Οικονομική κρίση - Ελληνική οικονομία και αξιοπιστία

[Loumakis]

  Για να μη ξεχνάμε πώς ξεκίνησε η κατρακύλα που μας έφτασε μεχρις εδώ, παραθέτω Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος  Δεν συμμερίζομαι όμως κάποια σχόλια και συμπεράσματα στο τρίτο μέρος του κειμένου.

  Η Μεγάλη Ληστεία

Από τον ΑΘΑΝΑΣΙΟ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟ

1. [Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδας]   Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής.
«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος –όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου– ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.
Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του –όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα– Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.
Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.
«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.
 
2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]  Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.
Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο! Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!
Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται.
Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.
Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρώνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.
Συγκλονιστικά και απολύτως ηλεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη του Οικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτωριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.
 
3. [Αριθμοί και γεγονότα]   Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια –η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της– αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει.
Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες –ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ)– είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.
Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.
Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.
Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.
Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα[4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη.
Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.
Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.
 

[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.

[Gatekeeper]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Βέρρας Οδυσσέας]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Βέρρας Οδυσσέας]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Gatekeeper]

Η συσκεψη θα γίνει αλλα ουδεις θα επιστρέψει στο νομισμά του.
Το πιο πιθανό είναι η δημιουργία πάγκόσμιου νομίσματος απο τις πλέον υπερχεωμένας χώρες του πλανήτη (ΗΠΑ - ΕΕ- ΙΑΠΩΝΙΑ) και όχι το SDR που θέλουν οι αναδυόμενες.
Η ισοτιμία 1$=1ΕΥΡΩ=100 ΓΙΕΝ.
Καθώς θα είναι το παγκοσμιο αποθεματικό νόμισμα θα το πληθωρίσουν με φρενήρη ρυθμό. Η πλεονάζουσα ρευστότητα θα αναγκάσει την Κινα να αποσυνδεθεί
απο το $ (δικό μας νόμισμα δικό σας πρόβλημα).
Το παγκόσμιο νόμισμα είναι το πρώτο βήμα για την παγκόσμια κυβέρνηση. Η δημιουργία της οποιας προυποθέτει το αίσθημα μιας επερχόμενης παγκόσμιας απειλής.

Αυτό διάβασα και θυμήθηκα ένα άρθρο του Economist (Get Ready for the Phoenix -2018) το οποίο δημοσιευτηκε εν έτη 1988.
COVER: "GET READY FOR A WORLD CURRENCY"
Title of article: Get Ready for the Phoenix
Source: Economist; 01/9/88, Vol. 306, pp 9-10

