Κατ΄αρχήν ο Πάσχος περιγράφει με σχετική επάρκεια το μοντέλο του "κρατικού συνδικαλισμού" και της λειτουργίαε της "εργατικής αριστοκρατίας".
Λίγο-πολύ η μορφή αυτή συνδικαλισμού λειτουργούσε ως συνδιαχειριστής της εξουσίας κατασκευάζοντας τη συναίνεση και αμβλύνοντας τις εντάσεις ανάμεσα στον πόλο της εργοδοσίας (κεφαλαίου) και του πόλου της εργασίας. Η εύκολη μεταβίβαση της "εργατικής αριστοκρατίας" από τη μεριά της εργασίας στη μεριά της πολιτικής ελίτ, καθόλου τυχαία δεν είναι.
Αν θυμηθούμε, πλην του συνδικάτου των οικοδόμων και ναυτεργατών, το σύνολο των μεγάλων συνδικάτων ελεγχόταν αποκλειστικά από τα δύο κόμματα εξουσίας.
Άρα ο Πάσχος μπορεί να έχει δίκιο ως προς το ρόλο του κρατικού συνδικαλισμού, μόνο που αυτός ήταν οργανικό κομμάτι της εξουσίας και της πολιτικής ελίτ.
Φυσικά και ένα κομμάτι (ειδικά το παραγοντίστικο) της αριστεράς δεν ήταν εκτός του παιχνιδιού...
Η χρέωση όμως, των διαχρονικών επιλογών της εξουσίας και των επιτετραμένων της (εργατική αριστοκρατία) στον κόσμο της εργασίας, είναι εκτός από παραπλανητική και χυδαία.
Αν όμως η λογική του Μανδραβέλη είχε κάποιο νόημα πριν από πέντε χρόνια , σήμερα δεν έχει κανένα. Γιατί η παραπάνω μορφή συνδικαλισμού έχει πεθάνει μαζί με το κράτος πρόνοιας-συναινετικό κράτος. Η επιλογή της ελίτ δεν είναι η αναζήτηση της συναίνεσης, αλλά η με κάθε κόστος και κάθε τρόπο καταστολή.
Ο Πάσχος προσπαθεί να μας πείσει ότι η πολιτική ελίτ που ψήφισε μνημόνια κόντρα σε κοντά ένα εκατομμύριο διαδηλωτές , που εξευτέλισε κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος, που οδήγησε σε 28% επίσημη ανεργία και άλλη τόση φτώχεια, που επιστράτευσε κάθε απόπειρα απεργίας, που αδιαφόρησε για το σύνολο των κοινωνικών δικαιωμάτων που έσβησαν από το χάρτη, που κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που χέστηκε για την αντιπολίτευση,που έχει εγκαθιδρύσει στρατιωτικό νόμο στη Χαλκιδική, που κατάργησε 50 εφορίες..................... δε μπόρεσε να αναδιαρθρώσει και να εφαρμόσει την πρόταση Μόσιαλου για την ΕΡΤ , λόγω των συνδικαλιστικών αντιδράσεων και των αντιδράσεων της αριστεράς!!!
Η εμπειρία της πρόσφατης (μη) απεργίας των εκπαιδευτικών είναι πολύ πρόσφατη. Πριν από πέντε χρόνια, όταν η κυβέρνηση εξήγγειλε "πέντε μέτρα", η ΟΛΜΕ προκήρυσσε απεργία στις πανελλήνιες και τελικά τα βρίσκανε κάπου στα δυόμιση. Αυτή ήταν η λογική της συνδιαχείρησης και της συναίνεσης. Μόλις πριν από ένα μήνα το παιχνίδι ξεκίνησε με τα "πέντε" της κυβέρνησης, η εργατική αριστοκρατία, μαθημένη στον προηγούμενο ρόλο της προκήρυξε την απεργία. Μόνο που δεν τα βρήκανε ποτέ στα δυόμιση , γιατί η πολιτική ελίτ επέλεξε την επιστράτευση και την καταστολή...
Η πρόταση Μόσιαλου και η περίφημη αναδιάρθρωση της ΕΡΤ , ως αυτόνομης και ανεξάρτητης από την πολιτική ελίτ οντότητα, δεν έγινε ποτέ γιατί δεν το επέλεξε η ίδια η πολιτική ελίτ.
Γιατί θέλουν την ΕΡΤ για τα ρουσφέτια τους και ως φερέφωνο της πολιτικής τους.
Αναδιάρθρωση με το Λιάτσο και τον μπαραμπάκο της Ρούλας... Πραγματικά για γέλια και για κλάματα.
Και μερικά για το Σίμο...
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links).
Εγγραφή ή
Είσοδος