Τι διαβάσαμε (θα διαβάσουμε) στις διακοπές;

[deleteduser]

Ξαναδιάβασα μετά από χρόνια το "Τέλος της μικρής μας πόλης" του Δημήτρη Χατζή.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα

[EzeΤΡΟΛ]

του Χατζή.

Ουακ! Ποιού Χατζή; Του Θανάση Χατζή, που πολέμησε με τον ΔΣΕ; 

Μια εξαιρετική πρόταση είναι το παρακάτω βιβλίο του εκ Μοναστηρίου υπουργού Γεωργίου Μόδη, για τον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908), από την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[deleteduser]

Του Δημήτρη Χατζή (το διόρθωσα στο αρχικό μήνυμα). Ο Δ. Χατζής ήταν συντοπίτης μου, αριστερός και πολιτικός πρόσφυγας για 30 χρόνια στη Βουδαπέστη. Νομίζω ότι διηύθυνε την Ελεύθερη Ελλάδα, την εφημερίδα του ΕΑΜ.
Το βιβλίο πάντως δε φέρει κομματικούς χρωματισμούς.

[EzeΤΡΟΛ]

Έφυγε, πλήρης ημερών, ο μεγάλος συγγραφέας Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν, τιμημένος με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας για το έργο του "Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ", το οποίο είχα την τύχη να βρω στη βιβλιοθήκη της στρατιωτικής μονάδας που υπηρετούσα και να διαβάσω πριν από 8 χρόνια.
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[orfeo]

Το ξέρω ότι για τους περισσότερους απ' τους συναδέλφους τα Χριστούγεννα δεν είναι ακριβώς διακοπές και ελπίζω να μην πειράζει που δεν ξεκινώ νέο θέμα...
"Η ασθένεια του Σαξ" του Μ. Βινκλέρ
Ο συγγραφέας είναι γάλλος γιατρός που σταμάτησε να ασκεί την ιατρική καθώς διαφωνούσε ιδεολογικά με τον τρόπο που ασκείται η ιατρική στο δυτικό κόσμο σήμερα. Στο βιβλίο πρωταγωνιστεί ένας γιατρός της ΠΦΥ. Πολύ καλή γραφή- κατά τη γνώμη μου- και πολύ ενδιαφέρουσα η σύγκριση της άσκησης ΠΦΥ στη Γαλλία και στην Ελλάδα.
Καλές γιορτές!

[EzeΤΡΟΛ]

100 μυθιστορήματα που πρέπει να διαβάσουμε (από την Telegraph) :
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Γ.Κτιστάκης]

Διάφορα ενδιαφέροντα ένθετα της εφημερίδας ¨πατρίς¨ της Κρήτης για την ιστορία τον πολιτισμό και όχι μόνο. 

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[orfeo]

Π. Μπαλτάκος - "Το τέλος του Εφιάλτη"
"Γιατί περιπολούσαν και ενέδρευαν δέκα χρόνια συνέχεια οι Σπαρτιάτες στο Καλλίδρομο; Γιατί ο Αθηνάδης δολοφόνησε τον Εφιάλτη το 469 π.Χ.; Ποιον ρόλο έπαιξε στη δολοφονία η Φοίβη, η πρώην σύζυγος του Εφιάλτη; Ποιες ήταν οι απόψεις των Σπαρτιατών για τη ζωή και τον θάνατο, την αγάπη και τον έρωτα, τον πόλεμο και την τέχνη, τη μύηση και την αλήθεια; Ποιος ο δικός τους δρόμος για τη γνώση;"
Του ίδου συγγραφέα   : "Ερμοκοπίδες"
 
 Ο άνθρωπος το κατέχει το αντικείμενο (δομή και αξίες της σπαρτιατικής κοινωνίας στην αρχαιότητα) και επιπλέον γράφει ωραία...

