Να κάνω εγώ ένα ρητορικό ερώτημα:
Πόσο δύσκολο είναι κάποιος να προμηθευθεί στην Ελλάδα του σήμερα ένα ΣΥΦΑ;
Η απάντηση καθορίζει και την ανάγκη προστασίας του κοινωνικού συνόλου από τα ΜΥΣΥΦΑ (Μη υποχρεωτικώς συνταγογραφούμενα φάρμακα), τα οποία ο Νόμος επιτρέπει ο οποιοσδήποτε να προμηθεύεται κατά βούληση.
Υ.Γ. Αν θέλαμε πράγματι οι γιατροί να μπορούν να παρέμβουν στο θέμα των ΜΥΣΥΦΑ, λόγω ευαισθησίας που απορρέει από το ιατρικό λειτούργημα, θα έπρεπε είχαν το δικαίωμα να εκδόσουν ηλεκτρονική συνταγή και για τα φάρμακα αυτά, ώστε να καταχωρούνται στο ιστορικό του ασθενή, με 100% αποζημίωση.
Κάθε ιατρική συνταγή και παραπομπή να καταχωρείται, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, μέσω ηλεκτρονικής φόρμας. Στην ηλεκτρονική φόρμα να αναγράφεται ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ συνταγογράφος ιατρός, με την ιατρική του ΙΔΙΟΤΗΤΑ και όχι με την ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ (όπως στις ελεύθερες συνταγές, καθώς ο Νόμος ορίζει, όπου όλοι οι ΙΑΤΡΟΙ μπορούν να συνταγογραφήσουν τα πάντα, λαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη). Η "ειδικότητα" να αναγράφεται μόνο στις περιπτώσεις συνταγών στις οποίες εμπλέκονται, για αποζημίωση, οι ασφαλιστικοί φορείς. Επιπλέον να αναγράφεται, προς άμεση διασταύρωση, ο αριθμός του παραστατικού που ο ιατρός εξέδωσε!!!
Κανένα φάρμακο χωρίς συνταγή και καμία συνταγή χωρίς παραστατικό.Απλή πρόταση με άμεσα και θεμιτά αποτελέσματα. Μήπως, όμως, και εμείς "μεριμνούμε και τυρβάζουμε περί πολλά, ενός δέ έστι χρεία;"