Η ιδέα όπως είπε ο Δημήτρης (ίδια ή με παραλλαγές) δεν είναι καινούρια, αλλά κρυμμένοι στα συρτάρια από παλιά.
Το να μην πληρώνεται για να κάθεται κανείς, είναι πολύ δίκαιο και λογικό, αλλά τα μοντέλα πρέπει να θωρακίζουν από αυθαιρεσίες και καταχρήσεις, ειδικά στο ελλαδιστάν
Το μοντέλο που προτείνει ο κ. Κουναλάκης, αν και λογικό για άλλες χώρες, εμπεριέχει πολλούς κινδύνους για να εφαρμοστεί στο ελλαδισταν και είναι εύκολο να γίνει ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια των εργατοφάγων εργολάβων.
Ένα παρεμφερές μοντέλο θα ήταν το να είναι στην διάθεση ομοειδών με την ειδικότητά τους υπηρεσίας και να την καλύπτουν στη διάρκεια της ανεργίας τους με μειωμένο ωράριο. Έτσι θα είχαμε ένα επίδομα εργασίας, όντως με παράλληλη ωφέλεια της δημόσιας ζωής.
Για ανειδίκευτους και ειδικότητες κατασκευών κ.λ.π., όπου υπάρχουν επαγγέλματα που δεν τα χρειάζεται το δημόσιο και οι υπηρεσίες (αλήθεια, γιατί δεν χρειάζεται το νοσοκομείο τον μπογιατζή?, τον ηλεκτρολόγο?, γιατί δε χρειάζεται το στρατόπεδο τον μηχανικό, τον τορναδόρο, κ.λ.π.?) θα μπορούσε να υποχρεούται ο δήμος και οι νομαρχίες να τους απασχολεί (σίγουρα πολλά επαγγέλματα θα είχαν αντικείμενο εκεί) κάποιες ώρες τη βδομάδα, ενώ τους άλλους θα μπορούσαν να τους απασχολούν οι εργολάβοι σε πλήρες ωράριο, συμβάλλοντας σε ένα ποσοστό του επιδόματος ανεργίας τους και προσθέτοντας το επιπλέον ποσόν έως το ύψος του προβλεπομένου μισθού ή ημερομισθίου. Έτσι και πλήρες ημερομίσθιο χωρίς να το τρώει από κανέναν θα είχε, και ο εργολάβος θα ξόδευε λιγότερα, και το κράτος από τη μία θα ξόδευε λιγότερα, από την άλλη θα είχε παροχή σημαντικού έργου σε πολλούς τομείς με τα χρήματα που δαπανά για ανεργία, ενώ παράλληλα θα έδιδε και απασχόληση –παρά την ανεργία- στους πολίτες.
Σε ένα τέτοιο δε μοντέλο θα ήταν και εύκολο να συνεχίσει η χρηματοδότηση αυτού του τύπου προς τον άνεργο για πολύ μεγαλύτερο διάστημα από αυτό που προβλέπεται σήμερα για την ανεργία.
Επίσης, έπρεπε να υποχρεούται ο άνεργος σε επανεκπαίδευση για νέα πιο αναγκαία επαγγέλματα (όπου αυτό είναι δυνατόν) καθώς και να υποχρεούται να πάρει την δουλειά που του προσφέρθηκε (έστω με κάποιο αριθμό δυνατών αρνήσεων).
Η αποτροπή παραμονής στην ανεργία, αν και υπάρχει προσφορά δουλειάς πρέπει να αποτρέπεται. Μπορεί σήμερα αυτό να μην είναι υπαρκτό λόγω της πραγματικά τερατώδους αύξησης της ανεργίας, αλλά παλαιότερα υπήρχαν άνθρωποι που προτιμούσαν περιοδικά να μπαίνουν στην ανεργία και να κάνουν το διάστημα αυτό δικές τους δουλειές. Δεν είναι προβοκατόρικο αυτό που λέω. Ειδικά στην οικοδομή ήταν το πιο προσφιλές σπορ παλαιότερα.
Στον Καναδά πρό ετών υπήρξε ένα σοβαρό κίνημα να δίδεται το επίδομα ανεργίας μόνο σε όσους δεχόντουσαν να προσφέρουν ορισμένες ώρες τη βδομάδα κοινωνικό έργο σε συναφή με την ειδικότητά τους πόστα.
Σας ενημερώνω ότι ποτέ δεν κατάφερε να υλοποιηθεί, γιατί οι αντιστάσεις πάντα είναι πολλές, ειδικά από αυτούς που θέλουν να χαϊδεύουν αυτιά που τους ιδιοκτήτες τους ελπίζουν να τους χρησιμοποιήσουν δεόντως.
Γι’ αυτό, ωραία είναι η συζήτησή μας ετούτη, αλλά κανένα τέτοιο μοντέλο δεν θα προχωρήσει.