THIRTY years from now, Americans, Japanese, Europeans, and people in many other rich countries, and some relatively poor ones will probably be paying for their shopping with the same currency.  Prices will be quoted not in dollars, yen or D-marks but in, let's say, the phoenix.  The phoenix will be favoured by companies and shoppers because it will be more convenient than today's national currencies, which by then will seem a quaint cause of much disruption to economic life in the last twentieth century.
   At the beginning of 1988 this appears an outlandish prediction.  Proposals for eventual monetary union proliferated five and ten years ago, but they hardly envisaged the setbacks of 1987. The governments of the big economies tried to move an inch or two towards a more managed system of exchange rates - a logical preliminary, it might seem, to radical monetary reform.  For lack of co-operation in their underlying economic policies they bungled it horribly, and provoked the rise in interest rates that brought on the stock market crash of October.  These events have chastened exchange-rate reformers.  The market crash taught them that the pretence of policy co-operation can be worse than nothing, and that until real co-operation is feasible (i.e., until governments surrender some economic sovereignty) further attempts to peg currencies will flounder.
    But in spite of all the trouble governments have in reaching and (harder still) sticking to international agreements about macroeconomic policy, the conviction is growing that exchange rates cannot be left to themselves. Remember that the Louvre accord and its predecessor, the Plaza agreement of September 1985, were emergency measures to deal with a crisis of currency instability.  Between 1983 and 1985 the dollar rose by 34% against the currencies of America's trading partners; since then it has fallen by 42%.  Such changes have skewed the pattern of international comparative advantage more drastically in four years than underlying economic forces might do in a whole generation.
   In the past few days the world's main central banks, fearing another dollar collapse, have again jointly intervened in the currency markets (see page 62).  Market-loving ministers such as Britain's Mr. Nigel Lawson have been converted to the cause of exchange-rate stability.  Japanese officials take seriously he idea of EMS-like schemes for the main industrial economies.  Regardless of the Louvre's embarrassing failure, the conviction remains that something must be done about exchange rates.
   Something will be, almost certainly in the course of 1988.  And not long after the next currency agreement is signed it will go the same way as the last one.  It will collapse.  Governments are far from ready to subordinate their domestic objectives to the goal of international stability.  Several more big exchange-rate upsets, a few more stockmarket crashes and probably a slump or two will be needed before politicians are willing to face squarely up to that choice.  This points to a muddled sequence of emergency followed by a patch-up followed by emergency, stretching out far beyond 2018 - except for two things.  As time passes, the damage caused by currency instability is gradually going to mount; and the very tends that will make it mount are making the utopia of monetary union feasible.  
The new world economy
The biggest change in the world economy since the early 1970's is that flows of money have replaced trade in goods as the force that drives exchange rates.  as a result of the relentless integration of the world's financial markets, differences in national economic policies can disturb interest rates (or expectations of future interest rates) only slightly, yet still call forth huge transfers of financial assets from one country to another.  These transfers swamp the flow of trade revenues in their effect on the demand and supply for different currencies, and hence in their effect on exchange rates.  As telecommunications technology continues to advance, these transactions will be cheaper and faster still.  With unco-ordinated economic policies, currencies can get only more volatile.
   Alongside that trend is another - of ever-expanding opportunities for international trade.  This too is the gift of advancing technology.   Falling transport costs will make it easier for countries thousands of miles apart to compete in each others' markets.  The law of one price (that a good should cost the same everywhere, once prices are converted into a single currency) will increasingly assert itself.  Politicians permitting, national economies will follow their financial markets - becoming ever more open to the outside world.  This will apply to labour as much as to goods, partly thorough migration but also through technology's ability to separate the worker form the point at which he delivers his labour.  Indian computer operators will be processing New Yorkers' paychecks.
   In all these ways national economic boundaries are slowly dissolving.  As the trend continues, the appeal of a currency union across at least the main industrial countries will seem irresistible to everybody except foreign-exchange traders and governments.  In the phoenix zone, economic adjustment to shifts in relative prices would happen smoothly and automatically, rather as it does today between different regions within large economies (a brief on pages 74-75 explains how.)  The absence of all currency risk would spur trade, investment and employment.
   The phoenix zone would impose tight constraints on national governments.  There would be no such thing, for instance, as a national monetary policy.  The world phoenix supply would be fixed by a new central bank, descended perhaps from the IMF.  The world inflation rate - and hence, within narrow margins, each national inflation rate- would be in its charge.  Each country could use taxes and public spending to offset temporary falls in demand, but it would have to borrow rather than print money to finance its budget deficit.  With no recourse to the inflation tax, governments and their creditors would be forced to judge their borrowing and lending plans more carefully than they do today. This means a big loss of economic sovereignty, but the trends that make the phoenix so appealing are taking that sovereignty away in any case. Even in a world of more-or-less floating exchange rates, individual governments have seen their policy independence checked by an unfriendly outside world.
   As the next century approaches, the natural forces that are pushing the world towards economic integration will offer governments a broad choice.  They can go with the flow, or they can build barricades.  Preparing the way for the phoenix will mean fewer pretended agreements on policy and more real ones.  It will mean allowing and then actively promoting the private-sector use of an international money alongside existing national monies.  That would let people vote with their wallets for the eventual move to full currency union.  The phoenix would probably start as a cocktail of national currencies, just as the Special Drawing Right is today.  In time, though, its value against national currencies would cease to matter, because people would choose it for its convenience and the stability of its purchasing power.
   The alternative - to preserve policymaking autonomy- would involve a new proliferation of truly draconian controls on trade and capital flows.  This course offers governments a splendid time.  They could manage exchange-rate movements, deploy monetary and fiscal policy without inhibition, and tackle the resulting bursts of inflation with prices and incomes polices.  It is a growth-crippling prospect.  Pencil in the phoenix for around 2018, and welcome it when it comes.
  
Copyright of The Economist is the property of Economist Newspaper
Limited and its content may not be copied or emailed to multiple sites
or posted to a listserv without the copyright holder's express written
permission. However, users may print, download, or email articles for
individual use.

[Βέρρας Οδυσσέας]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Gatekeeper]

[Gatekeeper]

ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

[Gatekeeper]

Η συσκεψη θα γίνει αλλα ουδεις θα επιστρέψει στο νομισμά του.
Το πιο πιθανό είναι η δημιουργία πάγκόσμιου νομίσματος απο τις πλέον υπερχεωμένας χώρες του πλανήτη (ΗΠΑ - ΕΕ- ΙΑΠΩΝΙΑ) και όχι το SDR που θέλουν οι αναδυόμενες.
Η ισοτιμία 1$=1ΕΥΡΩ=100 ΓΙΕΝ.
Καθώς θα είναι το παγκοσμιο αποθεματικό νόμισμα θα το πληθωρίσουν με φρενήρη ρυθμό. Η πλεονάζουσα ρευστότητα θα αναγκάσει την Κινα να αποσυνδεθεί
απο το $ (δικό μας νόμισμα δικό σας πρόβλημα).
Το παγκόσμιο νόμισμα είναι το πρώτο βήμα για την παγκόσμια κυβέρνηση. Η δημιουργία της οποιας προυποθέτει το αίσθημα μιας επερχόμενης παγκόσμιας απειλής.

Το Νεο Παγκόσμιο Νόμισμα.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[EzeΤΡΟΛ]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Το να περιγράφεις συνεχώς το πρόβλημα κουράζει. Συμφωνώ και επαυξάνω. Είναι, όμως, που στη χώρα αυτή ποτέ δε σκύψαμε πραγματικά πάνω από τα κουσούρια μας, ποτέ δεν τολμήσαμε να τα αντικρύσουμε κατάματα και να αναδείξουμε όλες τις πτυχές τους και, το κυριότερο, ποτέ δεν επιβραβεύσαμε αυτούς που μας τα υπενθύμιζαν. Μια εμμονική εξάρτηση απο τους παραμυθάδες. Μια σχέση μίσους και στοργής με τους γλυκερούς απατεώνες. Γι’αυτό και οι περιγραφές χρειάζονται. Το ίδιο, όπως και οι λύσεις.

Πρώτη λύση, το τουμπεκί ψιλοκομμένο. Κόβουμε δηλαδή τις κλάψες, τις περιφερόμενες υστερίες μας και τις γεροντοκορίστικες παραξενιές μας και λουφάζουμε στα συμφωνηθέντα με την Ε.Ε. Αυτή για τα επόμενα χρόνια, και μέχρι να επιστρέψουμε στις αγορές, θα μας δείνει τα δανεικά που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε να χοροπηδάμε, κάθε πρωί στις 8.30, στο τρομπολίνο ( εκ της τρόμπας) του Tριτογενή Tομέα, εμείς θα κόψουμε λίγο από το ξίγκι του δημόσιου τομέα για να μπορούμε ό,τι μαζεύουμε από φόρους να το δίνουμε σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας κτλπου κτλπου- ισοσκελισμός προϋπολογισμού νομίζω λέγεται-  και σε λίγα χρόνια που οι κακές αγορές θα σταματήσουν να μας κάνουν «ντα» και θα αποφασίσουν πως ήρθε η ώρα για την νέα «άτα»  στους δρόμους μιας ακόμα επίπλαστης ευημερίας, ντουγρού ξανά στο δικό μας λατρεμένο μοντέλο. Αυτό του γαλαζοπράσινου δικομματισμού, της παντί τρόπω κατανάλωσης και της ανάδειξης στα αιρετά αξιώματα όλων των στραβών και των κουτσών, με τις ευλογίες πάντοτε του Αγίου Παντελεήμονα!

Δεύτερη λύση, το ξεμπαστάκωμα. Κοινώς αγαπημένοι μου συνάδελφοι, γιατροί  φασονατζήδες, δικηγόροι μεταφραστές και αντιπρόσωποι στις εκλογικές αναμετρήσεις,  διαφημιστές ανύπαρκτων ελληνικών προϊόντων, έμποροι ξενόφερτης κυλότας, διοικητές επιχειρήσεων του ανεγχείρητου νεοελληνικού επιχειρείν, δημοσιογράφοι τρόφιμοι των αμαρτωλών Γραφείων Τύπου, διορισμένοι υπάλληλοι του κρατικού Λεβιάθαν κομμένη η απλωμένη αρίδα του τομέα των υπηρεσιών και πίσω όλοι στην πραγματική παραγωγή. Αποκέντρωση από το χαμαιτυπείο της ελληνικής pro-τεύουσας και βούρ για το pro-revolution της ελληνικής περιφέρειας. Σπέρνουμε, θερίζουμε, ταϊζουμε, σφάζουμε, μαχαιρώνουμε, μεταποιούμε, παράγουμε και όλα αυτά με το κράτος δίπλα μας να απολύει δημοσίους υπαλλήλους, να μειώνει τη φορολογία, να απλοποιεί τη γραφειοκρατία, να παραχωρεί δημόσια γη και ευρωπαϊκά κονδύλια σε όποιον επιθυμεί να επενδύσει, να αρνείται επιδόματα φτώχιας σε όποιον αρνείται να δουλέψει, να φορολογεί την περιουσία και όχι τον επιούσιο, να ξεμπαστακώνει όλους του κρατικούς υπαλλήλους από τα γραφεία τους και να τους βγάζει εκεί έξω, δίπλα στους πραγματικούς παραγωγούς και τις ανάγκες τους. Γκόλ και φύγαμε για τελικό ένα πράμα.
Όσοι μείνετε πίσω, γραφιάδες με τρία μπαλονάκια απ΄τα πενήντα σας και ένα βαρβάτο εγκεφαλικό στα εξηνταπέντε, από το πολύ το καθισιό και το stress γραφείου, το νού σας ρεμάλια . Για τα επόμενα χρόνια κομμένα τα εισαγόμενα. Κομμένες οι καρό οι  τσάντες, οι ολλανδικές ντομάτες και τα θρεπτικά δημητριακά, κομμένες οι ιταλιάνικες κουζίνες στο καλορίζικο διαμέρισμα της αγαπημένης σας κοράκλας, κομμένη η κατά κεφαλήν κατανάλωση όλης αυτής της πολυποίκιλης σαβούρας. Πλέον, οι ανάγκες σας θα είναι κομμένες και ραμμένες σε ό,τι παράγουνε εκείνοι. Εσείς από τα γραφεία σας θα πιάσετε το εμπορικό ισοζύγιο από την μία και θα αναλάβετε να ρίξετε στα τάρταρα τις εισαγωγές και οι πλατωνικοί Δημιουργοί, από την άλλη, θα αναλάβουν το δύσκολο το έργο της ανόδου των εξαγωγών καθώς και την προμήθειά σας με την πολύτιμη χοληστερόλη. Είπαμε. Το νου σας ρεμάλια. Αν εσείς συνεχίζετε να συμπεριφέρεστε σαν τα συμπαθή πρωτεύοντα της μακρινής μας νιότης και να σουλατσάρετε κορδωμένοι και ευθυτενείς ανάμεσα στα ράφια, γεμίζοντας τα καροτσάκια σας με ό,τι ξενόφερτο βρεθεί μπροστά σας, αυτοί θα μετατραπούν σε σύγχρονες Δαναϊδες. Θα ρίχνουν τον παραγόμενο πλούτο σε ένα πιθάρι από το οποίο εσείς θα έχετε αφαιρέσει τον πάτο. Κοινώς, μια τρυπά στο νερό.  Αλλάζουμε, λοιπόν, το παραγωγικό μοντέλο και πετυχαίνουμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Δύσκολο το εγχείρημα. Γιατί; Μα γιατί αγαπητέ απαιτεί ιδρώτα. Και εμείς σαν τους Τρόττα, τους απόγονους του  ήρωα του Σολφερίνο, έχουμε ξεχάσει από καιρό το τι πάει να πεί ιδρώτας!

