Φάκελος: Αυτοκτονίες.

[Argirios Argiriou]

Φάκελλος: Αυτοκτονίες.

[Argirios Argiriou]

Καθημερινή. 27/05/2018

Ήταν η καλοκαιρινή τους συνήθεια. Ο σύζυγός της έβγαινε για σύντομη βόλτα στη γειτονιά και με την επιστροφή έκοβε μια χούφτα σύκα για να τα αφήσει στο τοιχάκι της βεράντας. Ένα βράδυ, όμως, δεν γύρισε στο σπίτι. Ώσπου περασμένα μεσάνυχτα ένας αστυνομικός ενημέρωσε την Κατερίνα Μορφονιού ότι ο άντρας της αυτοκτόνησε. «Στην αρχή το βίωσα σαν απορία, “γιατί το έκανε;” Μετά άρχισαν οι ενοχές και στη συνέχεια πέρασα στη φάση του θυμού», λέει. «Το ένα φέρνει το άλλο, σαν αλυσίδα».

Στα έξι χρόνια που συμπληρώθηκαν από εκείνη τη νύχτα, η κ. Μορφονιού, όπως συμβαίνει και με άλλους συγγενείς στη δική της θέση, είχε να αντιμετωπίσει το στίγμα του κοινωνικού περίγυρου, τη γραφειοκρατία του κρατικού μηχανισμού και την πολιτική εκμετάλλευση του πόνου. «Υπάρχει άγνοια για το θέμα των “survivors”», λέει αναφερόμενη σε όσους έχασαν κάποιον δικό τους άνθρωπο από αυτοκτονία.

Με το ξεκίνημα της κρίσης στην Ελλάδα οι αυτοχειρίες εξελίχθηκαν σε θέμα που συχνά σκαρφάλωνε στις πρώτες θέσεις της επικαιρότητας. Ακόμη και χωρίς σαφείς ενδείξεις, σχεδόν κάθε νέο περιστατικό ταυτιζόταν μονοδιάστατα με την οικονομική κρίση και παρουσιαζόταν ως κρούσμα μιας εθνικής επιδημίας. Τα στατιστικά στοιχεία που κυριάρχησαν στον δημόσιο λόγο ή στην πολιτική αντιπαράθεση είχαν σε αρκετές περιπτώσεις απόκλιση από τα πραγματικά.

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα επίσημα δεδομένα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, το 2015 καταγράφηκαν 529 αυτοκτονίες, αριθμός μειωμένος σε σχέση με τις 565 του 2014, αλλά μεγαλύτερος από τις 377 του 2010. Η «Κ» μίλησε με συγγενείς που μέσα σε αυτό το κλίμα καλούνται να διαχειριστούν την απώλεια. Αυτές είναι οι ιστορίες εκείνων που μένουν πίσω.

Η αντιμετώπιση

«Οι συγγενείς αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με τον συγγενή του καρδιοπαθή ή εκείνου που έφυγε από τροχαίο ή κάποια ασθένεια. Είναι διαφορετικό. Έχεις να αντιμετωπίσεις τις ενοχές σου, τα αναπάντητα ερωτήματα σου βασανίζουν το μυαλό. Και οι φίλοι, όσο και να θέλουν να βοηθήσουν, δεν έχουν την επιστημονική κατάρτιση», λέει η κ. Μαρία.

Όταν τη συναντάμε στην τραπεζαρία της, έχει κρεμασμένη σε μια καρέκλα τη ζακέτα του συζύγου της. Δεν τη μετακίνησε εδώ και ένα χρόνο.

Μόλις η είδηση του θανάτου του κυκλοφόρησε σε αυτή τη γειτονιά της Αττικής με τα χαμηλά σπίτια και τις πίσω αυλές, άνθρωποι άρχισαν να μιλούν για πράγματα που δεν γνώριζαν. Κάποιοι θεώρησαν ότι η αιτία ήταν ένα δάνειο που είχε πάρει η οικογένεια με υποθήκη το σπίτι. Αγνοούσαν, όμως, ότι δεν υπήρχαν ληξιπρόθεσμες οφειλές.

