ΓΙΑΤΡΟΙ Η ΝΤΙΛΕΡ ΦΑΡΜΑΚΩΝ?

[Δημήτρης Μακρέας]

Ξεκινώ από το δεδομένο ότι όλοι λίγο πολύ είμαστε ντίλερ φαρμάκων. Αυτή είναι η σύγχρονη ιατρική, αυτή μάθαμε , με αυτή πορευόμαστε.
Κάποιοι προσπαθούν να σκέφτονται πρώτα ως θεραπευτές και να χειρίζονται αναλόγως τα φάρμακα.
Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ταιριάξουν τους ασθενείς στα φάρμακα που θέλουν να σπρώξουν.
Είμαι απίστευτα εκνευρισμένος τις τελευταίες μέρες. Επέστρεψα από άδεια ανατροφής μετά από τρεις μήνες και τραβάω τα μαλλιά μου. Αφήνω κατά μέρος τη έλλειψη σεβασμού απέναντι στον κόπο που έχω καταβάλλει πέντε χρόνια στο Π.Ι. Η δουλειά μου σίγουρα ούτε πρωτοποριακή είναι, ούτε ιδιαίτερη .Τα στοιχειώδη προσπαθώ και δεν τα καταφέρνω πάντα. Τουλάχιστον στο ιατρείο υπάρχουν 800 κάρτες υγείας που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί! Επέστρεψα και ανακάλυψα ότι η μία «συνάδελφος» που με αντικαθιστούσε-ευχαριστώ την έτερη- επιδόθηκε σε άνευ όρων, λογικής , δεοντολογίας, επιστήμης ,ντίλινγκ  ετικετών φαρμάκων . Τι να πρωτομαζέψω ? Τις πραζόλες( απαραίτητες μαζί με αντιβίωση αλλά και σε κάθε άνθρωπο που λαμβάνει πάνω από δύο φάρμακα!), τις καρνιτίνες (απαραίτητες παντού και πάντα!), τα διφοσφωνικά μετά από μέτρηση στο ιατρείο από τη φτέρνα, τους επίδοξους Ποπάυ ( σίδηρος με 46 αιματοκρίτη και 150 φεριτίνη!), τις στατίνες χωρίς κανένα επανέλεγχο , τις σαρτάνες που αντικατέστησαν όλους τους ΑΜΕΑ κατά προτίμηση μαζί με αμιλοδιπίνη, τις  βιλδαγλιπτίνες που σάρωσαν μαζί με σουλφονυλουρίες  και ινσουλίνη……
Και όταν οι άνθρωποι αντιδρούσαν στις αλλαγές?
-Αυτό που σας δίνω είναι καλύτερο!
-Αυτό που παίρνετε βγήκε από τη λίστα!
-Αυτό το φάρμακο είναι επικίνδυνο!
-Αυτό που παίρνατε σταμάτησε να κυκλοφορεί!

Υπάρχουν όμως και χειρότερα! Στο ιατρείο βρισκόταν μαζί με τη γιατρό και γραμματέας που έγραφε τα φάρμακα χωρίς καμία σχέση με το ΚΥ ή το ΠΙ ή έστω το Δήμο. Ιατρικό απόρρητο……Τι είναι αυτό? Η δουλειά να βγαίνει.
Να μην ξεχάσουμε και τις παραπομπές στον ιδιώτη ΓΙ-σύζυγο , που έχει και καλά μηχανήματα!!! 
Πως μπορώ να συμπεριφερθώ «συναδελφικά»? Πρέπει?
Να συμμαζέψω  απλώς την κατάσταση κα να δώσω τόπο στην οργή?
Μέχρι σήμερα προσπαθούσα -όταν στη θεραπεία ανθρώπων εμπλέκονταν και άλλοι-να κατανοήσω τη θεραπευτική λογική του συναδέλφου που εμπλεκόταν. Όταν έκρινα ότι υπήρχε λογική, ακόμα και αν είχα επιμέρους διαφωνίες έδινα χρόνο και έδειχνα κατανόηση. Τώρα τι να κάνω, αντιμέτωπος για πρώτη φορά στην καριέρα μου, με ένα τέτοιο ανελέητο και απροκάλυπτο ντίλινγκ? Πρέπει να σεβαστώ έναν  άνθρωπο που δε σεβάστηκε ούτε εμένα ούτε τους ασθενείς?
Ειλικρινά θα ήθελα τη γνώμη σας.

