Η ουσία είναι, συνάδελφοι, ότι μπήκαμε πλέον σε μία νέα μορφή αμυντικής ιατρικής. Θα την ονόμαζα ιατρική οικονομικών καταστροφών ή κάτι ανάλογο με την ιατρική καταστροφών, όπου μέλημα δεν είναι η παροχή της βέλτιστης βοήθειας, αλλά η διάσωση όσο περισσότερων ασθενών γίνεται υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις και συνθήκες, μέσα από αλγόριθμους επιλογών.
Η παραπάνω διαπίστωση ισχύει τόσο για τους κρατικούς λειτουργούς όσο και για τους ιδιώτες, τουλάχιστον στην πλειοψηφία. Και νομίζω ότι ο υπουργός έχει κάποιο δίκιο να λέει ότι "οι καλοί γιατροί δε θα έχουν πρόβλημα με το πλαφόν" ή κάτι τέτοιο, αν και νομίζω ότι αυτό πάει στο ότι θα εφαρμόσουν καλά αλγόριθμους αντίστοιχους με την ιατρική καταστροφών.
Όταν κάποιος ξέρει ότι, μη έχοντας κανένα περιθώριο προσαρμογής στα νέα μέτρα και ειδικά σε αυτό του πλαφόν, έχει να εξυπηρετήσει και νέους ασθενείς (και μην πει κανείς ποιοι είναι οι νέοι ασθενείς, είναι όλοι αυτοί που "εξυπηρετούνταν" από τα ιατρεία του πρώην ΙΚΑ τα οποία ΘΑ ανοίξουν ξανά κάποια στιγμή, αλλά κανείς ασθενής δεν πείθεται να περιμένει μέχρι τότε), δεν έχει παρά δύο λύσεις:
Η πρώτη είναι να πάει ευσυνειδήτως ως εκεί που του επιτρέπει το πλαφόν του. Αυτό εγείρει ένα θέμα ηθικής τάξεως που συμπυκνώνεται στους ασθενείς που δε θα μπορέσουν να καλυφθούν.
Η δεύτερη είναι να προσπαθήσει να καλυψει όλους τους ασθενείς με διάφορες εκπτώσεις που ξεκινούν από σχετικά ανώδυνους χειρισμούς (όπως π.χ. αντικατάσταση πρωτότυπου σκευάσματος από γενόσημο ή σπάσιμο συνδυασμών σε ρυθμισμένο ασθενή, όπου βέβαια αυτό μπορεί να γίνει) και μπορούν να καταλήξουν σε τραγικές αποφάσεις (π.χ. μη χορήγηση ινσουλίνης όπου ενδείκνυται με το πρόσχημα ότι "αν έκανες λίγο δίαιτα δε θα είχες 11 γλυκοζυλιωμένη").
Ίσως τα πράματα να είναι ακόμη πιο δύσκολα για τους συναδέλφους που ενώ είναι ιδιώτες, έχουν σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ και πρέπει κατά προτεραιότητα να διαθέσουν τις 400 επισκέψεις του μήνα με κάλυψη του ΕΟΠΥΥ. Εκεί τι μπορεί να πει κανείς;
Ερωτώ, λοιπόν, πώς ακριβώς μπορεί να λειτουργήσει ευσυνείδητα ένας γιατρός. Και η απάντηση δεν είναι, κατά τη γνώμη μου "τόσο όσο μας επιτρέπει το κράτος".