«Είπαν ιστορίες, μέχρι και για εξώγαμα. Κανένας, πίστεψέ με, δεν έθιξε το θέμα κατάθλιψη. Είναι αλλιώς να λες ότι έπαθε κατάθλιψη αυτός ο άνθρωπος, που σημαίνει ότι αυτό που έκανε δεν ήταν ούτε ανδρεία ούτε δειλία. Αρρώστησε», λέει η κ. Μαρία που δέχτηκε να μιλήσει στην «Κ», χωρίς να δημοσιοποιηθεί το πραγματικό όνομά της.

Αντίστοιχα και στο περιβάλλον της κ. Μορφονιού υπήρχε κόσμος που δεν παραδεχόταν την ψυχική ασθένεια του συζύγου της. «Έλεγαν ότι ο άνθρωπος έπαθε μια “μελαγχολία”. Ετσι το αποκαλούσαν τότε». Ο άντρας της, όπως εξηγεί η ίδια, έπασχε επί χρόνια από κατάθλιψη και διπολική διαταραχή.

Η βοήθεια


Και οι δύο γυναίκες ζήτησαν βοήθεια από τη μη κυβερνητική οργάνωση Κλίμακα, στην οποία λειτουργεί από το 2007 η 24ωρη εθνική γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία στο νούμερο 1018. «Ο θυμός είναι το πρώτο που βγαίνει και μετά αρχίζουν τα κομμάτια της θλίψης, της προσέγγισης με την πραγματικότητα και εμείς προσπαθούμε να τα μαλακώσουμε και να τα βάλουμε σε τάξη», λέει ο ψυχίατρος και πρόεδρος της Κλίμακας, Κυριάκος Κατσαδώρος.

Περισσότερα από 280 άτομα, συγγενείς αυτοχείρων όπως σύζυγοι, τέκνα και αδέρφια, έχουν λάβει υπηρεσίες από το Κέντρο για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, που λειτουργεί στην Κλίμακα με την υποστήριξη του υπουργείου Υγείας. Η ομάδα των «survivors», όπως αποκαλούνται, έχει περιοδικές συναντήσεις στις οποίες παίρνουν μέρος, εναλλασσόμενα, έως και 12 άτομα. Από τις κλήσεις που δέχεται η γραμμή 1018 το 30%-35% προέρχεται από έμμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή από άτομα που τηλεφωνούν για κάποιον δικό τους.

Το στίγμα


Ο διευθυντής της Β΄ Ψυχιατρικής Κλινικής του νοσοκομείου «Αττικόν», Αθανάσιος Δουζένης, εξηγεί στην «Κ» ότι οι οικείοι των αυτοχείρων βιώνουν βαρύ πένθος, ενώ μπορεί να εγκλωβιστούν σε έναν φαύλο κύκλο τύψεων που επιδεινώνουν το τραύμα. Δεν τους είναι πάντοτε εύκολο να μοιραστούν την ιστορία τους λόγω του στίγματος που τους ακολουθεί.

Σε ορισμένες περιπτώσεις δέχονται αφόρητη πίεση, όπως συνέβη σε οικογένεια που μίλησε στην «Κ» για την εμπειρία της, ζητώντας πλήρη ανωνυμία. Όσο διάστημα αγνοούνταν το συγγενικό τους πρόσωπο, δέχονταν επίμονες κλήσεις από τηλεοπτικές εκπομπές. Παρά τις αρνήσεις τους, ακόμη κι όταν βρέθηκε η σορός, διαπιστώθηκε η αυτοκτονία και κλήθηκαν για αναγνώριση προσωπικών αντικειμένων, τους περίμενε έξω από το αστυνομικό τμήμα τηλεοπτικό συνεργείο με κάμερα για να τους αποσπάσει μια δήλωση.