Τρίτο και τελευταίο σενάριο, αυτό της δραχμής. Κοινώς βγαίνουμε από το Ευρώ που τόσο αγαπήσαμε και τόσες χαρές μας έχει δώσει, και επιστρέφουμε στην ταπεινή δραχμούλα.Τις συνέπειες αυτής της λύσης τις έχουν περιγράψει άλλοι, περισσότερο ειδήμονες από εμένα. Μια παρατήρηση μονάχα. Όταν θα κόψουμε πληθωριστικό νόμισμα για να το ρίξουμε στην αγορά προκειμένου να πληρώσουμε τα φέσια μας, καθώς και τους μισθούς και τις συντάξεις, θα εξαθλιώσουμε ακόμα περισσότερο, εξ΄ ορισμού, τα σημερινά τρία εκατομμύρια Έλληνες συμπολίτες μας που κινούνται ήδη στα όρια της φτώχιας. Καλή η παπαρδέλα της δραχμής, αλλά όταν θα κληθούμε να ταϊσουμε όλους αυτούς τους σύγχρονους κλοσάρ, εκεί θα καταλάβουμε πως  τα λόγια του αέρα και οι εξυπνακισμοί ταιριάζουν σε κομματικά ακροατήρια και στημένα αμφιθέατρα. Όχι στην εκεί έξω πραγματική κοινωνία των εκατομμυρίων αληθινών ανθρώπων.  Και, πού είστε, παπαρδέλες της δραχμής. Στο σενάριο αυτό σας περιμένουμε στα χωράφια του παππού για να βάλετε και εσείς κάνα χεράκι. Καλές οι αμπελοφιλοσοφίες στα αμφιθέατρα, τις ημερίδες και τις κοπές της γαλαζοπράσινής σας πίτας  αλλά εδώ μιλάμε για Κόλαση. Και στην Κόλαση τα ζερβόδεξα ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίζονται πριν προλάβεις να πεις «καλώς την τη δραχμή».

