Αποτολμώντας μια ad hoc κριτική στο παραπάνω ομολογουμένως πιασάρικο άσμα, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε κατ΄αρχή στο γεγονός ότι ο Γιώργος ο Μαργαρίτης αποτύπωνει με τρόπο αφοπλιστικό τα ακατάλυτα αταβιστικά πρότυπα μιας ελ τύπου τζέντλεμαν-like εξεζητημένης ταπεινοφροσύνης, στα πλαίσια ενός ιδεασμού αναξιότητας, ηττοπάθειας και αυτομομφής (
"έτσι που με κατάντησες") τύπου κλασμεντέν, που μας κατατρύχουν ως λαό μέχρι σήμερα, με σημείο έναρξης τη μεταστροφή του Στελάρα από το ρεμπέτικο στις Μαντουμπάλες-Ζιγκουάλες.
Όπως γνωρίζουμε, οι βεριτάμπλ ρεμπέτες του μεσοπολέμου (Γιοβάν Τσαούς, Μπαγιαντέρας, Papaioannou, et al) δεν κώλωναν να κατονομάζουν τις άμεσες αιτίες των δεινών τους (συνήθως ο χαφιές, ο Δικητής, ο Σαγγελέας κ.λπ.) και να παραδέχονται τον τρόπο ζωής τους (χασίς, φυλακή, μαστροπεία κ.λπ). Χώρια που σε πολλά τραγούδια, γίνεται σαφής μνεία σε βίαιη αντίσταση κατά των οργάνων της τάξης, όταν τους τα παρασκότιζαν.
Η δε δημοτική παράδοση, έχει πολλά να πεί για εγκλήματα σεξουαλικής φύσης, φονικά (
"Καημένε Αθανασόπουλε τί σου 'μελλε να πάθεις"), χρήση ουσιών (
"Όταν συμβεί στα πέριξ") κ.λπ.
Αντίθετα, ο Γιώργος ο Μαργαρίτης, όπως και ο Στελάρας, βαράνε το σαμάρι επειδή δεν μπορούν να βαρέσουνε το γαϊδούρι: Του Στελάρα του φταίνε τα πλούτη αλλά όχι οι πλούσιοι, και του Μαργαρίτη του φταίνε τα χάπια αλλά όχι η λεγάμενη που τον έκανε να παραμιλά.
Το να κλαίς τη μοίρα σου πριν να γίνει μπανάλ, γνώρισε μεγάλη δημοφιλία με τον Στελάρα της non-Ζιγκουάλα era, στον οποίο έφταιγαν (κατά σειρά ιεραρχίας) ο ψεύτης ο ντουνιάς, ο άδικος ο ξεριζωμός, η ξενιτιά, η φυματίωση ("
Στα πεύκα και στα έλατα" κ.λπ), το υπερβολικό κυμπαριλίκι ("
Από την καλοσύνη μου σ' ετούτο τον πλανήτη, μου πήραν όλα τα λεφτά μου πήραν και το σπίτι" κ.λπ.), η πλανεύτρα γυναίκα και, τέλος, το ξερό το κεφάλι ("
Μα κανένας δε μου φταίει για το χάλι μου, σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου" κ.λπ.)
Αναδιφώντας στα πραγματολογικά στοιχεία του υπό εξέταση άσματος, τα οποία άλλωστε έβριθαν και στα πρόδρομα ρεμπέτικα τραγούδια (κομπολόγια, γιλέκα, ρολόγια, λουλάδες κ.λπ) αξίζει να σταθούμε στο ρεφρέν:
Έτσι που με κατάντησες
και μ΄έκανες χαπάκια
Θα καταπιώ και τα κουτιά
μαζί με τα καπάκιαΔεδομένου ότι (εφόσον το στιχούργημα δεν αναφέρεται στην περίοδο της Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών, οπότε ο φμφ μέτραγε τα χάπια του Benadryl ένα-ένα, τα τοποθετούσε σε βαζάκι και τα έκλεινε με καπάκι) σήμερα τα περισσότερα είδη χαπιών συσκευάζονται σε blister, μπορούμε να οδηγηθούμε στο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα ότι ο βάρδος λαμβάνει αγωγή με Coversyl και Glucophage για ΑΥ και ΣΔ που του προκάλεσε προφανώς η ταραχώδης αισθηματική ζωή του.
Όλ' αυτά βέβαια, προτού επιδράμει στο λαϊκό τραγούδι ο Γιώργος ο Ζαμπέτας, αλλά αυτός είναι μια άλλη ιστορία από μόνος του. Όοοοοοαααααα.