Ο ελεγκτής θα πρέπει να ελέγχει αν τηρούνται οι νόμοι του κράτους και οι διατάξεις του ταμείου.
Ως εκ τούτου, η ουσία της άσκησης της ιατρικής θα πρέπει να παραμένει στον θεράποντα, ακόμη και αν πρόκειται για ελεγκτή της ίδιας ειδικότητας.
Επίσης η όποια αρνητική απόφαση του ελεγκτή πρέπει να αιτιολογείται ενυπόγραφα πάνω στο παραπεμπτικό που έχει απορριφθεί.
Πραγματικά, κάθε πρότασή σας, είναι γεμάτη από νόημα, και σας ευχαριστώ γι αυτό!
Θα ήθελα κάπως πιο αναλυτικά τη γνώμη σας, σε συγκεκριμένα σημεία :1) Δηλαδή, δεν είναι καθόλου ασύνηθες, ο Ελεγκτής-γιατρός να είναι
εντελώς διαφορετικής Ειδικότητας σε σχέση με το περιστατικό για το οποίο καλείται να αποφανθεί (...)
2) Ως εκ τούτου, και προκειμένου να εφαρμόσει,
τυπικά, "το γράμμα του Νόμου" (άσχετα αν το "γράμμα του Νόμου", κάποιες φορές, αποκλίνει εντελώς από το "πνεύμα" -τον βαθύτερο δηλαδή, στόχο του Νομοθέτη...),
ένας Παθολόγος, εφαρμόζοντας τις νομικές (απαρχαιωμένες...) Διατάξεις του Ταμείου του,
θα πρέπει να αποφανθεί οτι,
δεν νοείται η διενέργεια Μαγνητικής -γονάτου,
χωρίς απαραίτητα να έχουν "προηγηθεί άλλες απλούστερες Εξετάσεις",
όπως ορίζει το "γράμμα" των Διατάξεων του Ταμείου...
3) Ακόμα
κι αν "πιεστεί", να αιτιολογήσει γραπτά και ενυπόγραφα, τους λόγους για τους οποίους δεν εγκρίνει το Αίτημα του Ασφαλισμένου,
το θύμα της υπόθεσης, είναι και πάλι ο Ασθενής : i. Ο Ελεγκτής, θα κάνει απλά, ένα copy/paste την αντίστοιχη Διατύπωση από τη σχετική Διάταξη του Ταμείου...
Ίσως να την έχει περάσει και σε σφραγίδα, για να μην κουράζεται να γράφει...!
ii. Στο εξής, ο Ασφαλισμένος θα συναντάει, κάθε φορά, έναν "ξυνισμένο" Ελεγκτή......
Αναρωτιέμαι,
αν υπάρχουν ελληνικά guidelines για την αντίστοιχη Πάθηση (απίθανο, αλλά μπορεί...),
είτε της αντίστοιχης Ελληνικής Επιστημονικής Εταιρείας, είτε του ΕΟΦ,
ο Ελεγκτής, "υποχρεούται" να αναθεωρήσει τη γνωμοδότησή του,
ή απλά, εναπόκειται στη "διακριτική ευχέρειά" του, η όποια έκβαση...?