Δυστυχώς είμαστε χώρα ανεύθυνων πολιτών και πολιτικών και υποκριτών παρόχων και χρηστών υπηρεσιών.
Και για να εξηγούμαι:
Το ΕΚΑΒ οφείλει κατά τα δεδομένα της σύστασής του να διαχειρίζεται το επείγον. Να εκτιμά τα αναφερόμενα στο κέντρο δεδομένα, να αποφασίζει με αν και με τι καθώς και που και πώς θα μεταφερθεί ο ασθενής, καθώς και να κινητοποιεί τα ίδια ή άλλων συνεργαζόμενων φορέων οχήματα για την επίτευξη του στόχου.
Εξ’ αυτών, το μόνο που κάνει –όσο το κάνει- είναι να αποστείλει όχημα για τη μεταφορά, σχεδόν ποτέ το κατάλληλο ή το κατάλληλα επανδρωμένο ή εξοπλισμένο. Έτσι, μόνο για να καλύπτεται εισαγγελικά.
Ενώ επίσης έπρεπε αυτό να κανονίζει με βάση τις ανάγκες του περιστατικού –που τις εκτιμά ο ιατρός του κέντρου ή ο επιλαμβανόμενος του περιστατικού ιατρός- και πώς αλλά και που θα οδεύσει το περιστατικό και να ενημερώνει το Τμήμα υποδοχής, λόγω του ότι αφ’ ενός ζούμε σε χώρα ανεύθυνων, αφ’ εταίρου οι άνθρωποι είναι ελάχιστοι, πετάνε το μπαλάκι στον γιατρό που έχει το περιστατικό στα χέρια του και του ζητάνε να μην ασχολείται με την παρέμβαση σταθεροποίησης του ασθενή, αλλά με τις διαπραγματεύσεις με νοσοκομεία και γιατρούς, απαιτώντας από το γιατρό –ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ, ΣΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ τους ΕΡΓΟ- να εξασφάλιση την υποδοχή του ασθενή, αλλιώς δεν δίνουν ΟΚ για ΝΑ ΚΙΝΗΘΕΊ ΤΟ ΑΣΘΕΝΟΦΌΡΟ.. Συμπεριφορά εγκληματική, αλλά δυστυχώς πρακτική τηρούμενη από το ΕΚΑΒ τα τελευταία χρόνια.
Από την άλλη οι γιατροί για τη δική μας κάλυψη –ή από άγνοια ή από αδιαφορία- ζητάμε κάποιες φορές διακομιδές εκεί που δεν πρέπει ή μεταφορά με γιατρό εκεί που δεν υπάρχει ιατρικός λόγος.
Παλαιότερα εις γνώση μου δεδομένα έδειχναν σημαντικό αριθμό περιστατικών που είχαν διακομιστεί από τους πανικόβλητους –ή βολεψάκιδες?_ αγροτικούς από νησιά με εκατοντάδες χιλιάδες δραχμές κόστος στο κέντρο –Αθήνα συνήθως- και που ήταν περιστατικά απλής ΠΦΥ διαχείρισης.
Από την άλλη πάλι ο πολίτης που νομίζει το ασθενοφόρο ταξί και εισιτήριο για το νοσοκομείο και ο οποίος ούτε πλήρωσε αυτή του την κατάχρηση ποτέ, ούτε κανείς ποτέ ευαισθητοποιήθηκε να τον εκπαιδεύσει και ενημερώσει σωστά πάνω στο θέμα.
Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα, κανείς δεν παίρνει τις ευθύνες του.
Ούτε ο γιατρός που αντιμετώπισε απάνθρωπη και αντισυναδελφική αδιαφορία από το εν δυνάμει κέντρο ανυποδοχής προχωρά το θέμα στα άκρα.
Ούτε ο ασθενής και οι συνοδοί απαιτούν μετά δικαιοσύνη, παρά μόνο βρίζουν το γιατρό που είναι κοντά τους –που είναι συνήθως ο μόνος που προσπαθεί
Ούτε οι συνδικαλιστές –ημών και του ΕΚΑΒ- απαίτησαν επιτακτικά ποτέ ένα ξεκάθαρο πλαίσιο λειτουργίας.
Ούτε οι πολιτικοί μας απάντησαν ποτέ σε ανάλογες οχλήσεις με υπευθυνότητα και παρρησία
Ούτε οι εισαγγελείς ευαισθητοποιήθηκαν ποτέ να επιληφθούν τέτοιων εγκληματικών ενεργειών σε αυτή τη χώρα.
Ούτε, ούτε, …
Μετά από αυτά, πραγματικά δεν ξέρω ούτε και μπορώ να συμβουλέψω ως παλαιότερος τι να κάνουν οι νεώτεροι αν τους τύχει.
Προσωπικά στις ελάχιστες φορές που μου έτυχε έκανα τα εξής:
-Στη μία που είχα ασθενοφόρο του Κ.Υ., το έστειλα –παρά τις αντιρρήσεις του Κέντρου του ΕΚΑΒ- στην Αθήνα (ήταν μαζί μου ευτυχώς ο οδηγός) και τους ξεκαθάρισα ότι εγώ θα το πάω και θα το αφήσω στο ιατρείο που απαιτείται και ας μη το παραλάβουν (εννοείται σε εφημερεύον νοσοκομείο). Όλα πήγαν καλά.
-Στην άλλη απαίτησα από τον ειδικευόμενο που μου πουλούσε μούρη να μου δώσει τον συντονιστή εφημερίας –που ήταν «απασχολημένος με χειρουργείο» αλλιώς θα κάνω μήνυση στον ίδιο (τον ειδικευόμενο). Σε 1 λεπτό με πήρε πίσω και με ενημέρωσε ότι «μίλησε» με τον συντονιστή και του είπε να μου πεί να το στείλω.
-Στην τρίτη απείλησα –με την συμπαράσταση των συγγενών- ότι θα καβαλήσω εγώ στο τιμόνι του ασθενοφόρου και θα το πάω μόνος μου και έτσι συναίνεσαν να ξεκινήσουμε για νοσοκομείο που ακόμη δεν μας είχε δώσει το ΟΚ για την υποδοχή.
-Στην Τέταρτη δεν κατάφερα τίποτε και το περιστατικό πήγε σε αντίθετη πορεία από το νοσοκομείο που έπρεπε να πάει για να προσεγγίσει το «πλησιέστερο νοσοκομείο» που θεωρητικά θα το αντιμετώπιζε, αν και γνώριζα ότι τίποτε δεν θα του προσφέρει. Όπως και έγινε, αφού το περιστατικό μεταφέρθηκε από εκεί, εκεί που αρχικά εγώ ζητούσα. Μόνο που αυτή η 6ωρη καθυστέρηση του στοίχισε την απώλεια το ποδιού του από το ρηζομήριο.
Δεν μπορώ να συμβουλέψω τι να κάνει κανείς. Μόνο τούτο. Να κάνει αυτά που οι γνώσεις του –αν είναι καλές- του επιτρέπεουν και ως το βαθμό που τα κότσια του για συγκρούσεις του το επιτρέπουν. Και ο θεός βοηθός.
Στην εν λόγω περίπτωση, μάλλον θα έκανα αυτό που ήδη αναφέρθηκε. Πορεία για εφημερεύον νοσοκομείο των Αθηνών και συνεννοήσεις καθ’ οδόν. Μάλλον όμως γιατί πολλά θα εξαρτιόντουσαν και από πολλές άλλες παραμέτρους.
Πάντως συνοψίζω:
Όλο αυτό είναι δουλειά του ΕΚΑΒ. Ο γιατρός οφείλει μόνο να φροντίσει τον ασθενή, να ενημερώσει το ΕΚΑΒ για το τι ανάγκη υπάρχει και να συνοδεύσει, αν απαιτείται, το περιστατικό.
Όλα τα άλλα συμβαίνουν και τα ψάχνουμε απλά επειδή είμαστε ακόμη υποσαχάρια χώρα, αν και διαθέτουμε το πλείστον λευκούς κατοίκους.
Θέμα: Διακομιδές ασθενών (Αναγνώστηκε 632500 φορές)
10 Απριλίου 2018, 22:27:06