Υπάρχει, βέβαια, και ένα τέταρτο μοντέλο αλλά κάθε φορά που το συλλογίζομαι κλαυσιγελώ και ας το κάνω και ανορθόγραφα! Στο μοντέλο αυτό μετατρέπουμε τη χώρα μας σε χώρα παροχής υπηρεσιών προς όλους τους κατοίκους του «παγκόσμιου χωριού». Σούπερ ντούπερ μεταφορικές εταιρίες, ανταγωνιστικά εμπορικά λιμάνια, δικηγορικά γραφεία ολκής, εξαιρετικές τουριστικές μονάδες διάσπαρτες σε όλα τα σημεία της χώρας, υπερσύγχρονα ιατρικά κέντρα παροχής υπηρεσιών Υγείας, αγγλόφωνα Πανεπιστήμια με υψηλά δίδακτρα, θέατρα παγκόσμιας ακτινοβολίας, αθλητικές ακαδημίες διεθνούς φήμης και  καινοτόμες εταιρίες τεχνολογιών αιχμής μέσα σε ελληναράδικες «σιλικονούχες κοιλάδες», εντελώς άλλης αισθητικής από τα σημερινά σιλικονούχα «όρη» της φαντασμένης κυράτσας των ΒΠ ( Βλαχαδερά Περιωπής). Στο μοντέλο αυτό φτιάχνουμε στην Κώ το καλύτερο αγγλόφωνο Πανεπιστήμιο Ιατρικής στον κοσμό, γύρω από τον περίφημο πλάτανο του Ιπποκράτη, μιας και κουραστήκαμε, 3000 χρόνια τώρα, να βλέπουμε ένα δέντρο με κάτι μεταλλικά υποστυλώματα τριγύρω του και να αυνανιζόμαστε ανάμεσα στα ξερατά του, τρίτης διαλογής, τουρίστα για τον επώνυμό μας Ιπποκράτη. Στο μοντέλο αυτό χτίζουμε στους Δελφούς το μεγαλύτερο αγγλόφωνο Πανεπιστήμιο ελληνικού πολιτισμού στον κόσμο, μιας και βαρεθήκαμε να μαστουρώνουμε από τις αναθυμιάσεις μιας Πυθίας με κάτι κιγκλιδώματα τριγύρω της, έναν «επιχειρηματία» καντινιέρη να πουλάει νερόβραστους καπουτσίνους με τέσσερα ευρώ, και καμιά δεκαριά διορισμένα ρουσφέτια να σουλατσάρουν ανάμεσα στους κατάπληκτους – για την αναντιστοιχία αρχαιοελληνικού κάλλους και νεοελληνικών κάλων- τουρίστες.
Στο μοντέλο, δηλαδή, αυτό γινόμαστε πραγματικοί απόγονοι του μεγάλου Περικλέους και κάνουμε ό,τι ακριβώς θα έκαναν και οι αρχαίοι Έλληνες αν δεν μπαστακώνονταν οι βάρβαροι Ρωμαίοι πάνω από τα κεφάλια τους. Γιατί, είμαι σίγουρος ,πως για αυτούς ο Παρθενώνας ήταν ένα ακόμα ιερό αφιερωμένο στην Παλλάδα, το οποίο λίγα χρόνια αργότερα θα γκρέμιζαν για να φτιάξουν κάτι μεγαλύτερο και μεγαλοπρεπέστερο. Για εμάς, αντίθετα, τους γιαλαντζί, τους ολίγον έγκυους, τους φύρδην μίγδην, ο Παρθενώνας έγινε θρησκόληπτο φετίχ για να μπορούμε στις πλαγιές του να ανταλλάσσουμε αναμεταξύ μας τις ιδέες μεγαλείου της εθνικής μας σχιζοφρένειας. Θα γκρεμίσουμε, λοιπόν, τον Παρθενώνα και στη θέση του θα χτίσουμε το δικό μας Χρυσό Αιώνα . Εμπρός λοιπόν. Κατσαπλιάδες, μεσάζοντες, απατεώνες, νοικοκυραίοι, τσιφούτηδες και σφιχτοχέρηδες, τηλεοπτικοί αστέρες και ακριβοθώρητοι μαϊντανοί, φοροφυγάδες, εφοπλιστές και δραχμοφονιάδες όλου του κόσμου, ξηλωθείτε. Φτιάξτε έναν εθνικό κουμπαρά, βάλτε μέσα και τις γερμανικές αποζημιώσεις και επενδύστε πάνω στις νέες επενδυτικές ιδέες της νέας γενιάς. Αφήστε το βλαχομπαρόκ του φαίνεσθαι και δώστε το χρήμα σας στους νέους Δημιουργούς. Αφήστε την μικροαστική πρεμούρα σας για τα ωραία σας λεφτάκια και στηρίξτε τις ελπίδες σας σε αυτούς. Όχι από αλτρουισμούς και άλλες τέτοιες αηδίες. Αλλά από τυφλή υποταγή στην τοκογλυφική σας ειμαρμένη .

