Δολοφονία 15 χρονου από αστυνομικό

[EzeΤΡΟΛ]

Εγώ θα ερωτήσω όσους συναδέλφους συνθλίβονται από το θάνατο του νεαρού, το ίδιο συνθλίβονται κάθε λίγα λεπτά που πεθαίνουν στις υποανάπτυκτες χώρες παιδιά, ή όχι τόσο λόγω αποστάσεως  (ή ίσως για άλλους λόγους);

Η αξία της ανθρώπινης ζωής και η θλίψη για την απώλεια της δεν ποσοτικοποιούνται, ούτε σχετικοποιούνται.

Τα αυτονόητα δεν τα καταλαβαίνουν μόνο όσοι δεν θέλουν. Μεγαλύτερη χυδαιότητα από την προσβολή της μνήμης νεκρού με οργανωμένες πράξεις καταστροφής επ' ονόματι του, δεν υπάρχει.

Συμφωνώ να σταματήσουμε εδώ.

[Harper]

Έχουμε κάπως ξεφύγει από την ουσία του θέματος.Ίσως και από τα πλαίσια ενός φόρουμ γενικής ιατρικής αλλά όλα αποτελούν κομμάτι της κοινωνίας και εκτός απο επαγγελματίες υγείας είμαστε και πολιτικά όντα.Δεν είναι κακό να συζητάμε και άλλα πράγματα.Έτσι γίνεται στις παρέες και εδώ είμαστε μια παρέα.Ούτε ιεροσυλία(και ο νοών νοείτω).Η εκδήλωση απογοήτευσης,συμπάθειας ή άλλων συναισθημάτων δε με βρίσκει αντίθετο αρκεί να μην ξεπερνά κάποια όρια.Οι ακραίες όπως και οι υπερευαίσθητες τοποθετησεις ίσως να μην είναι και ό,τι καλύτερο αν και είναι δικαίωμα του καθενός να βιώνει και να εκφράζει μια κατάσταση όπως αυτός θέλει.Προσωπικά πχ θεωρώ πως η αντιπαραβολή του συμβάντος από τον Νικο 22 με τα παιδιά που πεθαίνουν από υποσιτισμό είναι μάλλον άστοχη,ειδικά σε μια εν θερμώ φάση αλλά πιστεύω πως είναι πηγαία και καλοπροαίρετη.Για αυτό και δεν τη σχολιάζω περαιτέρω.Αν ανοιξετε αυτή τη στιγμή τις τηλεοράσεις του θα δείτε πόσο "βίασαν" το θέμα.Έχουν ήδη στήσει λαϊκό δικαστήριο με αυτόπτεις μάρτυρες!!!!Πάει...Το ξεπούλησαν και αυτό!ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!Αηδίασα και προτίμησα να πω κάτι μαζί σας.Ειστε πολυ καλύτεροι (παρα τις αντιθέσεις υμών) από τα δημοσιογραφικά όρνια!

[Δ. Κουναλάκης]

Θα ήθελα να παρακαλέσω να υπάρξει ηρεμία και να ηρεμήσετε. Ο θάνατος αυτός λυπεί όλους μας και για μένα προσωπικά είναι αδικαιολόγητος.

Κατ αρχήν χάθηκε ένας άνθρωπος με συνθήκες που ακόμη δεν ξέρω εάν είναι σίγουρες. Για μένα υπάρχουν πολλές ευθύνες:
- Τι δουλειά είχε ένα ανήλικο παιδί σε αυτό το σημείο που γίνονταν επεισόδια. Δεν ξέρω καν εάν είχε σχέση με το περιστατικό.
- Γιατί έφτασε ο αστυνομικός να χρησιμοποιήσει όπλο ακόμη και εάν ήταν για εκφοβισμό.
- Τι οδήγησε ώστε πριν από αυτό ο συνάδελφος του να χρησιμοποιήσει χειροβομβίδα κρότου-λάμψης και να κυνηγήσουν οι δυό τους πολλά περισσότερα άτομα και εάν κατά την εκπαίδευση τους ήταν η σωστή ενέργεια.
- Σκοτώθηκε το παιδί και αυτό κανένας δεν το θεωρεί σωστό. Με ποιο δικαίωμα ανεχόμαστε τις καταστροφές που γίνονται;
- Πως αντιστοιχεί να χάσει κάποιος την περιουσία του με την οποία ζει την οικογένεια του και μάλιστα όταν μπορεί να την χρωστά στους τραπεζίτες; Ποιο το νόημα αυτών που έγιναν;
- Γιατί γενικεύεται η συμπεριφορά ενός αστυνομικού για όλη την αστυνομία; Μπορεί να κάνει ο καθένας το ίδιο για όλα τα επαγγέλματα;
- Δέχομαι ότι ήταν δολοφονία αυτό που έγινε, όλα όσα επακολούθησαν μπορούν να γίνουν δεχτά σε μια δημοκρατία;
- Θεωρούν ηθική τη στάση τους οι πολιτικοί που δέχονται αυτή την κατάσταση;

