Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
ΕίσοδοςΤου ΓΙΩΡΓΟΥ Χρ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 8 Ιανουαρίου 2011
Εχω έναν προσωπικό κώδικα. Πορεύοµαι και κρίνω µε βάση αυτόν. Από τα πολλά που περιλαµβάνει, είναι και η εκτίµηση που τρέφω για τους ανθρώπους που είναι αποφασιστικοί. Που αναλαµβάνουν κάτι να φέρουν εις πέρας και το κάνουν αδιαφορώντας για το κόστος, τον κόπο, τις επιπτώσεις. Τρέφω την ίδια εκτίµηση και για τον επαγγελµατισµό κάποιου, ο οποίος αναλαµβάνει µια δουλειά και την ολοκληρώνει µε ευσυνειδησία και χωρίς υπεκφυγές, ντρίµπλες, κοµπίνες και ριξίµατα. Απεχθάνοµαι, όπως είναι λογικό ύστερα από όλα αυτά, τις παλινωδίες, τις εσκεµµένες καθυστερήσεις, τα «ναι µεν αλλά...», τα «ξέρετε, είναι και δική µας επιθυµία η διεκπεραίωση αυτής της υπόθεσης, πλην όµως...». Αποστρέφοµαι τα πισωγυρίσµατα, πώς το λένε. Και εννοείται ότι δεν έχω σε καµιά υπόληψη όσους, αντί να κάνουν αυτό που πρέπει µε αποφασιστικότητα, επαγγελµατισµό και ευσυνειδησία, τα στρίβουν γενικώς µπροστά στην πρώτη δυσκολία. Που αναθεωρούν αποφάσεις, στάσεις και λογικές, «υπό το φως των νέων δεδοµένων»!
Τι χρειάζεται η διαβούλευση;
Οχι ρε φίλε, δεκάρα δεν δίνω για τα «νέα δεδοµένα» που προέκυψαν ή για τις «νέες συνθήκες» που διαµορφώθηκαν. Εγώ θέλω να κάνεις αυτό που πρέπει και όχι αυτό που εκ των πραγµάτων επιβάλλεται. Αυτό που υποσχέθηκες ότι θα κάνεις και όχι εκείνο που ουσιαστικά σου επιβάλλεται από τις καταστάσεις, γιατί ξέχασες ότι πρέπει να δείξεις αποφασιστικότητα και επιµονή εκεί που πρέπει. Πάρε παράδειγµα την κυβέρνηση.
Οταν ήταν να περικόψει τους µισθούς και τις συντάξεις πέρυσι την άνοιξη, το έκαµε µε τη µια. Χρατς και κάτω. ∆εν πά’ να είχε ο άλλος χίλιες υποχρεώσεις και να είχε προσαρµόσει τη ζωή του µε βάση τον µισθό ή τη σύνταξη που έπαιρνε; Η κυβέρνηση αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει περικοπές για να µαζέψει το... µαγαζί και προχώρησε χωρίς δεύτερη σκέψη. ∆εν εξετάζω εδώ αν έπρεπε οι περικοπές να είναι τόσο ή λιγότερο, σηµασία έχει ότι το έκανε.
Πάµε τώρα στα κλειστά επαγγέλµατα. Πρέπει να ανοίξουν, σωστά; Τι κάνει η κυβέρνηση; Συζητάει. ∆ιαπραγµατεύεται. Κάνει ανοιχτή διαβούλευση! Και αντί να ανοίγει τα κλειστά επαγγέλµατα, τα κρατάει µισόκλειστα ή µισάνοιχτα, κατά τη θεωρία του µισογεµάτου ή µισοάδειου ποτηριού.
Να χτυπηθούν όσο θέλουν
∆εν µου αρέσουν αυτά, όχι. ∆εν µου αρέσουν καθόλου. Αν πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλµατα (και πρέπει, για να δώσουν δουλειά σε νέους ανθρώπους), να ανοίξουν αµέσως.
Ορθάνοιχτα. Χωρίς αστερίσκους, υποσηµειώσεις, υστερόγραφα. Α-νοι-χτα! Ολα.
Τι θα πει «αντιδρούν οι φαρµακοποιοί» για παράδειγµα; Να αντιδράσουν και να χτυπηθούν όσο θέλουν. Μέχρι ∆ευτέρας Παρουσίας. Είναι δυνατόν στις µέρες µας να κληροδοτείται άδεια φαρµακείου στον απόγονο, λες και έχουµε φεουδαρχία, και εκείνος µε τη σειρά του να ζει πλουσιοπάροχα από αυτό όταν το παιδί το δικό σου ή του γείτονα τρώει τα χρόνια του στα θρανία, αλλά δεν µπορεί να ασκήσει το επάγγελµά του επειδή οι φαρµακοποιοί όρθωσαν – µε τη βοήθεια των πολιτικών – ένα ολόκληρο κάστρο στη µέση της πολιτείας; Είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιο εµπόριο που δουλεύει µε περιθώριο κέρδους 35% – αφήνω κατά µέρος όλα τα άλλα (κόλπα µε τις συνταγές που από φάρµακα καταλήγουν καλλυντικά, παντόφλες και δεν ξέρω τι άλλο – όρα το σκάνδαλο του Λαυρίου), και η κυβέρνηση να διαπραγµατεύεται µαζί του; Τι διαπραγµατεύεται και γιατί;
Οποια δουλειά θέλει ο καθένας
Αντε ντε, πες µου και συ. Μα είναι µόνο για τους φαρµακοποιούς; Με τουςδικηγόρους, τους συµβολαιογράφους, τους πολιτικούς µηχανικούς, τους ταξιτζήδες, το ίδιο δεν κάνει; Εκατόν εξήντα (160) κλειστά επαγγέλµατα έχει αυτή η χώρα-σούργελο καιη κυβέρνηση που ανέλαβε την
ιστορική ευθύνη να τη βγάλει από την κρίση κάθεται και κουβεντιάζει µαζί τους. Και γράφουµε εµείς για διαβουλεύσεις, για σκληρές διαπραγµατεύσεις, για επίπονες συζητήσεις και άλλα τέτοια παραµύθια. Αντί να πει, «παιδιά ακούστε, είµαστε σε κρίση, συνεισέφεραν όλοι οι Ελληνες θα συνεισφέρετε κι εσείς που είστε και προνοµιούχοι. Τελεία και παύλα», και να περάσει από τη Βουλή ένα νοµοσχέδιο µε ένα µονό άρθρο, που θα λέει ότι «από την 1/1/2011 άνοιξαν όλα τα κλειστά επαγγέλµατα και όποιος θέλει µπορεί να ασκήσει ελεύθερα όποιο επάγγελµα επιθυµεί, αρκεί να διαθέτει τις απαραίτητες από τους νοµούς του κράτους προϋποθέσεις». Τι κουβεντιάζουµε τώρα; Αυτό θα έκανε µια αποφασιστική κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που έχει επίγνωση της ιστορικής ευθύνης της και θέλει να την φέρει εις πέρας. Μια κυβέρνηση που κάνει όσα κάνει η σηµερινή, απλώς τα στρίβει. Κι εµένα αυτό όχιαπλώς δεν µου αρέσει, αλλά µε απωθεί. Γιατί άλλα περίµενα...
Φοβάµαι τους αστερίσκους
Εκτος κι αν µου πουν ότι «άλλαθέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω / έλεγαπερνούν τα χρόνια, θα συµµορφωθώ / µα είναι δώρο άδωρο ν’ αλλάξεις χαρακτήρα / τζάµπα κρατάς λογαριασµό, τζάµπα σωστός µε το στανιό» που λέεικι ο Μάλαµας στην «Πριγκιπέσα» του, οπότε πάω πάσο και δεν ξανασχολούµαι µαζί τους. Μπορώ όµως να το κάνω; ∆εν µπορώ. Γιατί τον πονάω αυτό τον τόπο όπως τον πονάει και ο καθένας µας. Γιατί δεν µπορούµε να τον αφήσουµε να χαθεί. Και γιατί, φαίνεται πως κάτι πάει να γίνει. Οπως για παράδειγµα µε τοννόµο του Ραγκούση για το πολιτικό χρήµα, τη χρηµατοδότηση των κοµµάτων και το πόθεν έσχες των πολιτικών. Αν εφαρµοστούν όσα προβλέπει ο νοµός, ειδικώς το σκέλος που αφορά τις κυρώσεις, τότε ίσως η σχέση πολιτικής και κοινωνίας να γυρίσει σελίδα. Αλλά φοβάµαι, να το κρύψω; Φοβάµαι πάλι τα πισωγυρίσµατα στη Βουλή. Τις τροπολογίες, τους αστερίσκους, τις «περίεργες» διατάξεις µε τα εδάφια στις υποπαραγράφους των άρθρων. ∆ηλαδή, όλα αυτά που στο τέλος θα ακυρώσουν την πρόθεση του νοµοθέτη.
Και είναι όλα αυτά, που κατάφεραν να κάνουν την Ελλάδα ξέφραγο αµπέλι, όπου ανενόχλητο κάνει πάρτι κάθε λαµόγιο...