Ελάτε κουτόφραγκοι, αραπάδες, αμερικανάκια, σχιστομάτηδες, ατλαντικοί και ειρηνικοί πελάτες της μακρινής μας οικουμένης, να αγοράσετε από τα ακριβά μας τα πανέρια. Γιατί; Γιατί ήμαστε οι καλύτεροι βρε. Οι πρώτοι. Τα ξώγαμα ή η γνήσιοι απόγονοι του Θεμιστοκλέους, βεβαίως βεβαίως.  Αυτά, όμως, φίλτατοι προϋποθέτουν πολιτικό σύστημα ικανό να σχεδιάζει, να οργανώνει και να υλοποιεί. Και, δυστυχώς για εμάς, το δικό μας πολιτικό σύστημα διαπρέπει στο να διορίζει εκλεκτούς, να μεταθέτει κολλητούς και να αποθεώνει τους  ποικιλώνυμους εσμούς!
Κοινώς, καλό το παραμύθι του αγανακτισμένου Έλληνα, αλλά σιγά σιγά μας τελειώνει. Ο Έλληνας δεν είναι αγανακτισμένος, όπως λέμε ότι το κουνουπίδι είναι παραβρασμένο. Ο Έλληνας είναι απελπισμένος γιατί στην ησυχία του ιδιωτικού του βίου καταλαβαίνει πολύ καλά το τι πήγε λάθος. Είναι που τον κορόιδεψαν οι αγύρτες και θέλει κάπου να ξεσπάσει. Κάντο, λοιπόν, στις εκλογές καλέ μου άνθρωπε. Στείλε στα σπίτια τους όλα αυτά τα σκορπισμένα ζερβόδεξα λαμόγια και πάμε όλοι μαζί για το τέταρτο μοντέλο. Ήρθε η ώρα να γκρεμίσουμε και να χτίσουμε πάλι από την αρχή. Και προς Θεού. Δεν αναφέρομαι στην οικοδομή. Την ατμομηχανή του φτωχομπινέ βαλκανισμού σου.

ΥΓ. Στο γκρέμισμα του Παρθενώνα ενυπάρχει ισχυρός αλληγορισμός. Μη πεταχτούν τίποτα πατριώτες τρίτης διαλογής από τα θρησκόληπτα στασίδια τους, για να μας πούνε τα δικά τους…

[Gatekeeper]

[EzeΤΡΟΛ]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Tου Πασχου Μανδραβελη

Πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς που «για πρώτη φορά γίνεται διαπραγμάτευση με την τρόικα» και αντί να περικόψουμε το 14% των μισθών στον ιδιωτικό τομέα (τόσο είναι αναλογικά ο 13ος και 14ος μισθός) περικόπτουμε το 22%. Επίσης πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς που για μια ακόμη φόρα -με χορηγία των καναλιών- είδαμε ένα συναρπαστικό ριάλιτι επί πολιτικής σκηνής αντί να συζητήσουμε την ουσία. Ακούσαμε, δηλαδή, τις ντρίπλες του κ. Σαμαρά, τις ενστάσεις του κ. Παπανδρέου, τα στιχάκια του κ. Καρατζαφέρη, τις κατάρες των τηλεαστέρων, αλλά δεν καταλάβαμε τι στην ευχή έχει γίνει και γιατί αυτοί οι κακοί τροϊκανοί ζητούν να περικόψουμε μισθούς στο επίπεδο της ποταπής Ισπανίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η έννοια του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών (-10% του ΑΕΠ στην Ελλάδα, -10% στην Πορτογαλία, +0,6% στην Ιρλανδία) είναι άγνωστη. Λογικό· αυτό που μάθαμε από τα νιάτα μας, είναι ότι το παν είναι ένα καλό αλισβερίσι· «διαπραγμάτευση» το λέμε τώρα.

