ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ «ΥΓΕΙΑΣ».

[Argirios Argiriou]

04/01/2017
Του Καθηγητή Οικονομικών της Υγείας, Λυκούργου Λιαρόπουλου.


Μία γενιά πίσω, η αναφορά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας από το προεκλογικό «μπαλκόνι», ξεσήκωνε το πλήθος. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει πολλά στο ΕΣΥ. Κυρίως Βουλευτές, Υπουργοί και Πολιτευτές. Ο Λαός, όμως, όχι. Ως αμοιβή για την ψήφο του «εισέπραξε» ένα Σύστημα Περίθαλψης, όχι Υγείας. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, στο φως της Κρίσης, είναι φανερό. Ο Βασιλιάς είναι γυμνός.

Η Περίθαλψη περιγράφει τη σχέση πολίτη-αρρώστου με τον επιστήμονα και επαγγελματία υγείας, γιατρό ή νοσηλευτή και τις «δομές», δηλαδή νοσοκομεία, κτίρια και εξοπλισμό. Προφανώς, όσο περισσότερα χρήματα τόσο περισσότερη και ακριβότερη η Περίθαλψη. Η Υγεία, όμως, είναι πολύ πιο σύνθετη έννοια και περιγράφει την πολύπλοκη σχέση του πολίτη με την επιστήμη, με τη διαμεσολάβηση του γιατρού, αλλά και την ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς. Ένα πανάκριβο σύστημα περίθαλψης δεν σημαίνει και καλό επίπεδο υγείας, όπως δείχνει περίτρανα η περίπτωση της Αμερικής.

Ένα σύστημα Περίθαλψης είναι, προφανώς, φτιαγμένο και από τους συντελεστές του. Το ΕΣΥ αρχικά έγινε από, αλλά και για τους νέους, τότε, γιατρούς που θέλανε την περίφημη Πλήρη και Αποκλειστική Απασχόληση – ΠΑΑ. Αυτό σήμαινε πως ακόμη και σε μικρές πόλεις της επαρχίας με ένα μικρό νοσοκομείο, είχαμε γιατρό ΠΑΑ, σε όλους τις βαθμίδες και όλες τις ειδικότητες, ανεξάρτητα από την ανάγκη. Η αρχική «γενιά» των γιατρών του 1985 κράτησε τριάντα χρόνια και κόστισε πολλά, χωρίς ορατό όφελος στην Υγεία. Καθώς μεγάλωναν, η Πολιτεία «έφτιαχνε» περισσότερες κλινικές για να γίνουν περισσότεροι Διευθυντές. Στο τέλος, ένας «κουβαρντάς» Υπουργός Υγείας τους έκανε… όλους Διευθυντές για να «φύγουν» και με μεγάλη σύνταξη. Το κόστος πάλι πήγε στο Θεό, αλλά για τους αρρώστους, πάλι, δεν είχε καμία σημασία.

Στο τέλος των τριάντα πέντε χρόνων, το 2009, φτάσαμε να ξοδεύουμε για το ΕΣΥ περισσότερα από το μέσο όρο της «πλούσιας» Ευρωζώνης, χωρίς διαπιστωμένο όφελος στην Υγεία. Τα 22 δις Ευρώ του 2009 δεν αγόρασαν» καλύτερη υγεία, αλλά έφτιαξαν πιο «ευκατάστατους» γιατρούς. Η ίδια νοοτροπία, έφτιαξε «πλούσιους» Μηχανικούς, Δικηγόρους, Πανεπιστημιακούς και όχι μόνο, Καθηγητές με εξ’ ίσου μέτρια αποτελέσματα στις κατοικίες, στο δικαιακό σύστημα και στην Εκπαίδευση. Οι εκκρεμοδικίες σήμαιναν αναβολές αλλά και δικηγορικές αμοιβές. Πέτσινα Πιστοποιητικά Ενεργειακής Επάρκειας, πανάκριβα Μεταπτυχιακά και Επαγγελματική Κατάρτιση «μαϊμού» είχαν επίσης τη συμβολή τους στην «ευημερία» που, τώρα, χάθηκε. Την κοινωνία της αστακομακαρονάδας του πράσινου, γαλάζιου και, τώρα, ροζ ΠΑΣΟΚ.

Στο βάθος αυτής της διήγησης, βρίσκουμε τον Κρατισμό αγκαλιά με το Συνδικαλισμό της 30ετίας. Αυτοί δημιούργησαν το έκτρωμα του τεράστιου Δημόσιου Τομέα, του Κράτους, που τρέφεται με τις σάρκες της κοινωνίας. Η υπερρύθμιση της οικονομίας, η διόγκωση του κόστους λειτουργίας ενός «τρελού», αδηφάγου κράτους-πανεπόπτη, έργο των Πολιτικών της εποχής, που ακόμη θέλουν να μας κυβερνήσουν, δημιούργησαν τα ελλείμματα. Τα χρηματοδότησε ο εύκολος δανεισμός και τώρα βρίσκονται σε θησαυροφυλάκια του εξωτερικού. Είναι κρίμα που σημερινοί πολιτικοί, αντί να δείξουν διάθεση ανάταξης του εγκλήματος, προσπαθούν με νύχια και δόντια να συντηρήσουν το Τέρας που γνώρισαν και «αγάπησαν». Αυτό πέθανε, όμως, όπως θα «πεθάνουν» πολιτικά και αυτοί μαζί του.