Ο Γιατρός ως Ασθενής.

[Argirios Argiriou]

27/04/2009
Της Ευγενίας Ηλιοπούλου.

ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ ! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.
 
   Είναι γνωστό ότι οι γιατροί είναι οι χειρότεροι ασθενείς. Αμφισβητούν τις διαγνώσεις και τις θεραπείες (αυτοί ξέρουν καλύτερα). Παρουσιάζουν του κόσμου τις παράξενες ασθένειες, δηλαδή αυτές που στατιστικά συναντιούνται σπάνια. Καπάκι εμφανίζουν τις πιο απίθανες επιπλοκές. Και όταν αρρωσταίνουν σε ταλαιπωρούν με υπέρμετρες απαιτήσεις και ναζάκια. Καταντάνε γραφικοί όταν αλλάζουν ρόλο δηλαδή όταν πέφτουν στο κρεβάτι . Εκεί ανακαλύπτουν ότι είναι τρωτοί στον πόνο και στην αρρώστια. Βιώνουν, από πρώτο χέρι, το γεγονός ότι ο πόνος πράγματι σε καθηλώνει και σου κάνει τα νεύρα κουρέλι. Μόνο τότε αντιλαμβάνονται πόσο υπερβολικοί ήτανε όταν συνιστούσαν, στους ασθενείς τους, να μην δώσουν σημασία στους πόνους και να μην γίνουνε …κότες. Υποκύπτεις λόγω συναδελφικότητας αλλά μέσα στο μυαλό σου εύχεσαι να ..πάει σε κάποιον άλλον για θεραπεία. Όπως και οι απλοί άνθρωποι πολλοί συνάδελφοι φεύγουν γρήγορα και άδοξα ενώ δεν έχουν προλάβει να δείξουν έργο και ικανότητες. Πληρώνουν τον φόρο τιμής της έντονης και κουραστικής  ιατρικής εργασίας. Το λειτούργημα μετράει πολλά θύματα κυρίως σε ειδικότητες όπως η καρδιολογία, αναισθησιολογία και  χειρουργική.

   Τα χρόνια περνάνε, φτάνουν τα 50 τους και αρχίζουν και βγάζουν στην επιφάνεια διάφορες ασθένειες. Μερικές σοβαρές και  άλλες ασήμαντες. Μερικές απορριπτικές για την ποιότητα ζωής, που είχανε μέχρι τώρα, και άλλες συμβατές με την φυσιολογική ζωή αλλά με κάποιους περιορισμούς. Όσο ο συνάδελφος είναι σε καλή σωματική κατάσταση και το πρόβλημα υγείας είναι περιορισμένο προτιμάει να το κρύψει. Αντιμετωπίζει ΄΄λεβέντικα΄΄ την κατάσταση και την γνωστοποιεί μόνο στους κολλητούς του . Για να μην διαρρεύσει και χαλάσει την επαγγελματική του εικόνα. Προσπαθεί να κάνει υπομονή και δυστυχώς υποτιμάει την ασθένεια σε βάθος χρόνου σαν έκταση και επιπλοκές. Τα παραδείγματα ποικίλουν από σακχαρώδης διαβήτης, αρτηριακή υπέρταση έως αυχενικό σύνδρομο, ισχιαλγία και σύνδρομο  καρπιαίου σωλήνα. Μέσα στο νοσοκομείο ΄΄πετάει΄΄ και στο σπίτι σέρνεται με φάρμακα και ειδικές θεραπείες. Μόνο ανάμεσα στα τέσσερα ντουβάρια του σπιτιού του δεν ντρέπεται να αναγνωρίσει ότι πονάει και υποφέρει. Μόνο εκεί αφαιρεί τους τίτλους και τα αξιώματα και γίνεται ένα απλώς θνητός. Όταν το πρόβλημα υγείας είναι σοβαρό και δεν θεραπεύεται αναγκαστικά θα αποτραβηχτεί από την ενεργό δράση και θα συνταξιοδοτηθεί.