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα, με εξαίρεση ορισμένα συγγενικά πρόσωπα, δεν το λέγαμε. Το στίγμα το δημιουργούσαμε σε ένα βαθμό και οι ίδιοι», λέει ο 31χρονος Κώστας. Η οικογένειά του έχει ιστορικό αυτοχειρίας. Πριν από δεκαετίες αυτοκτόνησε ο θείος του και ακολούθησε το 2013 ο πατέρας του.

Αποφάσισε και αυτός να απευθυνθεί στην Κλίμακα. Εκεί συναντήθηκε και με άλλους συγγενείς. «Με κάποιους “survivors” υπάρχει ένα είδος φιλίας. Αισθάνθηκα ότι δεν είμαι μόνος, ότι βρίσκεται εκεί έξω και κάποιος άλλος με το ίδιο φορτίο», λέει.

Η γραφειοκρατία


Μετά την αυτοκτονία του πατέρα του ο Κώστας δεν είχε να διαχειριστεί μόνο το πένθος του, αλλά και τις βασανιστικές καθυστερήσεις του κρατικού μηχανισμού. Λήφθηκαν, όπως προβλέπεται, λεπτομερείς καταθέσεις από τον ίδιο και από συγγενείς του προκειμένου να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας. Η διαδικασία όμως που ακολούθησε ήταν χρονοβόρα.

«Νόμιζες ότι η δικογραφία ταξίδευε με ταχυδρομική άμαξα», λέει. Για περισσότερο από ενάμιση χρόνο, μέχρι να κλείσει τον φάκελο η εισαγγελία, το σπίτι του θανόντος παρέμενε σφραγισμένο από την αστυνομία. Δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να εισέλθει.

Ώσπου το αστυνομικό τμήμα της περιοχής ενημέρωσε τον Κώστα ότι άγνωστοι είχαν διαρρήξει το πατρικό του. «Είδαν ότι ήταν για καιρό ερημωμένο και μπήκαν. Έκλεψαν αγροτικά μηχανήματα που είχε φυλάξει εκεί ο πατέρας μου», λέει.

Κάποιες οικογένειες έρχονται αντιμέτωπες και με δυσκολίες στο θέμα της ταφής. Όπως λένε συγγενείς αυτοχείρων σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρξαν ιερείς που είτε ζητούσαν κάποια ιατρική γνωμάτευση που να δείχνει ότι ο θανών ήταν ασθενής, είτε ήθελαν χρήματα προκειμένου να ψάλουν στην κηδεία.

Η πολιτική εκμετάλλευση


Οι συγγενείς των αυτοχείρων που μίλησαν στην «Κ» έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Θυμούνται και οι ίδιοι περιόδους κατά τις οποίες παρόμοια περιστατικά απασχολούσαν έντονα την κοινή γνώμη. Τον Ιανουάριο του 2015 σε προεκλογική του ομιλία στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, έλεγε στο κοινό του:

«Πληρώσαμε σκληρά αυτό το καταστροφικό πείραμα της λιτότητας. Το πληρώσαμε όχι μονάχα με την απώλεια του 25% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της χώρας -απώλεια παρόμοια δεν έχει συμβεί ποτέ σε καιρό ειρήνης, παρά μόνο σε καιρό πολέμου. Αλλά το πληρώσαμε και με ανθρώπινες ζωές. Πάνω από 5.000 αυτοκτονίες και αμέτρητη κοινωνική δυστυχία στην πατρίδα μας».

Μετεκλογικά, τον Μάρτιο του 2015, η τότε πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου επέμενε στον ίδιο αριθμό. Δήλωνε σε συνέντευξή της στον κυπριακό τηλεοπτικό σταθμό ΡΙΚ ότι «υπερβαίνουν τις 5.000 οι αυτοκτονίες την περίοδο του μνημονίου».

Τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ πάντως δείχνουν ότι ο αριθμός 5.000 δεν ευσταθεί. Από το 2010 μέχρι και το 2014 καταγράφηκαν 2.460 αυτοκτονίες. Παρά την αύξηση που παρατηρείται τα τελευταία έτη, σε σχέση με τα αντίστοιχα περιστατικά προ κρίσης, ο μέσος όρος στην Ελλάδα παραμένει ο χαμηλότερος ανάμεσα στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

«Ήταν κάτι που το εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά διάφορες πλευρές. Μπορεί να επιτείνεται μια κατάσταση εάν χάνεις τη δουλειά σου και μένεις εκτός παραγωγικής διαδικασίας, αλλά πίσω πάντα θα υπάρχει κάποιο ψυχικό νόσημα», λέει η κ. Μορφονιού. Μαζί της συμφωνεί και ο κ. Κατσαδώρος, επισημαίνοντας ότι «η αυτοκτονία είναι πρόβλημα ψυχικής υγείας».

Για την κ. Μαρία που έχασε πρόσφατα τον σύζυγό της, η επίσημη πολιτεία θα έπρεπε να μεριμνήσει για τους πενθούντες. «Όποτε συνέβαινε κάτι παρόμοιο, πέρα από την αστυνομία και το εγκληματολογικό θα έπρεπε να ερχόταν στα σπίτια των αυτοχείρων και κάποιος ειδικός για να δει τους γονείς, τη σύζυγο, τα παιδιά», λέει.

Ο καιρός που θα μεσολαβήσει μέχρις ότου κάποιος κοντινός συγγενής καταφέρει να σταθεί ξανά στα πόδια του ποικίλλει. Οπως λέει ο κ. Κατσαδώρος, υπάρχουν σπίτια που επί χρόνια μένουν ξενοίκιαστα, δωμάτια που δεν άνοιξαν ξανά και έπιπλα που δεν μετακινήθηκαν σε μέρη όπου σημειώθηκαν αυτοκτονίες. Κάποιοι συγγενείς μπορεί να χρειαστούν μήνες μέχρι να μπορέσουν να διαβάσουν ολόκληρο το τελευταίο σημείωμα του θανόντος, άλλοι εξακολουθούν χρόνια μετά να κουβεντιάζουν τις νύχτες με μια άδεια καρέκλα στο σαλόνι τους.

Πίσω από κάθε αυτοκτονία είναι πιθανόν να υπάρχει κάποιο ψυχικό νόσημα, όπως κατάθλιψη. Οπως εξηγούν όμως ειδικοί, αντιμέτωποι με το φάσμα της κατάθλιψης μπορεί να βρεθούν και οι συγγενείς των αυτοχείρων. Αυτό συνέβη και με όσους μίλησαν στην «Κ». Η κ. Μαρία θυμάται ότι για κάποιο διάστημα μετά την απώλεια του συζύγου της δεν ήταν ο εαυτός της. Απέφευγε να ασχοληθεί με το σπίτι ή την προσωπική της υγιεινή, περνούσε ώρες ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια έπειτα από την παρέμβαση των παιδιών της.

«Δεν μπορείς χωρίς βοήθεια, είναι θολή η σκέψη», λέει. «Θα ήθελα να πω και σε άλλες οικογένειες να μην περιμένουν να παρέμβει ο χρόνος. Να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό, γιατί είναι μεγάλο και βαρύ το φορτίο, δεν σηκώνεται η απώλεια».

Πλέον, παρακολουθεί συνεδρίες ψυχοθεραπείας μία φορά την εβδομάδα. «Εκεί εκτονώνομαι. Δεν μπορώ να κρύψω κανένα συναίσθημα, τη νευρικότητα, την αμηχανία μου, νιώθω ότι δεν μπορώ να πω ψέματα. Το συναίσθημα δεν γίνεται να το κρύβεις. Σε κατακλύζει και κάποια στιγμή κάνει κακό», λέει.

Η διέξοδος


Για την κ. Μορφονιού η εθελοντική εργασία αποδείχτηκε η καλύτερη διέξοδος. Πλέον ελάχιστος ελεύθερος χρόνος περισσεύει στην καθημερινότητά της. Μεταξύ άλλων ασχολιών, επιμελείται και μια εκπομπή στο διαδικτυακό ραδιόφωνο Κλίμαξ Plus Radiο.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

24/05/2019

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

01/06/2019

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Στατιστικά για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα:

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

13 November 2020

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Suicide
17 June 2021

Key facts

More than 700 000 people die due to suicide every year.
For every suicide there are many more people who attempt suicide. A prior suicide attempt is the single most important risk factor for suicide in the general population.
Suicide is the fourth leading cause of death in 15-19-year-olds.
77% of global suicides occur in low- and middle-income countries.
Ingestion of pesticide, hanging and firearms are among the most common methods of suicide globally.
 

Every year 703 000 people take their own life and there are many more people who attempt suicide. Every suicide is a tragedy that affects families, communities and entire countries and has long-lasting effects on the people left behind. Suicide occurs throughout the lifespan and was the fourth leading cause of death among 15-29 year-olds globally in 2019.

Suicide does not just occur in high-income countries, but is a global phenomenon in all regions of the world. In fact, over 77% of global suicides occurred in low- and middle-income countries in 2019.

Suicide is a serious public health problem; however, suicides are preventable with timely, evidence-based and often low-cost interventions. For national responses to be effective, a comprehensive multisectoral suicide prevention strategy is needed.

 

Who is at risk?

While the link between suicide and mental disorders (in particular, depression and alcohol use disorders) is well established in high-income countries, many suicides happen impulsively in moments of crisis with a breakdown in the ability to deal with life stresses, such as financial problems, relationship break-up or chronic pain and illness.

In addition, experiencing conflict, disaster, violence, abuse, or loss and a sense of isolation are strongly associated with suicidal behaviour. Suicide rates are also high amongst vulnerable groups who experience discrimination, such as refugees and migrants; indigenous peoples; lesbian, gay, bisexual, transgender, intersex (LGBTI) persons; and prisoners. By far the strongest risk factor for suicide is a previous suicide attempt.

Methods of suicide
It is estimated that around 20% of global suicides are due to pesticide self-poisoning, most of which occur in rural agricultural areas in low- and middle-income countries. Other common methods of suicide are hanging and firearms.

Knowledge of the most commonly used suicide methods is important to devise prevention strategies which have shown to be effective, such as restriction of access to means of suicide.

Prevention and control

Suicides are preventable. There are a number of measures that can be taken at population, sub-population and individual levels to prevent suicide and suicide attempts. LIVE LIFE, WHO’s approach to suicide prevention, recommends the following key effective evidence-based interventions:

limit access to the means of suicide (e.g. pesticides, firearms, certain medications);
interact with the media for responsible reporting of suicide;
foster socio-emotional life skills in adolescents;
early identify, assess, manage and follow up anyone who is affected by suicidal behaviours.,
These need to go hand-in-hand with the following foundational pillars: situation analysis, multisectoral collaboration, awareness raising, capacity building, financing, surveillance and monitoring and evaluation.

Suicide prevention efforts require coordination and collaboration among multiple sectors of society, including the health sector and other sectors such as education, labour, agriculture, business, justice, law, defence, politics, and the media. These efforts must be comprehensive and integrated as no single approach alone can make an impact on an issue as complex as suicide.

 

Challenges and obstacles
Stigma and taboo
Stigma, particularly surrounding mental disorders and suicide, means many people thinking of taking their own life or who have attempted suicide are not seeking help and are therefore not getting the help they need. The prevention of suicide has not been adequately addressed due to a lack of awareness of suicide as a major public health problem and the taboo in many societies to openly discuss it. To date, only a few countries have included suicide prevention among their health priorities and only 38 countries report having a national suicide prevention strategy.

Raising community awareness and breaking down the taboo is important for countries to make progress in preventing suicide.

Data quality
 

Globally, the availability and quality of data on suicide and suicide attempts is poor. Only some 80 Member States have good-quality vital registration data that can be used directly to estimate suicide rates. This problem of poor-quality mortality data is not unique to suicide, but given the sensitivity of suicide – and the illegality of suicidal behaviour in some countries – it is likely that under-reporting and misclassification are greater problems for suicide than for most other causes of death.

Improved surveillance and monitoring of suicide and suicide attempts is required for effective suicide prevention strategies. Cross-national differences in the patterns of suicide, and changes in the rates, characteristics and methods of suicide, highlight the need for each country to improve the comprehensiveness, quality and timeliness of their suicide-related data. This includes vital registration of suicide, hospital-based registries of suicide attempts and nationally-representative surveys collecting information about self-reported suicide attempts.

 

WHO response
 

WHO recognizes suicide as a public health priority. The first WHO World Suicide Report “Preventing suicide: a global imperative”, published in 2014, aims to increase the awareness of the public health significance of suicide and suicide attempts and to make suicide prevention a high priority on the global public health agenda. It also aims to encourage and support countries to develop or strengthen comprehensive suicide prevention strategies in a multisectoral public health approach.

Suicide is one of the priority conditions in the WHO Mental Health Gap Action Programme (mhGAP) launched in 2008, which provides evidence-based technical guidance to scale up service provision and care in countries for mental, neurological and substance use disorders. In the WHO Mental Health Action Plan 2013–2030, WHO Member States have committed themselves to working towards the global target of reducing the suicide rate in countries by one third by 2030.

In addition, the suicide mortality rate is an indicator of target 3.4 of the Sustainable Development Goals: by 2030, to reduce by one third premature mortality from noncommunicable diseases through prevention and treatment, and promote mental health and well-being.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

21/07/2023 Aljazeera

A silent emergency: The rise in suicides among UK doctors

.....................
Around the world, doctors are two to five times more likely than the general population to die by suicide with female and junior doctors especially high risk. The most recent data from the Office of National Statistics indicate that in the UK alone, 72 medical professionals (including doctors, nurses, therapy professionals, dentists and midwives) took their own lives in 2020 – that is more than one per week. Suicide is also rife among nurses: More than 360 attempted suicide in 2022.

Factors contributing to the high suicide rate within the medical community are well established. Among them are immense, high-pressure workloads, bullying and harassment within a rigidly hierarchical work culture, sleep deprivation, poor support structures and limited resources for employees veering towards burnout.

An unprecedented austerity squeeze on the NHS, which began in 2010 after the government said cuts to public expenditures were needed to resolve the UK’s budget deficit, ramped up pressure on healthcare professionals as hospitals were forced to cut back on front-line services. At roughly the same time, from 2009 to 2019, hospital admissions rose by 20 percent every year while the number of people awaiting treatment increased almost twofold from 2.2 million to 4.3 million.

Then came the COVID-19 pandemic, which further exacerbated the stresses on an already overwhelmed and underfunded healthcare system.

While there isn’t a lot of data to prove or disprove a link between government funding cuts and the working conditions of doctors and nurses, Kevin Teoh, an organisational psychologist who worked on a research paper (PDF) about the mental health of UK doctors, says “there are a few proxy measures we can look at” to measure the impact.

“We see higher stress levels among NHS staff at hospitals where there are also high bed-occupancy rates and emergency admissions. When there’s a decrease in funding to social services and to welfare, the NHS ends up picking up the slack,” he explains.

“With cuts, there are more patients who have been waiting longer, and their conditions may be more complex,” says Gail Kinman, also an occupational health psychologist and Kevin’s co-author on the paper. “There are fewer of you [doctors], less equipment and resources, but you still need to do your job under massive pressure at the level that is expected of you. … Healthcare staff end up shouldering the expectation that they should sacrifice themselves, their health and their personal lives for their patients.”

As a result, she says: “Burnout is happening at a much younger age [among doctors] when it used to happen later in their careers.”

And, she adds: “They may not necessarily recognise the symptoms or know how to get support.”
........................................

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

08/09/2023 ertnews

Πάνω από 500 άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο στην Ελλάδα

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

08/09/2023 Μεταρρύθμιση.

Η αυτοκτονία είναι δείκτης αρνητικής κοινωνικής συνοχής.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος