Η επικοινωνία με το Υπουργείο έχει χαρίσει φαντάζομαι σε όλους μας μοναδικές στιγμές αγανάκτησης διανθισμένης με κλαυσίγελο. Τελευταίο κρούσμα, η τροποποιημένη ("ψηφιακοποιημένη") φόρμα της Αίτησης - Υπεύθυνης Δήλωσης για τα αγροτικά. Αν την εξετάσουμε λίγο πιο σχολαστικά, θα διαπιστώσουμε ότι αποτελεί (άλλο ένα) μνημείο προχειρότητας γεμάτο λάθη:
1. Στη δεύτερη σελίδα της φόρμας, υπάρχει η αρίθμηση -2- στην κορυφή της σελίδας, αλλά στην πρώτη η αρίθμηση έχει παραληφθεί (η περιστολή έγινε προφανώς λόγω των δημοσιονομικών αναγκών).
2. Στην κορυφή της πρώτης σελίδας αριστερά, μας βγαίνουν οι οφθαλμοί με το "παρακαλούμαι όπως συμπληρώσετε…"
Παρακαλούμαι όπως το διορθώσεται αμέσως, γιατί μας κάνεται και γελάμαι.
3. Στην ίδια στήλη παρακάτω, παρέχεται ένα πλαίσιο για τη συμπλήρωση της "Ημερομηνίας οριστικής απόλυσης". Ωραία, το γράψαται (φτου, θα μου μείνει κάνα κουσούρι) σωστά. Απόλυσης όμως από τί; Από το αγροτικό; Από την ειδικότητα; Από το Στρατό; Από το μπακάλικο που δούλεψα ένα φεγγάρι; Τί θέλει να πεί ο ποιητής; Οεο;
4. Στο τέλος της ίδιας στήλης, βλέπουμε να εισάγεται ένας νέος γραμματικός κανόνας, αυτός της ασυμφωνίας στην πτώση ουσιαστικού-επιθέτου, με το "αρ. ψηφιακού μητρώο". Στο εξής, μπορούμε άφοβα να λέμε: το ψηλού δέντρο, ο σπαρταριστού καρνάβαλος και "κύριου, κύριου, ήρθε το επισκέπτη με το ελικόπτερο."
5.Ο ίδιος κανόνας της ασυμφωνία πτώσης (φτου, νάτο πάλι) μπορεί να εφαρμοστεί και μεταξύ άρθρου-επιθέτου, αφού στο κάτω μέρος της δεξιάς στήλης, διαβάζουμε: "την στρατιωτικής μου υποχρέωση."
Παραμένει μυστήριο αν ο ποιητής ήθελε να πει "την στρατιωτικής φύσης υποχρέωσή μου" - σημασία έχει να καταλαβαινόμαστε…
6. Στη δεύτερη σελίδα, μας υποδέχεται στην τρίτη κιόλας σειρά ένα νέο μινιμαλιστικό είδος γραπτού λόγου, αυτό χωρίς σημεία στίξης: "ΣΕ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΟΧΙ"
α. Κατ’ αρχή, αφού η συμπλήρωση δεν θα γίνει από μόνη της αλλά πρέπει να την κάνει ο αιτών, το "συμπληρώνεται" πρέπει να γίνει "συμπληρώνετε".
β. Τα σημεία στίξης εισήχθησαν τον 2ο μ.Χ. αι. από τους Αλεξανδρινούς λόγιους για να εμπλουτίζουν τον γραπτό λόγο με τα παραφραστικά στοιχεία που συνοδεύουν τον προφορικό λόγο (θαυμαστικό, ερωτηματικό) και να βοηθούν στην αποσαφήνιση των νοημάτων (κόμμα, τελεία, άνω τελεία, παύλα). Αλλιώς φράσεις του παραπάνω τύπου, μας κάνουν να ψαχνόμασται (α, τελικά πρέπει να το προσέξω) με τις ώρες.
7. Ο τονισμός των κεφαλαίων γραμμάτων απετέλεσε πράγματι στο παρελθόν σημείο αντιλογίας μεταξύ γλωσσολόγων που τελικά απεφάνθησαν για το μη τονισμό τους. Αυτό δείχνει να το αγνοεί προκλητικά η αναφορική αντωνυμία ΌΤΙ που αποκλειστικά μόνη αυτή φέρει επιδεικτικά τόνο στο τέλος της αριστερής στήλης της δεύτερης σελίδας.
Αυτά τα ολίγα με μια πρώτη ματιά, κι εύχομαι καλά ξεμπερδέματα…