Ο πατερναλιστής ιατρός και το κομμένο πόδι.

[Γιώργος Κανελλόπουλος]

Λέμε πως ο κάθε γιατρός προσελκύει τους ασθενείς που του ταιριάζουν, και το αντίστροφο.

Υπάρχει ο ασθενής που θέλει να του πεις ακριβώς τι να κάνει. Αν ήταν δυνατόν, να έμενες και σπίτι του, να του δίνεις τα χάπια. Ο πατερναλιστής ιατρός χαίρεται να έχει τέτοιους υπάκουους ασθενείς.

Μέχρι να πάει κάτι στραβά.

Γιατί, πίσω από τη φράση "εγώ δεν είμαι γιατρός, εσύ ξέρεις", κρύβεται ένας ασθενής-παιδί, που αποποιείται κάθε ευθύνη για την ίδια του την υγεία και τη μεταθέτει σε εσένα.

Είναι ο ίδιος τύπος, που θα πει "έκανα ό,τι μου είπε και δεν έγινα καλά" και πάει στον επόμενο γιατρό, αντί να έρθει για follow-up.

Χρειάζεται, όχι μόνο να αναγνωρίζω αυτόν τον ασθενή, αλλά και να πιάνω τον εαυτό μου κάθε φορά που δίνω οδηγίες απόλυτες.

Στο άλλο άκρο, ο τελείως αυτόνομος άρρωστος, που δεν έχει ποτέ ακολουθήσει οδηγίες σου και απορείς γιατί συνεχίζει να έρχεται. Ο ήδη ακτωτηριασμένος διαβητικός, που αμελεί τη θεραπεία του. Ο ΧΑΠίτης που κλείνει το οξυγόνο για να ανάψει τσιγάρο.

Κι οι δυο τύποι ασθενή χρειάζονται την έξτρα προσπάθειά μου. Να εκπαιδευτούν για την πάθησή τους, να πάρουν σωστές πληροφορίες, ώστε μαζί να λάβουμε αποφάσεις για την υγεία τους. Αποφάσεις που ταιριάζουν στο δικό τους τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων.

Γιατί αυτή τελικά είναι η δουλειά μου. Στην υγεία τους είμαι σύμβουλος, ούτε μπαμπάς τους είμαι, ούτε μπαμπούλας.