[Argirios Argiriou]

Ίσως θα αρκούσε το παραπάνω μήνυμα που έγραψες να το εκτυπώσεις και να της το δώσεις συμπληρώνοντας: "Εδώ γράφει το τι σκέφτομαι και το πώς νιώθω".

[EzeΤΡΟΛ]

Ρισπέκτ, ρε φίλε, αλλά τί οφελεί;
Ο λαός πραζόλη θέλει, φτάνουν οι ιδεολόγοι - κατά το "Ο λαός τραγούδι θέλει, φτάνουν τα συνθήματα" .
Το παιχνίδι είναι πολύ καλά στημένο, κι όσοι μπλέκονται  σ΄αυτό, γίνονται πιόνια του, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν.
Η υπερκατανάλωση φαρμάκων βολεύει όλους - ρώτα και τους τοπικούς φαρμακοποιούς.
Κι εγώ έχω φτάσει στο αμήν χωρίς αποτέλεσμα, πέραν του ότι έχω γίνει γραφικός.

(Επίτρεψέ μου να επισυνάψω το παρακάτω , με αρκετή δόση χιούμορ...)

[Argirios Argiriou]

Ίσως μετά να ήταν καλό να εκτύπωνες και να της έδινες και την παραπάνω απάντηση του Διακομιστή, για να σπάσει ο πάγος..

[Αγωνιστική Παρέμβαση]

Ξεκινώ από το δεδομένο ότι όλοι λίγο πολύ είμαστε ντίλερ φαρμάκων. Αυτή είναι η σύγχρονη ιατρική, αυτή μάθαμε , με αυτή πορευόμαστε.
Κάποιοι προσπαθούν να σκέφτονται πρώτα ως θεραπευτές και να χειρίζονται αναλόγως τα φάρμακα.
Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ταιριάξουν τους ασθενείς στα φάρμακα που θέλουν να σπρώξουν.
Είμαι απίστευτα εκνευρισμένος τις τελευταίες μέρες. Επέστρεψα από άδεια ανατροφής μετά από τρεις μήνες και τραβάω τα μαλλιά μου. Αφήνω κατά μέρος τη έλλειψη σεβασμού απέναντι στον κόπο που έχω καταβάλλει πέντε χρόνια στο Π.Ι. Η δουλειά μου σίγουρα ούτε πρωτοποριακή είναι, ούτε ιδιαίτερη .Τα στοιχειώδη προσπαθώ και δεν τα καταφέρνω πάντα. Τουλάχιστον στο ιατρείο υπάρχουν 800 κάρτες υγείας που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί! Επέστρεψα και ανακάλυψα ότι η μία «συνάδελφος» που με αντικαθιστούσε-ευχαριστώ την έτερη- επιδόθηκε σε άνευ όρων, λογικής , δεοντολογίας, επιστήμης ,ντίλινγκ  ετικετών φαρμάκων . Τι να πρωτομαζέψω ? Τις πραζόλες( απαραίτητες μαζί με αντιβίωση αλλά και σε κάθε άνθρωπο που λαμβάνει πάνω από δύο φάρμακα!), τις καρνιτίνες (απαραίτητες παντού και πάντα!), τα διφοσφωνικά μετά από μέτρηση στο ιατρείο από τη φτέρνα, τους επίδοξους Ποπάυ ( σίδηρος με 46 αιματοκρίτη και 150 φεριτίνη!), τις στατίνες χωρίς κανένα επανέλεγχο , τις σαρτάνες που αντικατέστησαν όλους τους ΑΜΕΑ κατά προτίμηση μαζί με αμιλοδιπίνη, τις  βιλδαγλιπτίνες που σάρωσαν μαζί με σουλφονυλουρίες  και ινσουλίνη……
Και όταν οι άνθρωποι αντιδρούσαν στις αλλαγές?
-Αυτό που σας δίνω είναι καλύτερο!
-Αυτό που παίρνετε βγήκε από τη λίστα!
-Αυτό το φάρμακο είναι επικίνδυνο!
-Αυτό που παίρνατε σταμάτησε να κυκλοφορεί!

