Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι...

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή, 09/11/2013
Του Κωνσταντίνου Ζούλα.

«Μικρέ, τι θέμα έχεις στην εκπομπή σου;» «12 τραγούδια με διαφορετικά γυναικεία ονόματα». «Ωραία ιδέα, θα έρθω καλεσμένος σου. Θα πεις στις ακροάτριες που δεν έχουν γραφεί τραγούδια για τα ονόματά τους να τηλεφωνήσουν και θα τους γράψουμε στίχους επί τόπου».

1990, Αθήνα 9,84. Ο «μικρός» είμαι εγώ και ο «μεγάλος» ο Γιάννης Καλαμίτσης, ο οποίος παρουσίαζε μια καταπληκτική εκπομπή με τίτλο «Οταν περνούν οι Γερμανοί». Το 1990... Γράφω σε εισαγωγικά το «μικρός» και το «μεγάλος» γιατί ένα από τα πολλά χαρίσματα του Καλαμίτση ήταν ότι σε έκανε αμέσως να αισθάνεσαι πως η ηλικία δεν έχει καμία σημασία στις σχέσεις των ανθρώπων, αν υπάρχει μεταξύ τους αμοιβαίος σεβασμός. Την Κυριακή που πέθανε, για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι είχε σχεδόν την ηλικία του πατέρα μου.

Γράφω «πέθανε» και όχι «έφυγε» γιατί ένα από τα επίσης σπάνια γνωρίσματα του Καλαμίτση ήταν ότι δεν φοβόταν τις λέξεις. Οταν άκουγε κάποιον συνάδελφο να χρησιμοποιεί ξύλινες εκφράσεις, του έλεγε την παροιμιώδη φράση «μίλα ρε κανονικά, μη γίνεσαι δημοσιογράφος». Αλλωστε, ο ίδιος δήλωνε «μη δημοσιογράφος» και ίσως γι’ αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους ακροατές του.

Ο λόγος, όμως, που αφιερώνω τη σημερινή στήλη στον Γιάννη Καλαμίτση είναι άλλος. Εδώ και τρία χρόνια, έχουμε όλοι χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε εκείνους που έχουν πιστέψει ότι από διαχρονικά και συλλογικά σφάλματα της χώρας γίναμε ο παρίας της Ε.Ε. και θα ήθελαν να γίνουν επιτέλους στην Ελλάδα όσα δεν έγιναν τα τελευταία 30 χρόνια. Και στους «άλλους» που ισχυρίζονται ότι η χώρα βρίσκεται υπό ξένη κατοχή και ότι οι δανειστές της αποβλέπουν ακόμη και στην υφαρπαγή του ελληνικού «οικοπέδου». Χωρίζει δε τόσο μεγάλο χάσμα τις δύο αυτές προσεγγίσεις, που καταστρέφει ακόμη και φιλίες ετών, ενώ ειδικώς για εμάς τους δημοσιογράφους έχει αναδειχθεί σε βασικό κριτήριο αξιοπιστίας.

Το ίδιον του Καλαμίτση είναι ότι κανείς δεν μπορούσε να τον χρεώσει σε κανένα στρατόπεδο. Φύσει αντισυμβατικός, ιδεολόγος αναρχικός, στεκόταν πάντα απέναντι στην οποιαδήποτε εξουσία και θεωρούσε γελοίους εκείνους που την υπηρετούν τυφλά και ακρίτως, πόσω μάλλον για να γίνουν αρεστοί στο ακροατήριό τους. Μέσα στην ίδια ραδιοφωνική «γέφυρα» μπορούσε να καταχεριάζει τον παιδικό του φίλο Αντ. Σαμαρά για την ανυπαρξία μέτρων κατά της ανεργίας και αμέσως μετά τον Αλ. Τσίπρα για τις φρούδες ελπίδες που πουλάει. Χαμογέλασα με την ατάκα του Ευ. Βενιζέλου που χαρακτήρισε «ιδιόμορφο» το στυλ του. Δεν ήταν ιδιόμορφος ο Γιάννης. Αφοπλιστικά ειλικρινής ήταν, ένα πραγματικά ελεύθερο πνεύμα μακράν οποιασδήποτε εξάρτησης. Γι’ αυτό και σκεφτόμουν ότι ένας κατά δήλωσή του «μη δημοσιογράφος» παρέδιδε τελικά μαθήματα πραγματικής δημοσιογραφίας και στα δύο στρατόπεδα και ότι θα πρέπει πάντα να τον έχουμε στο μυαλό μας και οι μεν και οι δε.

Ο δε «μάγκικος» τρόπος του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια άμυνα της σπάνιας ευαισθησίας του. Λίγοι ξέρουν ότι ήταν ένας εξαιρετικός στιχουργός, ότι έγραψε περισσότερα από 400 τραγούδια. Το «Ωσπου η γη να μη γυρίζει πια» της Γαλάνη, το «Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι» της Μοσχολιού είναι δικά του. Μακάρι να είχα κρατήσει τα στιχάκια που έγραψε σε εκείνη την εκπομπή, καθώς μέσα στην ευαισθησία τους υπήρχε και το υπόγειο και πάντα αυτοσαρκαστικό χιούμορ του.

«Σε ένα προάστιο του Βόλγα, σε γνώρισα Ολγα» ήταν το πρώτο δίστιχο που σκαρφίστηκε για μια Ολγα, ενώ καθώς στην εκπομπή είχε τηλεφωνήσει και η μάνα μου, της αφιέρωσε το «Χρύση για σένα δάκρυα χύνω, πού ’χεις γιο τον Κωνσταντίνο».

Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ από εκείνο το απόγευμα του 1990 είναι άλλο. Είχα μαζί μου δύο τραγούδια με Αννες. Το «Αχ Αννούλα του Χιονιά» με τον Αντ. Καλογιάννη και το «Αννα δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα» με τον Κώστα Καράλη. «Ποιο από τα δύο να βάλω;», τον ρώτησα. «Αυτό που σου αρέσει περισσότερο», μου απάντησε. «Του Καράλη μου αρέσει πιο πολύ, αλλά θα βάλω του Καλογιάννη γιατί το ξέρουν περισσότεροι», είπα. Χαμογέλασε. Γυρνώντας στο σπίτι, αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Κοιτάζοντας τυχαία τα οπισθόφυλλα, είδα ξαφνικά ότι το τραγούδι του Καράλη ήταν δικό του...

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος