Ας ξεκινήσω με τη δήλωση φρονημάτων, γιατί δεν έχω κάτι να κρύψω και γιατί έχει πλάκα...
Δεν ξέρω αν ο λόγος μου, φαίνεται κάπως, αν μπορεί-με ποιον τρόπο άραγε- να χαρακτηριστεί "πολιτικός", ούτε αν εμπεριέχεται κάποιου είδους απαξία στην έννοια "πολιτικός" λόγος.
Προσπαθώ όσα γράφω να απαντούν, όσο αυτό είναι δυνατό, στις αγωνίες και τα ερωτήματα μου. Σίγουρα αυτό γίνεται με έναν τρόπο παλαιομιδίτικο, αν όχι "ξύλινο", κάποιες φορές.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχω ασχοληθεί ενεργά με δύο πολιτικές συλλογικότητες.
-Τη Ριζοσπαστική Παρέμβαση Ιατρικής (ΡΙΠΙ) στη θεσσαλονίκη, στις διαδικασίες της οποίας , σε πολύ μεγάλο βαθμό, διαμόρφωσα την πολιτική συνείδηση μου, αλλά και την αίσθηση του ρόλου μου ως γιατρού. Η ΡΙΠΙ τελείωσε για μένα το 98.
-Το Κοινωνικό Στέκι Στέκι Μεταναστών στα Χανιά, από το 2007 ως το 2010. Σταμάτησα να ασχολούμε ενεργά από τη στιγμή που το Στέκι σταμάτησε να είναι στέκι, αλλά διολίσθησε σε μια μορφή άτυπης πολιτικής οργάνωσης. Φαντάζομαι ότι αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν...
-Η τελευταία φορά που ψήφισα ήταν το 1992 ή 93, δε θυμάμαι καλά.
-Δεν κατέχω κανενός είδους θεσμική θέση, ούτε και είχα ποτέ. Δεν έχω θέμα όμως με το συνδικαλισμό, στο βαθμό που είναι γνήσιος και όχι "κρατικός" ή "επαγγελματικός".
-Συμμετέχω σε όσα περισσότερα μπορώ και στο βαθμό που με εμπνέουν, στην πόλη που μένω, τα Χανιά, ανεξάρτητα από το ποιος παίρνει την πρωτοβουλία.
-Μάλλον είμαι "αριστερός" , αλλά η αριστερά που υπερασπίζομαι έχει να κάνει με τις κοινωνικές πρακτικές που αναπτύσονται στο σύνολο της κοινωνίας και όχι με ιδεολογικές πλατφόρμες ή πολιτικά σχήματα.
-Θεωρώ ως μοναδικό κριτήριο γνησιότητας της "αριστεροσύνης" μου, τον καθημερινό μου μόχθο και την ποιότητα της σχέσης με τους ανθρώπους που, είτε από ανάγκη είτε από επιλογή, ζητούν τη συμβουλή και τη βοήθεια μου.
-Δε θεωρώ το ιατρείο στο οποίο δουλεύω "δικό" μου, αλλά των ανθρώπων που το χρειάζονται.
-Το μόνο σχήμα στο οποίο συμμετέχω με όλη μου την ψυχή, είναι το ανεκδιήγητο τσούρμο οχλαγωγών THE HALICUTI BAND, στο οποίο παίζω μπουζούκι και τραγουδάω. ('Οταν κάποια στιγμή έχω κάποι αξιοπρεπή ηχογράφηση, θα σας ανεβάσω...)
-Αρθογραφώ περιστασιακά στο "ΒΥΘΟ"... Άνευ άλλων σχολίων
Ελπίζω η δήλωση να είναι αρκετά πλήρης...
Στο θέμα μας τώρα.
Καταλαβαίνω πολύ καλά την ανάγκη κάθε ανθρώπου να βιοποριστεί, αλλά και την αγκίστρωση μας σε έναν τρόπο ζωής, ο οποίος καλώς ή κακώς φαίνεται να χάνετε. Ούτε κι εγώ είμαι έτοιμος να υπερασπιστώ κάποιον άλλο τρόπο ζωής και αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων , τον οποίο αγνοώ. Πολύ φοβάμαι όμως, ότι πολύ σύντομα θα αναγκαστούμε να τον ψάξουμε.
Το τελευταίο διάστημα σκέφτομαι συνεχώς ότι θα πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους οργάνωσης των κοινωνικών αντιστάσεων , αλλά κυρίως αναγκών, σε επίπεδο κοινοτήτων. Με τέτοιο τρόπο ώστε ανεξάρτητα αν χρεοκοπήσουμε επισήμως, αν έχουμε ευρώ ή δραχμή, αν είμαστε στη ΕΕ ή όχι, αν έχουμε Παπαδήμιο ή Σαμαρά ή ΚΚΕ, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ΕΣΥ, αν πληρωνόμαστε ή όχι, να έχουμε εξασφαλίσει στοιχειώδεις δομές επιβίωσης και συνέχειας της κοινωνική ζωής. Η γνώμη μου είναι ότι οι δομές αυτές θα πρέπει κατ΄αρχήν να αφορούν σίτιση, στέγαση, περίθαλψη-υγεία και παιδεία.
Το σχέδιο είναι απλό στη σύλληψη, δεν είναι πρωτότυπο, αλλά σκοντάφτει στο επίσης απλό γεγονός, ότι κανείς δεν έχει την εμπειρία να το εφαρμόσει.
Όταν συλλογικά, υπερβούμε το στάδιο της "άρνησης αποδοχής του πένθους" για τη παλιά μας ζωή, ίσως κάτι μπορεί να γίνει.
Όταν με -άκομψο πιθανώς τρόπο- σχολιάζω το αίτημα για ελεύθερο ιατρείο στους γιατρούς ΕΣΥ, είναι γιατί το θεωρώ εκτός τόπου και χρόνου. Όχι όσον αφορά το δικαίωμα του γιατρού ΕΣΥ να υπερασπιστεί το εισόδημά του, αλλά όσον αφορά την κοινωνική χρησιμότητα ενός τέτοιου αιτήματος. Επαναλαμβάνω ότι -κατά τη γνώμη μου πάντα- το δημόσιο σύστημα υγείας υπάρχει ή καλύτερα θα έπρεπε να υπάρχει για να απαντά στις ανάγκες της κοινωνίας σε υπηρεσίες υγείας. Ζούμε μια περίοδο όπου το "κοινωνικό δικαίωμα στην υγεία" ουσιαστικά καταργείται. Αυτό σημαίνει ότι όλο και λιγότεροι άνθρωποι θα έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, κρατικές και ιδιωτικές. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι όλο και λιγότεροι γιατροί θα είναι απαραίτητοι , όλο και λιγότεροι γιατροί θ έχουν αντικείμενο δουλειάς. Και το τραγικό της υπόθεσεις είναι ότι οι ανάγκες των ανθρώπων που θα μένουν αναπάντητες, διαρκώς θα αυξάνονται.
Η έννοια του “κοινωνικού δικαιώματος στην υγεία”, δεν είναι αυθύπαρκτη, αλλά μεταβάλλεται με βάση τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα κάθε εποχής. Η υπεράσπιση αυτού του δικαιώματος , προϋποθέτει εξαντλητική συζήτηση επί της ουσίας, αλλά και σε σχέση με τους τρόπους υπεράσπισής του. Επιγραμματικά θα πω ότι -κατά τη γνώμη μου- δε θα έπρεπε να ταυτίζεται με το γενικευμένο δικαίωμα πρόσβασης σε φάρμακα -βιοϊατρική τεχνολογία- ιατρικές υπηρεσίες. Ακριβώς γιατί το δικαίωμα στην υγεία είναι πολύ ευρύτερο.
Αν επομένως με πείσετε, ότι το αίτημα για ελεύθερο ιδιωτικό ιατρείο στους γιατρούς ΕΣΥ, είναι κοινωνικά χρήσιμο, υπερασπίζεται το κοινωνικό δικαίωμα στην υγεία στην υγεία, μαζί σας.
