Νομοσχέδιο Υπ.Υγειας Νοέμβριος 2014

[ΑΡΗΣ]

Κατ’αρχάς η αναφορά μου σε σοσιαλιστικού τύπου διαχωρισμό των ειδικοτήτων έγινε , λαμβάνοντας υπόψη τη συχνή σύνδεση της ειδικότητας της γενικής ιατρικής με το δημόσιο σύστημα πρωτοβάθμιας υγείας. Η αναφορά σε γενικούς ιατρούς, Κέντρα Υγείας και Περιφερειακά Ιατρεία  δίνει την εντύπωση μιας πρόθεσης οικειοποίησης του δημόσιου συστήματος ΠΦΥ. Τα παραπάνω συνηγορούν για μια γενική αντίληψη που υπάρχει, ότι οι γενικοί ιατροί πρέπει να επιδοτούνται από το κράτος ή έστω να εργάζονται σε δημόσιες δομές και όλες οι άλλες ειδικότητες να μην έχουν δικαίωμα άσκησης ΠΦΥ και να απασχολούνται σε νοσοκομεία.

Σχέση με τα παραπάνω έχουν και αυτά που αναφέρατε για την Γ.Ι. Ότι σε ετοιμάζει να δουλέψεις κλπ κλπ. Και τότε κάποιος πολύ εύκολα θα μπορούσε να ρωτήσει, και οι πανεπιστημιακές σπουδές στην ιατρική, για τι πράγμα σε προετοιμάζουν? Αν ένας απόφοιτος ιατρικής δεν μπορεί να ασχοληθεί με την πρόληψη και προαγωγή της υγείας, την αντιμετώπιση χρονίων συχνών καταστάσεων και τη διαχείριση ενός επείγοντος περιστατικού, τότε τι είδους πανεπιστημιακή ιατρική εκπαίδευση παρέχεται? (Πολύ θα απαντούσαν ότι ο γενικός ιατρός έχει μια ολιστική εκπαίδευση, αντιμετωπίζοντας το άτομο ολοκληρωμένα κλπ κλπ , αλλά και πάλι δεν απαντάει στο παραπάνω ερώτημα, ενώ δημιουργείται μια επιπλέον απορία. Πώς δηλαδή μπορεί να ειδικεύεται το όλο, καθώς το όλο είναι γενικό και η ειδίκευση αφορά πάντα το μέρος.)

Για να μην παρεξηγηθώ, ο προβληματισμός μου γενικότερα δεν είναι ‘’γενική ιατρική ή παθολογία’’. Ο προβληματισμός μου είναι στη σύνδεση ιατρικών ειδικοτήτων με επίπεδα φροντίδας υγείας. Γι αυτό το λόγο είμαι περισσότερο σύμφωνος με τον τρόπο που διαρθρώνεται η μεταπτυχιακή ιατρική εκπαίδευση σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, όπου υπάρχουν από τη μια πλευρά οι ιατρικές ειδικότητες και από την άλλη η γενική οικογενειακή ιατρική. Με την οικογενειακή ιατρική σε αυτές τις χώρες, μπορεί να ασχοληθεί οποιοσδήποτε απόφοιτος ιατρικής ή γιατρός με ειδικότητα, ύστερα από συγκεκριμένη εκπαίδευση και κατάρτιση σε συγκεκριμένα προγράμματα και αντικείμενα επιστημονικής γνώσης. Έτσι ακόμα και ο αγγειοχειρουργός, μπορεί να γίνει αν θέλει οικογενειακός γιατρός, γιατί κάποια στιγμή της επαγγελματικής του καριέρας διαπίστωσε ότι έχει τις προσωπικές και κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζονται, ώστε να τον εμπιστεύονται ως προσωπικό τους γιατρό. Γιατί δεν μπορεί κάποιος να παραγγείλει την εμπιστοσύνη ούτε μπορούν όλοι να αναπτύξουν δεξιότητες.

Τα παραπάνω δίνουν μια διαχρονική απάντηση στην δημιουργία του θεσμού του οικογενειακού ιατρού και δεν μπαίνουν στη λογική  των συσχετισμών σε δεδομένη χρονική στιγμή. Άλλωστε, αν κάτι θέλουμε να είναι επιστημονικό, θα πρέπει να είναι και διαχρονικά μη αμφισβητήσιμο.

[Argirios Argiriou]

.......
.....................
 Γι αυτό το λόγο είμαι περισσότερο σύμφωνος με τον τρόπο που διαρθρώνεται η μεταπτυχιακή ιατρική εκπαίδευση σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, όπου υπάρχουν από τη μια πλευρά οι ιατρικές ειδικότητες και από την άλλη η γενική οικογενειακή ιατρική. Με την οικογενειακή ιατρική σε αυτές τις χώρες, μπορεί να ασχοληθεί οποιοσδήποτε απόφοιτος ιατρικής ή γιατρός με ειδικότητα, ύστερα από συγκεκριμένη εκπαίδευση και κατάρτιση σε συγκεκριμένα προγράμματα και αντικείμενα επιστημονικής γνώσης. Έτσι ακόμα και ο αγγειοχειρουργός, μπορεί να γίνει αν θέλει οικογενειακός γιατρός, γιατί κάποια στιγμή της επαγγελματικής του καριέρας διαπίστωσε ότι έχει τις προσωπικές και κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζονται, ώστε να τον εμπιστεύονται ως προσωπικό τους γιατρό. Γιατί δεν μπορεί κάποιος να παραγγείλει την εμπιστοσύνη ούτε μπορούν όλοι να αναπτύξουν δεξιότητες.
..........................................

Ποιες είναι αυτές οι χώρες;

[pzogr]

Να απαγορεύσουμε δηλαδή στους παθολόγους, και μαζί με αυτούς και σε άλλες ειδικότητες, να παρέχουν υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας … Εκτός το ότι το συγκεκριμένο ακούγεται ως μια σοσιαλιστικού τύπου διαχωρισμό των ιατρικών ειδικοτήτων, δεν ξέρω κατά πόσο είναι επιστημονικά σωστό. …

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να θυμηθούμε ότι τα ιατρεία «σοβιετικού τύπου» δεν ήταν αυτό, αλλά ιατρεία όλων των ειδικοτήτων, χωρίς συντονισμό από οικογενειακό γιατρό, κάτι σαν το πάλε ποτέ ΙΚΑ και νυν ΠΕΔΥ.

