Δημοσιεύθηκαν "κανόνες συνταγογράφησης" :
Μία πρώτη παρατήρηση: ιδιώτες ιατροί -μη συμβεβλημένοι επιτρέπεται να συνταγογραφούν μέχρι 2 συνταγές για κάθε ασφαλισμένο τον μήνα!
Καλή εξέλιξη, αλλά θα τους πρότεινα κάτι πιο δίκαιο για τους ασφαλισμένους:
Κανείς γιατρός να μην ξεπερνά τις 1,5 συνταγές το μήνα ανά ασθενή.
Πραγματικά δεν το κατάλαβα αυτό.Τί εννοείς Βασίλη ;
Έχεις δίκιο που δεν το κατάλαβες και ζητώ συγγνώμη... Είχα ξεχάσει να βάλω στο τέλος τη φράση "κατά μέσον όρο".
Τι εννοώ:
- Κάθε "οριζόντια" περικοπή/όριο (όπως προτιμάει ο καθένας μας) έχει το ρίσκο της δημιουργίας σοβαρών προβλημάτων σε αυτούς που έχουν την περισσότερη ανάγκη. Για να πω την αλήθεια, όσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει κανείς, τόσο πιθανότερο είναι να τιμωρηθεί.
- Υπάρχουν ασθενείς που παίρνουν 1 φάρμακο, άλλοι που παίρνουν 2 κ.ο.κ. Υπάρχουν λίγοι που πράγματι είναι δύσκολο να συμμαζευτούν σε κάτω από 7-8 σκευάσματα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι (αρκετοί σε ορισμένους γιατρούς) που δεν παίρνουν τίποτε χωρίς να στερούνται αγωγής.
- Αν λέγαμε π.χ. ότι ένας μέσος όρος είναι τα 4 ή τα 5 σκευάσματα κατά ασθενή (που πάλι για μένα είναι πολύ) θα μπορούσαμε να προκρίνουμε ένα πολύ αποτελεσματικότερο έλεγχο ο οποίος θα βασίζεται στο απλό: "Όχι πάνω από 5 σκευάσματα ανά ασθενή κατά μέσο όρο".
- Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ στο να γνωστοποιούνται στον καθένα, με σεβασμό στα προσωπικά δεδομένα, στατιστικά που τον αφορούν για την επικράτεια αλλά και το νομό κατά ειδικότητα. Γνωρίζοντας τους μέσους όρους, τα τεταρτημόρια ή τα δεκατημόρια, θα μπορούσε κανείς, σιωπηλά και χωρίς να εκτίθεται, να αναλογίζεται "τι τον κάνει να είναι στο άνω 10% από άποψη σκευασμάτων". Αυτή η διαδικασία θα μπορούσε κατ' αρχάς να πετύχει χωρίς καμία απειλή, στηριζόμενη και μόνο στο φιλότιμο του καθενός.
Αντιθέτως το πλαφόν των δύο συνταγών θα προκαλέσει τις εξής στρεβλώσεις (αυτός ο ΕΟΠΥΥ είναι αστείρευτη πηγή γέννησης στρεβλώσεων, λες και πρόκειται για τον κινητήριο μοχλό της ιατρκής μας και βάλε κοινότητας). Έτσι, όσοι έχουν περισσότερα από 6 σκευάσματα θα έχουν φαινομενικά πρόβλημα. Αυτό βέβαια λύνεται με τα γνωστά κόλπα στα λαμόγια και μη, ήτοι: α) Διπλασιάζουμε τις δόσεις σε όσα μας παίρνει, πάντα συμμορφούμενοι με τα πρωτόκολλα, και έτσι μένει χώρος για τον άλλο μήνα να γράψουμε και τα υπόλοιπα. Αν περισσεύουν κι άλλα, τότε όλο και κάποιο άλλο βιβλιάριο της οικογένειας θα κυκλοφορεί για να τα χωρέσει, ειδικά αν είναι κάτι ουδέτερο και όχι π.χ. φιναστερίδη σε γυναίκα με μαλλιά. β) Τα έτι "ορφανά" ξεπλένονται με τη βοήθεια κάποιου καλοθελητή, φαρμακοποιού συνήθως, ο οποίος, μπρος στο φάσμα της απώλειας εισπράξεων, είναι διατεθειμένος να πείσει το ταμείο ότι ο τυραννόσαυρος μασούσε φράουλες. γ) Αν κάποιος από τους υπερφαρμακοκαταναλωτές μας τη δίνει, μπορούμε κάλλιστα να βρούμε αφορμή για να τον προωθήσουμε υπηρεσιακά σε κρατικές δομές ή συμβεβλημένους (αυτό δεν το αγαπώ γιατί προσπαθώ να μην είμαι χαιρέκακος), όπου πολύ ευγενικά θα του εξηγήσουν ότι για να γράψει τις πέντε συνταγές του χρειάζονται παραπάνω από τέσσερις ειδικότητες (και τα αντίστοιχα ραντεβού).
Υπάρχουν βέβαια και τα καλά αυτής της ιστορίας, αλλά είναι αμφίβολο πώς θα υπερκεράσουν το δαιδαλώδη κυκεώνα των συμπλεκόμενων: Κάποιοι πράγματι ταλαίπωροι και μη έχοντες, οι οποίοι έχουν τις περισσότερες φορές φορτωθεί φάρμακα επειδή κανείς από τους θεράποντες δε συνομίλησε με τον άλλο με βάση το καλό του αρρώστου, θα αναγκαστούν να πάρουν των ομματιών τους και να αναζητήσουν την τύχη τους όπου τους βγάλει. Κάποιοι αξιοπρεπείς θα πληρώσουν φάρμακα, ενώ κάποιοι δυστυχείς ( ; ) θα αναγκαστούν να ομολογήσουν μπροστά στο φαρμακοποιό τους: "δεν έχω άλλα τώρα, θα δω τον άλλο μήνα...".
Ελπίζω να απάντησα...
Ψηφοφορία
Θέμα: ΕΟΠΥΥ (Αναγνώστηκε 1455740 φορές)
7 Σεπτεμβρίου 2011, 11:34:38