Κι εγώ δε γουστάρω καθόλου τις μειώσεις, έχω περιορίσει δραστικά τα έξοδα μου και αγωνιώ αν θα τα βγάλω πέρα. Επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που σιχτιρίζω και σκέφτομαι το ενδεχόμενο της παραίτησης. Και δε θα διστάσω να το κάνω, αν νιώσω ότι αυτό που κάνω σήμερα δεν έχει κανένα νόημα. Πάντα σκέφτομαι όμως, ότι πρώτα και κύρια το ΕΣΥ δεν υπάρχει για να δουλεύουν οι γιατροί, αλλά για να υπηρετεί την κοινωνία. Προφανώς αυτή δεν είναι η μόνη οπτική γωνία που μπορεί να υπάρχει, αλλά απλώς η δική μου. Ελπίζω πως έχω το δικαίωμα να την υπερασπίζομαι. Πιθανά η “υπηρέτηση” της κοινωνίας να μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους και η “δημόσια” λογική να μπορεί να συγκροτηθεί και άλλες μορφές οργάνωσης του συστήματος υγείας. Είμαι όλος αυτιά...
Τελειώνω με τις καφρίλες “κάποιων γιατρών του ΕΟΠΥΥ”.
Μέχρι πριν λίγο καιρό η βάσανος της συνταγογραφίας ήταν αποκλειστική σχεδόν υποχρέωση της πλέμπας των γιατρών ΕΣΥ στην ΠΦΥ (λέμε τώρα ΠΦΥ...). Η απαξιωτική μέχρι χθες πράξη , σήμερα κοστολογείτε στην πόλη μου, στην τιμή των 20 ευρώ. Κάτι περισσότερο από το ημερομίσθιο της εποχής της τρόικας. Βεβαίως δεν αφορά το σύνολο των φαρμάκων, αλλά περιορισμένο αριθμό, για να μην υπερβαίνει ο γιατρός το πλαφόν των συνταγών. Μόλις χθες έμαθα ότι η συνταγογράφηση σοταλόλης γίνεται μόνο από καρδιολόγο και όχι από παθολόγο. Τα ραντεβού συχνά κρατούνται για τους καλούς πελάτες και οι υπόλοιποι cash. Και αυτό έχει βολέψει πάρα πολύ το περίφημο “πανιατρικό κίνημα”. Οι κατ οίκον επισκέψεις γιατρών ΕΟΠΥΥ σε ασφαλισμένους ΕΟΠΥΥ, εξακολουθούν να τιμώνται με 50-80 ευραιόπουλα, χωρίς απόδειξη και βεβαίως οι συνταγές καταλήγουν στο μ@λ@κα “αγροτικό”. Μόλις χθες αγαπητή ΕΟΠΥΥτισσα, αντικατέστησε αλλοπουρινόλη με φεβουξοστάτη (adenuric), γιατί πρέπει να βγαίνει και κανένα συνέδριο. Βεβαίως το τελευταίο δεν είναι προνόμιο των γιατρών ΕΟΠΥΥ. Είναι όμως , ενδεικτικό της “ιδιωτικής” λογικής , η οποία εμφορείται από τις πολυποίκιλες ανάγκες του γιατρού. Σε αυτή τη λογική έχω την εντύπωση ότι εντάσσεται και το αίτημα για ιδιωτικό ιατρείο στους γιατρούς ΕΣΥ και για αυτό δεν το ενστερνίζομαι.
Ως ένα βαθμό υπεύθυνο για τις καφρίλες είναι το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ, τον οποίο πολλοί εδώ μέσα περίμεναν εναγωνίως...
Συγνώμη για το “μανιφέστο”, αλλά καλύτερα έτσι παρά ατάκες που δεν περιγράφουν την ουσία μιας αντιπαράθεσης, αλλά αποκτούν προσωπικό χαρακτήρα.
Συγνώμη για το συχνά επιθετικό και προβοκατόρικο ύφος μου...
Μάλλον η πίεση έχει γίνει παραπάνω από ασφυκτική.
Θέμα: Ένα μόνο σύνθημα: Ελεύθερο ιατρείο στους ιατρούς του ΕΣΥ (Αναγνώστηκε 203379 φορές)
21 Δεκεμβρίου 2011, 23:45:11