   Στην πορεία ο επιστήμονας θυμάται ότι είναι και άνθρωπος άρα δεν είναι στο απυρόβλητο. Κοντά στον ανθρώπινο φόβο της αρρώστιας και του θανάτου εμφανίζεται η φυσική φθορά του οργανισμού .Ο ιατρός ανακαλύπτεί ότι έχει να κάνει με σύνολο παθολογικών καταστάσεων που τον αποδυναμώνουν. Όταν απειλείται η ζωή του επιστρατεύει τα μεγάλα μέσα. Μπαίνουν στην πρίζα όλες οι γνωριμίες και οι διασυνδέσεις. Τότε μετράει πάρα πολύ η συναδελφικότητά των γιατρών και η μεγάλη ευαισθησία που δείχνουμε όταν ένας συνάδελφος παθαίνει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Δεν κοιτάζουμε σειρές αναμονής και προγράμματα και γινόμαστε θυσία για να τον βοηθήσουμε. Θεωρούμε αυτονόητη την εξαίρεση σειράς αναμονής και όταν έρχεται η σειρά μας να αρρωστήσουμε και ο συνάδελφος δεν κάνει το ίδιο για μας πολύ μας κακοφαίνεται. Ο ιατρός άνω των 60 μοιάζει με ένα σαλιγκάρι που κουβαλάει αρρώστιες στην πλάτη και σταματάει επειδή δεν έχει πλέον σάλιο για να περπατήσει .Δεν μπορεί άλλο επειδή έχει εξαντλήσει όλα τα αποθέματα ενέργειας του. Βγάζει στην φόρα όλα τα προβλήματα υγείας που συσσωρεύτηκαν ,τόσα χρόνια, στα κιτάπια του. Παραδέχεται ότι δεν είναι καλά. Δεν μπορεί άλλο. Επιβάλλεται να δηλώσει ασθένεια και να ζητήσει την συνδρομή συναδέλφων άλλων ειδικοτήτων. Αρχίζει τα check up και περιμένει όπως περιμένουν τόσοι άλλοι απλοί θνητοί στα ταμεία για τις εγκρίσεις. Βιώνει την αγωνία και την ταλαιπωρία του απλού κοσμάκη.Καταλαβαίνει πόσο άδικος ήταν όταν ,κατά την διάρκεια της επαγγελματικής του καριέρας, απέδειξε έπαρση και αλαζονεία. Μερικοί εξαντλημένοι και καταπονημένοι ιατροί φτάνουνε στα άκρα και προχωράνε στην πρόωρη συνταξιοδότηση για λόγους υγείας. Άλλοι σφίγγουνε τα δόντια και υποφέρουνε σιωπηλά. Δουλεύουνε μέχρι τελικής πτώσεως διατηρώντας τους ίδιους ρυθμούς. Με ψηλά τα κεφάλια τους μετράνε ημέρες. Για την θριαμβευτική έξοδο!


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

 

[orfeo]

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Η Καθημερινή, 10/01/2010.

Του Δημητρη Tριχοπουλου*

Κατά τη γνώμη μου, στο πλαίσιο της ιατρικής επιστήμης και τέχνης, οι ιατροί θεραπεύουν τους ασθενείς με τον ίδιο τρόπο, ανεξαρτήτως αν οι ασθενείς είναι ανώνυμοι ή επώνυμοι. Δείτε το κι έτσι: νομίζετε ότι ένας καλλιτέχνης, π.χ. μία σοπράνο, θα τραγουδήσει διαφορετικά ανάλογα με το ακροατήριό της; Να προσθέσω και μία προσωπική εμπειρία. Οταν χειρουργήθηκα για σοβαρή νόσο, ο διαπρεπής χειρουργός μου είπε στην ομάδα του: ξεχάστε τώρα ότι είναι καθηγητής μας, θα τον χειρουργήσουμε σαν έναν οποιονδήποτε ασθενή, για να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας.

Η διαφοροποίηση η οποία υπάρχει αφορά την εξάντληση όλων των δυνατοτήτων για την παροχή των καλύτερων δυνατών συνθηκών νοσηλείας με την ξενοδοχειακή έννοια (θάλαμος, κρεβάτι κ.λπ.) και όχι την ιατρική αντιμετώπιση της νόσου του ασθενούς.

Συζητείται το ενδεχόμενο της εφαρμογής της αμυντικής ιατρικής για την ελαχιστοποίηση ευθυνών σε περίπτωση αρνητικής εξέλιξης της πορείας ενός ασθενούς. Η αμυντική ιατρική δεν είναι ευτυχώς συχνή στη χώρα μας και, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί ανάλογα με το «επώνυμο» ή «ανώνυμο» ενός ασθενούς, αφού η συλλογιστική της αφορά τις λεγόμενες αστικές ευθύνες.