Θα μου επιτρέψετε όμως να παραθέσω λίγες σκέψεις για τον οικογενειακό γιατρό και το ρόλο του Γ.Γ. ή παθολόγου σε αυτόν, καθώς και το αν έχει ή όχι ρόλο μόνο ο Γ.Γ. (ή έστω και ο παθολόγος) στην ΠΦΥ ή μήπως έχουν και άλλοι?
Όποιος δεν έχει υπομονή, ας μη προχωρήσει. Συγνώμην, αλλά το έκανα όσο πιο σύντομο μπορούσα.

Η παθολογία είναι -αν θέλαμε να είμαστε πιο επιστημονικοί- νοσολογία.
Από την άλλη οι ειδικότητες ορίζονται μόνον για να προσδιορίσουν την «ιδιαίτερη» και σε βάθος ενασχόληση κάποιων γιατρών με κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο.
Τώρα, πέρα από το «αυστηρό περιεχόμενο» κάθε ειδικότητας, ασφαλώς και μπορεί ο καθένας –με δεδομένο ότι έχει πτυχίο ιατρικής και άδεια άσκησης ιατρικής (και όχι Χ ειδικότητας) να διαχειριστεί (επιστημονικά –άσχετο από το «Ταμειακά») το οτιδήποτε εκείνος έχει την επιστημονική επάρκεια και δεξιότητα. Ο ασθενής δεν είναι κτήμα κανενός, παρά μόνο του εαυτού του και ο γιατρός δεν είναι υποτακτικός κανενός, παρά μόνο της επιστημονικής του γνώσης. Το ορκιζόμαστε και στον όρκο του Ιπποκράτη αυτό, αλλά μάλλον το ξεχνούμε.

Όμως, είτε το θέλουμε είτε όχι η ειδικότητα ήταν και είναι εσωτερική παθολογία.
Σε ετοιμάζει δηλαδή για την εσωτερική νοσολογία (λέμε τώρα, γιατί η εκπαίδευση σε πολλές κλινικές, πόρρω απέχει από αυτό).
Η Γ. Ι όμως, σε ετοιμάζει να δουλέψεις (και πάλι λέμε τώρα!!) στην κοινότητα με κύριο άξονα την πρόληψη και προαγωγή υγείας, την διαχείριση αδιαφοροποίητων καταστάσεων, την αντιμετώπιση –διαχείριση χρονίων συχνών νόσων, την αντιμετώπιση απλών νοσολογικών καταστάσεων –αδιακρίτως συστήματος- που δεν απαιτούν ειδικές ή νοσοκομειακές θεραπείες, και (αναλόγως του συστήματος υγείας) την διαχείριση του επείγοντος σε εξωνοσοκομειακό επίπεδο. (παραλλαγές υπάρχουν, αλλά χονδρικά αυτό είναι το πλαίσιο της Γ.Ι.).

Ας εξετάσουμε λοιπόν τώρα τα πράγματα με το πώς έπρεπε να είναι η εκπαίδευση και ας θεωρήσουμε –για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε- ότι είναι όπως προβλέπεται.

Με αυτά τα δεδομένα, είτε θέλουμε κάποιοι είτε όχι, η Γ.Ι. είναι (θεωρητικά τουλάχιστον) η ειδικότητα που σου έδωσε τα πιο κατάλληλα όπλα για την αντιμετώπιση στην κοινότητα των ανωτέρω καταστάσεων, που εν πολλοίς αποτελούν και το αντικείμενο που πρέπει να διαχειριστεί ο οικογενειακός γιατρός (ας μη ξεχνούμε ότι η Γ.Ι., η παθολογία κ.λπ. είναι ειδικότητες, ενώ ο οικογενειακός γιατρός είναι λειτουργία –δέσμη δραστηριοτήτων).
Η παθολογία από την άλλη? Αν ήταν όντως εσωτερική παθολογία (κάτι που δεν σημαίνει για «εσωτερική χρήση στο νοσοκομείο», όπως κακώς εκλαμβάνεται από πολλούς, αλλά «νοσολογία εμβαθύνουσα» -σε ελεύθερη μετάφραση), τότε θα έπρεπε να έχουμε ελάχιστους παθολόγους και να ασχολούνται στην Β’- και Γ'-βάθμια φροντίδα.

Όμως, οι παθολόγοι στη χώρα μας συνήθως εκπαιδεύονται σε πιο ευρύ φάσμα και συνεπώς έχουν αρκετές δεξιότητες διαχείρισης «σε πρώτο επίπεδο». Αυτό τους κάνει ικανούς να διαχειρίζονται περιστατικά οικογενειακής ιατρικής στην ΠΦΥ (πιθανώς ενίοτε και ευρύτερη γκάμα νοσολογικών καταστάσεων «νοσολογίας» από τους Γ.Γ.), από την άλλη όμως, υπάρχουν πολλές δεξιότητες για τις οποίες θα αναγκαστούν να παραπέμπουν, αν δουλέψουν στην ΠΦΥ και δεν θελήσουν να γίνουν όντως οικογενειακοί γιατροί και να τις αναπληρώσουν.

Η ΠΦΥ ταυτίζεται με την οικογενειακή ιατρική και αποτελεί μονοπώλιο της Γ.Ι.?
Σαφώς ΟΧΙ.
Η ΠΦΥ δεν χρειάζεται μόνο Γ.Γ. Είναι εγωιστικό και άτοπο επιστημονικά και μου θυμίζει τους Γάλλους του Quebec στον Καναδά, πού όταν πήραν το πάνω χέρι (από την καταπίεση των εγγλέζων) απαγόρεψαν σχεδόν και τα Εγγλέζικα.
Η ΠΦΥ λοιπόν χρειάζεται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟYΣ γιατρούς που πρέπει να είναι οι Γ.Γ., αλλά μπορούν να είναι και οι παθολόγοι που αποδέχονται ρόλο οικογενειακού γιατρού και συμπληρώνουν τα απαραίτητα γνωστικά πεδία στα οποία δεν εκτέθηκαν (μέσα από δομημένα προγράμματα αλλά και με δική τους φιλοτιμία και πρωτοβουλία, όσο αυτά ελλείπουν) και δεν προσπαθούν «να μεταφέρουν το νοσοκομείο στην γειτόνευα». (προσωπικά έχω γνωρίσει τέτοιους παθολόγους).