[EzeΤΡΟΛ]

Π. Μπαλτάκος - "Το τέλος του Εφιάλτη"
"Γιατί περιπολούσαν και ενέδρευαν δέκα χρόνια συνέχεια οι Σπαρτιάτες στο Καλλίδρομο; Γιατί ο Αθηνάδης δολοφόνησε τον Εφιάλτη το 469 π.Χ.; Ποιον ρόλο έπαιξε στη δολοφονία η Φοίβη, η πρώην σύζυγος του Εφιάλτη; Ποιες ήταν οι απόψεις των Σπαρτιατών για τη ζωή και τον θάνατο, την αγάπη και τον έρωτα, τον πόλεμο και την τέχνη, τη μύηση και την αλήθεια; Ποιος ο δικός τους δρόμος για τη γνώση;"
Του ίδου συγγραφέα   : "Ερμοκοπίδες"
 
 Ο άνθρωπος το κατέχει το αντικείμενο (δομή και αξίες της σπαρτιατικής κοινωνίας στην αρχαιότητα) και επιπλέον γράφει ωραία...

Αγαπητέ συνάδελφε, ένα έχω να πω: ΕΥΓΕ!
Το παραγγέλνω κι εγώ αμέσως!

[kapioskanis]

Για μια πιο όμορφη συνέχεια
ξεκινήστε με το

"ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ"
Συγγραφέας: ΠΡΕΣΣΦΙΛΝΤ ΣΤΙΒΕΝ
Εκδόσεις: ΠΑΤΑΚΗΣ

και στην συνέχεια με την πρόταση του orfeo

Χαρισματικοί μυθοπλόκοι και οι δύο συγγραφείς.

ΥΓ
Τα διάβασα προ τριετίας στον Ταϋγετο απνευστί.

[Δημήτρης Μακρέας]

Διακοπές στη Χαλκιδική και αρκετό διάβασμα. Επίσης αρκετό ποδήλατο με την ψυχή στο στόμα!
Σκεφτόμουνα στα σοβαρά την πιθανότητα να με μαζέψει ο διακομηστής από κανένα χαντάκι,
αλλά οι τύψεις από το πολύ φαί έκαναν το ποδήλατο επιβεβλημένο!
Επιστροφή στο θέμα.
1. "Η  σκιά του χαμαιλέοντα" Μινετ Λουόλτερς
Εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ. Σε καθηλώνει όπως όλα της τα βιβλία. Για τους λάτρεις του αστυνομικού αποκάλυψη!
Για τους υπόλοιπους ευκαιρία να το λατρέψουν. Συνεχίστε με το "Η κατάρα της αλεπούς"
2. "Η λέσχη Δουμάς". Αναμφίβολα καλό, ειδικά για διακοπές. Απλώς όποιος έχει διαβάσει και άλλα βιβλία του Ρεβέρτε θα νιώσει ότι ο συγγραφέας επαναλαμβάνεται.
Είχα διαβάσει πρώτο το "Ο ναυτικός χάρτης" και ομολογώ ότι το είχα απολαύσει περισσότερο.
3. "Εύα Λούνα" Ιζαμπέλ Αλιέντε. Μέχρι πέρυσι για κάποιο περίεργο λόγο, ίσως γιατί δε συμπαθώ καθόλου τον οίκο που εκδίδει τα βιβλία της, την περιφρονούσα.
Περιμένοντας το αεροπλάνο χωρίς βιβλίο , αγόρασα "Το σπίτι των πνευμάτων" και συγκλονίστηκα. Ακολούθησε "Του έρωτα και της σκιάς" και ο "Ζορρό".
Η "Εύα Λούνα" είναι συμπαθητικό βιβλίο αλλά δεν έχει τη φλόγα του δεύτερου και απέχει όσο το καλό από το αριστούργημα από το "Σπίτι των πνευμάτων"
4. "Η κόκκινη Μασσαλία" Μόρις Άττια. Απλά φανταστικό. Μόνο που θα ήταν καλύτερο να ξεκινήσετε από «Το μαύρο Αλγέρι» που προηγείται στην τριλογία. Όταν διαβάσετε και τα δύο θα τρέχετε κάθε λίγο για να δείτε αν εκδόθηκε το «Paris bleus» στα ελληνικά!
5. «Η λέσχη των νέων πιανιστών» . Ketil Bjornstad. Αν και είμαι μόλις στη μέση αντιλαμβάνομαι ότι δεν πήρε άδικα το βραβείο αναγνωστών στη Γαλλία το 2008. Ένας ακόμα συγγραφέας που ανακαλύπτω από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Εγγύηση  για τον αναγνώστη.
6. «Σικάγο». Αλάα Αλ Ασουάνι. Το ευχαριστήθηκα . Βέβαια  «Το Μέγαρο Γιακουμπιάν» είχε άλλη αύρα , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σικάγο δεν είναι καλό βιβλίο.

Αυτά προς το παρόν. Έχω στην αναμονή «Το τρίτο στεφάνι», του Ταχτσή και το «Αμερικάνικο ταξίδι θανάτου» του Έλρου.

[EzeΤΡΟΛ]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος (The Pit and the Pendulum)

Nουβέλλα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε

[Argirios Argiriou]

ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ;
Η προπαγάνδα των βαλκανικών κρατών (1821-1923).

Συγγραφέας: Ivan Ilchev.

Eκδόσεις «Επίκεντρο».
  

[spoiler]Έχει δίκιο η πατρίδα μου;
Niko Ago
Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/08/2011

Του NIKO AGO|nikoago@gmail.com

Η «γειτονιά των Βαλκανίων» έχει χαρακτηριστεί και ως «πυριτιδαποθήκη» και μάλλον όχι αδίκως. Μόνο μετά την τελική οριοθέτηση των συνόρων των κρατών -που μόνο τελική δεν υπήρξε, όπως απέδειξε η πρόσφατη ιστορία της πρώην Γιουγκοσλαβίας-, τα γειτονικά κράτη ενεπλάκησαν με ποικίλους τρόπους σε διάφορες διενέξεις. Το κάθε κράτος ξεχωριστά, με τους δικούς του μηχανισμούς και δυνάμεις, έχει προσπαθήσει να επιβάλει την κυριαρχία του, θέλοντας να έχει «τη μερίδα του λέοντος» σε σύγκριση με τους άλλους γείτονες. Σε διάφορες φάσεις της Ιστορίας, διάφορα κράτη το έχουν προσπαθήσει. Τα αποτελέσματα, λίγο-πολύ γνωστά σε όλους.

Ακόμα και σήμερα που γράφουμε, το νεότερο κράτος της Ευρώπης είναι στα Βαλκάνια. Το Κόσοβο είναι μια πραγματικότητα που, όσο κι αν δεν την παραδεχτούμε, δεν θα αργήσει η μέρα που θα αναγνωριστεί απ' όλους.

Αλλά ποια πατρίδα «έχει το δίκιο» τελικά; Σ' αυτό το ερώτημα προσπαθεί να απαντήσει -και τα καταφέρνει πολύ καλά- ο Βούλγαρος ιστορικός και πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σόφιας, Ιβάν Ιλτσέφ, με το βιβλίο-μελέτη «Έχει δίκιο η πατρίδα μου;», που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Επίκεντρο» και εξετάζει την περίοδο 1821-1923. Το βιβλίο αυτό καταφέρνει δίχως άλλο μια «γροθιά στο στομάχι» του κάθε «πατριώτη» και ανοίγει ένα παράθυρο στον κάθε ψύχραιμο μελετητή της ιστορίας των βαλκανικών κρατών.

Όπως γράφει και στον πρόλογο ο Ιάκωβος ∆. Μιχαηλίδης , Επίκουρος Καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, Α.Π.Θ., «… περιγράφει τους προπαγανδιστικούς µηχανισµούς που δηµιούργησαν τα βαλκανικά κράτη, από τη σύστασή τους έως και το τέλος του Πρώτου Παγκοσµίου Πολέµου, προκειµένου να επηρεάσουν την παγκόσµια κοινή γνώµη -και ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή- για το δίκαιο των επιχειρηµάτων και των αγώνων τους. Ο Ίλτσεφ χρησιµοποιεί ποικίλο αρχειακό υλικό και µια ογκώδη βιβλιογραφία, προκειµένου να ανασυνθέσει και να αναλύσει τους µηχανισµούς της προπαγανδιστικής τακτικής. Πακτωλούς χρηµάτων διέθεσαν οι ενδιαφερόµενοι, τόσο προς το εσωτερικό όσο και προς το εξωτερικό, προκειµένου να συγκροτήσουν οµάδες που θα διάκειντο φιλικά προς τις απόψεις τους, αποτελούµενες από πολιτικούς, διπλωµάτες, ιστορικούς, γεωγράφους, δηµοσιογράφους. Μυστικά κονδύλια από τα εκάστοτε υπουργεία Εξωτερικών χρησιµοποιήθηκαν προκειµένου να επιτευχθεί ο προσεταιρισµός σηµαντικών προσώπων που επηρέαζαν την πολιτική των Μεγάλων ∆υνάµεων, αλλά και διαµόρφωναν την κοινή γνώµη στις ξένες πρωτεύουσες, καθώς και ο συντονισµός της δράσης οργανώσεων φοιτητών και σωµατείων αποδήµων και προσφύγων.

Ιδιαίτερα µετά τον Κριµαϊκό Πόλεµο και κατά τη διάρκεια της Ανατολικής Κρίσης, ο αγώνας εντάθηκε. Έτσι, για παράδειγµα, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1870 η βουλγαρική προπαγάνδα κατόρθωσε να προσεγγίσει τον ανταποκριτή της εφηµερίδας 'The Daily News' στην Κωνσταντινούπολη Edwin Pears, ο οποίος µε τις ανταποκρίσεις του καλλιεργούσε τη συµπάθεια προς τον δοκιµαζόµενο από τις αγριότητες των Οθωµανών βουλγαρικό λαό. Η επιτυχία της Βουλγαρίας στον προπαγανδιστικό τοµέα κορυφώθηκε όταν εξασφάλισε την εύνοια του αρχηγού του βρετανικού Φιλελεύθερου Κόµµατος, William Glandstone. Σηµαντικές προπαγανδιστικές επιτυχίες είχαν, όµως, την ίδια χρονική περίοδο και οι Κροάτες, οι οποίοι προσέγγισαν τον Βρετανό ιστορικό και δηµοσιογράφο R.W. Seton-Watson.

Τη δεκαετία του 1870 κι ενώ οι µάχες µαίνονταν σε διάφορα πολεµικά µέτωπα, ιδρύθηκαν τα πρώτα βαλκανικά ειδησεογραφικά πρακτορεία, προκειµένου να ελέγξουν συστηµατικότερα τη ροή ειδήσεων προς το εξωτερικό, ενώ η σύναψη συµφωνιών µε διάφορα ευρωπαϊκά ειδησεογραφικά πρακτορεία διευκόλυνε τη διοχέτευση βολικών ανταποκρίσεων. Υπήρχαν βεβαίως και εντάσεις.

Η προπαγανδιστική δραστηριότητα αυξήθηκε τις επόµενες δεκαετίες, καθώς τα σύννεφα των Βαλκανικών και του Πρώτου Παγκοσµίου Πολέµου πλήθαιναν ανησυχητικά. ∆ίπλα στις παραδοσιακές τακτικές προπαγάνδας προστέθηκαν τότε και νέες, όπως η αποστολή στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πολιτικών και επιστηµόνων, προκειµένου να πραγµατοποιήσουν επαφές και να δώσουν διαλέξεις, αλλά και η έκδοση ξενόγλωσσων εφηµερίδων. Χαρακτηριστικό παράδειγµα αποτελεί το περιοδικό 'Le Bulletin d’ Orient', που προωθούσε τα ελληνικά συµφέροντα, αλλά και η βουλγαρικών συµφερόντων εφηµερίδα 'L’ Echo de Bulgarie'.

