Η Πολιτική Οικολογία στις εκλογές.

[Argirios Argiriou]

06/05/2014.
του Νίκου Ράπτη.

Πριν πέντε μόλις χρόνια, στις ευρωεκλογές του 2009, οι Οικολόγοι Πράσινοι (ΟΠ) ήταν σαν το Ποτάμι. Είχαν καβαλήσει το κύμα της μεσοαστικής αμφισβήτησης και μέσα σε λίγες εβδομάδες εκτοξεύτηκαν από το 2-3% στο κατώφλι των διψήφιων ποσοστών –με ανοδικές τάσεις. Αλλά οι ΟΠ είχαν μια αχίλλεια πτέρνα: τις εξτρεμιστικές θέσεις του επικεφαλής τους Μιχάλη Τρεμόπουλου στα εθνικά θέματα, κληρονομιά της ακροαριστερής τους καταγωγής. Όταν τα μίντια αποφάσισαν να τους κατεδαφίσουν, το Πράσινο κύμα ανακόπηκε με ευκολία. Οι ΟΠ ουδέποτε συνήρθαν από εκείνο το πλήγμα. Ηττήθηκαν έκτοτε σε τρεις εθνικές εκλογές. Τον Ιούνιο του 2012 προσγειώθηκαν σε ποσοστά κάτω του 1%.

Η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Ενόψει των ευρωεκλογών του 2014, της «τελευταίας τους ευκαιρίας» όπως προσφυώς ειπώθηκε, οι αντίπαλες τάσεις του κόμματος επιδόθηκαν σε έναν αγώνα αλληλοεξόντωσης, που κατέληξε στην τριχοτόμηση των παλιών ΟΠ.

Η πρώτη ομάδα, που διατήρησε τον τίτλο Οικολόγοι Πράσινοι, έσπευσε να ενταχθεί αποφασιστικά στο «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο, ως μια ακόμα ακροαριστερή του έκφανση. Ειδοποιός διαφορά αυτής της ομάδας είναι η ανάδειξη του Βαγγέλη Πισσία ως ηγέτη της. Ο Πισσίας εκπροσωπεί μια σχολή σκέψης που στο όνομα του αντι-ιμπεριαλισμού δεν διστάζει να εναγκαλισθεί την τρομοκρατία ή το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Ο επικεφαλής των ΟΠ αποδίδει επαναστατικά εύσημα στο Δημήτρη Κουφοντίνα και σπεύδει να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο των ΟΠ την Άννα Στάμου, μια νεοφώτιστη στον Ισλαμισμό που φοράει χιτζάμπ και θεωρεί θεόσταλτη τη σαρία.

Η δεύτερη ομάδα, οι νεοσύστατοι Πράσινοι του Νίκου Χρυσόγελου, μοιάζει να θέλουν να αναβιώσουν τους ΟΠ όπως ήταν πριν το «ατύχημα» Πισσία. Ευλόγως, το σχήμα του εξακολουθεί να πάσχει από τις πολιτικές αδυναμίες που απίσχνησαν τον χώρο: ο Χρυσόγελος και οι φίλοι του δεν απαντούν στο κυβερνητικό πρόβλημα, παριστάνουν τους «κόσμιους» αντιμνημονιακούς και συνοδεύουν τον ευρωπαϊσμό με έντονη αντιευρωπαϊκή κριτική -χωρίς κανείς να κατανοεί πού ακριβώς αρχίζει ο ένας και πού τελειώνει η άλλη.

Η τρίτη ομάδα, η Ευρώπη Οικολογία, υποστηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Σε αντίθεση με τις άλλες δύο ομάδες, που επέλεξαν την αυτόνομη εκλογική τους παρουσία, η ΕΟ συμμετέχει σε εκλογικές συνεργασίες, στις Ευρωεκλογές και μια σειρά από πόλεις και Περιφέρειες. Μπορεί να εκλέξει στελέχη της σαν τη Μαρία Βιτωράκη (υποψήφια Ευρωβουλευτή με το Ποτάμι) αλλά και τους Λευτέρη Παπαγιαννάκη και Λενιώ Μυριβήλη (με τον Γιώργο Καμίνη), Νίκο Μυλωνά (με τη Μαρία Γιαννακάκη), Οδυσσέα Κεραμιτζή (με τον Γιάννη Μπουτάρη) κ.ά.

Ποια από τις τρεις στρατηγικές θα επιβεβαιωθεί; Μπορεί να προεξοφληθεί πως το αποτέλεσμα των τριπλών εκλογών του 2014 θα επικυρώσει την εκλογική εκμηδένιση του Πράσινου χώρου στην Ελλάδα. Η Πολιτική Οικολογία θα κληθεί για μιαν ακόμα φορά να «επιστρέψει στην αφετηρία». Σε αντίθεση όμως με άλλες πολιτικές τάσεις, η παρουσία της συνδέεται με κεντρικά πολιτικά ζητήματα, σαν το συνταίριασμα της ανθρώπινης ευημερίας με τις αντοχές του πλανήτη και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει με σχετική ασφάλεια πως πολύ σύντομα η Πολιτική Οικολογία θα αναγεννηθεί από τις στάχτες των εκλογών του 2014. Σημασία πλέον έχουν τα χαρακτηριστικά των ηγετών της, που εν πολλοίς θα προκύψουν από τις κάλπες του Μαΐου: θα συνεχίσει ο χώρος να ταλαιπωρείται από τους βετεράνους της πρωτόλειας οικολογίας της δεκαετίας του ʼ70; Ή μια νέα γενιά, ευρωπαϊστών εκπροσώπων της Πράσινης ανάπτυξης, θα έχει την ευκαιρία να συνδέσει το χώρο με τα δυναμικά, μορφωμένα και παραγωγικά μεσαία στρώματα, με τη νεολαία που θα κληθεί να οικοδομήσει την μεταμνημονιακή αειφόρο Ελλάδα;

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος