄχι γιὰ ἐνόχους. Ἂν οἱ πολιτικοί μας ἔκαναν ὣς τώρα τὸ σωστό, θὰ τοὺς παραδεχόμασταν ἐμεῖς ὡς ἱκανούς. Ἂν τὸ κάνουν τώρα, αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ τοὺς ὁμολογήσει ἡ ἱστορία ὡς ἐθνικὰ μεγάλους. Καὶ ἔξυπνους.
Τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940 δὲν εἶχε καμία λογική, εἶχε ὅμως ἐξυπνάδα καὶ ἀξιοπρέπεια. Τώρα τὸ ΟΧΙ ἔχει τὴ σοφία τοῦ αὐτονόητου καὶ τὴ σαφήνεια τῆς μοναδικῆς λύσης. Οἱ νίκες δὲν στηρίζονται σὲ ΝΑΙ συμβιβασμοῦ. Στηρίζονται σὲ ΟΧΙ ἡρωισμοῦ.
-
Την Παρασκευή (13/12) ειχα άδεια και εχοντας ανοικτη την τηλεόραση στην πρωϊνή εκπομπή «κοινωνία ωρα Mega» έπεσα πάνω στην αντιπαράθεση του υπουργού υγείας με τον πρόεδρο των γιατρων του ΕΟΠΥΥ για το θέμα της απεργίας. Θα σταθώ σε μία φράση του υπουργού όπου, απευθυνόμενος στον κ. Αποστολόπουλο, του είπε (αν όχι αυτολεξεί, πάντως αυτό ηταν το νόημα της) «η απεργία σας ηταν αποτυχημένη, γιατί εάν ειχε αντίκτυπο στην κοινωνία, δεν θα μπορούσα να πάω το πρωί στο γραφείο μου από τις αντιδρασεις των δυσαρεστημένων πολιτών». Ειλικρινώς, είναι να βγαίνει κανείς από τα ρούχα του με την απίστευτη ικανότητα των πολιτικών μας να παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο (και αντίστροφα). Με άλλα λόγια, την απουσία αντίδρασης, είτε λόγω απάθειας, είτε λόγω φόβου, είτε λόγω απόγνωσης, ειτε λόγω άλλης αιτίας στην καταστροφική πολιτική τους, την εμφανίζουν ως τεκμήριο συναίνεσης σε αυτή. Αποδεικνύεται περίτρανα ότι πράττουμε χείριστα ως πολίτες, που παρακολουθούμε παθητικά από τον καναπέ μας ή την οθόνη του υπολογιστή μας (και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου), με αισθήματα ίσως ανημπόριας και απελπισίας που συμπυκνώνονται στη φράση «δυστυχώς δεν γίνεται τίποτε», την κυβέρνηση να συνεχίζει την ισοπεδωτική πολιτική της, γιατί της παρέχουμε άλλοθι επιδοκιμασίας με τη σιωπή και την αδράνεια μας. Ας βγούμε επιτέλους στους δρομους να φωνάξουμε, να αντισταθούμε και να αποδείξουμε ότι ειμαστε Ελληνες, δηλαδη ανθρωποι ελεύθεροι και όχι ραγιάδες.
-
Ο μύθος του αθώου αλλά παραπλανημένου Ελληνα ψηφοφόρου
Αυτός θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος του άρθρου που έγραψε στο σημερινό φύλλο της τοπικής εφημερίδας της Λάρισας «Ελευθερία» ο δημοσιογράφος Ανδρέας Γιουρμετάκης με τίτλο «Τα ‘παλιόπαιδα τ’ ατίθασα’ πολιτεύονται». Το αναδημοσιεύω.
Τα «παλιόπαιδα τ’ ατίθασα» πολιτεύονται... (του δημοσιογράφου Ανδρέα Γιουρμετάκη)
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στιγμιότυπο τηλεοπτικού σίριαλ βασισμένου στα «Παλιόπαιδα τ’ ατίθασα» του Νίκου Τσιφόρου... Δεν είναι όμως... Είναι ιστορία της σύγχρονης ελληνικής νύχτας με πρωταγωνιστές που φιλοδοξούν να δώσουν νέο περιεχόμενο στην πολιτική ζωή της χώρας... Μου το ’στειλε χθες το πρωί, φίλος που το αλίευσε σε στήλη κουτσομπολίστικης εφημερίδας. Ιδού:
«Σας υποσχέθηκα ότι θα μάθω περισσότερα για τον τσαμπουκά που έλαβε χώρα χθες αργά το βράδυ έξω από το στέκι του Βασίλη Καρρά και επανέρχομαι με φρέσκα κουλούρια. Και μπορεί το σχήμα να έριχνε αυλαία ωστόσο κάποιοι άλλοι άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου. Πρωταγωνιστές ο Αχιλλέας Μπέος με τον Στήβ Κακέτση.
Πώς ξεκίνησαν όλα; Ο Μπέος κάποια στιγμή περνάει από το τραπέζι του Κακέτση και λέει «Αυτός ο... μου χρωστάει λεφτά». Ο Κακέτσης αν και με αρθρίτιδα σηκώθηκε πάνω και ζήτησε τον λόγο. Ο Μπέος λοιπόν επέμενε ότι του χρωστάει λεφτά και οι δύο τους συμφώνησαν να λύσουν τις διαφορές τους έξω από το μαγαζί. Πρώτος επιτέθηκε ο Κακέτσης με μια κλωτσιά στα αχαμνά και μια κουτουλιά. Ο Μπέος έπεσε κάτω και ξαφνικά σύμφωνα με μαρτυρίες πέντε τύποι που υποτίθεται μπήκαν για να χωρίσουν ρίχνουν κάτω τον Κακέτση και τον πλακώνουν στις κλωτσιές. Ο Μπέος βρήκε την ευκαιρία και ανέβηκε από πάνω του ρίχνοντας κι αυτός μπουνιές στο πρόσωπο του επιχειρηματία. Η υπόθεση τελείωσε όταν η σύντροφος του Κακέτση έριξε δυο μπουνιές στον Μπέο και τελικώς οι ψυχραιμότεροι τους απομάκρυναν... με τον Μπέο να φεύγει πρώτος...».
Την περασμένη Κυριακή, βρέθηκα στον Βόλο για τη συνέλευση της Ένωσης Συντακτών κι οι συνάδελφοι εκ Βόλου με διαβεβαίωσαν ότι, ο εκ των πρωταγωνιστών του επεισοδίου κ. Αχ. Μπέος προηγείται στις δημοσκοπήσεις για τον Δήμο Βόλου...
«Έχει πολλές πιθανότητες να είναι ο επόμενος δήμαρχός μας» υπογράμμισαν... «Ο κόσμος τον προτιμάει γιατί σιχάθηκε τους πολιτικούς» ήταν ο επίλογος της συζήτησης... Μια μέρα μετά, χθες, δημοσιοποιήθηκε μια δημοσκόπηση της εταιρίας Public Issue που επιβεβαιώνει πανηγυρικά τις προβλέψεις: Μπέος 27% (το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων του προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ.!), Πατσιαντάς (ΣΥΡΙΖΑ) 13 %, Σκοτινιώτης (νυν δήμαρχος) 9%!...
Δεν ξέρω αν τελικά, ο κ. Μπέος καταφέρει να επωφεληθεί της δικαιολογημένης δυσαρέσκειας που έχει ο κόσμος του Βόλου για τους πολιτικούς... Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο Βόλος, αν τελικά υποκύψει στη «γοητεία» του κ. Μπέου θα βοηθήσει τα μέγιστα, ώστε να τελειώσει αυτός ο μύθος για τον λαό που δεν είναι υπεύθυνος για τίποτα... Που, συνήθως τον παραπλανούν, τον χειραγωγούν και τον «τουμπάρουν» με ψέματα...
Γιατί μύθος; Γιατί ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία, πάντα ήξερε και ποιους ψήφιζε και γιατί τους ψήφιζε: βολευόταν πίσω από τους ρουσφετολόγους, έβγαινε αυθορμήτως στις πλατείες για να δοξάσει τον Καραμανλή, τον Μητσοτάκη και τον Παπανδρέου και καταδίκαζε στην αφάνεια όσους δεν μπορούσαν να τον εξυπηρετήσουν... Τα περί «παραπλανήσεώς» του, εντάσσονται στο πλαίσιο μιας γνωστής νόσου της δημόσιας ζωής, της περίφημης «λαολειχίας» που τον αποθεώνει και τον απαλλάσσει από την επώδυνη διαδικασία της αυτοκριτικής... «Παραπλάνησε» ας πούμε ποτέ τον ψηφοφόρο ο μακαρίτης Ευάγγελος Γιαννόπουλος; Και να ήθελε να τον παραπλανήσει, ο αυθορμητισμός του δεν μπορούσε να του το επιτρέψει... «Ανοιχτό βιβλίο» ήταν!... «Γοήτευε» πάντα τους περισσότερους από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ (έβγαινε πρώτος συνήθως σε ψήφους και αποθεωνόταν όπου εμφανιζόταν), όπως γοήτευε και συνεχίζει να γοητεύει τους περισσότερους από τους νεοδημοκράτες ο Παναγιώτης Ψωμιάδης...
Καρικατούρες της δημόσιας ζωής: με τις κιλότες στο κεφάλι στα λεγόμενα «πολιτιστικά κέντρα», τους εξάψαλμους και τις μούντζες ο ένας... Ντυμένος ζορό, καβάλα στο άλογο τις απόκριες, τραγουδιστής σε νυχτερινά κέντρα και θύμα μπουγελώματος κατ’ έθιμον ο άλλος, δεν θριάμβευσε μόνον όπου κι αν δοκίμασε (υποψήφιος βουλευτής, νομάρχης Θεσσαλονίκης, περιφερειάρχης Μακεδονίας) αλλά έλαβε και το 10% της ψήφου των νεοδημοκρατών που τον είδαν σαν τον πλέον κατάλληλο για την ηγεσία της Ν.Δ. το 2009!...
Το δυστύχημα είναι ότι ενώ τα προαναφερθέντα παραδείγματα (που δεν είναι τα μόνα) θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «δείγματα γραφής» για το πόσο «συναισθηματική» και γελοία είναι η ψήφος μας, η άρνησή μας να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη και να δούμε το πραγματικό μας πρόσωπο (άρνηση στην οποία συμβάλλουν και όσοι μας αθωώνουν ως δήθεν παραπλανηθέντες, για να μας «γλείψουν» και να ψηφίσουμε αυτούς, αυτή τη φορά), τελικά λειτουργούν αντίστροφα... Στις εκλογές του 2012 στείλαμε στη Βουλή πρόσωπα που πριν καμιά δεκαριά χρόνια δεν θα είχαν τύχη να οριστούν ούτε καν ως επικεφαλής αφισοκόλλησης... Αλήτες που διαφημίζουν την αλητεία τους... Ανεπαρκείς τύπους που μπροστά τους ο Γιαννόπουλος κι ο Ψωμιάδης φαντάζουν ως διανοούμενοι... Και ο κατήφορος συνεχίζεται... Τα «παλιόπαιδα τ’ ατίθασα» κυριαρχούν ήδη στις δημοσκοπήσεις, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να κρύψουν το ποιόν τους, ούτε καν στις προεκλογικές περιόδους...
-
Δεν καταλαβαίνω, τελικά, γιατί οι εμείς οι νεοέλληνες γιορτάζουμε τη σημερινή ημέρα, αντί να ντρεπόμαστε και να θρηνούμε για την τραγική υστέρηση μας σε σύγκριση με την Ελλάδα του ’40. Διότι τότε η πολιτική ηγεσία, μολονότι δικτατορική, αντέταξε ένα περήφανο και αξιοπρεπές ΟΧΙ στους επίδοξους εισβολείς, ενώ σήμερα η αξιοθρήνητη «γιες-μέν» κυβέρνηση των Σαμαρο-Βενιζέλων λέει συνεχώς ΝΑΙ στις αξιώσεις των δανειστών μας, εκχωρώντας ακόμα και κυριαρχικά εθνικά δικαιώματα. Τότε, ο Ελληνικός λαός δέχθηκε με χαρά έναν πόλεμο, με όλες τις υλικές θυσίες και τη διακινδύνευση ανθρώπινων ζωών που συνεπάγεται, διότι στην ιεραρχία των αξιών του η ελευθερία βρισκόταν πάνω από την ευημερία του. Σήμερα, η νεοελληνική κοινωνία έχει σε μεγάλο ποσοστό παραιτηθεί από τη διεκδίκηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας της και είναι απρόθυμη να εμπλακεί όχι σε πόλεμο, αλλά ούτε κάν σε μία διαδήλωση διαμαρτυρίας για την κατάλυση θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και αξιών, διότι αυτό συνεπάγεται ξεβόλεμα από τον καναπέ της τηλεόρασης και την καρέκλα του υπολογιστή, όπου βρίσκεται στρογγυλοκαθισμένη. Για τον λόγο αυτό, η σημερινή επέτειος εχει εκφυλισθεί σε αφορμή αποκλειστικά διασκέδασης και ψυχαγωγίας και όχι αναβάπτισης στό ήθος της. Δε λέω, είναι πρώτης τάξεως η ευκαιρία που προσφέρει για απόλαυση καλλίγραμμων ποδιών μινιφορουσών μαθητριών κατά την παρέλαση και για ένα ωραίο καφέ ή τσίπουρα με την παρέα μετά την παρέλαση, αλλά εάν τη χρησιμοποιούσαμε και ως ευκαιρία για στοχασμό, ίσως ξυπνούσαμε από την πνευματική νάρκη μας.
-
Διότι τότε η πολιτική ηγεσία, μολονότι δικτατορική, αντέταξε ένα περήφανο και αξιοπρεπές ΟΧΙ στους επίδοξους εισβολείς
Και τί πέτυχε o Mεταξάς με το "Alors, c'est la guerre" που είπε στον Ιταλό πρέσβη; Η Ελλάδα υποδουλώθηκε στον Άξονα με διαφορά πέντε μηνών ενώ και οι Εγγλέζοι δεν μπορέσανε να κρατήσουνε την Κρήτη. Χωρίς το φασιστικό και ερήμην του Ελληνικού λαού "ΟΧΙ" του Μεταξά στον Άξονα, ο βασιλιάς θα έφευγε (στο Λονδίνο αυτή τη φορά) για να κάνει παρέα με το σόι του και να πουλάει ( σε ποιούς; ) από κει αντίσταση, χάνοντας από τότε τις όποιες αξιώσεις του για επανόρθωση στον θρόνο. Στο εσωτερικό, θα αναλάμβανε μια κυβέρνηση που θα διατηρούσε με σιδηρά πυγμή την τάξη και την εσωτερική ειρήνη, κρατώντας τους κομμουνιστάς στο περιθώριο (όπως και επί Μεταξά), χωρίς οι τελευταίοι να έχουν δυνατότητα για ευρείας κλίμακας ένοπλο αγώνα αφού θα εξέλιπε η υποστήριξη των Εγγλέζων.
Με δεδομένη την τελική ήττα του Άξονα, μεταπολεμικά η εδαφική κατάσταση θα επέστρεφε στο status quo προ του πολέμου. Οι Βρετανοί θα ήταν λίγο χολωμένοι μαζί μας που δεν καθήσαμε να μαζέψουμε ναζιστικές φάπες για πάρτη τους, αλλά επειδή είναι ορθολογικοί άνθρωποι και ψυχροί υπολογιστές, θα τα βάζαν κάτω και θα κατανοούσαν τη στάση μας, πολύ δε περισσότερο δεν θα ήθελαν να μας χαρίσουν στον Στάλιν. Η συμφωνία των ποσοστών Τσώρτσιλ-Στάλιν θα ήταν ακριβώς η ίδια και η Ελλάδα θα παρέμενε στη βρεττανική σφαίρα επιρροής, λόγω της σημαντικής γεωπολιτικής θέσης της.