Υπάρχουν όμως και χειρότερα! Στο ιατρείο βρισκόταν μαζί με τη γιατρό και γραμματέας που έγραφε τα φάρμακα χωρίς καμία σχέση με το ΚΥ ή το ΠΙ ή έστω το Δήμο. Ιατρικό απόρρητο……Τι είναι αυτό? Η δουλειά να βγαίνει.
Να μην ξεχάσουμε και τις παραπομπές στον ιδιώτη ΓΙ-σύζυγο , που έχει και καλά μηχανήματα!!! 
Πως μπορώ να συμπεριφερθώ «συναδελφικά»? Πρέπει?
Να συμμαζέψω  απλώς την κατάσταση κα να δώσω τόπο στην οργή?
Μέχρι σήμερα προσπαθούσα -όταν στη θεραπεία ανθρώπων εμπλέκονταν και άλλοι-να κατανοήσω τη θεραπευτική λογική του συναδέλφου που εμπλεκόταν. Όταν έκρινα ότι υπήρχε λογική, ακόμα και αν είχα επιμέρους διαφωνίες έδινα χρόνο και έδειχνα κατανόηση. Τώρα τι να κάνω, αντιμέτωπος για πρώτη φορά στην καριέρα μου, με ένα τέτοιο ανελέητο και απροκάλυπτο ντίλινγκ? Πρέπει να σεβαστώ έναν  άνθρωπο που δε σεβάστηκε ούτε εμένα ούτε τους ασθενείς?
Ειλικρινά θα ήθελα τη γνώμη σας.

Ανάλογες ή περίπου ανάλογες καταστάσεις  και δοκιμασίες όλοι έχουμε βιώσει ή βιώνουμε.
Συνήθως μαζί με την οργή ή το θυμό έχουμε συνοδά  και ένα αίσθημα ματαιότητας.
Τα πράγματα πολλές φορές δεν διαμορφώνονται  έτσι όπως τα θέλουμε ή όπως εκτιμούμε εμείς ότι πρέπει να είναι.
Συμβάλλει και το γενικότερο κλίμα των καιρών, που ευνοεί τέτοιες πρακτικές όπως αυτές που καταγγέλλετε.
Αλλά με δεδομένο ότι «φυσάει κόντρα» έχετε δυο επιλογές .Την παραίτηση από κάθε προσπάθεια ( εδώ ανήκει και όταν δίνουμε τόπο στην οργή) ή να κάνετε μια ανοικτή, πολιτισμένη  και ξεκάθαρη κουβέντα , προβάλλοντας όμως   με αποφασιστικό τρόπο το δικό σας  αξιακό σύστημα και στυλ  άσκησης της ιατρικής και διαμηνύοντας  προς πάσα κατεύθυνση ότι θα  συνεχίσετε να ασκείτε τη δραστηριότητα σας  με βάση αυτά που εσείς πιστεύετε ότι είναι ορθά,  παίρνοντας ταυτόχρονα την πρωτοβουλία των κινήσεων και επαναφέροντας  το ιατρείο στη προτέρα του κατάσταση (έτσι όπως το είχατε αφήσει).
Τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ της δεύτερης λύσης.
Θέλει και κόπο και τρόπο.
Μην αφήσετε  όμως κόπους τόσων ετών να πάνε στο βρόντο.
Μερικές φορές όσο μάταιες και αν φαίνονται οι προσπάθειές μας, στην πραγματικότητα δημιουργούν... παρακαταθήκες ή  να το πω διαφορετικά :ανεβάζουν τον πήχη.