Οι συσχετισμοί ειδικών σήμερα (και για κάμποσα ακόμη χρόνια, αφού δεν υπάρχει σχέδιο προγραμματισμένης παραγωγής) θα είναι τέτοιοι που δεν επιτρέπουν –για ορθολογικούς λόγους- να αποκλείονται οι παθολόγοι. Για τους ίδιους λόγους είναι ανορθολογικό και αντιεπιστημονικό το να ισχυρίζεται κανείς ότι οι Γ.Γ. είναι γιατροί 2ης κατηγορίας για την ΠΦΥ και να αρνείται την προτεραιότητα τους στο ρόλο του οικογενειακού γιατρού. Για να είναι όμως «ολοκληρωμένοι οικογενειακοί γιατροί», απαιτείται –φρονώ- σαφώς 1. πραγματική αποδοχή του ρόλου του οικογενειακού γιατρού (και όχι αποδοχή μόνο για «να έχω δουλειά») και 2. εκπαίδευση –εξοικείωση σε αντικείμενα που είναι απαραίτητα στην οικογενειακή ιατρική και στα οποία δεν τρίφτηκε στην παθολογία.

Επαναλαμβάνω ότι μιλάω για την Οικογενειακή ιατρική –και όχι για την ΠΦΥ γιατί η ΠΦΥ δεν είναι ταυτόσημη με την οικογενειακή ιατρική.
Η οικογενειακή ιατρική είναι αυτή που θα δώσει στον πολίτη το γιατρό που θα διαχειριστεί τα πιο συχνά και περισσότερα προβλήματά του. Κάποια δεν μπορεί να τα διαχειριστεί. Απαιτείται να τον παραπέμψει. Που και πώς όμως? Και εδώ αναδεικνύεται και πάλι το μεγαλείο του οικογενειακού γιατρού. Με προγραμματισμό, με συνεννόηση με τον γιατρό «υποδοχής», με λήψη και καταγραφή του feedback όταν επιστρέψει ο ασθενής, με το να γίνει δηλαδή τελικά «σύντροφος» και gate opener για τον ασθενή του και «προσωπικός του γιατρός», όρος που αγαπώ, αν και ξέρω πόσο εξοβελιστέος είναι από πολλούς του χώρου μας.

Από την άλλη, πού θα τον παραπέμψει? Γιατί δηλαδή να τον παραπέμψει σε έναν ΩΡΛ, Οφθαλμίατρο, Ενδοκρινολόγο, Ρευματολόγο, Καρδιολόγο κ.λπ. στο νοσοκομείο?
Γιατί δεν μπορούν όλοι αυτοί να είναι γιατροί της δεύτερης γραμμής στην ΠΦΥ?


Για μένα σαφώς και μπορούν. (υπάρχουν βέβαια και ειδικότητες που για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους πρέπει να είναι νοσοκομειακές, αλλά το ποιες είναι αυτές είναι μια σοβαρή επιστημονική –και όχι καφενείου- συζήτηση).
Γι’ αυτό λέω ότι η ΠΦΥ δεν είναι οικογενειακή ιατρική.
Η οικογενειακή ιατρική είναι το πρώτο –και πολλάκις το μοναδικό απαιτούμενο- σημείο επαφής του πολίτη / ασθενή.
Η ΠΦΥ όμως είναι όλο το πακέτο των οικογενειακών γιατρών, αλλά και κάμποσων άλλων βασικών ειδικοτήτων μαζί με άλλους υγειονομικούς, που μπορούν, τον μεγαλύτερο όγκο των περιστατικών τους να τον διαχειρίζονται εξωνοσοκομειακά, στο περιβάλλον του ασθενή..

Τι πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γενικός γιατρός, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένας παθολόγος στην ΠΦΥ; Μπορείτε να δώσετε μερικά παραδείγματα; Σε ποιά αντικείμενα πιστεύετε ότι χρειάζεται περαιτέρω εκπαίδευση;

[Argirios Argiriou]

................
Τι πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γενικός γιατρός, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένας παθολόγος στην ΠΦΥ; Μπορείτε να δώσετε μερικά παραδείγματα; Σε ποιά αντικείμενα πιστεύετε ότι χρειάζεται περαιτέρω εκπαίδευση;

Με την ερώτησή σου αυτή αφήνεις να εννοηθεί ότι δεν υπάρχει νόημα να έχουμε την ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής από την στιγμή τα ίδια πράγματα ακριβώς μπορεί να κάνεις και ο Παθολόγος.
Είναι όμως έτσι;

Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι με τον ιατρικό πληθωρισμό που υπάρχει στην Ελλάδα και με τον τρόπο που είναι οργανωμένη η Υγεία στην χώρα μας η εργασία του Γενικού Ιατρού και του Παθολόγου στην ΠΦΥ μοιάζουν πολύ.

Θα ήθελα όμως, αν γινόταν, να κάνω ένα πείραμα:
Να έπαιρνα μαζί μου το καλοκαίρι στην Σουηδία, έναν μέσης αξίας Γενικό Ιατρό και έναν μέσης αξίας Παθολόγο να τους βάλω να δουλέψουν για λίγες εβδομάδες σε ένα Κέντρο Υγείας εκεί. Και να δω πόσο εύκολα θα προσαρμόζονταν στις απαιτήσεις της δουλειάς. Πόσο εύκολα δηλαδή θα εξέταζαν παιδάκια άνω των 6 μηνών, πόσο εύκολα θα κάναν γυναικολογική εξέταση, πόσο εύκολα θα βγάζαν γρέζο από το μάτι, πόσο εύκολα θα κάναν αναρρόφηση ενός γάγγλιου του καρπού ή πόσο εύκολα θα ράβανε ένα θλαστικό τραύμα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι και οι δυο τους μετά από κάποιο καιρό θα τα κατάφερναν αλλά όμως πιστεύω ότι θα τα κατάφερνε πιο γρήγορα και πιο εύκολα ο Γενικός Ιατρός όχι γιατί είναι πιο έξυπνος αλλά λόγω της εκπαίδευσής του κατά την ειδικότητα. (Κατά τον ίδιο τρόπο και οι δύο θα τα καταφέρναν, μετά από κάποιο καιρό, σε κάποιο Παθολογικό τμήμα στο Νοσοκομείο, μόνο που αυτό θα ερχόταν πιο γρήγορα και εύκολα στον Παθολόγο ακριβώς λόγω της εκπαίδευσής του κατά την ειδικότητα).

Είναι όμως και μερικές λεπτομέρειες ( ; ) που δεν εξαλείφονται εύκολα, όπως ακριβώς η προφορά στην ξένη γλώσσα που συχνά σου μένει όταν μεταναστεύσεις  στην χώρα που μιλιέται, σε μεγάλη ηλικία: Στο τελευταίο Κέντρο Υγείας που δούλεψα ως μόνιμος, στο Linkoping της Σουηδίας, παίρναμε στο τέλος του μήνα συγκεντρωτικές καταστάσεις όπου οι γιατροί του Κέντρου Υγείας βλέπαμε πόσες χιλιάδες κορώνες κοστίζανε οι εξετάσεις που παραγγέλναμε/μήνα. Μαντέψτε από ποιά ειδικότητα προερχόταν η Ιατρός που έγραφε τις πιο πολλές και ακριβές εξετάσεις, παρόλο που είχε εργαστεί για δεκαετίες στην ΠΦΥ και παρόλο που είχε μετεκπαιδευτεί πλέον στην Γενική Ιατρική. Ναι, προερχότανε από την Παθολογία γιατί αυτή είχε μάθει να έχει ως πεδίο αναφοράς πιο άρρωστους ανθρώπους ενώ εμείς είχαμε εξαρχής ως πεδίο αναφοράς την γκρίζα ζώνη μεταξύ υγείας και ασθένειας. Και πριν βιαστείτε να μου πείτε ότι μπορεί να είναι κάτι τυχαίο σας παραθέτω και σχετική μελέτη από μια άλλη χώρα:

J Med Educ. 1975 Mar;50(3):264-70.
Comparison of the diagnostic methods of family physicians and internists.
Smith DH, McWhinney IR.

Abstract
Two groups of physicians (nine family physicians and nine consulting internists) were presented with three clinical problems by a programmed "patient". Analysis of the recorded interviews showed that family physicians asked fewer history questions, requested fewer items of data about physical examination, and ordered fewer laboratory investigations. In two out of the three cases family physicians asked a higher proportion of questions about mental status and life situation. In an analysis of the "commonness" of questions asked by internists and family physicians, it was found that internists were more consistent among themselves in the questions asked. There were no significant differences in the final diagnosis reached by these two groups.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[pzogr]

Συνάδελφε δεν άφησα να εννοηθεί κάτι, ήταν απλή ερώτηση απορίας. Σχολιάζω για παράδειγμα αυτά που επισημάνθηκαν ως "αδυναμίες" των παθολόγων λαμβάνοντας σαν δεδομένο έναν νέο ειδικό παθολόγο και γενικό γιατρό (αυτή δεν είναι η κατάστασή τους μετά την ειδικότητα, οπότε και έγινε η σχετική εκπαίδευση; )
- το παιδάκι των >6 μηνών θα το εξέταζε με εξαιρετική άνεση ο παθολόγος (κρίνω εξ'ιδίων) αν η περίπτωσή του αφορούσε τα συνήθη προβλήματα. Προφανώς κι ο γενικός γιατρός δεν θα έκανε διάγνωση μιτοχονδριακών νοσημάτων, έτσι; Θα έλεγα μάλιστα ότι λόγω μεγαλύτερης χρονικά εκπαίδευσης με επιστημονικό feedback στην κλινική εξέταση παθολογικών και μη ασθενών - έστω ενηλίκων (επίβλεψη από εκπαιδευτές-επιμελητές) θα είχε πιο ακριβή αποτελέσματα.
- τη γυναικολογική εξέταση σπανίως την κάνουν κι οι γυναικολόγοι, δεν ξέρω αν θα είχε πρακτική χρησιμότητα για νοσήματα ΠΦΥ σε ένα περιβάλλον, που δεν είναι αντίστοιχο της Καρπάθου. Παρ'όλ'αυτά κρίνοντας από την εκπαίδευση, που (τουλάχιστον, μου είπαν ότι) είχαν συνάδελφοι γενικοί γιατροί, με τους οποίους έκανα παράλληλα ειδικότητα, δεν νομίζω ότι θα βασίζονταν πολύ στην ικανότητά τους για γυναικολογική/ορθοπαιδική/οφθαλμολογική εξέταση.
- γρέζι από το μάτι δεν ξέρω να βγάζω κι ακόμα κι αν είχα εκπαίδευση 3 μηνών σε κάποια οφθαλμολογική κλινική δεν θα το έκανα, εκτός αν δεν υπήρχε άλλος καταλληλότερος (Κάρπαθος πάλι)
- στα θλαστικά δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε γιατρός σεβόταν τον εαυτό του κατά τη φοιτητική ζωή και το αγροτικό (όσοι έκαναν) θα είχε πρόβλημα να ράψει. Προσωπικά έχω ράψει από χείλη μικρού παιδιού μέχρι θώρακα αλόγου (εσωτερικά, εξωτερικά, αμερικάνικα, κανονικά, τα πάντα όλα).
κτλ κτλ (δεν επεκτείνομαι περαιτέρω).
Το θέμα μου δεν ήταν να κάνουμε flame war, αλλά να αντιληφθώ (κι εγώ) το νόημα αυτών των ψευδο-διαχωρισμών.
Κι οι δύο ειδικότητες βλέπουν τους ίδους ασθενείς, αλλά στο ιδανικό σύστημα, που περιγράφηκε, πιθανότερα σε διαφορετικό χρόνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο γενικός γιατρός κάνει κάτι, που μόνο αυτός μπορεί. Είναι σαν να λέμε πχ ότι ο καρδιολόγος δεν μπορεί να χειριστεί ό,τι δεν είναι έμφραγμα.
Όσο τώρα για την περιπτωσιολογία των εξετάσεων, που στέλνει κάθε ειδικότητα... θυμάμαι στο αγροτικό περιστατικό γυναίκας με κωλικό νεφρού. Ήθελα να της δώσω παυσίπονα. Για να μην τυχόν και δώσω φάρμακα σε έγκυο, εγώ τη ρώτησα πότε είχε περίοδο (λίγες μέρες νωρίτερα) και η γενική γιατρός (προϊστάμενή μου) αφού με κατσάδιασε έστειλε test-κυήσεως, ουρία και κρεατινίνη και φυσικά PPI! Η "μελέτη" δεν νομίζω ότι είναι και τόσο αντιπροσωπευτική (9 γιατροί το 1975; Με τι περιστατικά; ) πχ στα συνήθη νοσήματα είναι φυσικό να υπάρχουν παρόμοι ποσοστά διάγνωσης. Το θέμα είναι τι γίνεται στα υπόλοιπα. Αν για παράδειγμα έρθει κάποιος στο ιατρείο μου με συμπτώματα λοίμωξης αναπνευστικού και πυρετό σε περίοδο επιδημίας γρίππης τότε δεν θα χάσω πολλούς αν "κάνω τη διάγνωση" χωρίς καν να ρωτήσω πως τον λένε... Το θέμα είναι τι γίνεται αν ο ασθενής δεν έχει το σύνηθες, αλλά το σπανιότερο ή το πολύ σπάνιο. Θα μπορούσα να αναφέρω περιστατικά συγκεκριμένα, αλλά θα κατηγορηθώ πάλι ότι υπονοώ πράγματα...
Και για να καταλήξω, η γνώμη μου, εκτός αν με πείσει κάποιος για το αντίθετο -παρά τη μέχρι τώρα εμπειρία μου- είναι ότι ο γενικός γιατρός είναι πολύ χρήσιμος για να ασκεί την ιατρική, εκεί που δεν μπορεί να βρει κανείς εναλλακτική ειδικότερη λύση ή σαν γιατρός, που ενορχηστρώνει τις ειδικότητες. Προφανώς μπορεί κι αυτός να αντιμετωπίσει απλά περιστατικά ειδικοτήτων, αλλά προφανέστατα (για μένα) δεν είναι ο καταλληλότερος για να το κάνει! Στα περισσότερα περιστατικά θα είναι ασφαλώς επαρκέστατος (δεν παίρνω και όρκο, αν θα είναι επαρκέστατος αμέσως μετά την ειδικότητα, αλλά με την τριβή και την προσωπική προσπάθεια νομίζω ότι θα γίνει), αλλά πρέπει στ'αλήθεια να συζητήσουμε αν συγκρίνεται η ικανότητα ενός γενικού γιατρού με αυτή ενός ειδικού (πχ οφθαλμιάτρου, ορθοπαιδικού κτλ) για νοσήματα των ειδικοτήτων; Και πάλι μιλώ για ειδικούς αμέσως μετά την εκπαίδευσή τους...

[Argirios Argiriou]

@pzogr Αν τα πράγματα είναι όπως τα λες, έχεις αναρωτηθεί γιατί όλες οι προηγμένες υγειονομικά χώρες ποντάρουν στον Γενικό - Οικογενειακό Ιατρό;

[D-Michalis]

Σχέση με τα παραπάνω έχουν και αυτά που αναφέρατε για την Γ.Ι. Ότι σε ετοιμάζει να δουλέψεις κλπ κλπ. Και τότε κάποιος πολύ εύκολα θα μπορούσε να ρωτήσει, και οι πανεπιστημιακές σπουδές στην ιατρική, για τι πράγμα σε προετοιμάζουν? Αν ένας απόφοιτος ιατρικής δεν μπορεί να ασχοληθεί με την πρόληψη και προαγωγή της υγείας, την αντιμετώπιση χρονίων συχνών καταστάσεων και τη διαχείριση ενός επείγοντος περιστατικού, τότε τι είδους πανεπιστημιακή ιατρική εκπαίδευση παρέχεται?

Νομίζω ότι, αν προσέξει κανείς αυτά που γράφω θα πάρει απάντηση.
Είπα ότι ο ΚΑΘΕ ΙΑΤΡΟΣ μπορεί –αρκεί να θέλει- αφού έχει πτυχίο ιατρικής και όχι Χ ειδικότητας, να ασχοληθεί με όλα τα συστήματα και θέματα υγείας του ασθενή.
Το αποδεικνύουν εξ’ άλλου περίτρανα, όχι μόνο αξιόλογοι –αλλά ασπασθέντες το ρόλο του γιατρού της ΠΦΥ παθολόγοι, αλλά ακόμοι και επιτυχημένοι ιατροί ΧΩΡΙΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ.

Κακά τα ψέματα. Η πολύεπίπεδη εκπαίδευση του πανεπιστημίου μας έδωσε γνώσεις και λίγες δεξιότητες, αλλά και οι γνώσεις αυτές, διατηρούνται πιά, όχι σε όλα τα επίπεδα, αλλά σε αυτά με τα οποία διατηρήσαμε επαφή (Ο ΠΟΥ π.χ. λέει ότι χάνουμε 30% ανά 5ετία από τη γνώση αν δεν την επικαιροποιούμε. Θεωρητικά λοιπόν σε 10 -15 χρόνια –σε τόσα θα βγούμε στην «αγορά»- μας έμεινε μόνο το 10 -40 % από εκείνη τη γνώση σε όσα αντικείμενα δεν εντρυφούμε συνεχώς, μέσα από την ειδικότητά μας ή λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος).
Έτσι, ακόμη και αν είχαμε εκπαιδευτεί θεωρητικά στο πανεπιστήμιο σε όλα όσα θα συναντήσουμε, πρέπει να είμαστε εξοικειωμένοι στο πρόσφατο παρελθόν με αυτά που καλούμαστε να διαχειριστούμε.

Από την άλλη, το σύστημα πρέπει να προετοιμάζει –σε λογικούς αριθμούς- γιατρούς που θα εντρυφούν σε διαφορετικά πράγματα η κάθε ομάδα / ειδικότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο, η διαφορά του Γ.Γ. είναι ότι –τουλάχιστον με το τι προβλέπεται εκπαιδευτικά- εμβαθύνει, όχι σε κάποιο σύστημα ή ομάδα νοσολογική, αλλά στον «ασθενή» και στον «πολίτη». Σαφώς και μπορεί να το κάνει αυτό ο κάθε άλλος, αν το αγαπήσει και το «δουλέψει». Το ίδιο όμως μπορεί ο κάθε άλλος να κάνει πολύ καλή διαχείριση π.χ. ενός ενδοκρινολογικού προβλήματος αν και δεν είναι ενδοκρινολόγος, αφού τον ενδιαφέρει και παρακολουθεί τις εξελίξεις σχετικά με αυτό.

Τι πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γενικός γιατρός, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένας παθολόγος στην ΠΦΥ; Μπορείτε να δώσετε μερικά παραδείγματα; Σε ποιά αντικείμενα πιστεύετε ότι χρειάζεται περαιτέρω εκπαίδευση;

Ανέφερα ήδη ότι η πολυεπίπεδη εκπαίδευση του πανεπιστημίου μας έδωσε γνώσεις και λίγες δεξιότητες, αλλά και οι γνώσεις αυτές, διατηρούνται πιά, όχι σε όλα τα επίπεδα, αλλά σε αυτά με τα οποία διατηρήσαμε επαφή.

