Τα πρωτόκολλα και τα quidelines είναι -ή τουλάχιστον θα έρεπε να είναι- η συνήθης -μέση- οδός διαχείρισης, διερεύνησης, παρέμβασης κ.λ.π.
Δεν μπορεί να αποτελούν δογματική ιατρική. Ο ιατρός έπρεπε να είναι επιστημονικά ελεύθερος και να κρίνεται για τις επιλογές του.
Επειδή όμως δεν μπορούμε -γιατί δεν θέλουμε- να αναπτύξουμε συστήματα κρίσης / αξιολόγησης, επιστρατεύουμε τα πρωτόκολλα και quidelines σαν αστυνομικές διατάξεις και δόγματα.
Αυτό δεν είναι ιατρική. Αν ήταν, θα μπορούσαμε να τα ενσωματώσουμε σε έξυπνες υπολογιστικές μηχανές και προγράμματα και να ακουμπά εκεί τα χέρια του (ή ότι άλλο θέλετε) ο κάθε ένας και να ακολουθεί το εκπεμπόμενο πόρισμα / διάγνωση / οδηγία. Οι πνοήν έχοντες γιατροί δεν θα χρειάζονταν.
Έλεος. Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι η απόλυτη επικράτηση τέτοιων μοντέλων, είναι κατάργηση της ιατρικής.
Το evidence based medicin δεν σημαίνει και ευνουχισμό του γιατρού. Ούτε είναι ταυτόσημο με τα guidelines και τα πρωτόκολλα -ιδίως αυτά του ελληνικού brand name που συνήθως ως αφετηρία τους έχουν άλλους λόγους, ξένους προς την αληθή ιατρική τεκμηριωμένη πρακτική. Και εν τέλει πόσο τεκμηριωμένη είναι η ιατρική που σε λίγα μόλις χρόνια αποδεικνύεται πως ότι ξέρουμε σήμερα, γίνεται ανυπόστατο στις περισσότερες περιπτώσεις?
Και θα μείνω σε 1-2 εξόφθαλμα.
Από πού και ως που ο γιατρός της ΠΦΥ δεν θα ελέγξει την υποψία του για πρόβλημα προστάτου, εκτός των άλλων και με PSA? Από πού ως που ο Ορθοπεδικός ή χειρουργός ή πνευμονολόγος ή … να μην ζητήσει PSA όταν βλέπει εικόνες ύποπτες για δευτεροπαθείς εντοπίσεις Ca ?
Από πού ως που ο δερματολόγος να μη ζητήσει CEA, όταν βλέπει δερματίτιδα που του πάει για παρανεο κατάσταση?
Και αν συνεχίσω, ως το πρωί θα γράφω, αλλά, αστο καλύτερα γιατί και εγώ έχω ασθενείς το πρωί και σείς θέλετε ένα ήρεμο πρωινό ανάγνωσμα.