[D-Michalis]

Πρέπει να σεβαστώ έναν  άνθρωπο που δε σεβάστηκε ούτε εμένα ούτε τους ασθενείς?
Ειλικρινά θα ήθελα τη γνώμη σας

Αγαπητέ Δημήτρη να μη τη σεβαστείς. Να σιγουρευτείς για το ότι είναι όντως έτσι και να της τα πεις χύμα και να της δείξεις ότι δεν αξίζει της εκτίμησής σου, ούτε καν της συναδελφικής αβρότητας. Όχι ότι θα διορθωθεί, αλλά να ξέρει ότι δεν τρώς κουτόχορτο.
Άσε όμως έξω από αυτό τους ασθενείς που δεν πρέπει να γίνουν μπαλάκι και κοίτα ΣΤΑΔΙΑΚΑ να μαζέψεις ότι μαζεύεται

[Δημήτρης Μακρέας]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Όπως καταλαβαίνεται η θέση μου είναι λίγο άβολη!
Εννοείται ότι σιγά σιγά θα τα στρώσω και ότι σε πρώτη ευκαιρία η "συνάδελφος" θα χρειαστεί να δώδει κάποιες εξηγήσεις.
Έχουν γίνει πράγματα που δε γίνεται να κρυφτούν κάτω από το χαλί. Έχω καταναλώσει αρκετή ενέργεια για να λειτουργεί το ιατρείο ως ιατρείο, με όλη του τη βασανιστική ρουτίνα, αλλά να είναι αποδεκτό σε όλο τον κόσμο ότι έρχονται σε ιατρείο και όχι σε κέντρο συνταγογραφίας.
Απλά ζορίζομαι γιατί δε θέλω η να μεταβιβάσω τα συναισθήματά μου στους ασθενείς , ούτε να μετατρέψω την κατάσταση σε κρίση αξιοπιστίας του συστήματος.
Επίσης ξέρω πολύ καλά όταν χάνω την ηρεμία και την καλή διάθεση που γενικά με χαρακτηρίζει απέναντι στους ασθενείς, ακυρώνω την ίδια μου την υπόσταση ως γιατρού.
Η λύση βέβαια είναι πολύ απλή ,αλλά ίσως να αποδειχτεί σκληρή. Αν αυτά τα πέντε χρόνια έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων τα πράγματα θα στρώσουν γρήγορα!
Αν όχι, σημαίνει ότι θα πρέπει να ανθεωρήσω πάρα πολλά!Δεν είναι όμως καθόλου όμορφο να πρέπει να υποβάλω τους ανθρώπους που έρχονται στο ιατρείο σε δοκιμασία εμπιστοσύνης, ούτε να εξαντλήσωτα όρια αυτής της εμπιστοσύνης.
Ίσως οι φόβοι μου να είναι υπερβολικοί.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καμία όρεξη να γίνω κακός και με ενοχλεί ότι νιώθω υποχρεωμένος να αναφέρω κάποια πράγματα στο διευθηντή,αλλά δε γίνεται διαφορετικά.

[anastasios theodoridis]

Έχω καταναλώσει αρκετή ενέργεια για να λειτουργεί το ιατρείο ως ιατρείο, με όλη του τη βασανιστική ρουτίνα, αλλά να είναι αποδεκτό σε όλο τον κόσμο ότι έρχονται σε ιατρείο και όχι σε κέντρο συνταγογραφίας.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καμία όρεξη να γίνω κακός και με ενοχλεί ότι νιώθω υποχρεωμένος να αναφέρω κάποια πράγματα στο διευθυντή,αλλά δε γίνεται διαφορετικά.

Προσωπικά δε με ενδιαφέρει αν γίνομαι κακός, όταν αυτό που κάνω είναι το σωστό, τίμιο, ηθικό, νόμιμο.
Το πρόβλημα είναι μετά την αναφορά στον διευθυντή σας να βρείτε συμπαράσταση και όχι αδιαφορία.

[deleteduser]

Σεβασμός;
Σεβασμός;
Φτερά και πούπουλα και στην πλατεία του χωριού.
Και εδώ θα διαφωνήσω με το συνάδελφο Μιχάλη. Οι ασθενείς δεν είναι, δεν μπορούν και δεν πρέπει να παραμένουν έξω. Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να γίνουν μπαλάκι, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ενημερώνονται, να αντιλαμβάνονται και να διεκδικούν και οι ίδιοι λόγο και γνώση. Στο κάτω κάτω το θέμα αφορά το δικό τους σώμα και τα φάρμακα που οι ίδιοι καταπίνουν.

Κακός θα γίνεις αν δε γίνεσαι κακός.
Τότε θα είσαι ένα με τους άλλοι, τους πολλοί.

Και στο ρητορικό σου ερώτημα συμφωνώ και επαυξάνω.
Ντίλερ φαρμάκων και έμποροι ασθενείας είμαστε.

[D-Michalis]

Και εδώ θα διαφωνήσω με το συνάδελφο Μιχάλη. Οι ασθενείς δεν είναι, δεν μπορούν και δεν πρέπει να παραμένουν έξω. Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να γίνουν μπαλάκι, …

Οι ασθενείς θα γίνουν μπαλάκι σε αυτή την περίπτωση γιατί δεν είναι «εκπαιδευμένοι» για να αντιληφθούν τις πραγματικές διαστάσεις αυτών των πραγμάτων (όχι όλοι εννοώ, γιατί κάποιοι είναι). Αν τους «βάλεις στο παιχνίδι» ουσιαστικά τους βάζεις στο παιχνίδι «της αξιοπιστίας του συστήματος» που δεν νομίζω ότι θα είναι τελικά προς το καλό του εγχειρήματος.
Θεωρώ ότι πρέπει πρώτα οι ασθενείς να εκπαιδευτούν και μετά να εμπλακούνε σε τέτοιες διεργασίες.
Έχω πολλά παρόμοια περιστατικά (όχι όμως σωρεία σε μικρό χρόνο). Πολλές φορές τους λέω «αφού σου τα άλλαξε, κάτι θα σκέφτονταν που δεν το ξέρω. Ας τα κρατήσουμε λίγο διάστημα και βλέπουμε». Έτσι δεν τους δίδω την εντύπωση ότι «ότι δεν είναι δικό μου είναι κακό» και σε λίγο τους επαναφέρω στην αγωγή τους με διάφορα προσχήματα «μη επιτυχίας της αγωγής που έβαλε ο συνάδελφος»
Εννοείται ότι κάποιους που ξέρω καλά πως λειτουργούν και έχουν εμπεδώσει την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό μου και τη μονάδα, τους εξηγώ με απλό και μη εμπαθή τρόπο ότι οι γιατροί είναι άνθρωποι και ως τέτοιοι δεν έχουν πάντα τα καλύτερα των κινήτρων στις επιλογές τους.

[deleteduser]

Ο χειρισμός πάντως δεν είναι εκπαίδευση. Ας μάθουμε πια να λέμε την αλήθεια. Και ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του και το κόστος της. Ασθενής και θεραπευτής.
Αλλιώς η "εκπαίδευση" (ή παραχώρηση εξουσίας) δεν πρόκειται ποτέ να γίνει.
Ακραίο μπορεί να ακούγεται αλλά αν γίνει με σωστό τρόπο μπορεί αν αποφέρει θεαματικά αποτελέσματα (που δεν είναι ο ασθενής να επιλέξει το δικό μας δρόμο αλλά να επιλέξει αυτόν που προτιμά).
Στο κάτω κάτω δεν είμαστε κηδεμόνες του(αν και λειτουργούμε έτσι).


Εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις (λίγες λόγω της μικρής εργασιακής μου εμπειρίας) ακολουθώ την εξής πολιτική (άλλοτε με άλλη σειρά)

Τον ρωτάω αν ο ίδιος είχε λόγους να αλλάξει - ενισχύσει την αγωγή του. Αν αισθάνεται καλύτερα με τη νέα αγωγή Τον ενημερώνω ότι όλα τα φάρμακα έχουν παρενέργειες (αναφέρω και τις συγκεκριμένες)και για αυτό η χρήση τους πρέπει να γίνεται με επιφύλαξη. Του αναφέρω τι λένε οι μελέτες και οι οδηγίες (του τις δείχνω κιόλας αν χρειαστεί). Και του αναλύω το σκεπτικό με την οποίο επέλεξα την αγωγή Και του εξηγώ ότι κάθε γιατρός έχει τους δικούς του λόγους και σκεπτικό όταν προτείνει μια αγωγή, οι οποίοι δε συμπίπτουν πάντα με τους λόγους που έχει ένας ασθενείς για να την ακολουθήσει. Και τον αφήνω να διαλέξει.