Μεγάλωσα στην Αθήνα, φροντιστήριο έκανα στα Εξάρχεια αλλά ποτέ η συμπλοκές δεν με έτερπαν και ποτέ δεν κατάλαβα την χρησιμότητα τους στη δημοκρατία.

[deleteduser]

Ας ξεχωρίσουμε τα θέματα. Έχουμε από τη μία μια δολοφονία χωρίς λόγο ενός 15χρονου παιδιού από έναν κρατικό λειτουργό(?)
Από την άλλη έχουμε επεισόδια από ομάδες "αντιεξουσιαστών" με πυρπολήσεις και καταστροφές καταστημάτων και τραπεζών.
Γιατί πρέπει να συσχετίσουμε, αιτιολογήσουμε το πρώτο με βάση το δεύτερο;
Ούτε από το ίδιο το συμβάν, όπως αποδείχτηκε, ούτε από τη χρονική σειρά προκύπτει κάτι τέτοιο.

Για μένα κομβικό σημείο αποτελεί αυτό που ανέφερα και παραπάνω: "Για μήνες και μήνες, η ζωή παίρνει κλιμάκωση ως βία... αλλά να που χρειάστηκε ένα πτώμα για να κατανοηθεί εμπράκτως... ότι σαν κάτι να συνδέει τη βία και την εκτράχυνση που, εντός και εκτός καθημερινότητας, συνηθίζουμε... "
Και για αυτούς που δεν κατάλαβαν τι εννοώ: Βία και καταστολή αντιμετωπίζουμε καθημερινά στη ζωή μας από αστυνομία, κράτος, αφεντικά, προϊσταμένους. Μια βία και μια εκτράχυνση που καθώς αυξάνεται σταδιακά, τη συνηθίζουμε και δεν αντιδρούμε. Χρειάστηκε ένας νεκρός για να αντιληφθούμε το γεγονός αυτό και να ξυπνήσουμε από τον ύπνο μας.

Στην πορεία σήμερα (αυθόρμητη επισημαίνω) υπήρχαν πολλοί που κατέβηκαν για να τα σπάσουν, για να εκδηλώσουν οργή μέσω της βίας. Κατέβηκαν όμως και πολλοί (αριστεροί και όχι, μεσήλικες και παιδιά) υπό το βάρος του γεγονότος και της ανωτέρω αντίδρασης.

Έχουμε την ελπίδα ότι η σφαίρα που μας αναλογεί, σε πραγματική είτε μεταφορική μορφή, θα μας βρει στο δρόμο και όχι στην άκρη του καναπέ μας.

Υ.Γ. Χάριν στους πολλούς αυτόπτες μάρτυρες κατέρρευσε το χιλιοειπωμένο σενάριο που προσπάθησαν να πλασάρουν χτες το βράδυ τα κανάλια (πλην Mega) περί 30 - 40 - 50 άτομα που επιτέθηκαν με πέτρες και ξύλα και περί εξοστρακισμού σφαίρας

Υ.Γ.2 Η βία στους δρόμους δεν με εκφράζει, δεν μου αρέσει. Με εκνευρίζει κιόλας γιατί αμαυρώνει τον αγώνα στο δρόμο και δίνει πάτημα σε κρατούντες και υποτακτικούς τους να καλύπτουν την αλήθεια της καθημερινής καταστολής και βίας από τα πάνω. Ομολογώ, όμως, ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου σήμερα χρειάστηκε να αντισταθώ στην παρόρμηση που ένιωσα μόλις είδα τα γνωστά ΜΑΤ να πετάνε χημικά αδιακρίτως στην πορεία να πάρω και 'γω μια πέτρα και να τους την πετάξω. Επίσης ομολογώ ότι απόλαυσα τη θέα του υποκαταστήματος της Εμπορικής που καιγόταν. Ομολογώ και απολογούμαι. Αλλά δε μετανιώνω

Και κάτι που δεν έχουν δείξει τα κανάλια:
Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Δημήτρης Μακρέας]

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΩΡΑ.ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ!!!!!!