Θα ήθελα να καταλήξω με την επισήμανση ότι ουδείς ασθενής είναι «ανώνυμος». Εχουν όλοι την προσωπικότητά τους και τους ανθρώπους που τους αγαπούν και τους νοιάζονται. Και οι ιατροί δεν ξεχνούν ή, σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι, νωρίτερα ή αργότερα, θα είναι και οι ίδιοι ασθενείς.

* Ο κ. Δημ. Τριχόπουλος είναι καθηγητής στο Harvard.


Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Η Καθημερινή, 10/01/2010.

.......
.............
Η διαφοροποίηση η οποία υπάρχει αφορά την εξάντληση όλων των δυνατοτήτων για την παροχή των καλύτερων δυνατών συνθηκών νοσηλείας με την ξενοδοχειακή έννοια (θάλαμος, κρεβάτι κ.λπ.) και όχι την ιατρική αντιμετώπιση της νόσου του ασθενούς.
................
.......................

Νομίζω ότι πρέπει να στοχεύουμε στο ίδιο καλές συνθήκες νοσηλείας για όλους του Ασθενείς ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, ή κοινωνικής θέσης.

Κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα.

[timex]

Πάντως εγώ έχω το σύνδρομο της λευκής μπλούζας...   

[orfeo]

Πάντως εγώ έχω το σύνδρομο της λευκής μπλούζας...   

Αν εννοείς ότι σου ανεβαίνει η πίεση στο χώρο εργασίας σου, μάλλον είμαστε πολλοί που πάσχουμε απ' αυτό...

[timex]

Όταν πηγαίνω σε γιατρό μου ανεβαίνει η πίεση!
Θέλω να πάω να δώσω αίμα και μόλις πηγαίνω προς την αιμοδοσία , αρχίζω και ανεβάζω πίεση και σφυξεις με αποτέλεσμα να μη μου παίρνουν αίμα.
ΈΧω γίνει ρεζίλι!

[Argirios Argiriou]

07/04/2013. Το ΒΗΜΑ.

Χαίρε καρκίνε, οι «μελλοθάνατοι» σε αγνοούν.

Το ντοκυμαντέρ «ΜΕΤΑΞΑ: ακούγοντας τον χρόνο» είναι ένας ύμνος στη ζωή μέσα από τη ματιά καρκινοπαθών γιατρών.

«Η γειτνίαση με τον θάνατο σού δίνει ζωή» θέλει να πιστεύει ο σκηνοθέτης Σταύρος Ψυλλάκης. «Μπροστά στον θάνατο ο καθένας είναι μόνος, όσους κι αν έχει γύρω του. Σε αυτή τη μοναχική πορεία τους όμως οι άνθρωποι εξακολουθούν να είναι όρθιοι - και αυτό είναι αξιοθαύμαστο».

Ο δημιουργός του πολυβραβευμένου ντοκυμαντέρ «Αλλος δρόμος δεν υπήρχε» παρουσιάζει από τις 11 Απριλίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος το ντοκυμαντέρ του με τίτλο «ΜΕΤΑΞΑ: ακούγοντας τον χρόνο». Με αφετηρία γιατρούς και προσωπικό του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Μεταξά που πάσχουν από καρκίνο, ο θεατής παρακολουθεί αυτή την ιδιαίτερη ομάδα ασθενών που συνεχίζουν να εργάζονται στο νοσοκομείο. Παρά το δυσάρεστο θέμα του, η ταινία υμνεί το θαύμα της ζωής.

Δεν υπήρχε κάποιο οικογενειακό περιστατικό που παρακίνησε τον Σταύρο Ψυλλάκη για τη δημιουργία του «ΜΕΤΑΞΑ». Η ιδέα και μόνο ότι υπάρχουν γιατροί οι οποίοι ενώ πάσχουν οι ίδιοι από καρκίνο, εξακολουθούν να θεραπεύουν τού ήταν αρκετή. Ηταν μια ιδέα του Νίκου Καρβούνη, ογκολόγου-παθολόγου στο Νοσοκομείο Μεταξά. Ο Καρβούνης πάσχει από καρκίνο και μάλιστα στην πρώτη συνάντησή του με τον Ψυλλάκη είχε τη διακριτικότητα να μην αναφέρει καν το πρόβλημα υγείας του.