Ποσοστό επιτυχίας πάνω από 50%(σε αποτελεσματικότητα και εκπαίδευση). Χρόνος 20 - 30 λεπτά (αχ πόσο μετράει να μπορείς να αφιερώσεις χρόνο στους ασθενείς σου)

Υ.Γ. Στην ευθεία ερώτηση "γιατί ο άλλος ο γιατρός μου τα άλλαξε;" Απαντώ "Εσύ γιατί πιστεύεις;"  3 στις 4 ο ασθενής (που με ξέρει τουλάχιστον) χαμογελά και φεύγει.

[anastasios theodoridis]

Υ.Γ. Στην ευθεία ερώτηση "γιατί ο άλλος ο γιατρός μου τα άλλαξε;" Απαντώ "Εσύ γιατί πιστεύεις;"  3 στις 4 ο ασθενής (που με ξέρει τουλάχιστον) χαμογελά και φεύγει.

Πειράζει που εγώ τους λέω το λόγο; Είναι μήπως αντιδεοντολογικό;

[D-Michalis]

Ο χειρισμός πάντως δεν είναι εκπαίδευση. Ας μάθουμε πια να λέμε την αλήθεια.

Γιατί πιστεύεις ότι ο χειρισμός που σχολίασα δεν είναι "η αλήθεια"?
Αυτό που περιγράφεις ότι κάνεις -και σωστά το κάνεις- δεν είναι ένα είδος εκπαίδευσης που εσύ επέλεξες σαν το ποιο αποτελεσματικό?

Ας μη παίζουμε με τις λέξεις. Η πραγματικότητα είναι μία: Ο «μάγκας» συνάδελφος πρέπει να φάει χώμα και ο ασθενής να προστατευθεί από τα απόνερα.
Το πώς θα τον χειριστούμε να προστατευθεί, είναι συγκερασμός πολλών συνιστωσών και ο καθένας μας έχει το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ' ανάγκην άσκηση εξουσίας όπως υπονοείς.
Οι ασκούντες συνειδητά εξουσία εξ ημών, μη πιστεύεις ότι θα μπουν στον κόπο να κάνουν σκέψεις σαν αυτές που ακούστηκαν εδώ και να προβληματιστούν με τέτοιες ενέργειες. Απεναντίας. Θα είναι πρωτεργάτες τέτοιων ενεργειών.
Και μόνο ότι μας απασχολεί πώς να το χειριστούμε, εξ' ορισμού δηλώνει το ενδιαφέρον για τον ασθενή και όχι την πρόθεση άσκησης εξουσίας.

[Δημήτρης Μακρέας]