Την ίδια περίοδο, όµως, οι προπαγανδιστικοί µηχανισµοί ενισχύθηκαν, αφού συµπαρατάχθηκαν στους στόχους τους και τα ακαδηµαϊκά ιδρύµατα των αντίστοιχων βαλκανικών χωρών, όπως οι ακαδηµίες επιστηµών και τα πανεπιστήµια. Ο Ίλτσεφ δεν διστάζει να παρατηρήσει πως 'στον αγώνα ανάµεσα στην επιστηµονική αντικειµενικότητα και τον πατριωτισµό, ο πατριωτισµός συνήθως υπερίσχυε'. Παράλληλα, από το δηµόσιο ταµείο στέλνονταν χρήµατα σε ιδιωτικά ινστιτούτα του εξωτερικού και βιβλιοθήκες, µε κύριο σκοπό να προωθηθούν τα εθνικά συµφέροντα. Έτσι, ο επιφανής Σλαβολόγος Leon Lamouche έλαβε το 1919 από τη Σόφια 2 χιλιάδες φράγκα για τις διαλέξεις που έδινε. Σηµαιοφόροι της προπαγανδιστικής εκστρατείας των χωρών τους αναδεικνύονταν συνήθως οι πρωθυπουργοί τους, οι οποίοι συχνά 'προσπαθούσαν να πείσουν τον ένα ή τον άλλο δηµοσιογράφο να γράψει λίγα ευχάριστα λόγια για τη χώρα τους έναντι κατάλληλης αµοιβής'. Στο ίδιο πλαίσιο κινούµενοι και οι βασιλιάδες των βαλκανικών κρατών διέθεταν αφειδώς χρήµατα σε ξένους δηµοσιογράφους για να επαινούν τη χώρα τους, αλλά και τους ίδιους προσωπικά. Έτσι, ο ηγεµόνας της Ρουµανίας Αλεξάνταρ Κούζα, αλλά και ο διάδοχός του Κάρολος, πλήρωναν αδρά διάφορους Γάλλους δηµοσιογράφους, ενώ παρόµοια πολιτική ακολούθησε και ο Σέρβος βασιλιάς Μιχαήλ Οµπρένοβιτς, αλλά και ο Βούλγαρος βασιλιάς Φερδινάνδος.

Ο πόλεµος των εφηµερίδων τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα για την προσέλκυση χρηµατικών εµβασµάτων από τα Βαλκάνια είχε λάβει τεράστιες διαστάσεις. Είναι ενδεικτικό ότι ένας από τους συντάκτες της εφηµερίδας 'Le Temps' δήλωνε ευθέως πως η εφηµερίδα του µπορούσε να αλλάξει τη φιλελληνική γραµµή της αν η Σόφια συµφωνούσε να πληρώνει από 20 φράγκα τη σειρά τού κάθε άρθρου που θα υπεράσπιζε τα βουλγαρικά εθνικά δίκαια. Αλλά και η γαλλική εφηµερίδα 'Journal des Debats', η οποία παραδοσιακά υποστήριζε την Ελλάδα, µετέβαλε τη στάση της παραµονές της Επανάστασης των Νεοτούρκων το 1908, µετά την αποστολή χρηµάτων από την Κωνσταντινούπολη, αλλά και λόγω των οικονοµικών συµφερόντων που είχε ο διευθυντής της στην Οθωµανική Αυτοκρατορία.

Στα τέλη του 1919, πάλι, η ελληνική κυβέρνηση πλήρωνε 700 χιλιάδες φράγκα για συµφωνίες µε ισχυρές γαλλικές εφηµερίδες. Στο ίδιο πλαίσιο µε τους δηµοσιογράφους εντάσσονται και αρκετοί γεωγράφοι που κατέκλυσαν µε τους εθνογραφικούς χάρτες τους την επιστηµονική κοινότητα. Ένας από αυτούς, ο Γάλλος Bianconi, προσέγγισε το 1915 τους Βούλγαρους, απαιτώντας το ποσό των 20 χιλιάδων λέβα για να συµπεριλάβει στη Βουλγαρία την περιοχή της Στρούγκας. Όταν όµως η Σόφια αρνήθηκε, ο Γάλλος γεωγράφος δηµοσίευσε τον χάρτη υιοθετώντας τις σερβικές αντιλήψεις επί της συγκεκριµένης περιοχής.

Τα χρησιµοποιούµενα µέσα της προπαγανδιστικής δράσης ήταν διάφορα προπαγανδιστικά λιβελλογραφήµατα και βιβλία, εφηµερίδες και περιοδικά, εθνογραφικοί χάρτες, ντοκιµαντέρ µικρού µήκους και περιοδικές εκθέσεις. Κορύφωση της προπαγανδιστικής δραστηριότητας των βαλκανικών κρατών υπήρξε η περίοδος του Πρώτου Παγκοσµίου Πολέµου και ιδιαίτερα οι παραµονές της Συνδιάσκεψης Ειρήνης στο Παρίσι, όταν διαµορφώθηκε το νέο εδαφικό status quo στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Σχολιάζοντας την αποτελεσµατικότητα της ασκούµενης προπαγάνδας, ο Ίλτσεφ παρατηρεί πως αυτή λειτούργησε απλώς υποβοηθητικά σε παγιωµένες γεωστρατηγικές επιδιώξεις των Μεγάλων ∆υνάµεων, παρέχοντάς τους επιχειρήµατα ώστε να δικαιολογήσουν την πολιτική τους. Όσον αφορά, τέλος, τις συνέπειες της προπαγανδιστικής δράσης στις ίδιες τις βαλκανικές κοινωνίες, στην πραγµατικότητα βάθαιναν το χάσµα ανάµεσα στους λαούς, καταλήγει ο Ίλτσεφ, αφού υπερέβαλαν και καθιέρωσαν τα ήδη υπάρχοντα αρνητικά στερεότυπα του ενός για τον άλλο. Έτσι έκοψαν ακόµη και το µικρότερο γεφυράκι προς την αµοιβαία κατανόηση».

 

Info:

ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ;
Η προπαγάνδα των βαλκανικών κρατών (1821-1923),

εκδόσεις «Επίκεντρο», σελίδες: 624,

τιμή: 28,00 ευρώ[/spoiler]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Οικονομικά
Περί καπιταλισμού
THOMAS PIKETTY
Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα
μετ.: Ελίζα Παπαδάκη εκδ. Πόλις, σελ. 752

ΚΩΣΤΗΣ ΚΟΡΝΕΤΗΣ

Είναι το βιβλίο της χρονιάς στην Αμερική, παρά το μέγεθός του και το γεγονός πως έχει γραφτεί από Γάλλο. Αναδεικνύει τα αδιέξοδα του ύστερου καπιταλισμού, χωρίς να καταφεύγει στον μαρξισμό –παρά τον τίτλο του– χρησιμοποιώντας στρωτή γλώσσα, που παρακολουθεί εύκολα ο μη ειδικός, πράγμα σπάνιο για οικονομολόγο.
Η θεωρία του Πικετί απλή: η φυσική τάση του καπιταλισμού είναι ο ολοένα αυξανόμενος πλουτισμός των ολίγων εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων. Ειδικά τα τελευταία τριάντα χρόνια, οι παραγόμενες ανισότητες έχουν διογκωθεί επικίνδυνα, σε βαθμό που η ανισότητα κοντεύει να αναδειχθεί σε μια νέα μορφή ολιγαρχίας. Είναι το περίφημο «1%» (ένας ιδιαίτερα δημοφιλής όρος που είχε επινοήσει πριν από κάποια χρόνια ο ίδιος ο Πικετί) που αναπαράγεται, αντί να απλώνεται.
Πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα; Μόνο αν οι κυβερνήσεις αποφασίσουν να επιβάλουν διαφάνεια στην απόκτηση και μετακίνηση των κεφαλαίων –βλ. φορολογικοί παράδεισοι– και, κυρίως, αν επιβάλουν προοδευτική φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων –που είναι ούτως ή άλλως σε μεγάλο βαθμό κληρονομικά– ως μέσο περιορισμού της υπερσυσσώρευσης πλούτου.
Παρά τη λυσσαλέα επίθεση που του επεφύλαξαν fora όπως για παράδειγμα οι Financial Times, τα στατιστικά δεδομένα του είναι όχι απλώς εντυπωσιακά, αλλά και εξαιρετικά ακριβή δεδομένου του μεγέθους της έρευνάς του. Απλό, ευανάγνωστο και τρομερά επίκαιρο.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[iasis]

«Bad Pharma: How drug companies mislead doctors and harm patients» (Κακή φαρμακευτική: πως οι φαρμακευτικές εταιρείες παραπλανούν τους γιατρούς και βλάπτουν τους ασθενείς -εκδ. Fourth Estate)


«Tα φάρμακα είναι απάτη. Οι γιατροί που τα γράφουν δεν το ξέρουν και φυσικά ούτε οι ασθενείς. Οι κατασκευάστριες εταιρείες όμως το ξέρουν και φυσικά δεν το λένε»: αυτά υποστηρίζει εν ολίγοις ο γνωστός Βρετανός συγγραφέας και ιατρός Ben Goldacre στο νέο του βιβλίο

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος