Όταν διάβαζα για την συνεργασία φαρμακοποιών και συνδεσμου εταιριών ΜΗΣΥΦΑ γέλαγα για 1-2 μέρες.... εκ του ασφαλούς γιατί τυγχάνω γιατρός και θα διασκεδάσω ακόμη περισσότερο με τον φαρμακοποιό που δεν το γνωρίζει.....
Αλλά θα ήθελα να κάνουμε μια κουβέντα που έχουμε ξανακάνει....: Ποιος ο ρόλος του φαρμακοποιού; Γιατί να μην να κάνει ο γιατρός την διάγνωση, να μην δίνει και τα φάρμακα, να μην έχουμε μεσάζοντες (φαρμακοποιούς);
Εσύ νομίζω Διαμαντή το είχες γράψει στα επιχειρήματα υπέρ της δραστικής ουσίας: Ότι δηλαδή εάν έδινε και τα φάρμακα ο γιατρός, θα είχε κίνητρο να φορτώσει τον ασθενή με φάρμακα όσο το δυνατόν περισσότερο. Και η αναγραφή της δραστικής ουσίας, με τον φαρμακοποιό να κάνει την διακίνηση των φαρμάκων, διακόπτει κάθε θέλγητρο να "φορτωθεί" ο ασθενής με φάρμακα που δεν χρειάζεται..... Και εγώ δεν σου είπα όχι, γιατί είχες δίκιο.....
Αλλά μήπως, λέω μήπως, αυτό που δεν θέλαμε να γίνει με τους γιατρούς και τα φάρμακα μήπως πλέον γίνεται και με τους φαρμακοποιούς και τα ΜΗΣΥΦΑ; Εφόσον, ο φαρμακοποιός είναι αυτός που προτείνει και ο μοναδικός που τα πουλάει, μήπως θα είναι και αυτός που τώρα θα φροντίζει να φορτωθεί ο ασθενής με όσο περισσότερα μη ΜΗΣΥΦΑ γίνεται;
Και ποια είναι η λύση με βάση την επιχειρηματολογία σου; Εγώ φαντάζομαι ότι η λύση είναι, τα ΜΗΣΥΦΑ να μπορούν να πωλούνται και από άλλους εκτός των φαρμακοποιών.... Σαφώς, οι φαρμακοποιοί θα είναι οι επιστήμονες που θα μπορούν να τα προτείνουν και να παρέχουν την επιστημονική τους γνώση, αλλά ο πελάτης θα έχει και εναλλακτική. Διαφωνείς;
Διαφωνώ και εξηγούμαι.
Τα δεδομένα από τη διεθνή πρακτική δεν υποστηρίζουν την υπόθεσή σου, ότι δηλαδή "εφόσον, ο φαρμακοποιός είναι αυτός που προτείνει και ο μοναδικός που τα πουλάει, μήπως θα είναι και αυτός που τώρα θα φροντίζει να φορτωθεί ο ασθενής με όσο περισσότερα μη ΜΗΣΥΦΑ γίνεται;"
Σε πρόσφατη μελέτη του WHO για την επίπτωση της απορρύθμισης της αγοράς φαρμάκου στην οικονομία και τη δημόσια υγεία, τα ευρήματα είναι σαφή:
1. Σε καμία χώρα η απελευθέρωση της πώλησης ΜΗΣΥΦΑ δεν οδήγησε σε μείωση των τιμών τους αλλά το αντίθετο.
2. Στις χώρες που τα ΜΗΣΥΦΑ πωλούνται ελεύθερα εκτός φαρμακείων, υπάρχει αναγνωρισμένο πρόβλημα δημόσιας υγείας σχετιζόμενο με τις ουσίες αυτές (πχ στην Αμερική, η παρακεταμόλη αποτελεί τη νούμερο 1 αιτία θανάτου από χρόνιες και οξείες δηλητηριάσεις)
3. Σε χώρες όπως η Ισπανία όπου τα ΜΗΣΥΦΑ διατίθενται μόνο από τα φαρμακεία, 1 στους 3 ασθενείς που πηγαίνει να αγοράσει, φεύγει χωρίς φάρμακο γιατί ο φαρμακοποιός αναγνωρίζει ότι δεν το χρειάζεται. Πόσοι θα έφευγαν χωρίς φάρμακο αντίστοιχα από το Σ/Μ;
Επιπλέον, το δικαίωμα στην αυτοθεραπεία είναι αναγνωρισμένο από τον WHO και ο ρόλος του φαρμακοποιού σε αυτήν σαφώς καθορισμένος. Πέραν της αυτοθεραπείας, ο ρόλος του φαρμακοποιού είναι να εξασφαλίζει την ασφαλή, αποτελεσματική και ορθολογική χρήση των φαρμάκων. Αυτή είναι η δουλειά του και αυτό πρέπει να ξέρει να κάνει καλά. Το αν το ξέρουν πολλοί ή λίγοι φαρμακοποιοί ποσώς με απασχολεί, όπως δεν απασχολεί κι εσένα το γεγονός ότι πολλοί συνάδελφοί σου πιστεύουν ότι η δραστική ουσία του Ponstan είναι η παρακεταμόλη.
Το ερώτημα εδώ είναι, τι θέλουμε να κάνουμε; Θέλουμε να πάμε μπροστά ή να γυρίσουμε πίσω στον 12ο αιώνα, όταν διαχωρίστηκε η Ιατρική από τη Φαρμακευτική; Τα διλήμματα που θέτεις περί εμπλοκής του γιατρού στην διακίνηση του φαρμάκου έχουν λυθεί εδώ και μια χιλιετία για τον πολιτισμένο κόσμο.
Ενώ εμείς εδώ συζητάμε αυτά, στην Αγγλία ο γιατρός τηλεφωνεί στον φαρμακοποιό για πληροφορίες σχετικά με τα φάρμακα ή δέχεται αδιαμαρτύρητα τις αλλαγές του κλινικού φαρμακοποιού στις συνταγές του -ρωτάει μάλιστα να μάθει τι έκανε λάθος, όχι για να πουλήσει μούρη αλλά για να μην το ξανακάνει. Στην Αμερική οι φαρμακοποιοί κάνουν medication reviews και προσφέρουν medication therapy management, αναλαμβάνοντας φυσικά και την ευθύνη. Οι φαρμακοποιοί αποκτούν "provider status" και πλέον μπορούν να λειτουργούν σε συνεργασία με τους γιατρούς, "embeded" στα ιατρεία τους, προσφέροντας ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ διαχείρισης φαρμακοθεραπείας και φαρμακευτικής φροντίδας και ΟΧΙ πουλώντας φάρμακα.
Αυτή είναι η Φαρμακευτική του 21ου αιώνα. Εγώ αυτήν ξέρω να ασκώ και δεν με ενδιαφέρει αν ξέρουν πολλοί άλλοι συνάδελφοι να το κάνουν. Οι εξελίξεις εξ ορισμού πηγαίνουν μπροστά και όχι πίσω.