Καμιά ''αντίσταση'' με την καθοδήγηση κούτβηδων δεν θα είχε υπάρξει, καμιά ''λεύτερη'' κομμουνιστική Ελλάδα των ορέων με στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Χελμό και βασανιστήρια δεν θα είχε εμφανιστεί, ούτε το ηρωικό Ευζωνικό 5/42 με τον Ψαρρό θα είχε αποδεκατιστεί, κανένα Δίστομο, Χορτιάτης, Νυμφαίο, Δοξάτο και Καλάβρυτο δεν θα είχε καεί, κανένα Δεκεμβριανό κίνημα και κανένας ''εμφύλιος'' δεν θα μας ρήμαζε ως το 1950, υποθηκεύοντας μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε το μέλλον μας, σε κάθε επίπεδο: ανθρώπινων και υλικών απωλειών, βίαιης αστικοποίησης, ηθικής διάβρωσης, διαφθοράς και "χρωστούμενων" από παλιά τευτέρια που οι νεώτερες γενιές αδυνατούμε να καταλάβουμε αλλά βιώνουμε τις συνέπειές τους.
Χωρίς το φασιστικό "Όχι", η Ελλάδα δεν θα πλήρωνε την εκατόμβη θυμάτων από τον πόλεμο και την κατοχή, που άγγιξε το εξωπραγματικό 10% του πληθυσμού της την ίδια ώρα που η ΕΣΣΔ, η Γαλλία και η Νοτιοσλαυία είχαν ποσοστά μεταξύ 1.5-2%. Οι ηρωισμοί στα βουνά της Β. Ηπείρου πήγαν και αυτοί χαμένοι, αφού για τρίτη φορά η περιοχή επιδικάστηκε στην Αλβανία και χάθηκε οριστικά για την Ελλάδα.
Χώρες όπως η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Δανία, ακόμη και η Γαλλία πέρασαν σχετικά και αναλογικά με εμάς αβρόχοις ποσί τη μεγάλη δοκιμασία του πολέμου, αποδεικνύοντας ότι η πολιτική οξυδέρκεια, η μετριοπάθεια και η διπλωματία μπορούν να φέρουν καλύτερα αποτελέσματα από ότι οι κορώνες και οι άνευ πολιτικής ζυμώσεως και διαλόγου αποφάσεις από αυταρχικούς Ηγέτες που υποκινούνται από ξένα συμφέροντα.
Καλύτερα ( ; ) ο Μεταξάς να απαντούσε Alors on danse (https://www.youtube.com/watch?v=7pKrVB5f2W0).
-
Προσωπικά βρίσκω το κείμενο αυτό εμπρηστικό, τρομολαγνικό και εστιάζον στο «τέρας του κομουνισμού». Απόψεις εμπρηστικές και εμφυλιοπολεμικές που σπάραξαν την πατρίδα μας περισσότερο ακόμη και από αυτούς καθ’ αυτούς τους πολέμους. Απόψεις που σήμερα πλέον έχουν ξεπεραστεί ακόμη και από τους πρωτεργάτες τους.
Το ΟΧΙ το είπε ο Ελληνικός λαός που σύσσωμος και με χαμόγελο στο στόμα έφευγε για τη μάχη, υπερήφανος που δεν δίνει γή και ύδωρ στις φασιστικές / χιτλερικές ορέξεις.
Οι Έλληνες απάντησαν με το ταν ή επί τάς (έστω και δια στόματος Μεταξά) αποδεικνύοντάς το στην πορεία.
Το ότι μία αντίσταση θα φέρει δεινά είναι γνωστό, αλλά όχι δικαιολογία για να μη αντισταθεί κανείς. Ή Ταν ή επι Τάς, αυτό ακριβώς σημαίνει.
Τέλος, η καθυστέρηση στην Ελλάδα, μαζί με την καθήλωση στην Ρωσία ήταν η αρχή του τέλους του άξονα.
Αν δεν είχε αυτή την καθυστέρηση στην Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει –όπως προδικάζει το ανωτέρω κείμενο- την έκβαση των πραγμάτων.
-
Διότι τότε η πολιτική ηγεσία, μολονότι δικτατορική, αντέταξε ένα περήφανο και αξιοπρεπές ΟΧΙ στους επίδοξους εισβολείς
Χώρες όπως η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Δανία, ακόμη και η Γαλλία πέρασαν σχετικά και αναλογικά με εμάς αβρόχοις ποσί τη μεγάλη δοκιμασία του πολέμου, αποδεικνύοντας ότι η πολιτική οξυδέρκεια, η μετριοπάθεια και η διπλωματία μπορούν να φέρουν καλύτερα αποτελέσματα από ότι οι κορώνες και οι άνευ πολιτικής ζυμώσεως και διαλόγου αποφάσεις από αυταρχικούς Ηγέτες που υποκινούνται από ξένα συμφέροντα.
Συγγνώμη, αλλά δεν μπορούμε να βαφτίζουμε πολιτική οξυδέρκεια και διπλωματία, τη δουλοπρέπεια και το δοσιλογισμό των κατοχικών κυβερνήσεων καθώς και των 2 τελευταίων, που χωρίς διάλογο και υποκινούμενες από ξένα συμφέροντα υπέγραψαν το κατοχικό δάνειο και τις μνημονιακές δανειακές συμβάσεις αντίστοιχα. Ένας από τους κύριους λόγους της μαζικής συμμετοχής στον Εμφύλιο πόλεμο ,ήταν και η ατιμωρησία ( άρα επιβράβευση ) που επέδειξε το Ελληνικό κράτος για όσους Έλληνες πολίτες συνεργάσθηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις.
-
Αξίζει να πεθάνεις για την πατρίδα; (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=37274)
Όποιος έχει παρακολουθήσει παρέλαση στη Θεσσαλονίκη των '70ς, είδε τους δύο-τρεις τελευταίους των Μακεδονομάχων να βαδίζουν, προσπαθώντας να σηκώσουν το τσαρούχι από την άσφαλτο. Γέροντες πια, με το λάβαρο του Παύλου Μελά, άνοιγαν την παρέλαση σε μια λεωφόρο που δεν υπήρχε τα χρόνια της νιότης τους. Και όταν ο ήλιος ήταν γενναιόδωρος προς τη στολισμένη πόλη, τα παράσημα τους έλαμπαν ως στιγμές λαμπρής ιστορίας. Βάδιζαν οι γέροντες και άκουγες το χειροκρότημα σαν ένα κοπάδι πουλιών που σηκώνεται φοβισμένο από τη γη. Ακολουθούσαν οι ανάπηροι του μεγάλου πολέμου. Εκείνοι σχημάτιζαν μία μικρή μηχανοκίνητη μοίρα μπλε αμαξιδίων. Επρόκειτο για οχήματα που έμοιαζαν με χαμηλά, κάμπριο τρίκυκλα. Διόλου βολικά. Αργότερα η Πολιτεία μερίμνησε και τους χορήγησε αυτοκίνητα με ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, ενώ στις παροχές προστέθηκαν συνταξιοδοτικά ωφελήματα, αλλά και άδειες περιπτέρων.
Στη συνέχεια, βέβαια, χάθηκε κάθε μέτρο, καθώς, ειδικά επί των ημερών της «Αλλαγής», ακόμα και βρέφη έλαβαν παροχές θύματος ή ήρωα πολέμου -δεν είναι απολύτως σαφές ποια ιδιότητα συνέφερε περισσότερο. Τέλος πάντων, τα πράγματα ήταν εξ αρχής μπλεγμένα. Αναπόφευκτο. Μετά τον πόλεμο σφαχτήκαμε. Μπορεί να μη σε σκότωσαν οι Γερμανοί, αλλά να σε κρέμασαν οι δικοί μας. Και μετά, ακόμα και αν είχες δικαίωμα σε παροχές, δεν υπήρχε περίπτωση να στις χορηγήσουν στο νησί. Δεν είχε σημασία τι είχες κάνει, αλλά με ποιους ήσουν. Άλλωστε ήταν εξαιρετικά πιθανό να πάρεις τα μάτια και τα κομμάτια σου και να φύγεις μετανάστης. Μη λησμονούμε ότι οι Έλληνες πήγαν να ανοικοδομήσουν τη χώρα που, με τα σίδερα της, ρήμαξε τον τόπο τους. Και αυτό ήταν τμήμα συμφωνίας προκειμένου να μείνουν ανέπαφοι εγκληματίες πολέμου και να μην υπάρξουν πιεστικές αξιώσεις για αποζημιώσεις. Τώρα είναι κάπως αργά.
Η Ευρώπη δεν έχει κλείσει τις πληγές της από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά πλέον μπορεί να τις μετρήσει. Λαοί που αιματοκυλίστηκαν στα χαρακώματα, συνυπάρχουν ειρηνικά σε ένα κοινό περιβάλλον. Αυτό, λένε, είναι ο θρίαμβος της ευρωπαϊκής ιδέας. Θα έλεγα ότι είναι και η επιβεβαίωση του ειλικρινούς ιστορικού κυνισμού, δηλαδή της αλήθειας. Το έμαθε πρώτος ο Έλληνας βετεράνος που πήγε μετανάστης στη Γερμανία, να αφήσει εκεί το περίσσευμα της νιότης του. Είναι η ιστορία που χασκογελάει ειρωνικά και γράφει ανέκδοτα με το αίμα των ανθρώπων. Αν οι στρατιώτες της Πίνδου -και από τα δύο στρατόπεδα- ήξεραν πώς θα κυλήσουν τα πράγματα, θα γύριζαν σπίτι τους, να σφάξουν τους αρχηγούς τους. Αλλά είναι οι ζωές μας κοντές και δεν μπορούν να δουν πιο πέρα στο χρόνο. Αν είχαν το μπόι, θα έβλεπαν ότι το συμφέρον της πατρίδας είναι όπως ο άνεμος που τυλίγει τη σημαία στον ιστό. Αξίζει να πεθάνεις για αυτό;
-
Διότι τότε η πολιτική ηγεσία, μολονότι δικτατορική, αντέταξε ένα περήφανο και αξιοπρεπές ΟΧΙ στους επίδοξους εισβολείς
Και τί πέτυχε o Mεταξάς με το "Alors, c'est la guerre" που είπε στον Ιταλό πρέσβη; Η Ελλάδα υποδουλώθηκε στον Άξονα με διαφορά πέντε μηνών ενώ και οι Εγγλέζοι δεν μπορέσανε να κρατήσουνε την Κρήτη. Χωρίς το φασιστικό και ερήμην του Ελληνικού λαού "ΟΧΙ" του Μεταξά στον Άξονα, ο βασιλιάς θα έφευγε (στο Λονδίνο αυτή τη φορά) για να κάνει παρέα με το σόι του και να πουλάει ( σε ποιούς; ) από κει αντίσταση, χάνοντας από τότε τις όποιες αξιώσεις του για επανόρθωση στον θρόνο. Στο εσωτερικό, θα αναλάμβανε μια κυβέρνηση που θα διατηρούσε με σιδηρά πυγμή την τάξη και την εσωτερική ειρήνη, κρατώντας τους κομμουνιστάς στο περιθώριο (όπως και επί Μεταξά), χωρίς οι τελευταίοι να έχουν δυνατότητα για ευρείας κλίμακας ένοπλο αγώνα αφού θα εξέλιπε η υποστήριξη των Εγγλέζων.
Με δεδομένη την τελική ήττα του Άξονα, μεταπολεμικά η εδαφική κατάσταση θα επέστρεφε στο status quo προ του πολέμου. Οι Βρετανοί θα ήταν λίγο χολωμένοι μαζί μας που δεν καθήσαμε να μαζέψουμε ναζιστικές φάπες για πάρτη τους, αλλά επειδή είναι ορθολογικοί άνθρωποι και ψυχροί υπολογιστές, θα τα βάζαν κάτω και θα κατανοούσαν τη στάση μας, πολύ δε περισσότερο δεν θα ήθελαν να μας χαρίσουν στον Στάλιν. Η συμφωνία των ποσοστών Τσώρτσιλ-Στάλιν θα ήταν ακριβώς η ίδια και η Ελλάδα θα παρέμενε στη βρεττανική σφαίρα επιρροής, λόγω της σημαντικής γεωπολιτικής θέσης της.
Καμιά ''αντίσταση'' με την καθοδήγηση κούτβηδων δεν θα είχε υπάρξει, καμιά ''λεύτερη'' κομμουνιστική Ελλάδα των ορέων με στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Χελμό και βασανιστήρια δεν θα είχε εμφανιστεί, ούτε το ηρωικό Ευζωνικό 5/42 με τον Ψαρρό θα είχε αποδεκατιστεί, κανένα Δίστομο, Χορτιάτης, Νυμφαίο, Δοξάτο και Καλάβρυτο δεν θα είχε καεί, κανένα Δεκεμβριανό κίνημα και κανένας ''εμφύλιος'' δεν θα μας ρήμαζε ως το 1950, υποθηκεύοντας μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε το μέλλον μας, σε κάθε επίπεδο: ανθρώπινων και υλικών απωλειών, βίαιης αστικοποίησης, ηθικής διάβρωσης, διαφθοράς και "χρωστούμενων" από παλιά τευτέρια που οι νεώτερες γενιές αδυνατούμε να καταλάβουμε αλλά βιώνουμε τις συνέπειές τους.
Χωρίς το φασιστικό "Όχι", η Ελλάδα δεν θα πλήρωνε την εκατόμβη θυμάτων από τον πόλεμο και την κατοχή, που άγγιξε το εξωπραγματικό 10% του πληθυσμού της την ίδια ώρα που η ΕΣΣΔ, η Γαλλία και η Νοτιοσλαυία είχαν ποσοστά μεταξύ 1.5-2%. Οι ηρωισμοί στα βουνά της Β. Ηπείρου πήγαν και αυτοί χαμένοι, αφού για τρίτη φορά η περιοχή επιδικάστηκε στην Αλβανία και χάθηκε οριστικά για την Ελλάδα.
Χώρες όπως η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Δανία, ακόμη και η Γαλλία πέρασαν σχετικά και αναλογικά με εμάς αβρόχοις ποσί τη μεγάλη δοκιμασία του πολέμου, αποδεικνύοντας ότι η πολιτική οξυδέρκεια, η μετριοπάθεια και η διπλωματία μπορούν να φέρουν καλύτερα αποτελέσματα από ότι οι κορώνες και οι άνευ πολιτικής ζυμώσεως και διαλόγου αποφάσεις από αυταρχικούς Ηγέτες που υποκινούνται από ξένα συμφέροντα.
Καλύτερα ( ; ) ο Μεταξάς να απαντούσε Alors on danse (https://www.youtube.com/watch?v=7pKrVB5f2W0).
Διακομιστή, φανταζομαι ότι δεν θα σε αδικησω εάν χαρακτηρίσω την ανάρτηση σου εμφορούμενη από γαλλικό «πουρκουαδισμό», ελληνιστί αρνησιμαχία, αν και κατανοώ την πίκρα σου/μας που δεν πετύχαμε να πάρουμε όσα ως έθνος δικαιούμασταν ηθικά με βάση τη συνεισφορά μας στον πόλεμο.
Όμως θεωρώ ότι είναι μίζερη αυτή η στάση. Όταν κάποιος είναι ανώτερος, είναι large, δεν μετράει σε ζυγαριά ακριβείας τι θα κερδίσει και τι θα χάσει από υλική σκοπιά, πριν κάνει αυτό που θεωρεί σωστό. Το κάνει ακριβώς επειδή είναι ηθικά σωστό και οι θυσίες που υποφέρει αποτελούν απόδειξη και μέτρο της ανιδιοτελούς προσήλωσης του στις αξίες που υπερασπίζεται. Από αυτή την άποψη, η Ελλάδα ορθά ενεπλάκη στον πόλεμο υπερασπιζόμενη την ελευθερία της και συμπαρατασσόμενη με τη συμμαχία των χωρών που πολεμούσαν τα τέρατα του φασισμού και του ναζισμού. Η Ελλάδα το 1940 έπραξε αυτό που ταίριαζε στον πολιτισμό της, τη μακραίωνη ιστορία και τις αξίες της. Εάν έκρινε με ιδιοτέλεια, καθαρά υπολογιστικά, δεν θα ήταν η Ελλάδα, θα ηταν η Τουρκία, της οποίας η πολιτική καθορίζεται ανέκαθεν από αυτά τα κίνητρα. Θυμήσου πώς φέρθηκε τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και πως φέρεται και σήμερα στον πόλεμο στη Συρία.
Εάν η Ελλάδα δεν ειχε προβάλει αντίσταση στην Ιταλία και τη Γερμανία το 1940-41, ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος κατά πάσα πιθανότητα θα είχε εξελιχθεί τελείως διαφορετικά. Όπως επισήμανε και ο D-Michalis, η Γερμανία δεν θα καθυστερούσε τόσο πολύ την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ενωσης και θα προλάβαινε να κάμψει την αντίσταση των Ρώσων πριν ενσκήψει ο χειμώνας. Οι ίδιοι οι Ρώσοι εχουν αναγνωρίσει τη συμβολή της Ελληνικης αντιστασης κατά των ναζιστικών στρατευμάτων στην κυρίως Ελλάδα και την Κρήτη στη νικηφόρα έκβαση του δικού τους πολέμου. Εάν μου πείς «και εμείς τι κερδίσαμε ως έθνος;» θα σου απαντήσω «την υπερηφάνεια και την ικανοποίηση ότι συνεισφέραμε τα μέγιστα στην κατανίκηση του θηρίου του ναζισμού, αλλά και τον θαυμασμό και την εκτίμηση των ελεύθερων ανθρώπων».
Βέβαια, όπως σου είπα, καταλαβαίνω το αίσθημα της πίκρας και της απογοήτευσης, μερικές φορές ανυπόφορο, για το ότι για το καλό που κάνεις, συχνά εισπράττεις αδικία και βάσανα αντί για ανταμοιβή και αυτό ισχύει τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Το αντιμετωπίζουμε άλλωστε πολύ συχνά και στην επαγγελματική μας ζωή. Εδώ πιστεύω ισχύει το «δίνε χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση». Παρ’ όλα αυτά, εάν δυσκολεύεσαι να το δεχθείς, σκέψου ότι για ό,τι θετικό κάνεις η ανταπόδοση έρχεται τελικά, αλλά με τρόπο και σε χρόνο που δεν την περιμένεις. Η ανταμοιβή μιας ευεργεσίας ή η δικαίωση μιας θυσίας ακολουθεί πολλές φορές απρόβλεπτη πνευματική διαδρομή στον κόσμο που μας περιβάλλει, κατά τρόπον ώστε η σύνδεση της με την αρχική «αγαθοεργή» πράξη να μην είναι πάντα εμφανής.
-
Αξίζει να πεθάνεις για την πατρίδα; (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=37274)
Αξίζει να πεθάνεις για αυτό;
Θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίζαμε 2 πράγματα
1) Οι απόψεις του συντάκτη του άρθρου είναι καθαρά προσωπικές ή απηχούν και τις ιδέες άλλων ? (Ποτάμι)
2) Τι κατά τη γνώμη του συντάκτη θα έπρεπε να πράξει η χώρα σε μια υποθετική, ανάλογη εδαφική διεκδίκηση ενός γειτονικού κράτους (π.χ. Τουρκία) με εμπόλεμα μέσα, σήμερα ?
-
Εάν μου πείς «και εμείς τι κερδίσαμε ως έθνος;» θα σου απαντήσω «την υπερηφάνεια και την ικανοποίηση ότι συνεισφέραμε τα μέγιστα στην κατανίκηση του θηρίου του ναζισμού, αλλά και τον θαυμασμό και την εκτίμηση των ελεύθερων ανθρώπων».
..................
Η ανταμοιβή μιας ευεργεσίας ή η δικαίωση μιας θυσίας ακολουθεί πολλές φορές απρόβλεπτη πνευματική διαδρομή στον κόσμο που μας περιβάλλει, κατά τρόπον ώστε η σύνδεση της με την αρχική «αγαθοεργή» πράξη να μην είναι πάντα εμφανής.
H Κροατία είναι απτό παράδειγμα κράτους που ανατρέπει όλα τα παραπάνω. Από τον ναζιστή σφαγέα Πάβελιτς (500.000 νεκροί σε 3 χρόνια), μέχρι τον δεξιό σίστα Τούτζμαν που ονόμασε όλους τους δρόμους της Κροατίας με ονόματα ναζιστών συνεργατών των ξένων κατακτητών, αποτελεί τυπικό παράδειγμα παρακμασμένης βαλκανικής χώρας με ένδοξο παρελθόν και αμφιλεγόμενο παρόν, η οποία έχασε στον πόλεμο αλλά κέρδισε στην ειρήνη. Το ίδιο ισχύει και με την Αλβανία, αλλά όχι και με τη Βουλγαρία που υπηρέτησε με συνέπεια το στρατόπεδο των ηττημένων και στους δυο μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα -και υπέστη τις συνέπειες. Στον αντίποδα η Σερβία, που έδωσε σκληρό και πολυαίμακτο αγώνα κατά του ναζισμού για να φτάσει μετά από 50 χρόνια να υποστεί τα πάνδεινα από τους Αμερικανονατοϊκούς πρώην αντιφασίστες για χάρη των οποίων θυσιάστηκε.
Και η Ουκρανία είναι τώρα τίγκα στους (φα)σίστες με τον "Δεξιό Τομέα" να κάνει κουμάντο στη χώρα. Πόσο κρίμα είναι για αυτή τη χώρα με το τεράστιο αντιφασιστικό παρελθόν, τον Αγώνα του Θανάτου, με νέους που δε δίστασαν να τσακίσουν στο πεδίο της μάχης τους αλαζόνες Γερμανούς ΕςΕς - γκεσταπίτες κι ας ήξεραν ότι τους περιμένει η εκτέλεση, με τους τόσους μάρτυρές της που συμμετείχαν σαν στρατιώτες στον (εξίσου αυταρχικό και μετέπειτα ιμπεριαλιστικό) Κόκκινο Στρατό, να έχει τώρα παντού ρατσιστές και νεοναζί.
Θέλω να πω με όλα αυτά ότι οι διαχωριστικές γραμμές είναι συχνά δυσδιάκριτες και ρευστές και ότι δεν πρέπει να κρίνουμε με την ασφάλεια που μας παρέχει η σημερινή γνώση των γεγονότων που έχει καταγράψει η Ιστορία, αλλά να τοποθετούμε τις κρίσεις μας μέσα στο χρονικό-συγκυριακό πλαίσιο που συνέβησαν με τα μέχρι τότε δεδομένα. Όπως π.χ. το 2002 υπήρχαν θιασώτες και πολέμιοι της ένταξης της χώρας στο ευρώ ( αλήθεια, ποιός είχε τελικά δίκιο και ποιός μπορεί να το κρίνει; πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε στους τότε υποστηρικτές του ευρώ αν σε λίγα χρόνια αποδειχτεί ότι ήταν ένα τεράστιο λάθος; ), έτσι και το επιχείρημα ότι το "Όχι" δεν υπαγορεύτηκε από τον φασίστα-δικτάτορα Μεταξά καθ' υποβολή των Άγγλων αλλά από τον απρόσωπο "Ελληνικό λαό" (έτσι γενικά), αγνοεί ότι αυτός δεν υπήρξε ποτέ μονιασμένος (διχασμοί τύπου: Κουμουνδούρος-Βούλγαρης, Τρικούπης-Δηλιγιάννης, Βενιζέλος-Κωνσταντίνος, ΕΔΕΣ-ΔΣΕ, Ενωτικοί-Ανθενωτικοί στην Κύπρο, Παπανδρεϊκοί-Μητσοτακικοί στα 80ς-90ς κ.λπ) και ότι από την άνοδο του Ναζισμού, το 1933 και ένθεν ώσπου ο πόλεμος χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας, δεν υπήρχαν τα μετέπειτα δεδομένα (στρατόπεδα συγκέντρωσης, ναζιστικές θηριωδίες) που διαμορφώνουν τη σημερινή συλλογική συνείδηση και ναι, υπήρχαν στην Ελλάδα οπαδοί και συμπαθούντες τα φασιστικά-ολοκληρωτικά καθεστώτα, κόκκινα ή μαύρα. Τέσπα, η συζήτηση για το πόσο πιάνει το απίδι και πόσο το φιρίκι μπορεί να πάει πολύ μακριά...
-
Πολλοί ενήλικοι λένε, με αφορμή τη σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας: Μα τί κάνουν οι νέοι και δεν εξεγείρονται; Διαφωνώ με αυτή τη λογική, που φορτώνει στους νέους την ευθύνη να διορθώσουν αυτά που η δική μας γενιά θαλάσσωσε με τις ανόητες και ιδιοτελείς επιλογές τρόπου ζωής και πολιτικής διακυβέρνησης. Εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε πρώτιστα την ευθύνη να επανορθώσουμε ό,τι καταστρέψαμε («ο τρώσας και ιάσεται» έλεγαν οι σοφοί πρόγονοι μας) και κάποιοι εκπρόσωποι της νέας γενιάς φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν το χρέος μας.
Μια μαθήτρια γράφει: «Σήκω πάνω, αν θες να μας βοηθήσεις» (http://tvxs.gr/news/paideia/mia-mathitria-grafei-siko-pano-thes-na-mas-boithiseis)
-
Οι νέοι απλά φεύγουν ( μεταναστεύουν ).
-
Οι νέοι απλά φεύγουν ( μεταναστεύουν ).
Υπάρχει και μία άλλη παράμετρος, που δεν αναφέρεται παρά μόνο ακροθιγώς κάποιες φορές: Κάποιοι από αυτούς που μεταναστεύουν δεν μπορούν να προσαρμοστούν και επιστρέφουν. Το τι ακολουθεί κανείς δεν ξέρει.