[πρώτη & καλύτερη]

Δε θέλω να πω πολλά.

Καταλαβαίνω, ότι όσοι δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και κάποιες ώρες, δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τι συνέβαινε και πριν τη δολοφονία του μικρού μας ήρωα. Και μάλλον, δε θα μπορούν να δουν και αυτά που έρχονται.

Δε ξέρω, λοιπόν, τί βλέπετε. Εγώ, ένα βλέπω: Συσσωρευμένη οργή, απένατι στο κράτος που καθημερινά βιάζει τις συνειδήσεις μας, την αξιοπρέπεια μας, τα όνειρα. Το κράτος που δεν προσφέρει παιδεία, που δεν ασχολείται με την υγεία, το κράτος που δεν έχει καμία πρόνοια και θεσμούς αλληλεγγύης. Το κράτος που άφησε να καεί η μισή Ελλάδα, το κράτος που οι υπουργοί του δηλώνουν ανερυθρίαστα στην τηλεόραση ότι φοροδιαφεύγουν "νόμιμα και άρα ηθικά". Το κράτος, που η ανέλιξη των συζύγων και ερωμένων μας θυμίζει ότι είμαστε Ζιμπάμπουε. Το κράτος που βυθίζεται στις διεθνείς κατατάξεις διαφθοράς. Το κράτος που οι υπηρεσίες ασφαλείας του δεν προσφέρουν κανένα αίσθημα ασφάλειας. Ε, λοιπόν, αυτό το κράτος δεν μπορεί και να σκοτώνει, δεν μπορεί να έχει λειτουργό του κάποιον που προτείνοντας τα γεννητικά του όργανα οπλίζει το περίστροφο απέναντι σε ένα 16χρονο. Ούτε μπορεί να έχει βουλευτές, που ώρες μετά το συμβάν δηλώνουν δημόσια "δεν ξέρουμε που άνηκε πολιτικά ο νεαρός". Στη ζωή του άνηκε βρε απαίδευτε...

[Πατρωνάκης Μάνος]

no justice no peace

[Fadomas]

Η ζωή έχει τη δική της αξία. Ανεκτίμητη.
Ο φόνος ενός παιδιού (και του οιουδήποτε εξ’ άλλου), ακόμη και σε άμυνα, δεν είναι πράξη που αναμένεται να γίνει από φύλακες, αλλά από γκάγκστερ. Γιατί έγινε όμως? Και πώς είναι δυνατόν πολιτικοί να αναφέρονται στο που ανήκει ή δεν ανήκει πολιτικά το θύμα και να μη απομονώνονται άμεσα? Όπου και να ανήκει κάποιος είναι δυνατόν αυτό να μπορεί να αντιπαραβληθεί με άλλοθι σε φόνο?
Όταν όμως οι πολιτικοί μας σκέφτονται έτσι (δημοσίως, φαντάσου πίσω από τις κάμερες πως σκέφτονται), είναι δυνατόν να περιμένεις να δείς άνοιξη?
Ντροπή

[Αγωνιστική Παρέμβαση]

1.Γνωστοί μηχανισμοί σε δράση.Σε όλη την Ελλάδα σχεδόν διακινείτο η πληροφορία από γνωστούς μηχανισμούς ότι λεωφορεία με αναρχικούς θα έλθουν στις διάφορες πόλεις και θα καταστρέψουν καταστήματα.Μάλιστα καλούσαν τους καταστηματάρχες να παραμείνουν στα καταστήματά τους και να τα προασπίσουν.Επερώτηση κατατέθηκε από  βουλευτή στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.Διαβάστε εδώ την ερώτηση:Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
2.Διαβάστε εδώ τη διάψευση της σχολής Μωραϊτη σχετικά με τα λεγόμενα του δράστη:Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[deleteduser]

Επιστολή των φίλων του Αλέξη στα ΜΜΕ...
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ.

Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....

Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε.
ΞΕΧΑΣΑΤΕ.

Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ.

Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και
περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.

Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ, ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ

Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα.ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.

[deleteduser]

ΜΑΘΗΤΡΙΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ Στη σχολή Μωραΐτη, εκεί που φοίτησε ο 15χρονος

«Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω...»

Πόνος, απορία, οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό. Μια κατάθεση ψυχής σε τρεις χειρόγραφες σελίδες γραμμένες από το χέρι μιας μαθήτριας της Γ' Λυκείου της Σχολής Μωραΐτη, εκεί όπου φοίτησε για κάποια χρόνια ο 15χρονος. Είχαν διαγώνισμα χθες το πρωί στο τμήμα της, στα Μαθηματικά. Λίγο αργότερα εκείνη παρέδωσε την κόλλα της. Τρεις σελίδες χωρίς αριθμούς και εξισώσεις, γεμάτη από λέξεις, συναισθήματα και σκέψεις για όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες δυο ημέρες. Αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η «Ε»:

«Οχι, δεν διάβασα. Και ούτε θα είχα την ενέργεια να γράψω. Τα ίδια γυρνάνε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Πάνε πάνω από 24 ώρες που σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. 15 χρονών, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Το είδαν οι κολλητές μου. Στη Μεσολογγίου. Τον ήξερα μόνο φατσικά. Ηξερα τους κολλητούς του όμως...

...Εγώ δεν ήμουν εκεί. Είχα πάει Ψυρρή. Ηξερα ότι οι άλλες ήταν Εξάρχεια. Κανείς δεν είχε βγει από την υπόλοιπη παρέα. Ισως κάτι να ήξεραν παραπάνω. Ούτε εγώ ήθελα να πάω Εξάρχεια. Είπα "θα περάσω μετά". Η Α... βρέθηκε στον δρόμο μου και ήρθε και μου 'πε "15 χρονών παιδί νεκρό στη Μεσολογγίου". Ο νους μου πήγε στους δυο Ν..., είναι οι μικρότεροι εκεί πέρα. Για τρεις ώρες μετά ζήτημα να έβγαλα δέκα κουβέντες. "Ποιος είναι;", "Πώς είναι η φάτσα του;", "Είναι ο αδελφός του Τ...;", "Δεν πιστεύω να 'ναι ο Ν...". Τα τηλέφωνα βάραγαν όλο το βράδυ από παντού. Κλείσαν τα Εξάρχεια. Τα κορίτσια ήταν ακόμα εκεί. Και εγώ δεν ήμουνα κοντά τους. Γιατί δεν ήμουν κοντά τους; Δεν ήθελα να το δούνε αυτό. Δεν ήθελα να τους σημαδέψει μια τέτοια εικόνα. Μακάρι να μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στις φρίκες, να μην αφήνουμε τον άλλον να βλέπει, για να μην βλέπει εφιάλτες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το διεστραμμένο ύφος του κάθε τέρατος. Ακουγα. Ακουγα για το υπόλοιπο βράδυ, τα κρατούσα μέσα μου δεν έλεγα τίποτα. Σοκ. Επαιρνα τα κορίτσια τηλέφωνο. Μου έλεγαν τι έγινε: "Πριν 10 λεπτά σε αυτό το σημείο καθόμασταν. Εσκασε ένα περιπολικό και άρχισε το παιδί να το κοροϊδεύει. Ο μπάτσος μετά από φωνές σημάδεψε από ενάμιση μέτρο απόσταση. Τρεις σφαίρες. Μία τον πέτυχε στην καρδιά. Κοίταξε επάνω και σωριάστηκε πίσω. Λίγο ακόμα κατάφερε να αναπνεύσει. Μετά; Ασθενοφόρα, Λιποθυμίες. Η Κ... έπαθε κρίση πανικού. Η Τ... έκλαιγε, οι άλλες δύο... σοκ. Και στον αέρα να κυκλοφορούν οι λέξεις: Πέθανε - Παιδί - μίσος - οργή - μα είναι νεκρός - Πέθανε σας λέω - εκδίκηση. Μετά καπνός. Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Εχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ. Κανένας από σας δεν θέλω να έχει το θράσος να με κοιτάξει στα μάτια. Μην μου μιλήσει κανένας σας. Την ασφάλειά μου πλέον εξασφαλίζουν μόνο οι φίλοι μου και αυτοί που θεωρώ οικογένεια...

...Με αυτή τη σκέψη κοιμήθηκα... Ξύπνησα 8. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι συνέβαινε αλλά σηκώθηκα πήγα... κάπως μηχανικά. Βρήκα τις άλλες. Το ξέραμε όλες. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο. Ούτε σε μας ούτε στον κόσμο. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει ούτε να συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Κάθισα μαζί τους.

