Ο «Ιατρικός Πολιτισμός» στην άσκηση της ιατρικής

[D-Michalis]

Βράδυ 12,30. Η εγκυμονούσα έχει πυρετό. Ο Γυναικολόγος, με τηλεφωνική επικοινωνία, εντέλει τη λήψη Panadol. Ο σύζυγος εξέρχεται εις αναζήτηση φαρμακείου αλλά επί ματαίω. Κατευθύνεται στο Κ.Υ. για να ζητήσει ένα Panadol.
Εκεί του εξηγούν ότι μπορούν να του δώσουν Depon που διαθέτουν, αφού δεν έχουν Panadol.
Ο σύζυγος ούτε που το συζητάει, αφού οι οδηγίες του γιατρού είναι σαφείς "θα πάρει μόνο panadol και δεν θα δεχθείς τίποτε άλλο, όποιος και να σου το προτείνει".

Το αν αυτός ο άνθρωπος θα φάει τη νύχτα του ψάχνοντας το αυστηρά προκαθορισθέν του γιατρού, το αν θα ζήσει με την αγωνία του τι μπορεί να σημαίνει για το μωρό η καθυστερημένη ανεύρεση του πολυπόθητου χαπιού, το τι Γολγοθά τύψεων μπορεί να περάσει αυτός ο άνθρωπος αν τύχει κάποια ανωμαλία στην εγκυμοσύνη ή ακόμη χειρότερα στο νεογέννητο, το…, το…, μπορούσες να το δείς στο μορφασμό του προσώπου του την ώρα που διάβαινε το κατώφλι του Κ.Υ. Αλλά ποιος νοιάζεται?
Αρκεί που «κλειδώσαμε» τον πελάτη. Όλα τ’ άλλα μπορούν να περιμένουν και να αντιμετωπιστούν !!

[Harper]

Τελικά ποιός φταίει εδώ?
1.Ο ιδιώτης γυναικολόγος που μπορεί να είναι "στόκος" επιστημονικά αλλα παίζει καλά το επικοινωνιακό παιχνίδι?
2.Ο γεμάτος αγωνία αλλά ανυποψίαστος σύζυγος που έχει πληρώσει την αυθεντία ιδιώτη και έχει μάθει να θεωρεί έγκυρη ιατρική γνώμη μόνο την πληρωμένη ιατρική γνώμη?
3.ο εφημερεύων ιατρός του ΚΥ που δεν εξηγεί την "απάτη" της αυθεντίας και αφήνει μια κατάσταση να διαιωνίζεται ωχαδερφιστικά?

[Δ. Κουναλάκης]

Αυτό είναι μια κατάσταση που την ζω και εγώ όχι σπάνια.
Εξηγώ ήρεμα και ευγενικά στον ασθενή, ότι δεν το έχουμε, του δείχνω στον οδηγό φαρμάκων ότι είναι ίδια ουσία, και ότι έχει το ίδιο αποτέλεσμα.
Και του αφήνω το περιθώριο να επιλέξει ότι επιθυμεί. Αυτή είναι η ζωή.

[theodos]

 Μια παρότρυνση για άμεση επικοινωνία του συζύγου με τον θεράποντα ,
  ίσως έλυνε το πρόβλημα για όλους.   
 

[D-Michalis]

Ομολογώ ότι δεν είναι τραγικό περιστατικό. Είναι μάλλον σύνηθες.
'Όμως το χρώμα του -υπάρχοντος ή μή- πολιτισμού (ιατρικού ή μη), δεν περικλείεται σε βαρύγδουπα γεγονότα τα οποία αναζητούμε συνήθως για να τον ανιχνεύσουμε.
Υπάρχει, ζεί και αναπνέει -ή ασφυκτιά- στην καθημερινή μας συμπεριφορά.

Προσωπικά θα απομονώνω τέτοια περιστατικά και θα τα παραθέτω και καλώ και άλλους να κάνουν το ίδιο. Ίσως κάνει κάποιους να αισθανθούν λίγο άβολα. Κάτι είναι και αυτό..

Όταν οι σοφοί αναλυτές θα κάνουν επιστημονικές αναλύσεις για την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών, αυτά δεν θα τα βλέπουν και δεν υα τα περιλαμβάνουν (είναι βλέπετε σαν τα μη ακτινοσκιερά υλικά στην ακτινολογία), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ή δε μετρούν.

Συνήθως ορισμένα πράγματα τα ντύνουμε με επιστημονικούς μανδύες και "στανταρισμένους δείκτες" επειδή ή δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι η μεγαλύτερη ουσία βρίσκεται γύρω μας, στην καθημερινότητα, ή επειδή πρέπει να "τεκμηριώσουμε" την αναγκαιότητα να υπάρχουμε ως επιστημονικός κλάδος, ή για να δικαιολογήσουμε ένα «κύκλο εργασιών» που επιδιώκουμε ή που εξασφαλίσαμε.

(προς θεού -παρεξηγούμαι συνέχεια τελευταία γι’ αυτά που γράφω- δεν εννοώ τον επιστημονικό κλάδο της ιατρικής -αν και αυτή είναι πρωτίστως τέχνη και έπειτα επιστήμη- αλλά τους διάφορους "στατιστικολογικούς επιστημονικούς συντεχνιασμούς" που θεοποιούν τα πάντα στο όνομα της στατιστικής, απαξιώνωντας έτσι και την επιστήμη τους που –όταν βλέπει το πραγματικό της πεδίο- είναι τόσο σημαντική και αναγκαία στις άλλες επιστήμες).

Αυτό που λέμε "Η καθημερινότητα του πολίτη" έχει τη δική του ειδική σημασία και στο σύστημα υγείας.