πήγαινε φαρμακευτική, να σου ανοίξω μαγαζάκι, εύκολη δουλειά, καλοπληρωμένη,τί τη θές την Ιατρική...
Στερνή μου γνώση...
Πόσο προφητικά αποδείχτηκαν εκείνα τα λόγια...
Το γεγονός ότι τα φαρμακεία στα χωριά (αλλά και στις πόλεις) βγάζουν καθαρά πάνω από 5 τουλάχιστο φορές την αμοιβή του ιατρού, αποτελεί σίγουρα εκδήλωση ανωμαλίας και στρέβλωσης του συστήματος.
Πάντως, εγώ παίρνω μια μικρή, άτυπη ρεβάνς, στο μέτρο πάντα που μπορώ, βέβαια.
Για το κοινό κρυολόγημα, δεν δίνω ποτέ κορτιζονούχο ρινικό σπρέι (15 ευρώ) αλλά ...Vicks, με αιθέρια έλαια ευκάλυπτου (1.50 ευρώ).
Δεν δίνω (σχεδόν) ποτέ ΜΣΑΦ για ορθοπεδικές καταστάσεις, παρά paracetamol, άντε και Λοναρίδες-Ν. Και φυσικά δεν υπακούω στη λογική "Για να μη σε πειράξει το φάρμακο που σου δίνω, σου δίνω και ένα δεύτερο", και δεν δίνω ποτέ πραζόλη για "γαστροπροστασία". Πολύ απλά, αν υπάρχει αντένδειξη ή κίνδυνος γαστρορραγίας, δεν δίνω ΜΣΑΦ.
Φυσικά ούτε καν το συζητώ για περιττές αντιβιώσεις ή για μαϊμού, φθηνές "διαγνώσεις" τύπου: "Σε πονάει η πλάτη; Οστεοπώρωση έχεις! Τσίμπα ένα διφωσφονικό και μια πραζόλη."
Διατηρώ στη φαρέτρα μου θεραπευτικά μέσα όπως το δοκιμασμένο αντιυπερτασικό Hygroton (1.80 ευρώ) και τις
εντριβές με Vicks για το κρυολόγημα (2.40 ευρώ το βαζάκι, φτάνει για 2-3 καλές εντριβές).
Δίνω τη μάχη μου όπου και όσο με παίρνει για τη διακοπή των αναστολέων ακετυλοχολινεστεράσης και την επιστροφή από πρεγκαμπαλίνη σε γκαμπαπεντίνη.
Και αρκετά άλλα τέτοια.
Η ευαισθησία μου στο θέμα του κόστους των αγωγών σιγά σιγά γίνεται γνωστή και έχω αρκετούς ασθενείς που με επισκέπτονται για να με συμβουλευτούν για το αν μπορούν να κόψουν κάποια από τα φάρμακα τους.
Φυσικά, δεν θέλει κανένα φαρμακείο να διημερεύει επάνω στις εφημερίες μου, γιατί ξέρουν ότι οι συνταγές θα έρχονται από το Κ.Υ. με το σταγονόμετρο και θα αφορούν Λοναρίδια, Vicks, άντε και κάνα Ospen. Επίσης, δεν διστάζω να συνταγογραφώ μια συνταγή αξίας 2.10 ευρώ μέσα στην άγρια νύχτα, ώστε ο Ασθενής, αφού ξύπνησε εμένα πρώτα, να πάει κατόπιν να χαλάσει και τον ύπνο του φαρμακοποιού για να του αφήσει 0.55 ευρώ.
Όχι βέβαια ότι τους προκαλώ τίποτε περισσότερο από ένα μικρό pain in the ass. Τα χρήματα τους ξέρουν να τα βγάζουν και με το παραπάνω. Τη δουλειά τους και τη δουλειά μας. C 'est la vie.