Παράλληλα με τα πρώτα ραντεβού του Ψυλλάκη με καρκινοπαθείς, άρχισε η κάθε άλλο παρά εύκολη προσπάθεια ανεύρεσης χρηματοδοτών της ταινίας. «Υπήρξαμε πραγματικά τυχεροί γιατί τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την ταινία, οι φαρμακευτικές εταιρείες δεν έκαναν καμία κίνηση» λέει ο σκηνοθέτης.
Ορισμένες φορές σε αυτά τα πράγματα η τύχη αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα. Αν λοιπόν ο Νίκος Καρβούνης, κατά τη διάρκεια ενός ιατρικού συνεδρίου, δεν είχε συστήσει τυχαία τον Σταύρο Ψυλλάκη στον Νίκο Μαλάμο, μέλος του ΔΣ της Εταιρείας Ογκολόγων-Παθολόγων Ελλάδας, το «ΜΕΤΑΞΑ» μπορεί και να μην είχε γίνει ποτέ. Ο Μαλάμος πίστεψε στο σχέδιο και το υπερασπίστηκε. «Από την καλή διάθεση ενός ανθρώπου πήρε μπροστά μια ταινία» σχολιάζει ο σκηνοθέτης.

Κομβικό σημείο του «ΜΕΤΑΞΑ» όμως ήταν η κοινή απόφαση όσων ασχολήθηκαν με τη δημιουργία του να μην καταλήξουν σε «μια ακόμη ιατρική ταινία για τον καρκίνο ούτε σε μια ταινία καταγγελίας για το πώς λειτουργούν τα νοσοκομεία και πώς αντιμετωπίζονται οι καρκινοπαθείς στην Ελλάδα». Από την αρχή στόχος ήταν μια ταινία περισσότερο υπαρξιακή, που με ποιητικό τρόπο θα εξέταζε ανθρώπους σε οριακές καταστάσεις. «Κανένας από τους πάσχοντες από καρκίνο που βλέπουμε στην ταινία δεν μας έδωσε το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσουμε σαν μελλοθάνατο» λέει ο Ψυλλάκης.

Αποτολμά μάλιστα μια σύγκριση των καρκινοπαθών με τους αντάρτες του ντοκυμαντέρ του «Αλλος δεν υπήρχε». «Οι αντάρτες πίστεψαν σε έναν ολόκληρο κόσμο, στο όραμα του κομμουνισμού. Ξαφνικά το όραμά τους γκρεμίστηκε, όπως και οι ιδεολογίες. Ομως παρά την ήττα, παρά τα χτυπήματα, εκείνοι έμειναν όρθιοι. Διάλεξαν να διατηρήσουν αλώβητη την αξιοπρέπειά τους».

Οσο για τον υπότιτλο της ταινίας («ακούγοντας τον χρόνο»), ανήκει σε κάτι που είπε ένας φίλος του σκηνοθέτης, ο Αλέκος Ζούκας, ο οποίος αρρώστησε στα γυρίσματα. Του είπε ότι η αρρώστια του τον έμαθε να ακούει τον χρόνο. «Είμαστε όλοι θνητοί που κάποια στιγμή θα πεθάνουμε» καταλήγει ο σκηνοθέτης. «Ως τότε η ζωή είναι ωραία και αξίζει να τη ζεις».

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος
Δείτε και το trailer:

[Argirios Argiriou]

Scand J Public Health. 2002;30(2):125-32.

Illness behaviour among Norwegian physicians.

Rosvold EO, Bjertness E.
Source
Department of General Practice and Community Medicine, University of Oslo, Norway. e.o.rosvold@sanfunnsmed.uio.no

Abstract

BACKGROUND:
Information on physicians' illness behaviour is to a large extent based on studies of selected groups of physicians. The objective of this paper is to study self-treatment and help-seeking behaviour in a nationwide representative sample of physicians.

RESULTS:
In total, 70% of 1,476 physicians answered a mailed, anonymous questionnaire as a part of the Norwegian Medical Association's health survey. Of these, 75% had performed self-treatment during the last three years. Treatment by spouse, friends, and colleagues was also frequent. Of those who used prescription medicine, 73% were self-prescribing it; 13% of the physicians had negative experiences with self-treatment. Some 56% stated that they would prefer to seek help for somatic problems from a physician to whom they had no personal ties, and 50% would seek help for mental problems elsewhere than in the mental health care facilities located where they lived.

CONCLUSION:
Most physicians practise self-treatment when they are ill, and although they prefer to be treated by a physician they do not have personal ties to, many contact friends and colleagues when they need help from another physician.

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Τι μαθαίνει ο γιατρός όταν γίνεται ασθενής

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

[Argirios Argiriou]

Τι μαθαίνει ο γιατρός όταν γίνεται ασθενής

Δεν είναι ορατοί οι σύνδεσμοι (links). Εγγραφή ή Είσοδος

Συνάδελφος Γενικός Ιατρός, (από τους καλύτερους που έχουμε στην Ελλάδα) σχολιάζει σχετικά στο facebook:

Τι μαθαίνει...  αν δεν το ξέρει ήδη...?
- Ότι δεν υπάρχουν Άγιοι Ανάργυροι! Ο ασθενής θα χειρουργηθεί ανάλογα με τον Χρηματοκρίτη του και με 2-3 τηλεφωνήματα που μπορεί να "ανοίξουν" τις πόρτες του Χειρουργείου (ελάχιστες οι εξαιρέσεις).
- Ότι - αν και συνάδελφος - εφόσον εσύ ή η οικογένειά σου βγάζει "λαδάκι" και μπορεί να λαδώσει τα γρανάζια της μηχανής, αυτό θα είναι πολύ καλύτερο για την εξέλιξη της υγείας σου σε οποιαδήποτε κλινική κι αν νοσηλευτείς!
- Ότι αν ο Αναισθησιολόγος δεν πάρει bahşiş, μπορεί άνετα να αναβάλει το χειρουργείο επ' άπειρο, μέχρι να πάρει κι αυτός γεύση από το  "λαδάκι" (ελάχιστες οι εξαιρέσεις).
- Ότι ο αργυρώνητος ιατρός είναι μέλος της "Επιτροπής Δεοντολογίας" του Νοσοκομείου (αχαχα, υπάρχει και τέτοια), οπότε η όποια καταγγελία σου θα προκαλέσει τον γέλωτα και θα πάει άκλαυτη! Φευ!
- Ότι για το χάλι της νοσηλείας σου, και τις κατακερματισμένες Νοσηλεύτριες που δεν μπορείς να βρεις πουθενά, ευθύνεται η Νοσηλευτική Υπηρεσία, που διοικείται από άχρηστες κομματικές μαριονέτες, χωρίς καμιά περγαμηνή που να δικαιολογεί τη θέση τους, αλλά με μεγάλο σόι πίσω τους και πολλά ψηφαλάκια για τον εκάστοτε βουλευτή που την βυσμάτωσε στη θέση (αριστείες & μπαρμπούτσαλα)!
- Ότι οι ειδικευόμενοι δεν έχουν ακουμπήσει χέρι πάνω σου, αλλά σε έχουν ταράξει στις εξετάσεις για να βρουν τι έχεις και κοντεύεις να κάνεις μέχρι PΕΤ-scan! (M' όποιον δάσκαλο καθίσεις).
- Ότι το χάος του νοσοκομείου περνά σε 2η μοίρα, αρκεί ο εκάστοτε Διοικητής να βγάζει καλές selfies με άλλα εξέχοντα στελέχη, που διατηρούν τις θέσεις τους όχι βάσει έργου, αλλά βάσει άφθονης σιελόρροιας (ελαχιστότατες εξαιρέσεις)!
Υ.Γ:  Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν φαντασίας και μιλά για μια υποθετική νοσηλεία, ενός Αφρικανού ιατρού, σε ένα υποτιθέμενο Νοσοκομείο, σε μια τριτοκοσμική χώρα!
Ουδεμία σχέση έχει με την παρούσα κατάσταση τα τελευταία 10 χρόνια, σε μια ευρωπαϊκή αναπτυγμένη χώρα, με άριστο σύστημα υγείας!
Όποια ομοιότητα με την πραγματικότητα, αποτελεί τραγική και διαβολική σύμπτωση!
Όποιος συνάδελφος ή άλλος, ενοχληθεί από τα γραφόμενά μου, προσδίδοντάς μου κομματική ή άλλη ταμπέλα, ας με απαλλάξει από την παρουσία του, άμεσα.
Καλή εβδομάδα συνάδελφοι ή μη και φίλοι μου...