Είδα τον Ν... τον κολλητό του. Σηκώθηκα. Τον αγκάλιασα. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Τον έσφιξα και με έσφιξε. Τα μάτια του ήταν πρησμένα. Γιατί Ν... μου να το έχεις δει αυτό; Το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο. Εσπασα. Ας καιγόταν όλη η Αθήνα, ας γινόντουσαν όλα μαύρα, δεν με νοιάζει. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια πρόσωπα. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Η πορεία ξεκινά. Αποφασίζουμε να πάμε μαζί με την Ρ...

...Δεν άργησαν οι ηλίθιοι να ρίξουν χημικά. ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ; Τα παιδιά καίγαν, καίγαν, καίγαν. Καπνοί παντού. Και εμείς τρέχαμε. Πατησίων, Αλεξάνδρας, στενά, στενά κι άλλα στενά. Μας κυνηγά διμοιρία. Ποιον κυνηγάς ρε; κάτσε στα αυγά σου! Αυτή η μέρα είναι για τον Αλέξανδρο. Κάνε πίσω επιτέλους...

...Τρέξιμο, τρέξιμο. «Μπαίνουμε μέσα στα Εξάρχεια». Βρήκαμε κάποιους δικούς μας. Και εκεί βρεθήκαμε ξαφνικά. Στο σημείο. Στη Μεσολογγίου και η Ρ... πάγωσε. Και από πίσω να μας ακολουθούν. Ε, όχι και εδώ ρε. Γιατί πατάς εδώ; Την πήρα από το χέρι να την κάνω να τρέξει...

...Μέσα σε όλους τους καπνούς η Ρ... τρέχει πίσω από τους ΜΑΤάδες και ουρλιάζει: "Είμαι 17! Σκοτώστε με! Αντε! Δολοφόνοι". Ρ..., φύγε έρχονται από στενά. Τρέχει. Η συνέχεια έχει σημασία; Δε νομίζω. Απλά περνάνε οι ίδιες σκέψεις από το μυαλό μου... Σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά; Γιατί μας θέλουν νεκρούς; Δεν θέλω να ξαναγίνει αυτό. Πώς θα αντιδράσω; Πώς θα τους κάνω να μετανιώνουν που γεννήθηκαν; Πώς θα κάνω τον κόσμο να καταλάβει; Γιατί με θέλουν νεκρή; Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Ασε με τώρα μη μου μιλάς. Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή».

Για την αντιγραφή Μ.Δ.

[Δημήτρης Μακρέας]

Απόφαση συνέλευσης της ΕΝΙΘ

[Αδαμάντιος Σκούφαλος]

Αρχικά να δηλώσω ότι κάθε απώλεια ζωής είναι ένα τραγικό γεγονός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την αφαίρεση μιας ζωής. Πόσο μάλλον όταν αυτή η ζωή βρίσκεται στα 15 της χρόνια.
Κάποτε είχα διαβάσει το ρητό ενός έμπειρου δημοσιογράφου:  «Η σημασία ενός γεγονότος είναι αντιστρόφως ανάλογη της απόστασης που χωρίζει τον τόπο που συνέβη με τον τόπο που θα δημοσιευθεί.».
Αντιστοιχίστε το τραγικό συμβάν της δολοφονίας του νεαρού με τις δολοφονίες μαθητών σε σχολεία στις ΗΠΑ από συμμαθητές τους ή την τελευταία περίπτωση στην Ινδία. Αλλά και στην Ελλάδα ποια η αντίδραση της κοινής γνώμης στις περιπτώσεις που ασυνείδητος οδηγός τραυματίζει θανάσιμα πεζό, που θα μπορούσε να είναι 15χρονος ή νεότερος, και εξαφανίζεται. Ποια η αντίδραση της κοινής γνώμης στους διακινητές σκληρών ναρκωτικών που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τους χρήστες στο θάνατο; Ειδοποιός διαφορά θα μου πείτε η καταλυτική εμπλοκή του υποτιθέμενου οργάνου της υποτιθέμενης τάξης και η πρόθεση.
Τα παραπάνω κείμενο της μαθήτριας που ανάρτησε ο συνάδελφος Βασιλείου μπορεί να εκφράζει τη συναισθηματική της φόρτιση όμως τι μηνύματα είναι αυτά που περνάει:
«Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Έχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ.»
και παρακάτω:
«Πώς θα τους κάνω να μετανιώνουν που γεννήθηκαν;»

Πως μπορώ να δεχτώ ότι η πραγματοποίηση των παραπάνω θα έδιναν την υπέρτατη ικανοποίηση σε μια μαθήτρια 18 ετών;
Θάνατος στο θάνατο λοιπόν;

Για να δούμε πως καταλήγει:
«Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή».
Θα πρέπει να γνωρίζει ότι κι άλλα παιδιά έκλαιγαν εκείνο το βράδυ. Εκείνα τα παιδιά που είχε καταστραφεί το μαγαζί του πατέρα και της μητέρας τους ή εκείνα τα παιδιά που ο πατέρας και η μητέρα ήταν υπάλληλοι και δεν θα είχαν δουλειά λόγω των καταστροφών.
Εκείνα τα παιδιά θα είχε το θάρρος να τα κοιτάξει στα μάτια; Αν εκείνα τα παιδιά την κοιτούσαν στα μάτια τι θα έκανε;
Να το πάω και λίγο παραπέρα κι ας φανώ υπερβολικός κι ας "φάω" τις αποδοκιμασίες μου; Χτες  ο γιός μου έλαβε στο κινητό του ένα μήνυμα που παρότρυνε τον παραλήπτη να το προωθήσει σε άλλους ως φόρο τιμής, υποτίθεται, στον άτυχο νέο. Τι έγραφε το μήνυμα; Δύο ονοματεπώνυμα που υποτίθεται ήταν αυτά των δραστών. Ο δράστης έχει παιδιά; Αν έχει θα μπορούσαν να είναι στην ηλικία του θύματος ή μικρότερα. Φταίνε κάτι αυτά τα παιδιά; Πρέπει να πληρώσουν και αυτά για τον πατέρα τους;

[Δ. Κουναλάκης]

Τελικά βγήκε η βαλιστική; Γιατί η νεκροψία μίλαγε για εξοστρακισμό, η βαλιστική που είναι;
Και το θέμα ότι σκοτώθηκε ένα παιδί δεν αλλάζει. Το θέμα ότι ίσως δεν χρειαζόταν να πυροβολήσει ο αστυνομικός παραμένει, το θέμα ότι δεν ξέρω τι έκανε εκεί αυτό το παιδί, και δεν ξέρω τι να πιστέψω πια στον φανατισμό και την παραπληροφόρηση που υπάρχει.
Ήταν ένας θάνατος που μπορούσε να αποφευχθεί, όπως και πχ ο θάνατος του αυστραλού στο μπαράκι στην Μύκονο. Αλλά είδατε να μιλά κανείς τότε;

Τα ερωτήματα μου όμως παραμένουν:
1) ποιος είναι ο σκοπός για τον οποίο σκοτώθηκε ο Αλέξης κατά τον κ. Παυλόπουλο; Γιατί αναφέρει "για κάποιο σκοπό" και δεν μας είπε ποιος.
2) Τι θα πουν τώρα τα κανάλια που μέχρι τώρα μιλάγαν για εν ψυχρώ δολοφονία; Γιατί φαίνεται ότι ο Μελίστας πυροβόλησε εν ψυχρό, δεν έγινε όμως όπως φαίνεται το ίδιο στην περίπτωση του Αλέξη.
3) Ξεκίνησαν διακοπές οι καθηγητές. Να είναι καλά οι καταλήψεις. Μπορεί να διακοπεί ο μισθός τους όσο γίνονται καταλήψεις;
4) Καλλιεργήθηκε το αίσθημα ότι κάθε αστυνομικός είναι δολοφόνος, κρατά πιστόλι και πυροβολάει για τον τσαμπουκά. Αυτή την εικόνα περάσαμε στα παιδιά. Φαντάζεστε το αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα;

[Αγωνιστική Παρέμβαση]

Μόνο μια παρατήρηση η νεκροψία δεν μπορεί να μιλήσει για εξοστρακισμό η όχι.Αυτό το  λύνει η βαλλιστική και ο έλεγχος της βολίδας.
Ας δεχτούμε προς το παρόν  ότι το παιδί πέθανε από τη σφαίρα του αστυνομικού-ανθρωποκτονία.
Και βέβαια υπάρχουν οι μαρτυρίες αρκετών αυτοπτών μαρτύρων που μιλούν για συγκεκριμένη κατεύθυνση στόχευσης του δράστη.Το επισημαίνω διότι προσωπικά πολύ λίγη εμπιστοσύνη έχω στα πορίσματα που βγαίνουν από συγκεκριμένα"εργαστήρια"