Με βάση τα ανωτέρω λοιπόν, ποια τα αντικείμενα? Νομίζω ότι ο κ. Αργυρίου ήταν αρκετά περιγραφικός.
Θα αναφερθώ και σε μερικά άλλα, που έπρεπε –με βάση την εκπαίδευσή του- να είναι ο Γ.Γ. ικανός και για τα οποία ο οιοσδόποτε γιατρός μπορεί να είναι ικανός, αλλά αν έχει εντρυφήσει σε άλλη ειδικότητα –για τους ανωτέρω λόγους- θα χρειαστεί επιπλέον εκπαίδευση –εξοικείωση, όπως θα γινόταν και για τον γ.Γ. αν αποφάσιζε να ασχοληθεί με τους νοσηλευόμενους μίας παθολογικής κλινικής.
-Έρευνα σε τοπικό επίπεδο και συσχέτιση αποτελεσμάτων της με τα τοπικά προβλήματα με παράλληλο σχεδιασμό δράσεων για τροποποίηση των αρνητικών ευρημάτων. Εκπαιδεύεται –και οφείλει- γι’ αυτό. Κεφάλαιο ξεχασμένο και παραμελημένο.
-Διαχείριση αδιαφοροποίητων καταστάσεων με αλγοριθμική μεθοδολογία εξέταση->απλές εξετάσεις->πρόσθετες εξετάσεις->σύνθετες εξετάσεις-> … Όσο και αν φαίνεται απλό, πέστε μου πόσες φορές το βλέπουμε στη νοσοκομειακή αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών (αναφέρομαι σ’ αυτούς που προσφεύγουν στα «ΤΕΠ» των νοσοκομείων για ΠΦΥ προβλήματα). Είναι εξόφθαλμο το παράδειγμα που ανέφερε ο κ. Αργυρίου και δεν είναι εξαίρεση. Όλοι το βιώνουμε.
-Διαχείριση εμβολιασμών ενηλίκων, αλλά και παιδικής ηλικίας
-Γυναικολογική εξέταση σε άτυπα ενοχλήματα κάτω κοιλίας, αλλά και για άλλους λόγους.
-Οικογενειακός προγραμματισμός –προληπτική ιατρική σχετικά με τον γυναικείο πληθυσμό (περιορίζομαι σ’ αυτό γιατί στον άλλο πληθυσμό συνήθως εξοικειώνονται οι παθολόγοι).
-Ορθοσιγμοειδοσκόπηση, ωτοσκόπηση, εκτίμηση ακουστικής λειτουργίας.
-Αντιμετώπιση απλών κακώσεων μυοσκελετικού.
-Διαχείριση τραυμάτων σε επίπεδο ΠΦΥ.
-Ρινικός επιπωματισμός.
-Ξένο σώμα οφθαλμού –άλλες παθήσεις οφθαλμού
-Φροντίδα χειρουργικού ασθενή στο μετανοσοκομειακό χρόνο αποκατάστασης (αλλαγές τραυμάτων, πλύσεις εμπυημάτων κ.λπ), διαχείριση χειρουργική μικρών δερματικών βλαβών (π.χ. αθηρωματικών κύστεων, κ.λπ)
-Φροντίδα τελικού σταδίου

Σίγουρα υπάρχουν και άλλα αλλά σταχυολόγησα μερικά από την δική μου καθημερινότητα.


Τέλος
Στην ιατρική δεν υπάρχουν στεγανά. Ωστόσο τα συστήματα υγείας οφείλουν να εκπαιδεύουν κάποιους σε κάτι πιο εστιασμένα για να γίνεται πιο μεθοδικά και «διακριτά» η διαχείριση. Να εντρυφούν δηλαδή σε διαφορετικά πράγματα η κάθε ομάδα / ειδικότητα.
Και με αυτό το πνεύμα, εκπαιδεύουν το Γ.Γ. για να δουλέψει ως οικογενειακός γιατρός.
Βεβαίως ως «πολυδύναμο κύτταρο» ο κάθε γιατρός μπορεί να επιτελέσει το έργο του «οικογενειακού γιατρού» με την ανάλογη προετοιμασία. Το ίδιο μπορεί να επιτελέσει και το έργο της φροντίδας του παθολογικού ασθενή κ.λπ.
Αν θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται κάποιοα από αυτές τις «κατευθύνσεις», όπως π.χ. η ετοιμασία ενός γιατρού για λειτουργία οικογενειακού γιατρού, ας το πούμε ευθαρσώς και ας δημιουργήσουμε ένα άλλο σύστημα.
Αν όμως θέλουμε σύστημα με «συντονιστή» του ασθενή / πολίτη στο σύστημα, τότε δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι αυτό το ρόλο εκπαιδεύονται να ασκήσουν οι Γ.Γ. σε αντίθεση με άλλες ειδικότητες που εκπαιδεύονται να ασκήσουν άλλους ρόλους.

Η υπερπαραγωγή ειδικών που αναγκαστικά δραστηριοποιούνται στην ΠΦΥ (σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς από τους απαιτούμενους στην ΠΦΥ) για βιοποριστικούς λόγους, δεν σημαίνει ότι (επειδή η ανάπτυξη της οικογενειακής ιατρικής θα αφαιρούσε κομμάτια πίττας από το πιάτο άλλων δραστηριοποιούμενων σε αυτή) πρέπει να μας καθηλώνει στο διηνεκές στην απραξία ως προς την ανάπτυξη του θεσμού του οικογενειακού γιατρού ή πολύ περισσότερο στην απαξίωση του ρόλου του Γ.Γ. στην οικογενειακή ιατρική.
Στις χώρες που δεν έχουν ιατρικό πληθωρισμό –και κυρίως ιατρικό πληθωρισμό ειδικοτήτων- αυτά τα θέματα είναι λυμένα. Εμείς όμως ?

[Denominator]

Επιτρέψτε μου, αγαπητοί Αργύρη και @pzogr να κάνω μία παρέμβαση - ενδεχομένως φιλοσοφικής αξίας και μόνο.
Αν κάτι αρχίζω να υποψιάζομαι μπαίνοντας στο εικοστό έτος άσκησης της ιατρικής, είναι ότι ο καλύτερος γιατρός (και εννοώντας καλύτερος έχω στο μυαλό μου αυτόν που θα βοηθήσει πιο αποτελεσματικά τους περισσότερους ασθενείς με το μικρότερο κόστος, ενώ θα χάσει τα λιγότερα δυνατά περιστατικά) είναι αυτός που κάνει πολύ καλά τα πιο απλά πράγματα - και αφήνει τους "παπάδες" για άλλους. Το λέω αυτό γιατί παλιότερα μου άρεζαν πολύ οι "παπάδες" - και για να πω την αλήθεια κάποια στιγμή πίστευα ότι κι εγώ έκανα κάτι ανάλογο. Σιγά-σιγά όμως συνειδητοποίησα ότι ο άρρωστος θέλει να λύσει το πρόβλημά του άμεσα, χωρίς ταλαιπωρία και με όσο το δυνατόν ανθρώπινο τρόπο. Επίσης γνώρισα συναδέλφους που έδιναν σημασία σε πολύ απλά πράγματα, τα οποία όμως αν τα προσπεράσει κανείς, κινδυνεύει να βρεθεί στο κενό. Άρχισα λοιπόν να διαμορφώνω την άποψη ότι "κάνε πρώτα σωστά τα βασκά, και μετά δες για τα υπόλοιπα". Υπό αυτήν την έννοια, τόσο ο παθολόγος όσο και ο γενικός γιατρός είναι θεωρητικά ισότιμοι. Πρακτικά όμως, το μυαλό του παθολόγου, έχει την τάση να ξεφεύγει σε περισσότερους δρόμους. Αυτό είναι ταυτόχρονα το προνόμιό του αλλά και η κατάρα του. Το πώς θα το διαχειριστεί μπορεί να τον κάνει πραγματικά ξεχωριστό αλλά και να τον υποβιβάσει σε βαρίδι του συστήματος. Με όσα λέω δεν παίρνω καμία θέση, αλλά νομίζω ότι οι δυο σας κοιτάτε (όπως και όλοι μας, βέβαια) το ίδιο πράγμα (τον άρρωστο, δηλαδή) από μια άλλη όψη, η οποία εξ' ορισμού δεν μπορεί να είναι η ίδια - και θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς γι' αυτό. Πολλές φορές έτυχε να ζητήσω γνώμη από γενικό γιατρό που εμπιστεύομαι, και επίσης χαίρομαι να δίνω τη γνώμη μου όταν κάποιος γενικός γιατρός μου τη ζητάει. Η αλληλοσυμπλήρωση και η συνεργασία είναι, κατά την άποψή μου, ο πλέον αποδοτικός δρόμος για όλους μας. Το να βρίσκουμε διαφορές είναι εύκολο, το να βρούμε κοινή τομή δύσκολο. Το να την εφαρμόσουμε δε, σοφία.

[D-Michalis]

Αγαπητέ συνάδελφε pzogr δεν είναι «πόλεμος», είναι ανταλλαγή σκέψεων.
Σε όλο το παραπάνω topic σου παίρνεις συγκεκριμένους γιατρούς και συγκρίνεις.
Εδώ είναι και το λάθος.
Δεν μιλάμε για συγκεκριμένους γιατρούς, αλλά για το ρόλο των ειδικοτήτων με βάση την προβλεπόμενη εκπαίδευση.
Αν υπάρχουν κακοί γιατροί, ας γίνουν καλοί. Αν εσύ αγάπησες την ορθολογικότητα και δεν παρασύρεσαι από το συρμό, εύγε, αλλά το θέμα δεν είναι «εγώ» «εσύ» αλλά ο ρόλος των ειδικοτήτων. Έτσι πρέπει να το δούμε.
Το είπα και πάλι: Έχω δει παθολόγους ποιο «Γ.Γ.» από πολλούς Γ.Γ. Και λοιπόν? Μιλάμε για ειδικότητες και όχι για άτομα.

Όσο για το μόλις προηγούμενο κείμενο του Denominator είναι υπέροχη προσέγκυση και δείχνει όντως πως –άσχετα ειδικότητας- όλοι μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί με τον ασθενή μας, αν τον βάλουμε στο κέντρο του ενδιαφέροντος και λειτουργήσουμε με επιστημονικό ορθολογισμό.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε οικογενειακό γιατρό και πως τον θέλουμε, μιας και πρωσωπικά μπήκα στη συζήτηση έχωντας αυτό στο μυαλό και όχι το αν ο Α παθολόγος ή ο Β Γ.Γ. κάνει πολύ καλή δουλειά ή όχι.

Σχετικά με αυτό που έβαλα σε παράθεση:

- γρέζι από το μάτι δεν ξέρω να βγάζω κι ακόμα κι αν είχα εκπαίδευση 3 μηνών σε κάποια οφθαλμολογική κλινική δεν θα το έκανα

Εδώ είναι τις περισσότερες φορές η σύγχυση (και πολλάκις δικαίως). Ο Γ.Γ. κάνει rotation για να μαζέψει δεξιότητες, αλλά καμία δεξιότητα και γνώση δεν βάζει τελεία και παύλα φεύγοντας από το σχετικό Τμήμα. Σε ένα σωστά εποπτευόμενο σύστημα εκπαίδευσης, ο Γ.Γ., ακόμη και όταν είναι στα ΤΕΠ π.χ. στο παθολογικό, οφείλει να πάει κοντά στον οφθαλμίατρο, όταν προκύψει «γρέζι» Δεν γίνεται γιατί η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι «τσιφλικοκρατούμενη».
Προσωπικά έχω βγάλει πολλές φορές γρέζι στο Κ.Υ. γιατί και παρακολουθούσα όταν μου τύχαινε, και είχα –όπως πολλάκις είπα- παθολόγο δ/ντή που ήταν «Γ.Γ.» και κοντά του έβγαλα κάμποσα άλλα στο Κ.Υ. Ούτε ο σουηδός συνάδελφος έκανε 2 χρόνια οφθαλμολογία, αλλά επικαιροποιεί συνέχεια τη δεξιότητα σε αυτό, γιατί την απαιτεί η λειτουργία του, ενώ στον παθολόγο, όχι.
Ας μη περιπτωσιολογούμε όμως. Δεν προάγει τον επιστημονικό προβληματισμό. Και εγώ ξέρω Γ.Γ. που ισχυρίζονταν ότι «τι είμαι εγώ? Να, λίγο πιο πάνω από τον αγροτικό», όπως ξέρω και παθολόγο που εξάνθημα το βάφτισε «ευλογιά» (όχι από παραδρομή της γλώσσας δυστυχώς), χρόνια μετά την εξαφάνισή της.
Ώπως ξέρω και παθολόγο που υποδέχτηκε στα ΤΕΠ περιστατικό που εστάλη από Γ.Γ. με διάγνωση (κλινική) διαχωριστικού ανευρύσματος αορτής και εκείνος ισχυρίζονταν ότι «το Γ.Γ. θα ακούσω εγώ? (αδιαφορώντας να επιβεβαιώσει έστω αυτά που επικαλείτο ο Γ.Γ., όπως διαφορά σφύγμού/πίεσης άκρων, εξέλιξη άλγους, κ.λπ.) Εγώ δε στέλνω αξονική. Α/α και πολύ του είναι γιατί πρόκειται για μυοσκελετικό πρόβλημα», με αποτέλεσμα να μπεί στο χειρουργείο νέος άνθρωπος με 3 ώρες καθυστέρηση και τελικά να χάσει τη μάχη.
Όπως ξέρω και Γ.Γ. και παθολόγο και Χειρουργό και Ακτινολόγο που δεν έβλεπαν τον πνευμοθώρακα από σφαίρα, ούτε και τα σημεία εισόδου / εξόδου της (ναι καλά ακούτε) και τα είδε ο παιδίατρος (επρόκειτο για παιδί 12 ετών).
Αυτά θα άξιζαν αν έναν έναν όλους αυτούς τους «πιάναμε» και τους ξαναστέλναμε για εκπαίδευση.
Τώρα όμως –στο θέμα μας- δεν έχουν νόημα.

Ας μη περιπτωσιολογούμε λοιπόν, αλλά ας σταθούμε στις ειδικότητες και στο πώς πρέπει να είναι και το ποια πρέπει να είναι για τι.
Αυτή η συζήτηση αξίζει.

[jupiter]

D-Michalis έχω περιέργεια και συγνώμη που το λέω αλλά έκανες καταγγελία ή έστω μια αναφορά στο συνάδελφο πχ που λόγω υπερβολικής μπουρδολογίας μάλλον οδήγησε στο θάνατο τον ασθενή με ανεύρυσμα? Ή από τότε έχει στείλει άλλους δέκα στον αγύριστο, μπορεί και κάποιον δικό μου ή δικό σου?
Γιατί το να τον αναφέρεις σε αυτό το φόρουμ δε μου λέει τίποτα απολύτως. Και εγώ έσωσα έναν εξωγήινο από βέβαιο πνιγμό στα καταπράσινα νερά του Δούναβη...

[D-Michalis]

Αν και η τελευταία παράγραφός σου δείχνει δυσπιστία και μάλλον σκοπτική αν όχι ειρωνική διάθεση, επειδή το θέμα είναι σοβαρό, θα τα προσπεράσω και θα απαντήσω.
Ενημερώθηκε αρμοδίως και ο προϊστάμενος συντονιστής του γιατρού και ο συντονιστής εφημερίας και η διοίκηση.
Για όσους με ξέρουν, ξέρουν ότι δεν ανήκω δυστοιχώς για μένα -και το εννοώ το δυστυχώς- σ΄αυτούς που απλά καταγγέλουν στα "καφενεία".

Τα υπόλοιπα είναι δουλειά αλλουνού.

[pzogr]

Συνάδελφε D-Michalis απλώς απάντησα στην περιπτωσιολογία! Όταν δε συγκρίνω τις 2 ειδικότητες αναφέρομαι ακριβώς στην εκπαίδευση. Όλοι ξέρουμε τι κάνουν 8/10 ειδικευόμενους που θα βρεθούν σε ένα τμήμα για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ασφαλώς και είναι ατομικό θέμα τι πορεία θα ακολουθήσει κανείς, αλλά σε επίπεδο εκπαίδευσης (και σε πραγματικές συνθήκες) νομίζω ότι συμφωνούμε στην ανεπαρκή εκπαίδευση. Με αυτό λοιπόν ως δεδομένο κάνω τη σύγκριση. Ο παθολόγος ακόμα και σε ένα κακό τμήμα θα έχει συνεχή σταθερή τριβή και αν είναι στοιχειωδώς επαρκής ως απόφοιτος ιατρικής θα αποκτήσει μια ικανή εμπειρία για τα βασικά.
Και πάλι υπενθυμίζω ότι θεωρώ το γενικό γιατρό το πιο βασικό κομμάτι της ΠΦΥ, αλλά δεν μπορούσα να μη σχολιάσω συγκρίσεις επί ιδανικών καταστάσεων, που απλώς δεν υπάρχουν αφ'ενός και την κακή εντύπωση για τις άλλες ειδικότητες αφ'ετέρου (ότι δηλαδή οφείλουν να χειρουργούν, να ρυθμίζουν ορούς και κάλια ή δεν ξέρω τι άλλο σε ένα νοσοκομείο και μόνο).
Η δε εξάπλωση του θεσμού του οικογενειακού γιατρού οφείλεται στις ανάγκες (οικονομικές ή άλλες).  Προφανώς δεν είναι δυνατό να εξετάζονται όλοι από τον απόλυτα ειδικό, αλλά μην ισχυριζόμαστε ότι είναι κι ευλογία, είτε αυτό αφορά στους γενικούς γιατρούς είτε στους παθολόγους...

[Πατρωνάκης Μάνος]

 Προσωπικά εγώ πιστεύω ότι η εικόνα που υπάρχει σε αυτό το εδώ το forum με τις διενέξεις μεταξύ ειδικοτήτων που ασχολούνται στο τομέα
της Πρωτοβάθμιας όπως Παθολόγοι και Γενικοί Οικογενειακοί γιατροί δεν αντικατοπτρίζει τη πραγματικότητα. Με την εμπειρία που έχω αποκτήσει
μέχρι σήμερα στη καθημερινή μας δουλειά είτε σε Νοσοκομείο, σε Κ.Υ. ή Π.Ι.,  πάντα είχα μια αγαστή συνεργασία και αλληλοσυμπλήρωση. Και
μάλλον έχει δίκιο ο Denominator ότι δεν υπάρχουν γιατροί και ειδικότητες αλλά άνθρωποι. Το ίδιο ισχύει, πάντα όσον αφορά εμένα, και με τους
Χειρουργούς και με τους Ορθοπεδικούς και πάει λέγοντας.

[Gatekeeper]

Ολοι οι πρωτοβάθμιοι ιατροί αποτελούν μόλις το 38% επί του συνόλου ιατρών και τσακώνονται σαν τα κοκόρια...    

(Δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα επι του προκείμενου νήματος αλλα ως γενικότερη αίσθηση ).

[VickyTe]

Όλοι ξέρουμε τι κάνουν 8/10 ειδικευόμενους που θα βρεθούν σε ένα τμήμα για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Αυτες οι γενικευσεις! Εξαιρετικη συναδελφος Παθολογος οταν βρεθηκαμε σε course επειγοντων μας ζητησε στους Γενικους να της εξηγησουμε πώς βλεπουμε καποιες ωτιτιδες. Δε λεω πως εγινα ΩΡΛ αλλα 2 μηνες στα εξωτερικα ιατρεια του νοσοκομειου ε κατι ειδα και κατι εμαθα.