Το πρόβλημα, όμως, της χώρας δεν είναι ότι η προηγούμενη κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε. Αντιθέτως: διαπραγματεύτηκε και -δυστυχώς- επιτυχώς. Πώς νομίζουν οι διάφοροι negotiation experts (φωστήρες της διαπραγματευτικής) ότι τη σκαπουλάραμε χωρίς να κάνουμε αυτά που πρέπει; Χωρίς διαπραγματεύσεις έρχονταν οι δόσεις, ενώ επιβίωναν κλειστά επαγγέλματα, προνόμια των συντεχνιών και χιλιάδες άλλες αγκυλώσεις που δεν αφήνουν την χώρα να προκόψει;

Βεβαίως, υπάρχει πάντα το ερωτηματικό της πρώτης διαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Δυστυχώς, κανείς δεν γνωρίζει τι διημείφθη μεταξύ Μέρκελ - Σαρκοζί και Παπανδρέου στις αρχές του 2010. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα ανοίξουν τα αρχεία και θα μάθουμε τι ζήτησαν οι μεν και τι απάντησε ο δε. Απλώς ακούμε διαφόρους με βαρύ ύφος να συμπεραίνουν ότι «δεν έγινε σωστή διαπραγμάτευση». Ομως η «σωστή διαπραγμάτευση» δεν είναι ακριβής επιστήμη. Κάποιος θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει ότι η Ελλάδα έπρεπε να πει στους εταίρους: «Κοιτάξτε να δείτε: κόψτε κάτι παραπάνω από τους δικούς σας εθνικούς προϋπολογισμούς, διότι ο δικός μας προϋπολογισμός χρηματοδοτεί την Εταιρεία Αργιλομάζης, η οποία είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη του τόπου». Ή «δανειστείτε εσείς κάτι παραπάνω από τις (μπήξε-δείξε) αγορές, γιατί εμείς έχουμε κάτι υποχρεώσεις 600 εκατομμυρίων στο ασφαλιστικό της ΔΕΗ. Κι αν αγριέψει ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, ποιος μας σώζει; Α, να μην ξεχάσουμε... Βάλτε και μερικά εκατομμύρια παραπάνω, διότι εκτός από τον κ. Φωτόπουλο υπάρχει και ο κ. Λυμπερόπουλος των ταξί. Κι αν σας πιάσει αυτός στο στόμα του, δεν σας ξεπλένει ούτε ο Ρήνος...».

Ολα αυτά, πιθανώς, δεν μπήκαν στο πλαίσιο της σωστής διαπραγμάτευσης. Ή μήπως μπήκαν και γι’ αυτό είμαστε στο σημερινό χάλι; Οπως και να έχει το πράγμα, κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτούμε. Να κοιτάξουμε την οικονομία αντί να ασχολούμαστε με τους θεατρινισμούς των πολιτικών και των καναλιών. Καλώς ή κακώς υπάρχει ο «σιδηρούς νόμος της οικονομίας»: έσοδα-έξοδα, παραγωγή-κατανάλωση. Αυτός ο νόμος συνεχίζει να ενεργεί εις βάρος μας και δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Οσο, δε, εμείς διαπραγματευόμαστε «επιτυχώς» όλα τα άλλα ο νόμος αυτός μας σπρώχνει στο φούντο. Ετσι θα λέμε στα παιδιά μας: «Ναι, χρεοκοπήσαμε, αλλά κάναμε μια διαπραγμάτευση. Φο-βε-ρή!»

[Gatekeeper]

[Gatekeeper]