Συμφωνώ κατά πολύ με το Δ. Μιχάλη, με μόνη την επισήμανση ότι η σχεση γιατρού-ασθενή είναι από τη φύση της εξουσιαστική.
Η κατοχή και μόνο της εξειδικευμένης γνώσης από την αρχή δημιουργεί μια ανισοτιμία στη σχέση.
Υπάρχουν γιατροί που δεν παραχωρούν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης αυτής της "εξουσίας", ίσα ίσα χτίζουν την όποια θεραπευτική σχέση στη βάση ενίσχυσης της εξουσίας τους, απέναντι στους ασθενείς.
Υπάρχουν γιατροί που προσπαθούν να εμπλέξουν τους ασθενείς στη λήψη των αποφάσεων , ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι οι ασθενείς δε θα ακολουθήσουν τη λύση που ο γιατρός προκρίνει.
Για να μπορέσουμε ,όμως , να μιλήσουμε για ισότιμη σχέση και ανατροπή της "εξουσίας" του γιατρού έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο ακόμα. Χρειάζεται συνεχής "εκπαίδευση" και προσήλωση στο στόχο .Μην ξεχνάμε όμως ότι η "εκπαίδευση" είναι χειρισμός! Επίσης συχνά η ανατροπή της εξουσιαστικής σχέσεις δεν είναι πάντα θετική.
Πως , άραγε , θα συμπεριφερόμασταν στον ασθενή με κυνάγχη που επιμένει να πάρει αντιβίωση γιατί έτσι θεωρεί ότι θα θεραπευτεί? Είναι απλώς ένα παράδειγμα που δεν ανατρέπει όσο σωστά λέει ο Απόστολος, αλλά δείχνει ότι η θεωρία από την πράξη συχνά απέχουν. Ότι το μη εξουσιαστικό μοντέλο σχέσης γιατρού-ασθενή μπορεί να πραγματωθεί στο σύνολό του μόνο ανάμεσα σε χειραφετημένους ασθενείς και ανιδιοτελείς γιατρούς που αφήνουν τον εγωισμό τους έξω από το ιατρείο.
Δυστυχώς ο συνδυασμός και των δύο είναι μάλλον σπάνιος! Ειδικά όσον αφορά το γιατρό.
Η κάθε σχέση γιατρού-ασθενή οφείλει να είναι μοναδική. Αυτά που λειτουργούν ανάμεσα σε εμένα και τους ασθενείς, δε σημαίνει ότι θα λειτουργούν ανάμεσα σε άλλο γιατρό και τους ίδιους ασθενείς. Ακόμα αυτό που λειτουργεί στη θεραπευτική σχέση με έναν ασθενή συχνά είναι καταστροφικό στη σχέση με άναν άλλο.
Η εμπειρία μου λέει, ότι αν η δημιουργία μιας λειτουργικής σχέσης είναι πάντα στο μυαλό μας και δεν "κόβουμε" όσους δε μας ταιριάζουν ή όσους μας ακυρώνουν, θα τη βρούμε την άκρη.

[Δ. Κουναλάκης]

Θα συμφωνήσω ότι κάθε γιατρός με βάση χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του και των εμπειριών του μπορεί να βρει την καλύτερη επιλογή για να αντιμετωπίσει ένα περιστατικό. Η γνώση είναι εξουσία αλλά δεν ανήκει πάντα σε ένα ρόλο ασθενή ή ιατρό.
Αν σκεφτούμε ότι η μη ταύτιση διάγνωσης κλινικού ιατρού και ιατροδικαστή ως προς τα αίτια θανάτου είναι πάντα διψήφια ακόμη και στα πιο καλά νοσοκομεία, τότε αυτό μας διδάσκει πολλά. Όμως όλοι οι ασθενείς δεν είναι ίδιοι και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.
- Υπάρχουν ασθενείς που μπορούν να μπουν στην διαδικασία της απόφασης και αποφασίσουν για την θεραπεία τους.
- Υπάρχουν ασθενείς που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να μπουν στη διαδικασία απόφασης και επιζητούν την ευθύνη και την αυθεντία του ιατρού, αυτή τη σχέση εξάρτισης.
- Υπάρχουν ασθενείς που ανάλογα με τις συνθήκες μεταπίπτουν από την μια κατάσταση στην άλλη.

Εδώ κρίνεται σε μεγάλο βαθμό η απόδοση αλλά και η αποτελεσματικότητα του οικογενειακού ιατρού να μπορέσει μέσα από την συνέχεια στην φροντίδα που παρέχει να ξεχωρίσει τις δυνατότητες και τις ανάγκες του ασθενή πριν φτάσει να πρέπει άμεσα να επιλέξει πως θα φερθεί σε ένα ασθενή.

Σε περιπτώσεις σαν αυτή που περιγράφει ο Δημήτρης έχω βρεθεί. Η στάση μου είναι δω εάν ο ασθενής είναι ρυθμισμένος ή όχι. Εάν, υπάρχει πρόβλημα ρύθμισης ή παρενεργειών σε συνεργασία με τον ασθενή όλα αλλάζουν. Από τους διευθυντές και τους συναδέλφους δεν περιμένω τίποτα.